Austri - 27.08.1892, Blaðsíða 3

Nr, 23.
A U S T n 1
88
sem sé fuilkomin lækning, ef ekki
allra, pá .flestra peirra sjúkdóma sem
þjá eittiiTert líffæri, og pað sem meira
er, það eru menn til, sem .trúa þessu
skrumi. Að pessu er trúað, er eitt
6t af fyrir sig nóg til að sýna fram
ó, hversu brýn pörf er á að mennta
tilþýðu, svo hún verði ekki að leik-
«oppi í höndum óhiutvandra manna,
taki allt fyrir góða vöru, sem bor-
ið er á borð fyrir hana.
Flestum, sem lesa línur þessar,
TOun pegar hafa skilizt hvað eg á við
og beini pessum orðum inínum að, uð
pað eru hin svo kölluðu leyndarlyf
(arkana) sem eg í þeftu sinn er að
vekja athygli alþýðu á. Tala leynd-
arlyfanna, sern höfð eru á boðstólum,
«r stór, já hún er legio, þvi pó eitt-
hvert peirra falli úr sögunni, þegar
reynslan er loksins búin að sánnfæra
aiþýðu um, að það er ónýtt, kemur
óðar anuað i þess stað, því alltaf fiun-
ast menn, sem eru nógu auðtrúa til
að láta ginnast af siíkum hégóma.
-ífins og önnur lönd, á Island líka sin'
ginningarfiíl í þcssari grein, því fer
iöú niiður. jöað leyndarlyf sem mest
®r. haft á bððstólum hér í seinni tíð,
cr hi-nn svo nefrnli „Kinalífselixír11
Valdemars nokkurs Petersens. Peter-
sen þessi er fyrverandi kaupmaður,
'ög hefir aldrei fengizt við lyfjafræði,
að minnsta kosti aldroi tekið próf í
henni, að því mér ©r hezt.. kunnugt,
■og hefi eg þó í höndum skýrsiu yfir
þá, er tekið hafa próf í þeirri fræði
’uinan Danaveldís hina siðustu ára-
4ugi. Elixir þessi er tailinn í’igætur
við öllum magasjúkdómum, já jafnvel
hcrt vottorð fyrir „að hann sé óbrigð-
iill við sjósótt!“ Og hefir enginn vog-
íið það fyrri. J>ar sem fólk ekki jiekk-
ir verkanir lyfs þessa, nema eptir ó-
fullkominni sögusögn bæklings þess
er með því fylgir. má nærri geta, að
það sé opt og einatt hroðaiega
misbrúkað, en að það, þegar svo ber
undir, geti orðið að stórtjóni, já, jafn-
vel valdið dauða, munu fæstir ætla,
en þó er þetta svo. Eg, sem rita þetta,
hefi einmitt nýlega verið vottur að
þvilíku tilfelli, og sem eiðsvarinn
læknisfræðingur álít eg skyldu mína
að benda almenningi á þctta. Kína-
lífselixirinu ér stemmandi, getur því
orðið stundum að gagni í niðurgungi,
en af því leiðir. að sé hann brúkaður
þar sem harðlífi á sér stað, en ekki
má eiga sér stað, getur hann eðlilega
orðið að miklu tjóni. Nú skal segja
tilfellíð, er eg minntist á. Mín var ný-
lega vitjað til konu, er var nær dauða
af því, uð saur hafði stöðvast og lirúg-
ast sainan í görnunum. Konan hafði
endur fyrir löngu fengið naflakviðslit,
sem oigi varð komið í samt iag; hún
hafði ávalt brúkað meðul til að lialda
hægðunum í reglu, eins og slíkum
sjúklingum er öumflýjanlega nauðsyn-
'legt (sbr. Dr. Jónasens læknb. bls. 131)
Vegna kviðslitsins var hún eðlilcga
undirorpin ýmsum nieltingarvankvæð-
um [sjá sömu hók bls. 129) og við
þeim fór hún að reyna hinn víðfræga!
„Kinaliiselixír", óafvitandi þess. að
hann hefði stemmandi verkun. J>að
kann að vera að húu hafi te’kið nokk-
uð mikið «,f Iienum, enda urðu afleið-
ingarnar þær, að liægðirnar, sem hún
ekki rnátti án vera, stöðvuðöst með
öllu, ster’k niðurhreinsandi lvf og stól-
pípa reyndust ónóg til þess að koma
þessu í lag, og konan dó. f»etta er
■ófögur, en sönn saga. Línur þessar
sem eg bið ritstjóra Austra að taka
í sitt háttvirta blað, til þess ef ske
mætti, að einhver, eptir lestur þeirra,
„'liti öðrum aug.um á silfrið11.
Sehe-vviug-.

Bréf úr Eyjafirði 15. ág.
