Austri - 12.03.1892, Síða 1

I
Keraur út 3 á mánucM eða
36 blöð til nsesta nýárcs, og
kflstar acðeins hér á landi 3
kr., erlendis 4_kr, Qjalddagi
gj, júlí.
Upi»eögn, skrifleg, bund-
in yici áramót. Ogild nema
koiuin sé til ritstjórans fyrir
t. oktolrer. Auglýsingar 10
anra linan. eða 60 nura bver
bml. dálks «g bálfu /lýrara á
íVrstu síðij.
II. Ár.
Efi ELSK A J»IG.
t;Sbr. kvæóið „T i 1 ham ‘. eptir M agda-
3 e ne Thoresen, hina norsku skáldkonu).
Eg elska þig,
inirm árdags fjrsta roba,
sem yfir skýið lypti dýrðarkrans.
Eg elska }>ig,
og set mirm sendiboða
i.ð sækja þig til hugsjónannalands.
Eg elska þig,
og ástin niín skal prýða
aneð ótal rósum lífsinínssor-garóð;
•eg elska þig —
sem frumdag vorsins friða,
þessfyrstu blóm ogsmnarkomuljóð.
Eg elska jþig
sem hb'ninloptið hafið,
og hafið aptur gullið sólarhvel:
því myndinþínogmuni hvílirgrafið
í minni sál í gegnum líf og heh
Eg elska þig —-
sem dýi ðarsöng, er svellur
meb sigurbrag á liátíðlegri stund;
eg elska þig —
sem gígjugrát, er fellur
sem gubleg náðá mina dýpstu und.
Eg elska þig —-
sem lietjuhljóðin snörpu
er hrífa líf og sál á óskastund;
eg elska þig —-
sem hreiniinn þeirrar hörpu,
er hitti r dýpstan st reng í minni 1 und.
Eg elska, þig -—
sem crðsius skil og skipting
er skáldi'ó talar líisins gnðamál;
eg elska þig —
sem anclans vængjalypting
í óbmæringsin guði vígöu sál.
Eg elska þig —
sem æsku- ljúfa óminn
og auðnu minnar gamla íöðurland.
Eg elska þig
og bind nú hinnstu blðmin,
erbáran gaí méreptirlífsinsstrand.
Eg elska þig,
mín eina yndisstjarna
á efttns þungu nótt, sern benti’ á guð.
Eg elska þig —
á Herrans hitnni — þurna ______
við hittumst neest. Ó mikla sam-
fögnuð !
Jlattlr. Jochujnsstui.
SEYÐISFTRÐI.
Sanigöngur og gnfuhátsmál Aust-
uramtsins.
—'Sn—
(Niðurlag).
Hinn mikílsvirti Austfirðing-
ur, séra Einar Jénsson á Kirkju-
bæ, endar hina ýtarlegu ritgjörð
sína í Austra um siglingu í I.ag-
arfljótsós á þessumorðum: „Inn-
an skamms verðum vér að eign-
ast slíkt gufuskip (strandferöa-
skip í þessu amti), ef þessi fjórb-
ungur á að geta tekið greiðunr
og lraganlegum framförtim“. Og
erum vér hinum heibraða höf. al-
veg samdóma í þessu efni, og
teljum það rnál, meira að segja,
mesta og bráðnauðsynlegasta vel-
ferðarmál þessa landsfjórbungs.
Vér tókum það fram í hinu
síbasta tbl. Austra, bve langt það
mundi að öllum líkindum eiga í
Lmd ab póstleið og aðrir höf-
uðvegir mundu verða endurbætt-
ir hér austanlands, þegar vega-
bæturnar eiga að ganga flestar
út frá Re^kjavík, því þær mega
að nóiðan ekki heita að vera
komnar nerna að Skjálfandafljóti,
og að sunnan að þ>jórsá, svo það
á æði langt í land; að þær kom-
ist hingað austur; en framfarir
þessa landsfjórðungs þola ómögu-
lega að biða eptir því, ab
alþingi og landsstjórn líti nábar-
samlegast til okkar í þessu efni
eptir nokkra tugi ára. Og þó að
vegagjörðin komist loks lringað,
þá er landslag hér víðast svo lag-
ab á Austfjöiðum ab greiðar sam-
g'öngur og góðir vegir komast
varla fjaiða í milli á landi, fyr
en fjárhagur landsins er orðinri
allur annar og miklu betri en nú,
því Austfiiðir eru annar sæbratt-
asti hluti landsins og hér víða
svo torsóttir fjallvegir milli Jfjarb-
anna að naumast eru færir með
hesta, þó um hásumar sé,enfirð-
irnir sjálfir langir og djúpir og
viða göðar hafnir á þeim. Svo
náttúi'an sjálf viiðist að benda
oss á sjóinn sem hinn hagfeld-
asta samgönguveg fyrir þenna
landsfjórðung. En aíhinutn dönsku
gufuskipum hafa einir tveir til
þrír fiiðir á öilu því mikla og
vogskorna svæbi frá eystra Horni
og alla leið að Tjörnesi, haft nokk-
urt gagn, og gefur víst öllum að
12. MABZ 1S92.
Kr. 7.
