Austri - 23.03.1893, Qupperneq 3

>K: 3
A U S rr R I
31
rasr.ssr-saM:
])vi að veija amian ríkisdag við lilið-
ina á. peim lögboðna. En nn-ð því að
sosialistar hafa mest incgnis orðið í
kjöri i stærstu liorgnm ríkisins. Stokk-
3hó!ihí. Gantaborg og Máhney. fór
liirmm ga'tnari i'relsisvinunr að pykja
3ióg .iiiii. og að liðsmennirnir fara að
verða nokkuð blenduir og tvisvnir, og
lóru fremur að hægja á sér um fram-
gönguna.
Siðnn í sumar. að deilunni sleit
að sinni um konsúlamálið i Korvegi.
liefir pað legið í salti. en í janúar-
mánuði. kvað forsœtisraðgjafi Svia.
FíOSti'Sm. sennilegast, að á pað niál
lííí'inist jafnaðarsætt með fullu jafn-
rétti milli Svía og Norðnmmia. er
liel'ðn sameiginlegan utanríkismála-
rúðgjafa, er eins mætti vera n o r s k-
u r sem sænskur að ætt, og telja
menn eigi ólíklegt, að petta verði að
samkomulagi nsilli pessara sambands-
]>jóða.
jVOrTCgor. í>ann 23. jnnúar
varð frú Cíiiiíiíla Coilet — systir
bíni fraega pjóðskálds JSTorSnmnna.
Hinriks Wergelands j 1845 — 80
ára. og var pessum a.í’mælisdegi skáld-
líonnnnnr fagnað með veizluliöldusís
viða á. Norðurlöndum. En mest kvað
ítð peirri veizlu, er Isáskólakennarar
og stúdesitar héldu frúnni í Christia-
siiu. par sem hún á iieisna. Leiddi
pjóðskáld Norðmanna. Ilisii'ik Ibscu.
iiaria að peirri veiziu til borðs, en
professor BictrichsOil hélt fagnað-
arræðuma. fyrir hetmi. Frú Collet
heíir í ræðts og riti barizt duglega
fyrir jafnréttí kvenna. Hér í landi
nmiiiu ssiargir par að atilci kannast
við skál.dsögur iientiar: „Amtmandens
jööttre-1 og ,.I de lange Nsetter11 og 11.
Austsu':jld. Eins og kunnugt
mun íiestuns lesendnm Austra, páeru
í keisaradænsiim Austurríki fjölda-
margir pjóðílok3<ar, sem sernur all-illa
sín á inilli. En samkomulagið batn-
aði stórum eptir að keisarinn gjörði
Ussgverja ánægða. Hafa deilurtmr
siðau 18ö7 Huzt vestur ytir L e i t h a-
fijótið, i vesturhluta rikis'ns, par sem
pjóðverski flokkurinn hefir síðati jafn-
an deilt við Polverja og Czeka á pingi.
Forssetisráðgjafinn, Tssaifc greifi,
reyndi á allar lundir til að mitíla
málum. en fiokkarnir voru langt of
æstir til pess að taka sættum. Eink-
um fóru Ung-Czekarnir svo laugt i
kröf’nm síinuu, að sprengja mundi
ríkiseiiiinguuíi, líáðatieytisforsetinn
höfis" nú tekið pað tii bragð-s að semja
við forinpja hins pýzka, pólska og í-
halds íiokkshis á pingi, pá 3)i'. Ple-
íier, Jssvorski og Ifohenvart greifa,
og var tafið ail-liklegt að saman
niundi ganga með flokksforingjum
og Taaffe g'reifis, og ltefir hann pá
oíkigíio meiri lsluta 4 pingi jfyrst um
sinn.
liusslaisd. p>ar er nú i vetur ú
vinsum héruðum jafnvel eim pá meiri
eymd Of* neyð en í fyrra, pví ofaná
Sippskerubrestinn og hungrið bætis-t
íus kólera og Linn afarharði vetur og
megn taugaveiki, svo fólk hrynur niður
bæði úr lnsngrí, kolda og veikiudum.
Ens pað hinar voðalegustu lýsingar,
er peir greifítrnir, Bahrinsky og Leo
Tolstoi, liafa geíið af ástandinu par
evstra í hlöðunum.
í vetur lagði Said Ahdui Akhat
Khan að lseiman írá höfuðstað sin-
uus, Bokhara, suðaustur í Turkestan
!' tii pess að heimsækja Rússakeisara
! og færa hömioi vingjafir, par á ineð-
! al 30 gæðingst. Kkaniim hafði með
sér son sinn 10 vetra gamlan. sem á
að alast upp i hirðsveisiasveit keisar-
ans. Sýnir petta. hvað vel llússar
haí'a komið r sinni f; rir liorð par
suðaustur í Asits og i hvaða álit
peir eru hjá liinum hált'vilt-i pjóðum.
