Austri - 22.02.1893, Blaðsíða 3

>K: r,
A H S T II 1
19
að rétta henduia eptir hreiuni skyrtu j
sarnaiibrotinni, er húnotti. til að iara ;
í; laut luin undir rúnifötin vneðan hún i
fór í skyrtuua. En svo sem drukk- |
langri stundu siðarrak hún upp ógur-
leg hljóð og eptir fá augnahlik var
hún liðið og lmrðstirðnað lik. Lækn-
irinn Björn Blöndai, liofir skorið upp
hæði líkin, hennar og ha.rivsins, og
gotið pá skýrsln, að barnið haíi iæðst
með lífi og' að iiún Iiaíi banað sér a
eitri. þessi Sigurjön lvafði haft eitur
(stryknín) undir iiendi til að eitra
fyrir tóur, og mun bún hata uáð í
pað. Sigurjón lieíir meðgengið allt,
o" er hann nú ííuttur inn á Húsavik.
Sigurjón pessi er sagður hæglaitis- og
Jiægðarmaður, og hetir iiai.111 lítt látið
sér bregða vjð a 111 petta; Sóibotur var
talin dugleg vinnukoua ou skapstór. \
euda iiafði Lún fengíð í meira lagi j
misjafnt og óhe)ipilegt uppeldi. Vinir ;
síra Olafs liarma inest, að petta j
skuli hafa a.ð borið á lians heíuiili. j
Vojmafirði ívlr, 1SÚ3.
Héðan er <skkert aö frétta nema
'söniu harðindin. og eru iuargir nó
pegar farnír að kveina um hevleysi,
■en engir pö etm á protum. Tjtlitið
sneð þaö að fjárfeöWiw í vor fari skap-
lega, verður pvi a'lltaf ískyggilegra og
iskyggiLgra. eu-da elnar vesturlieimskii-
sóttiu að vori. Er sagt að talsvert
á fjórða 'huudrað inanii.-s h ifi skrifað
undir bænaskrá tii stjórnauna vestra.
>og 50—100 nianns muni iaraliéðan aí'
tigin rammleik. ef þeita verðurwiögu-
legt að selja, enn á pvi eru íllar hori’-
ur, pví fáir vilja, og enn iærri geta
keypt fyrir jxsninga uin jiessar muinl-
ir. Euiinanhlöðin fara annars holdu'r
ómjúklega, með baldvinsku tálbeituna,
og or ckki ólíklegt að itiargur svia nú
hyggur til vesturfera. hefði giunan af,
áður e« hanu fullréði ferðina, víð sig,
i-.ÆSSin'ií*
að sjá höfundinn
uin dyrum, enda
pví.
Eg hef æfinlega óskað að eg vœri
ríkur, en sérstaklega hefði eg gaman
af nú að vera svo efmntt búinn að eg
gietí boðið öllum sem uppá stjórnar-
lán vílja yestur faia að lána peim
lilta upphæð og til fararinuar parfog
leyi« peini að borga liana eptir hent-
ugleikum eða að nokkrum áruin liðn-
um. Er eg viss um að enginn maður
fairi pá. Oska eg pess ekki af pví að
íneiri parturinn af peim sem l'ara vilja
héðan uppá pennan ináta ekki megi
missa sig, pví pað er að minni tuein-
ingu. pvert á móti, að sumum hín
mesta landlireinsun. En pað vseri nú
gott til að sýna og sanua að allt
petta amerikanska upppot er að sninna
k-yti sjirottiðaf sannri pörf, en íremur
alda, tilbúin af agentum og ef til vill
íieirum, setu einkvern stundarhag
luigsa sér að hafa af' pessu og
svo loks, en ekkí si*zt, pessum dæma-
lausa rótgróna hugsunarhætti okkar !
íslendinga, að æt’ia að allir vegir séu I
fserir ef hssgt sé að fá lán og umlið-
ingu. hugsandi ekkert um pað að allt
af kemur að skuldadöguin, og að ekk-
ert land er svo frjálst í viðri veröldu,
nð sá maðnr sé eða geti hoitið frjáls,
sem bundinn er á skuldaklafa enda
áður vn harm stigur par fæti á land.
l»ami (í, (ebr, 18ffj
Voðalegt og sem betur fer dæiua-
fátt ef ekki dæmalaust slys vildi tii
á Vopnafirði á íöstudagskveldið var,
Börn voru að leika sér að pví að
stökkva ot’an af, á að giska, 5 álria
háum kletti rétt fyrir oi'an kaupstað-
inn, ofan i mjúkan snjóskafi sem
fyrir neðan var. En svo hagaði tií
að snjódrífan hafði srif'að dálítið írá
klettunuiu svo á milli hans og hann-
l'/j alin
svell uiidir.
nokkiir
isð hdkíi pessa
fu niissti fótanna
og lmnn ætlaði
utulír sig stökkið og kom
rétt á höfuðið oíau í gjótuna fyrir
neðan klettinn. Hann varð strax
máttlaus upp undir bringspalir, og er
síðan. Segir Iseknirinn að hann hafi
fengið niKtiuslag, og er víst nálega
ronlaus um að haun komi til.
