Austri - 17.04.1893, Blaðsíða 3

>11: 10
A U S T II I
39
5. júlí, en pað sem eptir var pess
mánaðar var ópurkasamt, en eklci kalt
og tók jörðin þá mikluin framförum.
Hejskapur var hér byrjaður um mán-
aðamótin júli og ágúst. og gelck hann
stirt og illa, pvi allan ágúst var tið-
in vot og köld, og hröktust þvi töð-
■ur mikið; pó var nokkur purkíiæsa
'22., 23., 24. og siðasta ágúst, og var
pá víðast meira og minna borið sam-
an af töðunui með lélegri hirðingu,
'en sumt lá úti til 6. og7. september.
Tún munu hér viðast hafa reynzt frá
fjórðungi og allt að helmingi lakari
«n næsta sumar á undan, seni lika
má telja hér með beztu túnsprettu-
sumruin; en úthagi mun á erulauum
Jiafa orðið allt að pví í meðallagí, og
hefði pvi útheyskapur orðið nokkur,
pótt seint væri byrjað, ef tíð hefði
verið hagstæð, en pað var öðru nær,
pví frá 7. sept. til loka pess mánað-
ar komu ekki purkar, nema parta úr
vlögum og pá fáa. en voru opt (9
daga) snjóhríðarveður og kuldar og
hvítnaði stundum útað sjó. — Októ-
ber byrjaði með 7 gódviðrisdöguni;
pann 8. hlóð niður uiiklum snjó, en
eptir pað til sumarloka voru veður
optast stillt og hæg frost. — Viku
af vetri eða 28. okt. og 2 næstu daga
hlóð niður miklurn snjó, er viða gjörði
haglaust; pó tók liér óvíðast alveg
fyrir jörð, nenia fáa daga, og liefir
jafnan í vetur verið liér nokkur jörð,
og víða góð. — I névember var tiðiu
umhleypinga- ug skakviðrasöm og opt
talsverð frost, en þó hlýir og góðir
dagar á milli, og desember var kald-
ur og illviðrasainur fram að sólstöð-
um, en með þeim gekk til stilliuga
árið út. — Fiskvart varð hér fyrst
uiii eða eptir 20. júní, og var afli
allgóður intð köíiuru, «-n sakir mann-
fæðar og pess, live seint önnur úti-
verk byrjttðu og unnust, var sjör hér
sóttur með minna móti. — Heilsufnr
mátti hér heita gott á árinu, pótt
kvef eða aðrir kvillar styngju sér uið-
ur á stöku stað.
Bréfkafli frá Akureyri 31. marz 1893:
„þá eru fréttirnar.
Vanalega er byrjað á veðrinu, að
mig minnir, og pá held eg þeim rana.
Fyrir hálfum mánuði var tiðarútlitið
liér orðið mjög ískyggilegt, pví vetur-
inn hefir verið snjósannir og erfiður,
pó ekki hafi verið frost gaddur né ís,
bændur voru pv> víða að verða á
þrotum með skepnufóður, Öxndælir,
og fleiri par vestra, búnir að reka
skepnur sinar vestur í Skagafjörð, og
ýrasir hér í grendinni komið fé sínu
frammí Eyjafjörð; nú eru góð um-
skipti komin, og vouandi að alt sé úr
hættu með skepnuhöld manna. XJrul-
anfarandi hálfanmánuð hefir verið
öndvegis tið, píðvindi og hláka á
liverjum degi, er pví orðið mikið til
autt í sveitinni pó mikill væri kom-
iun snjórinn, umskiptin eru pví mikil
á svo stuttum tima.
Sjávarafli heíir sáralítill verið i
vetur í firðinum, pó kom um tíma
á hann venju fremur mikið afvöðusel.
en frenmr lítið náðist af honum, því
bæði pötti selurinn styggur, og tið var
um pað leyti ill og óstillt, nú er hann
horfin aptur fyrir nokkru. Síðan
batuaði tíðin, hefir aflazt töluvert af
sild hér uppum ísinn á Pollinum, nú
er ísinn að fara, og hafa ineiin pvj
orðið að hætta við veiðina meðan is-
ir.n er að reka burtu. Ekki er telj-
andi að fiskvart hafi orðið hér í vet-
ur síðan fyrir jól, og núnafynr fáuin
dögum frétti eg að utarlega í firðin-
um hefði verið reynt með línu, og
fengist að eins 8 fiskar á skip.
Heilbrigði hefir mátt heita góð;
mannalát pvi fá, pó höfum við misst
einn okkar gaiulan og göðan borgai a,
Erleml hökhindara Ólafsson, sem
lengi hafði verið hér í bænum, nú um
siðustu ár blindur, hann var vandaður
og velkynutur maður. Undanfarin
tima heíir legið veikur Björn Árna-
son amtsskrifari, skaði ef hans miss-
ir við.