Belgís’. p>ar i huidi ’nafa menu
lengi viljað f'á rýmknð t.l um kosn-
ingarrétt til pingsins. og nú í vetur
neyddist stjórnin loks til ;,ð leggja
frtsmvarp til nýrra kosningarlaga; en
ptiu pykja verkmönrtum og allri al-
pýðu í fæstu frjálslegri en ltiti nú-
verandi kosniug«rlög, og draga mjög
taum bænda, en peir eru allir á
bandi liins kapólska klerkalýðs, er
aldrei hefir unnað frelsinu.
Utaf öllu pessu var risin megn
óánægja í landinu. einkum meðal hins
fjölmeima verkmannalýðs, og hafði
sumstaöar sleglzt ' i bardaga með
verkmönnum og berliðiiui.
Argeiitíusi. í liinu argentitiska
lýðveldi er ínnanlands friður enn ö-
tryggur og brvddir á uppreist á ýms-
um stöðum, og lögregluliðið jafnvel
ekjii vel trútt í sjálfri höfuðborginui,
Buenos Ayres.
Frá Rucuos Ayres var í vetur
sent lítið herskip af stað er átti að
fara liíngað til Norðurálfunnar. Skip-
stjóri hét Funes og herskipið,
,.Rosítlesu. I Atlantshafi, eigi
latigf frá Frakklandsströnd, lenti
■skípið í voðajegu óveðri og laskaðist
Uiikið, svo skipstjóri áleit pá eina
lífs von, að reyna að bjarga sér á
stórbát skipsins, en bann rúinaði
bvergi nærri alla skipshöfniua. Hann
kallaðj nú sansan yfirmenn fkipsius
og stakk nppá pví, að peir færu ein-
ir i stórbátinn eptir að peir hefðu
gjört bina skipverja svo da.uðadnikkna,
J að peir tækju eigi eptir pvi, bvað uin
| væri að vera. A pessa fúlniennsku
j skipsforingjans féllust yftrmennirnir
j og fóru síðan í bátinn, er öll skips-
höfnin lá dauðadrukkin, og pá, sem
eittlivað glórðu i. hvað um var að
vera, skutu yfirmenuirnir til baua.
Báturinn bjargaðíst í land á
Frakklandi með iúlmennum pessum,
sem líklega befði aldrei komizt upp
um petta níðingsverk, befði eklci
ítalskur maður, sem hafði konsið sér
undan að drekka, sloppið i bátinn,
með fyrii'liðunum, og sagt síð; n irá
ghæp peirra; verða peir nú dærndir
ept:r kerlögum og fá að likindunj.
makleg nsálstgjöld.
Frakkar sendu strax skip út til
pess að leita að „Rosales11, en í'undu
ekki skipið og er talið vist að pað
liafi farizt með öllum poim er eptir
voru skildir á pvi, sens voru um bálft
hundrað nianns.
Monteil, i'rakkneskur liðsforingi
hefir nú kannað farveg Niger-
iljótsins í Afríku, er mönnum
heiir verið ókunuur að míklu leyti og
R-rðast alla leið frá Guineafióa norð-
ur að Miðjarðarhafi og farið á peírri
leið um mörg ókunn eða l.tt kunn
lönd, kannað Tschadsjóinn, Bornuv
rikið o. fl. Monteil var 27 mánuði
í pessari ferð og vænta menn
mikils árangurs iyrir vísiiniin af
förinui.
Lngjemliiigai' eru nú að hugsa
um að brúa Ermarsund (Pas de Calais)
og á brssin að vera svo há að stærstu
skip geti vel siglt undir hana i
öklugangi. Áætlað er að Ijúka megi við
petta risasmíði á 7 árum og er pegar
stofmið stórti'élag aí’vélafræðinguin og
auðmöjmum til pess að framkvæma pað

•r.Tjató3Sa»
•yt.TXf ■*■ :vTjrr..T^i.-jc

134
Hið siðasta epursmál «»r frssnisett hótandi, sem pvi sky-ldi svara,
með jákvæði.
„Eg . . eg . . .“ stamaði hinn .g&ðlvndi Jochum, eg veit ekki. , .
eg pekki pau ekki . . .“
„það verður svo aS vera Jochum,“ s-egir herra lians svippung-
•tir. ,.pú verðnr »ú að fstra ineð baruið með pér uppá herbergið
pitt; eg er i annriki.11
„Eg h'lýli herra majór! en . .
„Hvaða n«n“ er pað?“ spyr mnjórinn reiðuglega.
,,En pað er eklci lagt i uppi hjá mér; gæti ekfci niáske lu'ui
Súsanna. . . . •?->
„Hvaða vitlevea! f>á fertgi konan nsin strax að vita um pað.
fvú pssrít elcki að kera teipuna sir kápunni, pá verður henni ekki
kalt. Flýttu pér nú af stað!“
„Eiits og herra nsajórinn skipar nsér“.