Ur bréfi af Slétta 23, j*n, 18öí.
Héðan úr sveit er fátt að frétta.
Tíðiu hefir verið mjög sóð síðan um
sölstöður og víðast hvar í pessum
sveitum næg göð jörð silt að ’pessu.
Liðiiti árið var tnjög óhagkvæiut, en
ekkert er pað pö sem iiefir rnldil
eins miklu fjártjöní og lainir lágu
prisar á allri innlendri vöru, og er
pað fnheyrt að allar afurðir iandsins
skuli iklU svo stórkostlega í verði
á e.nu ári. Skuldir hai’ft stórum vax-
ið og haldi pessu áí'rain verður erfitt
fyrir mörgura að afia viðurværis kanda
sér og sínum og sveitarpyngsiin
hljóta. að vaxa stórkostlega.
Ameríkuhugur í inöanum er nú
nieð mesta nióti, eða jafnvel meirí hér
en nokki'ti sinní áður. Allur porri
nisiina úr súnium lireppum hér vill
f«ra vestur, en pað er nærri ómögu-
iegt fvrir menn að koinast burtu, pvi
ekkert er ha’gt «ð selja. Enginn
hefir poainga og pað er eíns og marg-
ir vilji srlja en onginn kaupa. Af
þessum orsökuiu verða peir að eins
mjög f'áir sem fara til Ameríku á
pessu ári héðan.
Ur bréfi úr Hánavattissýslu.
Eg vildi gjarnan geta sagt pér
eða Austra eitthvað nýtilegt. en helztu
viðhuroirnir liér er „viðburðaleysið11.
það heyrist varla talað um annað en
peninga eða peningaleysið, sem keyr-
ir úr hófi. Til pess að reyha að
sýna enhvern lit á peningaskilum, eru
menn að basla við einlægar skulda-
skeytingar innbyrðis. Kunningi minn
seui á, krónu lijá mér, heimtar hana
í peningum, vitandi pó, að hún
var ekki til, eg á aðra krónu hjá ná-
grannanum, eg fer eins að, og petta,
‘ gengnr pannig par tii krónan er særð
út einhverstaðar, eða allt sitnr við
pað sama og var. Ekki er að flýja
til kaupmannanna; auðvitað eru flestir
nokkúð skuldugir peim, enda er sama
hvort peir eru nokkrir eða engir pegar
til peninga úttektar kemur. Verzlun-
iu hér er aunars bágborin. A.llt í
húðinni afar dýrt. en íslenzka varan
í engu verði; er furða pó menn séu
skuldugir? Kjöt i haust framanaf
ineðan Höepfner vareinvaldur á Blöndu-
ós 0,11 0.12 og 0.13 aura. pegar
Möller f'ékk loks skip sitt, er menn
af vinsældum hans, biðu afarlengi
eptir, breyttist verðið í 0,10 0,12 og
0,14 aura. Menn höf’ðu með |flesta
móti le og ráku og fluttu ógrynni, og
pað skeði svo að á liðugri viku fengn
menu pó náð að koma inn f’é sínu,
pá vantaði ílát og settur var slaghrand-
ur fyrir alla kjötverzlun. Fjöldi
mamia, var óbúinn að verzla, skuld-
irnar fengu menn eigi úrpviaðborga
með kjöti. og úttekt fékkst auðvitað
ekki heldur. Afleiðiwgarnar eru
óséðar enn, en parf spáimum stóran
til að sjá, að par sem nauðsynlegustn
líi'sparfir hafa ekkí fengizt úr búðinui
bæði vagna vöru-purðar nú pegar. og
geraiireint fyrir sín-
virðist i'ull pörf á
'ir var autt bil á nð giska
| á breidd og vnr jiar
TJnglingsmaðUr. (J unnlögur
jporsteinssou. ætlaði
list eptir hörnmiuiu.
á kiettmum uui leið
að tnkii

112
er eins vel metin og greiín-dóttir el' hér — pað hefi eg les'ð. |>ar
muiidi engiim setja út á pað, pó og gengi að eiga tíunnborgu11.
,.Mér pætti gamau að sjá þaf;, liver að hefði nolckuð að segjtv
liér um pað, eí' mér réði svo við að horf'a!“
jóað var sá liijóniur i rödd gömlu konunuar, að Gunnborgu,
sem hatði setið með báðar liendur f\ rir andlitinu, varð litið upp, og
tiún varð hlóðrjóð i framan.
„í’egar migrannar okkar gijitu sig, pá sagðí eg reyndar, að pað
skyldi aldrei hafa hent íneð Andrés . .