skilja, hversu meb öllu önógt það
er fyrir samgöngur, vibskipti og
félagslíf allt í þessum landsfjórb-
nngi. Og þó að þessar strand-
fevöir hinna erlendu gufuskipa
yrbu miklu betri en þær hafa
veriö og viðkomustaðirnir marg-
falt fleii'i, sem engin von er um,
þá gætu þær ferðir aldrei komið
amtsbúum að líkt því þeim Inot-
um, sem hæfilega stórt gnfuskip
er gengi að mestu leyti um firð-
ina í þessu amti. J>að eitt gæti
liætt Yerzlanina, uppliflíiiVeiu
okimina, eflt storliostlega at-
viiiniivegiiia og greitt fyrir
elluin viðskipt niii ínaniia. langt
um betur og hagfeldara, en skip
sein á ab fara norðanum land til
Reykjavíkur og kemur ekki apt-
ur fyr en að mánuði liönum. Með
þvilíku amtsgufuskipi ættu bænd-
ur af útkjálkunum og úr hinum
afskekktari sveitum hægt með að
senda verzlunarvcru sína þangað,
sem bezt er gefið fyrir bana og
fá þaðan aptur útlendarvörumeð
betra verði en við nauðungar-
verzlanir þær, er þeir hafa hing-
að til neyðst til að jveizla við.
Með þessu móti yrðu og alveg
ó þ a r fa rMiinar mannfreku kaup-
stíiðarferðir um hásláttinn og bezta
aflatima ársins, og er eigi unnt
að verðleggja þann rnikla hag, er
bæði land- og sjávarbóndinn mundu
hafa af því.
J>etta mundi^og beinasti veg-
urinn til þess, að eyða hinniskab-
vænu skuldaverzlun, sem hingað
til hefir mest staðið allri veru-
legri verzlunarframför fyrir þrif-
um hér á landi og verið bæði
bændum og kaupmönnum til stór-
skaða. þvi þá úiiundu bændur
panta nauðsynjavörur sínar með
skipum, eptir verðlagsskrá kaup-
mamis, og senda honum vörur í
móti og láta hönd selja hendi; og
kæmust hjá því að taka margan
öþarfann, sem opt hefir viljað
slæðast með í hinum tíðuogmann-
mörgu kaupstaðarferðum.
Af þessum gufuskipsferðum
mundu og kaupmenn geta haft
mikinn hagnað, þar sem þeirættu
að geta komist hjá því að halda
hér vöruskip uppi allt sumarið
frá því snenima á vorin með ærn-
um tilkostnaði og mikilli áhættu,
til þess að flytja bændum beim
útlendu vöruna og taka aptur
hjá þeim land- og sjávarvöruþeirra
í staðinn. Gætu því skiy> þeirra
farið þegar um hæl til útlanda,
er þau hefðn flutt upp hingað
vöruna ab vorinu tii. og verið þar
í ábatasömmn siglingum þangað
til þau sæktti innlendu vöruna
hingað; og er líklegt að þetta
kæmi veiölaginn hér i landi til
góða. Hiuir ungu en efnilegu
sveitakanpmenn, sem hér eru að
komast á fót í fjörbunum mundu
og hafa hinn mesta hagnab af
amtsgufubátnum, og fa honum
töluvei ða flutninga.
I öðru lagi mundu þessar
amtsgufuskipsferðir eflflSVOStÓr-
líostleta sjavarútveg Austflrð-
illgfl, að eigi mnn hægt að geta
því nærri. f>að segja reyndir
sjómenn hér, ab varla muni það
koma fyrir á sumrinu, að síld sé
ekki að fá á einhverjum af fjörð-
unum, og oð þegar þeir hafibeitu
þá sé líka afiinn að öllmn jafn-
aði vís, og það opt mokfiski. En
með þeim samgongum á sjó,sem
menn veiða mi meb öllum jafn-
aðí að sæta hér á Austfjöiðum.
vantar hávaðan af fjarðabúum
beitu meira eða minna hluta sum-
arsins, og mega því sitja i landi
við mavga menn (síðan Sunnlend-
ingar fóru ab sækja hingað á
sumrum) og kostnabarsamt sjáv-
aréithald, sem þeir liefbu haft hinn
mesta ágóða af, heiði ekki beit-
una vantað.
f>að mundi mega óhætt telja
þann ábata, sem |sjávarbændur
liefbu af amtsgufubát, ekki í þús-
undumf króna, ekki í tugum þús-
unda, heldur í hundruðum þús-
unda króna. Að minnsta kosti
gizkaði einn hinn merkasti útvegs-
bóndi hér við Se\ ðisfjörð í vetur
á um þab, ab það mundi hafa
munaö S03 bfirbinga nál. 40,000
króna þau fáu sldpti, sem herra
Otto Wathne færði þeim nýja
síld til beitu í sumar af suður-
fjörðunum.
Ef menn eiga nokkurn veginii
vissa aflavon hér á Austfjörðum
á sumrin, þá mun aðsóknin af
sjömönnum vaxa og aldrei verða
skortur á vinnukrapti til aðstunda
bæði sjávarútveg og landbúnað.