Benstoff sezt aptur við skrifborð sitt og fer að skrifa í ákafa;
pað er liðinn fjórðungur ísr klukkutíma, pá er snögglega ’barið að
dyrum og Jochum kemur inn í mesta flýtí nieð öndina í hálsinnin
og rauður i framan af geðshræriisgu.
„fað grætur! f>að bljóðar!11 lirópar hann í nu,stu ósköpum
Hvað á eg að taka til bragðs? Ef pað heyrist til pess! 0. lierra
majór, mér er ekki um petta að kenna; eg reyndi allt til við pa.ð,
sem niér datt í bug, en eg held pað sé kuldinn . .
Benstofí lítur a klukkuna á veggnum.
„Naumast liálf sex!“stynur hann. „þetta dugar ekki
J oclutm kondu með barnið hingað niður í bitann, eu sjáðu fyrst uiu
pað. að pað fari ekki að skæla á ganginum11.
Jochum flýtir sér upp stígann, par sem barnsgráturin'n lieyrist
j iicðstu rimunum.
það \ildi p6 sv0 vel til. að Súsanna er að bjálpa frúnni inni
salnum, og 'sa er að leggja á borðið í borðstofunni, pví pá getur
í'iigin peirra heyrt barnsgrsitinn.
Jocluim ktnnii að vörnm spori aptur með böggúl undir annari
bendiimi; basin licfir \afið teljnnia innaní stórri ábreiðu svo heinia.
menn sæju eigi á bverju ljr.nn héR, en barnið poröí ekki að láta tsl
sm heyra fyrir hræðslu.
121
Benstofif stendur hvatleg'a upp íijr ægindastó'lmira og geagur
ftægt fram og aptur ura herbergið.
„Kæra barnið mitt; mér lízt að pú gætir látið pað eptir mér
að velj-a, pegar eg l*t eptir ósk pinni. Eg vel pað sem hentugasfc
er. f>að er skynsamlegt að ala upp dreng til pess að gjöra liann
að dugandi bermanni, sein getur unnið föðurlandi sinu gagn. En
má eg spyrja pig, hvaiða gagn gjörir stúlkubarn?“
þetta spursmál bom svo flatt uppá frú Benstoff, ,og ve.r kenni
svo ópægilegt, að liejmi varð orðfall. Frá svo „háu“ sjónarmiði
heíir hún ekki skoðað ósk sína og verður hún hálfergileg og eyði-
lögð að játa, að húfi liaíi ekki litið panuig á málið. Hvaða gleði
gæti hún liaít af <kseitg, sem ni.aður hennar flýtti sér með að koma
íi. Sheri'«ringjaskó 1 ann, aptu-r á m-óti ! . .,?
„O. bvilíka ánægju raunau við ekki hafa af stúlkubarni, er yrði
ellistoð olskar, er við verðuni göniul“, sagði hún fjörlega.
„f>á er líklegt, já vonandi, vil eg bæta við. að hún hati gipfc sig; gamlar
pipármeyjar eru mér jaf'n viðbjóðslegar, eins og sískælandi stúlkubörn“,
„En pegar hún svo seinna fœðir i'öðurlandinu marga syni. livað
pa Eberliard? Hefir ríivið pa ekki baft eins mikið gagn af kenni?“
„þetta er egtst kvennlegur hugsunarliattur, en eg vil heldur
■eiga einn clreng visan, en 6 í voninni!“ Hann stóð við gluggann og
strauk fingrinum eptir rúðunni. Ivonst lians fór að verða ópolínmöð.
„Kæri Eberhard'1, sagði liún. „segðu að eins afdráttarlaust, að
,pú lcærir pig ekki um að uppfylla pessa margra ára gömlu bæn
mína. Að minnsta kosti erpað degi ljösara, að pessi hin nýja skoð-
«n á málinu ekkert tillit tekur til vilja míns. 'En sé pér ekki geíið
uin stúlkubarnið, pá er mér engu í'reinur gefið um drenginn. og pví
er pað bezt að við sleppum pessu umtalsefui, og tölum aldrei uiu
pað framar.
„Sem pér þókftast“, svarar Eberhard oí'boð stillt og fer með
rólegum svip út úr herberginu.
Eu með sjálfum -sér var bann pö livergi nærri ánægður nieð
sjálf’an sig; pví hann í’a-nn tíl þess, að kona lians lia/ði rétt að mæla
,er hún sagði, að hann í þessu máli hefði miunst liugsað uin hana.
Samkomulag peirra hjóna gat ekki orðið íimiiegt fyrst um sints,
pó pau reyndu til að umgacgast bvort aunað eius og peim hefði