Sunnanfari - 01.06.1893, Blaðsíða 6

110
Eðvald Jakob Johnsen,
íslenzkur læknir hér í borginni, andaðist 25. April.
Hann fæddist 1. Warts 1838 á Húsavlk og var
faðir hans Jakob f>órarinsson Johnsen, en móðir
hans HiFdur Johnsen, er andaðist hér í borginni
fyrir tæpum tveim árum síðan. Eðvald læknir út-
skrifaðist úr Reykjavíkurskóla 1859 og tók próf i
læknisfræði hér við háskólann 1867; 1867 —68 var
hann héraðslæknir í Eyjafjarðar- og jáingeyjarsýsl-
um, en flutti þá aptur hingað til Danmerkur. Um
nokkurn tima var hann í Amsterdam hjá Mezger
hinum fræga »Massage«-lækni, og lærði af honum
list hans og gaf sig upp frá því eingöngu við þeim
lækningum og var hann talinn lækna fremstur hér
í bæ í þeirri grein.
Hann var maður einkar-gjörvilegur ásýndum,
gleðimaður mikill og vel látinn af öllum.
Lík hans var brent og hann hafði sjálfur óskað
þess að svo væri gert.
JÓn Johnsen kammerráð, sonur Gríms amtmanns,
er dáinn í 20. Apríl. Hann hafði tyrrum stöðu nokk-
ura í féhirðslu háskólans, en hafði sagt af sér fyrir
nokkru.
Dáin er í hárri elli ekkja Bardenfleths, er stipt-
amtmaður var á íslandi fyrir 50—60 árum, hin göf-
ugasta kona og góðviljaðasta íslandi. Hún var for-
stöðukona fyrir Valleyjarklaustri, er brann nú fyrir
skemstu og andaðist hún nokkru síðar. Bardenfleth
hefir verið einna merkastur þeirra stiptamtmanna, er
útlendir hafa verið á íslandi og líklega mest virður
breði erlendis og af íslendingum sjálfum1).
Nýtt kvæðasafn eptir Dr. Grím Thomsen, sem
hafi meðal annars inni að halda þýðingar eptir
grísk og latnesk skáld, hefir Gyldendals bóka-
verzlan í Kaupmannahöfn boðizt til að gefa út og
munu þau koma út innan skamms. þeir sem vilja
eignast þau geta farið að panta þau nú þegar
fyrir fram, ef þeir vilja, hjá útgefandanum (Gylden-
dals Boghandel, Kjobenhavn).
Ártíðaskrár íslenzkar. 1. hepti af þeim er nú
útkomið frá Bókmentafélaginu.
Landsbankinn í Reykjavík og „Landsmands-
banken'1 í KaupmannahÖfn hafa gert þann samning
') Etazráð Steenstrup hefir sagt oss svo látandi sögu
um virðing þá sem íslendingar báru fyrir Bardenfleth. það
var 1840, þegar Steenstrúp var að ljúka ferðum sínum á Is-
landi, að þeir Jónas Hallgrímsson og hann voru orðnir naumt
fyrir að ná i skip í Reykjavík og riðu mikinn suður Mosfells-
heiði. Hefst Jónas þá upp úr eins manns hljóði og segir
við Steenstrup: »þú ert vitringur mikill og getur víst sagt
mér, hvort stiptamtmaður er heima í Reykjavík í dag«.
»Nei«, svaraði Steenstrup, »hvernig á eg að geta sagt um
það í 3 mílna fjarska?« «Sérðu ekki mann ríða þar á
leyti og skjálgra á ýmsar bendur?« mælti Jónas. »Vist má
eg hann sjá«, kvað Steensttup. þá mælti Jónas: »það er
nú prófasturinn héina, og úr því hann hefir feingið sér
svona neðan i því, get eg sagt þér að stiptamtmaðurinn er
ekki heima«.
með sér, að »Landmandsbánken« verður einka um-
boðsmaður Landsbankans bæði í Danmörku og
annarstaðar í útlöndum, tekur seðla Landsbankans
og selur af höndum og gefur ávísanir á Lands-
bankann.
Dr. Finnur JÓn8S0n kvað ætla að ferðast til
Noregs í sumar.
íslenzkar smíðar og vefnaður. Meðai annars
sem frú Emma Fischer hefir haft til sýnis hér í sam-
saungshöllinni í Breiðgötu Nr. 28 er íslenzkur skaut-
búningur, ábreiður íslenzkar og íslenzkt silfursmíði og
kvað þetta að nokkru vera orðið' fyrir aðstoð frú þóru
Pétursdóttur Thoroddsen. Reyndar er búningurinn ekki
upp á það bezta og smiðisgripirnir hvorki gamlir né
afbrigðagóðir. Eigi að síður fer þó eitt af heldri
blöðum Dana (»Dageladet») svo feldum orðum um
þessa muni: »Búningurinn er ekki einttngis einkennilegur
og áferðarfagur heldur er hann settur haglegu gull-
skrauti og ger með skrautsaum, sem víst er vert að
kvennfólkið núna veiti eptirtekt. Eptir þekking þeirri,
er frú Fischer hefir feingið á þenna og annan hátt um
handiðnir (hannirðir) íslendinga í fyrri daga, þykist hún
sannfærð um að á því landi, þar sem það gamla sé
geymt með svo mikilli rækt, mætti fá beinlínis fræðslu
eða óbeinlínis frumlag i mör'gu, er snertir handiðnir,
svo að það jafnvel tæki fram hannirðum Norðmanna og
Svía. það má líka sjá á þeim íslenzku skrautgripum,
sem sýndir eru, að mart merkilegt gull- og silfursmíði
muni mega finna á Islandi. og sýning frú Fischer, þótt
ekki sé hún stór, á það skilið að henni sé veitt eptir-
tekt fyrir þær bendingar, sem hún gefur f þá stefnu,
er áður nefndum vér«.
Betra er seint en aldrei. ólafur konungur
Haraldsson hefir eins og menn vita verið þjóðdýrð-
lingur Norðmanna og haldinn þar sannheilagur maður í
kathólskum sið, en aldrei hafði liann samt komizt svo
hátt, að páfinn hefði tekið hann í heilagra manna tölu
(kanónísérað hann) og þar með viðurkent helgi hans.
En nú í ár hefir Leo páfi hinn 13. kanónísérað Ólaf
konung 862 árum eptir dauða hans og hálfri fjórðu
öld eptir að Norðmenn hafa kastað kathólskum sið.
Sifjaspellsmálið Guðmundar Jónssonar á Úlfá í
Eyjafirði, er getið hafði barn við dóttur sinni og tekið
hana nauðuga til samræðis, hetír verið dæmt í hæsta-
rétti, og Guðmundur feingið 8 ára hegningarhús.
Hundar frá íslandi til hernaðar. M. Kristen-
sen kapteinn við tíundu herdeildina í Álaborg hefir að
undanförnu verið að venja hunda við hernað og heldur
því enn á fram, ög á nú í ár að kaupa tvo íslenzka
hvolpa, sem á að koma í hernaðarkenslu hjá honum.
í sumar meðan Jón þorkelsson verður á alþingi
á Islandi gefur Sigurður Hjörleifsson Sunnanfara út að
öllu upp á eigin ábyrgð og hefir einn ritstjórn hans
á hendi. Sú breyting verður um þessi árganga mót
blaðsins, að Jón þorkelsson tekur að sér gjaldkera-
störf þess. þó gegnir Sigurður þeim í fjarveru hans
sumarlangt. Eigi að síður geta þeir menn, sem er
það hægra, greitt andvirði blaðsins til Jóns meðan