„Og ]>au orð hafa fengið okkur inikillar sorgar, pvi pá vissum
við.......‘‘
vissíið ekkert! það sagði eg, at' pvi nð Lena er, bæði
ónytjungur til vinnu, og laus á kostuin — enda varð að flýta fvrir
hrullaupinu. Eu með tíunnborgu er allt öðrn úli að skipta; henn-
ar liki finmt ekki í öllu pessu liéraðj, pví hún skal njóta sannmæl-
js — pó hún sjálf lieyii á pað. Hef'ði hún aðeins verið bönda-
ööttir og væri kouiin af einhverri af liinum fornu hændaaettum hér
i sveitinni.“
„En prí ræður hún ekki sjáif. og pað er pó engiu synd, livorki
fyrir Luði né möiinum!“
það er satt, og pað verðum við að játa. En búg’arðinn sel 'eg
aldrei. og Ameriku lœt eg vera, en hún er ekki mitt í'öðurland, hvað
sem in’in svo kann að vera; svo eg fer ekki pangað. En pó vil eg
ekki sporna við hainingju etnkabarns iniiis. fyrst pú ert svo viss mn,
að pér þykir vænt um hana, og að pér immi aldrei pykja litið til
hennar koina, ai pvi að liún er af lægri stiguin en pú, eins og aldrei
verður út skafið. En á þessari stundu vil eg lika tala máli heimar,
hún er ol gýg ti 1 pess að lieyra sér lirixlað nokkru sínni um pað,
og sú koría sem hefir nolvkra sjálfsvirðingu, gleymir pvi aldrei . . .
tíé pað nú svona háttað með ykkur. pá skal cg ekki verða til pess
að skilja y Ukur að, og pjð getið allt að einu notið hamingjunnar hér
heima, eins Og i hinu ökunna landii .... J>á get eg lika verið nieð,
eins og grátitlingurinn sagði . ,
|>au ungu stóðu þegjandi og störðu framani gömlu konuna.
Andrés greip í einhverri leiðslu i hönd tíunnborgar.
„En pið verðið að biða i hálft ár. Enginn skal geta talað illfc
109
«-g sett iís fyrir munninn á mér, en látið hann fá grun um pað?
heí’ði haim ekki neytt mig til að segja sér pað sama morguninn er
<eg ætlaði til skripta — og að borði Drotfins vors gat eg ekki f’arið
sneð ösanuindi. Og eg get ekki gjört að pvi. að eg er fátæk. frem
ur en hanu að pví, að hann er svo laglegur og gáður, en pó eg'
ætti að deyja fyrir pað hér í sæti inínu, pá er hann mér pó hjart-
kær. og verður það til dauðans. f>að var hann, sem að fyrrabragði
talaði um pað við mig, — mörgum, niörgum sinnuni, og um tíma
vouuðum við. að móðir vor ínundi eiuhverntíma gefa par til sam-
jþykld sitt, •— meim vonast svo opt pess, sem er hjartanslöngun
peirra. En svo sagði móðir góð, þá er Kristófer Engelsen gekk að
æiga Lenu viunukoiuí. að slíkt skyldi aldrei haí’a átt sér stað, hefði
lianu verið hennar son. Og á pví skildum við Andrés bæði, að öll
•von var úti fyrir okkur, og svo tók eg pað ráð, að segja upp vist-
inni. J^ígar við ekki crum snman á hverjum degi og sjáumst ekki
verður pað máske ekki svo pangbært. Eins og pað er nú, heldur-
livorugt okkar pað út til lengdar“.
Ols húsnióðir var orðin iiáfö'l. en engin breytíng sást á svip
'lienúar, eða vettur um hvað hesmi bjó i skapi. Hún sat nokkra
stuud graíkyr: Svo stóð hán upp, tók sálmabókina og fór að fletta
henni. tíunnborg *á í gegnura tárin. að matmóðir hennar gjörði
með nöglinni inerki á einum stað í bókiuni og braut par upp á
■hornið a blaðinu. tíunnborg hafði komizt eptir pví. að sú gamla
lét stundum salmabökina ,.spá“ fyrir síg. Nú vildi lmn fegin hafa
gefið eitt ar af li.fi síuu til jiess að fá að vita Spádöminn. Eptir
■laiiga pögn setti-st Ols húsmóðir hjá stúlkunni og leit ekki upp.
„Hvort œtlarðu pér?“
,^að veit eg ekki. Stundum liefi eg hugsað um að fara til
Amoriku. — Systir niín er í góðri vist i Chicago, pó að par sé
töluverð vinnuharka; en eg er lika fær um pað. f>að hefði pamy
kost, að pað væri pó nógu langt í milli oklcar Andrésar“.
J>að var meiri sorg en gromja í röddinni.
Síoan sagði hún.
„Og nú má húsmóðir góð ekki vera iuér reið, hefði eg getáð
feomizt hjá pví, pá skyldi eg ekki hafa styggt yður með pessu. Og
•aldrei skal eg hugsa með gremju tíl yðar húsmöðir góö. og aldrei