Austri - 31.08.1891, Blaðsíða 3

11
A U 8 T R I
Xr. 3.
Flmttar 26,500 00
2. Húseignlr sömu og árið áður . 96,000 00
3. Skuldakröfur félagsins við verzlanir pess:
á Oddeyri . 51,408 00
- Vestdalseyri 45,973 00
- Siglufirði 21.332 00
- Sauðárkrók 9.848 00
- Raufarhöfn 14,582 00
- Djúpavog og Hornaf. 8,000 00 151,143 00
4. Yöruleyfar útlendar: - Oddeyri 63,390 00
- Yestdalseyri 37,244 00
- Siglufirði . 23,837 00
- Sauðárkrók 24,626 00
- ítaufarhöfn 12,898 00 161.985 00
Yöruleyfar innlendar: á Oddeyri 13.059 kr., áYest-
dalseyri 14,000 kr., á Sauðárkrólc 8.723 kr., á
á Siglufirði 6,638 kr., á Raufarhöfn 2,358 kr. . 44,778 00
Óseldar vörur í Kaupmannahöfn .... 22,558 00 67,333 00
5. Eign félagsins í fiskiskipum, sama og árið áður,
að undanskildu pví, að '/12 úr Siglnesing var
keyptur 12,000 00
Húseignir félagsins: á Oddeyri 2'/3 hús 5.000 00
vií Seyðisfjörð 8.500 00 13.500 00
7. Jarðeignir félagsins óbreyttar .... 6,500 00
534,971 00
Fé í vörzlum félagsins.
1. Hjá félaginu áttu ýmsir við verzlanir pess, á Odd-
eyri 10,421 kr., á Yestdalseyri 4,515 kr.. á Siglu-
firði 4,263 kr., á Sauðárkrók 4,055 kr., á Rauf-
arhöfn 2,105 kr., á Djúpavog ogHornaf. 100 kr. • 25,428 00
2. Sparísjóður ýmsra rnanna ..... • 14,000 00
3. Verzlunarstjórar áttu til góða .... 9,787 00
— skulduðu ..... 1.925 00 7.802 00
4. Hlutamenn óborgaðar rentur ....... 4.240 00
5. Stórkaupmaður F. Holme, og nokkrir menn á ís-
landi og Ameríku, áttu til góða.................... 318,000 00
Mismunur...................... 165,500 00
534,971 00
Kaupmannahöfn 10. maí 1891.
Tryggvi Gunnarsson.
J>ar eð nú fer mjög að
líða að aðalfunrli Gránufélagsins hér
á Seyðisfirði álítum vér oss skylt sem
rítstjóra ,,Austra“, a8 birta ársskýrsl-
ur félagsins fyrír undanfara.tidi 2 ár
almenningi, ]>ar eð Austlendingar liafa
lagtHöluvert fé í félagið, og pá hlýt-
ur pá að varða mikið kagur pess, sem
einhverntíma var augasteinn peirra,
og sem menn varla geta með sanni
og réttsýui neitaðfað hafi gjört tölu-
vert gagn á sínum tíma, bætt prísa,
og einkum haldið i hemilinn á hærri
prisum. Yér munum svo langt, að á
fyrstu arum félagsins, er allir voru
úrkubwonar um að Grána kasmi til
Akureyrar ura haustið, pá höfðu kaup-
menn fært upp prisana par. En svo
kom hún og pá máttu peir lækka
seglin. |>að má máske segja um
Gránufélagið, eins og mörg nytsöm
fyrirtæki, »ð pau eru mjög nauðsyn-
l»g til a8 hæta úr misfellum og brjóta
garnlan óvana, en »r pau liafa full-
nægt pví hlutverki sínu pá er megín-
erindi (Mission) peirra úti. — Hér á
Seyðisfirði er nú sú samkeppni á með-
al kaupmanna, að ekkert sérstakt fé-
lag eða verzlun er nauðsynleg til pess að
auka á hana', að minnstakostipótti bæði
vestfirskumognorðlenzkum stórkaupm.
sem oss varð samférðahingað á „Lauru“
verðlagii hér eystra, langt keyra fram
úr góðu hófi í samanburði við útlenda
markaði. En bsaði hinar eldri og
yngri verzlanir eru hér samtaka^með
prisana, og ekki ber á öðru en öll-
um farnist vel og atvinna peirra
standi með fullum blóma, prátt fyrir
híð háa verð á innlendri vöru og góð
kaup á peirri útlendu. Getum vér
eigi ráðið pá gátu á annan liklegri
hátt, en að peir hljóti að vera peir
útsjóuarmenn og snildarkaupmenn, að
geta geíið petta góða verð sér að
skaðlausu en landsmönnum til mik-
ils hagnaðar. Hvað Gránufélagsverzl-
un hér sérstaklega snertir, pá hefir
liún sömu prísa og aðrar verzlanir
og eptir sögn mjög vandaða út-
lenda vöru, og henni veitir nú for-
stöðu sá verzlunarstjóri. er hefir al-
mennt lof, og erreyndurað drengskap
og hreinskiptni, svo vér getum ekki,
alveg óvilhalt skoðað, séð neina sann-
gjarna ástæðu fyrir Austlendinga að
hafa horn í siðu peirrar verzlunar
eða að viljahana undir lok liðna, pví
sjaldan er meiri bót fyrir almenning
að vcrzlanirnar fækki og samkeppni
minnki.
