Austri - 08.11.1892, Page 3

Kr, 30.
A J S T li I
119
kallar framfarastefnu, en prátt f}rir
það og pótt eg liafi sýnt pá djurf-
ung' að poka úr skugganum peim van-
kvæðuvn sem eg álit við inníiutniugs-
bannið, pá er næsta ósvííið að benda
slíkum tilgátum sem að ofan. — Eg
heti að eins látið i Ijósi pessa óbevt
á innfl.b. af pví eg liefi álitið mér
pað skylt setu góðum biudindismanni,
par íem eg pykist pess íuilviss að
slík bollaleggiug sem pcssi, sé ef
ekki beinlíns skaðleg fyrir framgang
bindindisins, pá i pað minnsta pað
„Humbug“ sem síðuren svo er offrandi
peim tíma upp a seul ureiðatrtT yrði
betur varið, með skynsamlegum að-
l'örum í parfir bindindisins. —• Eg
verð pví að halda enn iVam &3 innflb.
sé óheppilegt hvernig sem á pað or
litið og pó ýmsir sj dfltyrgingar uú
áliti sér pá götu greiða, pá mun sú
sleoðun peirra ei eiga langan aldur
fyrir höudum.
pegar bindindismálinu er orðið
svo ágeiigt að lullkouini meðvitund
uiu skaðræði víimautnarinnar hefir
fest djúpar rætur lij.i nieiri hluta
pjóðíirinnar, pa íyrst vari hugsanlegt
að ínníl.Vi. gæti kornið tff greiaa, eu
eg ber ekki kvíðboga fyrir að pegar
bindindinu er svo á ieið komið, að
nienii |sá grípi til petrra. neyðarúr-
ræða að gjöra tílraun tii að svipta
nienn i'relsi og sjálístæði til pes.s að
■vinna bug á pvi sem pá vantar í að
bindindismálið, beri fuUkomin sigur
ur býtum. — Vír lifusn uú 4 peim
i'reisishreyfingartiuium að ópoiandi
virðist að hagnýta kúgun, sem aiis
ekki viðpHrf, t:i að konva pvi níái-
oí'tii sem hér om rœðir í pann sess,
sem pví síemir hjá pjóð vorri, en
iiinfl.b. esr óhrekjauui kúgun fyrir pá
sem eun ekki hafa gehð Hakkusi laus-
au tauminn, og pó við biudismeun
höfum vissulega ástarðu til að hafa
horn i síðu pessara inaniia, pá er
pó siðferðisleg skylda vor að itreka
tiiraunirnar til að bæta hugarfar
peirra og hæua pá að oss með skyn-
samiegum fortöium, en sneiða lijá að
leitast við að gjöra pá oss handgengna
með ofbeidi.
Innfl.b. er nú meir en ranglátt
og varhugavert, pað er frá ininu sjón-
armiði hreiuasta „Fallit Erklæring„
fyrir biudindismenn, pvi með pví að
aílienda löggjöfinui á pann h tt til
meðferðar petta mál, pá yfirlýsa bind-
indismenn að peim sé ofvaxið að
stríða við petta pjóðarmein án tii-
hlutunar löggjafarvaldsins. — J>etta
athvarf er pvi ómennilegt uppgjafa-
úrræði, par sem bindindismáliö hefir
við s>o ágætau málstað við að styðjast.
Eg hef nú í pettii skipti lítilsvirt
mig til að svara ntgjörð herra St.