„Tíðarfarið hefir máttheita gott
seinni liluta júlím. og þennan mánuð
til 13.; sjaldan bafa þó verið náttúr-
leg hlýincTi, opt kalt um nætur;í fyrri
nótt snjóaði ofan undd' mið fjöl-1, en
stór áfelli hafa ekki komið og optast
þurt veður. 11. og 12. þ. m. var bezti
þurkur, náðu þá margir töðum sínum
óhröktum. Grasvöxtur er viðasthvar
minui en í meðalári, svo hætt er við
að heyforði manna verði rýr í haust,
þar sem hvorttveggja fylgist að, gras-
brestur, og að siáttur byrjaði með lang
seinasta móti.
Yerzlanin er mjög dauf, og ó-
hagfeld bændum; verð á útlendri vöru
er hátt, en mjög lágt á innlendri,
málsfisknr 33 kr. skp. og smár fisk-
ur 31 kr. Tunnan af hákarlslýsi er
27 kr. og hvít ull pd. 55 og 60 au.
Loksins komst hér þó á að gjöra verð-
I nvun á góðri og vondri ull, og væri
I óskandi að slíkt legðíst ekki niður \
aptur, því svo lengi scin það verður
ekki föst venja að greitt sé havrra
verð fyrir góða vöru en vonda, kemst
vöruvöndun aldrei á, svo teljandi sé,
Sagt er að vegur sá, er Tryggvi
Gunnar.sson byggir milli Akureyrar
og Oddeyrar, verði fúllgjör snernma í
næsta mánuði. Eptir því að dæma
sem búið -er, þá veröur hann bæði
traustur og fallegur; hann er byggð-
ur með öðru lági og eptir öðrurn regl-
uni eu áður 'hefir sé-zt hér norðan-
lands, og cementeraður með sjó f'ram.
I Yonandi er að gott leiði af þessari
j yegagjörð, þannig að menn læri að
j byggja betri og laglogri vegi en áður.
Flest hákariaskipin eru nú sett
á land, aðeins 3 skip ókomin ennþá,
aflinn er orðinn í góðu meðallagi, mörg
hafa fengið yfir 400 tn. af lifur, þött
aflatíminn sé stuttur. Aflahæsta skip-
ið er „Æskan“. Fiskiafii er þar á
móti mjög lítill; einstöku sinnum hef-
ir komið góð fiskiganga inn unclir
Hrísey, en horfið útaf firðinum aptur
eptir fáa daga.
Lítið er talað um pólitik nú, en
liklega verða gömlu þingmennirnir B.
Sveinsson og Sk. Thoroddsen kosnir
aptur, af því engir aðrir bjóða sig
frarn; en margir eru óánægðir með
þá, og vildu helclur bændur“.
i öðru bréfi er oss skrifað, að veg-
urinn milli Oddeyrar og Akureyrar
sé fyrirmyndarvegur, traustur og fríð-
ur, en muni enginn gróðavegur verða
íýrir kaupstj. Tryggva Gunnarssou, sem
til hans muni kosta, nær 1000 kr.
fram yfir þær 4000 kr. er hann tók
veginn að sér fyrir, enda muni hann
að ýmsu leyti gjöra veginn betri og
traustari, en hann hefði getað komizt
af með eptir samniugunuin.
Bréf úr Borgarfirði.
"V eturinn síðastl. var með liarð-
ara móti hér í sveit. og frosthörkur
miklar, einkum seinni partinn. En þó
tók vorið yfir; því með sanni raá segja
að elztu menn muni ekki dæmi til svo
langvarandi harðinda. Frá sumar-
máluni til kongsbænadags var böld
og óstöðug tíð, en þó sjaldan alveg
jarðlaust. Rétt eptir kongsbænadag-
inn setti niður bleytusnjó mikinn svo
brátt varð jarðlaust. Bnjóaði síðan
daglega meira og minna, í 3 vikur,
og má svo heita, að á þeim tíma sæi
aldrei sól, og þá var snjórinn orðinn
svo mikill að ekki sá á dökkan díl.
I byrjun áfellisins voru allir í sveit-

48
tvær klukkustunclir hafði hann setið í þungum hugleiðingum og var
íiú næstum yfirkomiun af vaxandi geðshræringu. Bráðum hlaut hún
að koma, og liann var enn ekki rið því húinn, hann var enn ekkd
búinn að finna hin réttu orð . . .
Ljósið logaði hægt undir hinum rauða japanska lampahjilmi,
■sem var í lögun «ins og fiðrildi íneð útþanda vængi og varpaði blóð-
rauðum bjarma yfir salinn, sem fremur líktist hýbýlum kvenna en
‘karla. Yeggirnir voru þaktir stórum ljósmyndum í fiauels-umgjörð-
um; ýmsum dýrum skartgripum var raðað á skrauthirzlur í her-
berginu.