Um efnaliag félagsins höfum vér
leitað oss frekari upplýsiiíga hjáend-
urskoðunarmönnum og virðist lianu
nú cptir fylgjandi vottorði standa á
miklum framfaravegi, og er vouandi
að hluthafendur fái góða vexti af hluta-
hréfum sinum eptirleiðis. |>að er
skemmtileg tilhugsun fyrir pá, að vita
pað, að pessi gróði er mikið að pakka
drengskap peirra með eptirgjöfina á
síðasta árs rentum, pví pá lofaði
kaupstjóri á síðasta aðalfundi, að stór-
kaupmaður Holme skyldi margfalt
meira eptirgefa af skuld félagsins, en
renta hlutahréfanna næði.
Yirðist pví framkomnar lirakspár
um efnahag og framtið Gránufélags-
ins á litlum rökum byggðar og af enn
minni velvildarhug framkomnar.
Að endingu vildum vér óska pess,
að kaupstjóri Gránufélagsins gefi sig
ekki svo mikið við annarlegum störf-
um, eins og nú er og heflr áður pví
miður átt sér stað, pví verzlun félags-
ins er svo umfangsmikil, að pað er
12
9
óviðkunnanlega reglubnndin, við Amaliu var hún elskuleg og blið,
en Waldhausen hafði hún fyrir trúnaðarmann.
Einn dag lét hún sækja skjalaritara sinn, og liann ogWaldhau-
sen sátu lengi einír hjá henni. Hún liafði látið setja upp arfleiðslu-
skrá og fengið hana í liendur skjalaritaranum. J>egar pessu var
aflokið og Amalía kom aptur til hennar, pá faðmaði hún hana að
sér og sagði: „Jeg hef nú séð fyrir framtíð pinni, barn, og pað er
undir pér sjálfri komið, hvort pú getur notið peirrar gæfusemegsvo
gjarnan vil unna pér, og pó, eg vil ekki segja meira, pú hefir pinn
frjálsa vi ja, en eg bið pig, gleym pú aldrei hvað pú átt ætt pinni
og nafni að gjalaa . Amalia leit á frændkonu sina, sem var föl í
andliti og preytt af mikilli áreynslu og svaraðí henni með kossi:
„Jeg skal ekki gleyma pví, elskulega frændkona, en pér munið enn-
pa lifa lengi, og eg vil vera hja yður, og aldrei yfirgefa yður“
„J>að væri sorglegt ef pú pyrftir að eyða æsku pinni hjá mér
veikri; en pess parf ekki með, eg finn pað, eg á stutt eptir ólifað.
En gleym pú ekki barn mitt áminningum minum, minum seinustu
orðum: Mundu hvað nafn pitt og ættgöfgi skuldbindur pig til“.
Jpetta var í siðasta sinn, sem Amalia talaði við frænku sina-
Því nokkrum dögum siðar lá greifinna Elora liðin á líkbörunum í
hallarsalnum og var skömmu síðar jörðuð í grafhvelfingu greifa-
‘Cttarinnar.
IJar á eptir var arfleiðsluskjalið opnað og i pví stóð, að Amalia
erfingi að öllum eignum greiíinnu Floru — að undantöldum
110 rum dánargjöfum — svo framarlega sem hún hefði verðskuldað
pær, en pag attj ekki að gjörast út um pað fyr 'en Amalia væri
gipt.
Gam a greifafrújn hafði nákvæmlega tekið fram í innsigluðu skjali
sem átti f) i st að opnast á giptingardegi Amaliu, hvort hún væri hæí
til að taka á nioti arfinum eða hann ætti að ganga til annara.
En pað póttust menn vita, að Waldhausen væri vel kunnugt
um hvað pað væri, sem Amalia ætti að vinna til pess að fá arfinm
Og eins hitt, liver arfinn skyldi fá í hennar stað ef hún ekki reynd-
ist hæf til pess.
J>essvegna reyndi kona hans að komast eptirpví, en pað yar eins
lengi i sárum eptir að liægri handleggur hans var tekinn af hon-
iim. Hann fékk lausn úr herpjónustu og giptist Yöndu, en pað
liðu mörg ár áður en Gribovsko gjörði pað fyrir bænastað dóttur
sinnar að heimsækja hana.
Vagnstjdriim
Eptir
X. K. Lassen.
Milli Berlínar og Breslau paut járnhrautarlestin áfrani, með miklum
liraða. Hún haf'ði komið við í Frankfurt við Oder og hélt nú til
•uðausturs um hina lögru og frjósömu Schlesiu. |>að var komið
fram yfir hádegi. í einum af heldri vögnunum sat aldraður maður
að naini Hr. v. Waldhausen, herramaður úr Schlesúa. Jarðir hans
voru á hinum frjófsömu sléttum millum Bunslau og Liegniz.
Einnig var par roskinn kvennmaður, sem var kona hans, að nafni Ida,
fædd greifinna v. Hauen Hauenstein, og dótt;r hennar af fyrra lijóna-
bandi, Amalia að nafni, ung og fríð stúlka. Hr. v. Waldhausen
hafði verið slarkari í ungdæmi sínu. Sem ungur yfirmaður í riddara-
liðinu giptist hann ríkri en aldraðri stúlku.
Eptir stutta en purra samhúð fæddi hún honum son, en dó strax
á eptir. Hinn ungi ekkjumaður syrgði ekki konu sína lengi sökum
pess að hann hafði ekki elskað hana, heldur auðinn. Og pegar liann