Jónssonar, sem i raun og veru geug-
ur að miklu leyti, út á persóuulegur
árásir, og áður en eg svo skil við
hauu álit eg vel t:l fáliið að gefa
honum pau heiiræði: — i. Áð pegar
hann vill næst sýua ritsniild sina með
pví aö svara peim greinum er áhræra
sérstakt málefni, að halda sér pá við
efnið, en sneiða hjá ryskíngum, sem
maður í fæstuin tillellum sleppur ó-
barimi irá. — 2. Að bæta hegðun
síua sem bindindisiuaöur áður en
haun nsest fer á íiofc til pess að ræða
um hindindi, pví pað er æfiniega 6-
viðfeldið að ganga undir fölsku
fiaggi. — Eg inundi ekki verða eiti-
jisti biudindismaðurinn, sem viidi frá-
biðja mér siika leiðarstjörnu í bnul-
ítulisuíálínu, sein peuuau tóteiu,, ineð-
an hans hugarfar og hegðan okki
breytist írá pví sem nú er. — Eg er
viss um að bindindisinálið ætti ekki
von glæsiiegrar framtiðar ef Steínu
ætti að vera leiotogi pess í Lroddi
fylkingar.
Og s»o far vel, Steinn, eg óska
yður til lukku með að geta fært yður
í nyt pau heilræði, sem eg uú heíi
keui.t yður.
F.
*
* *
Ath,.giUiemd í imsta blnði. ilitstj;
Seyðisfii'ði 8. nóvur. 1692.
panii 2. p, m. kom sá fyrsti aí
troliiminum (euskar. mjög hrað-
skreiðar, i.skiskútur, er ganga með
gufukrapti); er herra 0. A aíline
hehr sent til Englands með íerska
siid í is, — hingað aptur til bevðis-
ijarðar, og hafhí sí.diu feeiat rel á
Eugluiidi, og kom skipið nú hingað
upp til pess að íiytja rneira út af
Sildinni á sama hátt.
Skipið íbr aptur héðan suour 4
íieyðarfjörð til pess að taka. par
sildariarin, pví par vur siid i nótum
0. W. er siöast iréttist paöan.
Yér höfum heyrt, aó samuingur
ineð iierra O. W. og pessu „lrollara“-
félagi munivera ápáieið, að Englend-
mgar ílytji silduia i peim is, er peir
komu með að iieiman, til Engiauds,
herra O. W. að öiiu leyti kostnaðar-
l-.ust, og íái htíhninginn i sinn hiuta.
Trollarum dro um leið og hauu
fór héöan suð. r á Eeyöarfjörð, héðan
út úr firöinmu bæoi verzlunarskip
stóvkaupmanus Y. 1. Thosírups.
„Hermod'1, skipstjóri Jensen, og
„bkinnr-1, skipstjóri Audersen. liæði
sicipm voru abermd og átti „Hermod“
að lara beir.a ieið tii Kaupiuannahafnar
með ull, kjut. tólg. gæri.r o. ii.. eu
„Skiruir“ til Liverpool með fisk.
„lienuod'1 henr lanð 3 feroir í
sumar, en „6kirnir“ 5 milli útlanda
uu íslands, og mun pað eios dættii,
enda er „Skirnir* ágætt siglmgasiup
og „Hermod" jafuvel lika og skip-
stjórar hinir öruggustu, en afgreiðsla
skipauua bteði hér og í Kaupmunna-
höin í höudunum 4 samvölduiu íyrir-
iiyggju- og duguaoarmöuuum.
iiieytuluíöin, er byrjaðí hér að
kvöldi p. 27. f, m., hélzt í ijora sól-
arhriuga, með ''kairi snjúkomu, svo
té i'enuti hér í fjörðum ákaflega margt
og inun sumstaöar varla vera íund.n
nie.r eu heimmgur at'ijareign banda,
enda uiuii pað varla geta orðið varið,
að suniir iiaíi eigi verið uógu varkár-
ir með að hafa íéð heima við og víst,
úr pví pessi tími er kominii, en útlit
mjög ískyggiiegt peg'ar um rniðjau dag,
p. 27. f. m.