„Hvernig á eg að segja henui það ?“ hvíslaði Alexis. Siðau
stóð hann á fætur og fór að ganga fram og aptur í herberginu ,
hann var smástígur og heyrðist varla fótatak hans á hinni mjúku
gólfábreiðu, og varð hann að sneiða framhjá legubekkjunum og hæg-
jndastólunum. Hann var maður fríður sýnum, fölur og dökkhærður,
h að gizka hálfþritugur, grannleitur og augun kvikandi. Svipurinn
iýsti vöntun á krapti. Yaraskeggið var vandlega snúið og hökutopp-
lu'inn margstrokinn og klæðaburðurinn í fínasta lagi — allt har vott
éin að maðurinn hugsaði mikið um útlit sitt. Hann var meðalmað-
úr á hæð, grannur mjög og sýndist svo veikbyggður að varla rnundi
bhætt að snerta við honum.
„Hvernig á eg að geta sagt henni frá þvi?“ sagði hann aptur
°g leit órólegur á úrið sitt. Nú heyrðist hringt við dyrnar.
Mursikow hrökk saman og gekk út í forstofuna. „Kannske það
sé samt ekki hún“, vonaði.hann, en var þó lafhræddur.
En, það var hún. Töfrandi fögur, bjarfhærð kona, fagureygð
°g ágætlega vaxin, dökkbrýnd, og fremur háðsleg á svip.
„Lýkur þú sjálfur upp fyrir gestum þínum?“ spurði hún liáðs-
^ega, um leíð og hún fór úr loðkápu sinni og fékk houum hana í
hendur.
„Já, eg hefi lofað þjóni mínum að heiman'í dag, hann fór að
hnna kunningja sinn, sem hann var samtíða hjá hershöfðingjanum“.
„Hversvegna þarftu að útskýra þetta? . . Enkomdu nú sæll!“
Hún rétti honum hendina. Mursikow gat ekki fengið sig til að
hyssa á hana, en þrýsti henni aðeins. Hún starði fast á hann svo
haini roðnaði.
45
Wassiliewitsch fá peninga hjá Smirnow hér um bil hálft annað liundr-
að þús. rúbla“.
„Á, á,“ tautaði ráðgjafinn, „fékk hann peningana?“
„Kei, eða réttara sagt jú, það er að segja, Smirnow lékk hou-
um ekki peningana út í hönd, heldur lofaði að leggja þá sjálfur í
tollfjárhirzluna á þriðjudagsmorgunrnn; ætlaði hann síðan að biða í
’hliðarherbergi og sjálfur að taka peningana aptur úr fjárhirzlunni
undir eins og einhver háttstandandi embættismaður hefði“ .,
Ráðgjaímn skeliihló. N
„Sjáum við,“ sagði hann, „þétta eru Tcænir piltar! En eg skal
Teyndar gahba þá. Hverju lofaði Panin honum í staðinn?“
„Iwan Wassiliewitsch sór þess dýran eið, að Smirnow einn skyldi
annast um .kaupin á tveimur húsum fyrir stjórnina, og að hannskýldi
•sitja fyrir ýmsum kaupum við ríkið, þegar hann, Iwan Wassiliewitsch
liefði tekið við embættinu i Odessa. Iwan Wassiliewitsch las hon-
um nefuilega bréf, sein-------“
„J>að er gott, meira þarf eg ekki að vita. f>ú ert þá sannfærð-
ur um að Smirnow muni koma með peningana?“
„þeir -tójíu hátíðlega saman höndum upp á það“.
„Mikíð gott. Nú átt þú á þriðjudagiim undireins að láta mig
vita þegar Smirnow kemur á skrifstofuna til Panins. Skilurðu-mig?
J>angað til þá, hefirðu gætur á, hvort þeim fcr nokkuð í milli“.
Kæsta þriðjiulag kl. 9. f. m. var ráðgjafinn búinn að fá að vita
uð Smirnow hefði afhent peningana. Hann fór því þegar með skrif-
ccra sínum til tollskrifstofunnar.
Iwan Wassiliewitsch hafði unnið eins og vargur allan sólar-
hringinn, og komið öllu 1 prýðisgott lag og reglu. J>essi óvenjulega
iðjusemi hafði samt reynt á harm; hann var fölur og þreýtulegur,
en haun var einlæglega glaður á svipinn, þegar hann hneigði sig fyr«
ír yíitboðara sínum, sem brosti ljúfmannlega til hans og rétti hon-
um hendina.
Ráðgjafinn lót leggja fram fyrir sig reikningsbælairnar og fór
að líta yfir þær. Af og til sneri liann sér að Panin og spurði haun
J