I pessari hríð kom mikil snjó-
kingja í Hjolf upp af Pjarcarö.du og
3. hriðardaginn (sunnudag 30. okt)
hlupu snjoflóð ur ijallmu á uokkrum
stöman muur undir ytri i.luta kaup-
staðarins, iyr.r surmaii verziunarhus
kaupniaui.s b;g. Jóhaiisens og oían-
uuchr Liverpool. En par eð snjurmn
hatói lailið 4 auöa jörð og var svo
puugur og hlautur, pá koiust að pessu
sinui tíáki veiultg iart á pessi sujó-
íióö, stíin htííbu a.ð ólimn likiuduin
sópað öilum yira hiuta bæjarms a
augabrágtíi úti sjó, hefði snjórmn la.il-
iO a hjariisiijó, og er pað mesta of-
dirl'zka, að nokkur hús séu lengur höfó
á pvi yoöasvæoi. þeir lækiur G. B.
tíciieving og kaupmaöUr Sig. Johansen
eru ilutt.r ur .búoarhúsum sinum, lækn-
írinn í iiús herra 0. Wathues á tíúo-
areyri, Johansen i hús Gests beykis.
peim liluta hæjarins, er stendur
i „Tauganuui", og niður uudir honum,
mun varia vera uætta búia af siijó-
itóóuin vegua stemunuar á giljunuin
i tí.jólu upp umlan bænum,
sem haia alltaf beint snjóíioðuuuin
lrá pe.in hlutanum.
A TJthtratíi og í Vopuafirði gekk
sama bhytuhrióm yiir og hér á ijörð-
uuum, og iialði par viúa ieunt lé tii
lutnia. en á Upphéraði vai'ó mikiu ununa
af hriðinni.
Eptir hr.ðma hefir nokkuð af íé
J vfci'ið grafið ur íbmi hér í hröium.
í ga-r og i dag hefir veriö góð
I hláka htr um sveitir.
nainnr
76
73
„~Nei lit-tu á, Stiua. nú leggur hún fioilhúfu)' og urrar, er pa.ð
ekki gamau?“ mælti Björn og hló ánægjuiega.
„Nei; pað er Ijótt að meiða haua kisu míua“, sagði Stína,
„slepptu henni undir eins!“
En Bjiirii hló, og liorti á haivdina, og kisa mjálmaði og hvæst'.
Loksins sleppti hami henui, og Stiua tók hana í fang sér. strauk
lienni Og gjörði sér tæpituugu við hana, kisa malaði og stra.uk sér
við br.nuínii á Stínu, vatðist siðan eins og treiill utan um tiáls
heuuar og sleikti undirhárið í hnakkammi. En pær fengu eklci lengi
að vera í iriði. Björn var búihii að hugsa upp nýjan leik: iianu
preíí kisu og tróð henni á höfuðið ofan i sokk og lét hana upp á
olninn i stofunni. Hringsntírist kisa par og mjálmaði ámátlega.
Ejörn veltist um ai hLtri og Stína gat heldur ekki stiiit sig mn að
lilægja, sokkurinn liékk iramtu ai hausnum á kisu, en rófan og lapp-
irnar sióðu uppúr. En Ötína kenndi Ujótt í bróst um kisu og vildi
bjúlpa henni, en liúu var of stutt og gat ekki náð henni. Loksius
gat kisa. uóð sokknum j'ram af sér, og stökk mi eins og örskot of-
an á höluðið á Birni, hvæsandi Og urrandi, reif hann eptir allri
kiiuiinni svo blæddi úr. stölck svo burtu og var hurtin á svipstundu.
Bjöni hljóöaði upp yfir sig af sArsauka Og re.ði.
„Baimsettur kötturinn! tííddu við, eg skal ná pér og jaina urn
pig duglega'*.
Ætlaði haim að stökkva frain á eptir kisu, en Stína varði hon-
um dyrnar.
„Jjetta var pér niátulegf1, sagði hún, ,.bú áttir ekki að kvelja
haiui svona og skalt víst ekki ná heimi aptur“.
"Katmske pú ætlir að bauna mér það, aurninginn pinn“. sngði
Bjöin og aitlaði að hrinda henni irá dyrununi. en liún hélt sér i
dyrustaíiim og stóð kyr í sömu sporutn. einbeitt og alrarleg. Björu
vnrð pa eirn reiðHri, yfir pvi að húu, pessi litla karta, dirfðist að
veita hoiiuni inutstöðu; haim reiddi upp lmefann, og hefði eliaust
harið híina. ei múðir hennar hefði ekki komið að i pví bilinu.
• Koma Björns varð 8tmu htlu eklci eins óuiengað gleðiefni
ems og hún iiaiði húizt við. Opt eudúðu ieikir þeirra. ineð pví, að
him ior að grata, en ]m iðraðist hunn stuudum harðleikni smnar
og bao htiim iýrirgeiuiiigar; var hauu pá svo lipur og skemmtileg
ur
bjargað honum. Og nú íaundi núu svo glöggt eptir pvi, er gjörzt
liafði. Yesalings maðurinn. fívað honum haföi verið gjört rangt
til!
Honum tókst enn pá ernöara að gjöra henni skiljaulegt, að
hann hefði virkilega ætlaö sér að haida perlunni.
„Nei, nei“, svaraði hún, „ptr Uaiið ef lil villlAtið ljóma hennar
biinda yður eitt augabragð, en á uæsta augabragði munduð pér og
hafa gjört hið rétta, án pess að eg hei'ði komið tii sögunnar“.
fíúu trúði enu þá á Itann, húu með sitt hreiua iijarta, húu sem
pekkti ekki ofuraíl ireistinganna. iiaim gat varla stuuið upp orði.
Og með társtokknum augum tók hanntil ináis,
„An yðar irökeu Lovisa, hefði eg verið glataður. Fyrir góðleik
yðar varð eg annar maður. Perlau, «em eg íaun kvi.ldið góða,
perlan, sem hafði leitt mig með töiralján a siuuiu af réttri leið. húu
var ekki mín eign, og pað er yður a.ð pakka. a.ð eg skilaði henni
aptur. En öimur enri iégurri perla, sem bar mér skæra birtn á
hinni myrku stund, sú perlan var hjarta yöar, uugí'rú Lovisa, og á
petta lijarta hef eg aptur sett von mina nú á þessari stundu. það
« meir eu perla, pað er stjarua, sem fieí'.r vísad inér ieið hiugað.
Eönu hjartagæ/.ka vinnur jainan sigur. Hún iysir leícina, leiðir i
réttan veg og frelsar. í mörg ár hefeg ekki haft tima til að hugsa
nin yður . . . á. miiiuni íau næðisstundum sá eg mynd yðar eins og
i íjarska, en eg hugsaði ekki iielaur uni neina aðra konu. Isú fyrst
veit eg, atí pað var eiugöngu yöar vegua að eg tókst þessa íertí á
hendur hingað . . .“
„það er nóg, herra Arndt“, sagði Lovisa. fíún var lika-orðin
mjög hrifin eins og af fögruin, ápreii'aniegum draumi, eu húu A-
ræddi ekki að geía sig honuin á vald. „þér v.tið iiklega ekki“, tók
hún aptur til ináls. og var mjög þungt ni< ri fyrir, „livað iiaiuiugjan
hefir orðið okkur óblíð, viö faðir minn erum ortíiu • öreigi; pað eru
orðm skifti á. yðar stöðu og minni“.
„Já, eg veit pað, og einrnitt pað gjftrir mig svo sælan“. það
óiinaði sen fsgnadarkail, sem óp irá eudurreistri sálu. „Eiiiungis
i'yrir pað get eg sýnt yður, að eg giruist ekk.i auuað eu hjarta yðar»
það atí petta, Iijarta.er dýrnnetara er ullir gínisteinar. það lyptir
ínauni t pp tii hinsbetra og húieit&ra. Viijíð pér heitast mér Lovisa?“