Engin nýbrigði get eg sagt pér
héðan, allt er i sinum gömlu fellíng-
um som pú þekkir svo vel, svo ef pú
kæmir hingað, sýudist pér að pú
hefðir ekki verið hurtu meira en viku
tíma, svo er alt óbreytt, þó höfunl
vér feugið tvennt nýtt síðan pú fórst:
nýan ba-jarfógeta. og nýan veg milli
Akureyrar og Oddeyrar, hvorttveggja
pykir mér vænt uu. Bæjarfógetinn
fellur mér pvi betur i geð eptir pví
sem eg hef kynnzt honuin meir; og
veginn pykir mér pví vænna um eptir
pví sern eg verð latari að ganga.
Utgjörð eru nú kaupin á Eyrar-
landstorfunni, með framtið ætti pað
að verða til pæginda og hagnaðar
fyrir bæinn, pó talsvert sé i ráðizt í
bráð. Með nýbreytní og framför tel
eg pað, að nú hefir kaupstjóri C.
Havsteen gjört út 3 dekkskip síu til
fiskiveiða; eru pau lögð út fyrir viku;
menn eru hér of fasthelduir við há-
karlinn, og þvi mega fiskiveiðar á pil-
skipum sitja á hakanum, sem pó
munu vissari og arðsamari.
Mikið meguni vér Norðhngar öf-
unda ykkur af pví að hafa auuan eins
mann sera 0. Wathue; vér glöddurast
eigi litið í fyrra. pá heyriist að hann
niundi byggja hér, nú er sú von að
veiklast aptur par ekkert heyrist raeir
uin það, eg get pó ekki ímyndað mér
að við yrðum liouum vanpakklátarí en
pið eruð, því minna má pað ekki vera,
j að frá dregnu pví. sein „Austri* I 11 * * V stöku
1 sinnum ber höud fyrir höfúð bonum,
er úr hófi keyrir. Hvernig sýnist pér
annars straiidferðainálinu miða áfrara
fyrir okkur Norðlendingum, megum
vér ekki vera pingínu ug laiidstjórn-
inni pakklátir?-1
Bréfkufli úr . . . sýslu 8, marz 1893.
„Mikið er talað um Amerikuferðir,
og margir hafa skráð sig hjá agent-
unura, en mjög fáum af þessum raörgu
dettur i hug, að þeir geti farið, með
pvi ómöglegt er að selja. — Eg tel
neyðarúrræði að fara vestur, en pó er
eg við og við að hugsa um að fara,
pví hér er að verða óinögulegt að
liía fyrir harðindum, verzunardeyfð,
vinnutólksskorti, sósialismus, kommun-
ismus og realismus, eða með öðrum
orðum fyrir— f r e 1 s i, sem ætlar gjör-
samlega að kæfa okkur. — það verð-
ur ntl, ekki stungið niður hendi eða
fæti, ekki einusinni andað, íýrir pví
dömadags frelsi, sem fyllir jörð og
lopt: hugsanfrelsi, málfrelsi, verka-
frelsi, barnafrelsi, vinnufólksfrelsi, og
allt petta frelsi hringsnýst i einura
stórefiis dausleik og rífur raeð sér
allt sem fyrir verður, svo að sá seni
ekki vill vera ineð, verður troðiun
undir“.
Söngfölag eitt á Seyðisfirðí, er
nefnist „Freyja“, hélt samsöng og
dansleik að kvöldi hiris 9. p. m. hér
i Liverpool. Var þar saraan koraið
hátt á annað hundrað raanns. Iim-
gangur á samsönginn kostaði 2.5 au.
fyrir hvern mann, og sama kostaði
inngangur á dansleikinn. Veitingar
voru seldar hverjum sem kaupa vildi.
Ágóðann, að upphæð 50 kr., gefur
söngfélag petta til bindindishúss
byggíngarinnar á Seyðisfjarðaröldu.
Samsöngurinn gekk iiðlega og
o
&
PT4
í—
O
cr''
O
w*
ts
s?
o
I-Si
tt?
e
>-3
o
£5
fM
5
í—<
—
<30.'
O'
OQ
«<
p—

oc
<S>
o
IK
c*
*
■M
W
132
I petta skipti bregzt þó allsherjarlyfið. „Ekki sætindi. Anna
i fangið“.
Majórinn verður að láta undan. ef hann villekki afhenda jóla-
gjöfina grátbólgr.a. Hann tekur Önnu upp og ber liana inn i sal-
inn, og pótt lionum sé ekki um, leggur luin glöð sítt broshýra and-
lit upp að vanga lians og vefur litlu handleggjunum um háls hans.
J>að ber nú svo nýja og övænta sjón fyrir frú Benstoíí', að ekki
er nein furða, þótt liún vilji ekki trúa sínum óigin augum, og
standi stundarkorn orðlaus og í söinu sporum, án pess að ganga á
inóti ninnni sinum, eins og liann átti von á að hún mundi gjöra.
En hversvegna brosir hún ekki? Hún sýnist vorða föl og forviða.
V ill hún ekki þiggja gjöf hans og gleðst hún jafnvel ekki yfir Mnni
nýju litlu dóttur? Og nierkilegt er pað, hvernig hún steudur við
jólatréð. {>að er svo að sjá, sem hún sé að fela eitthvað fyrir apt-
an kjölinn sinn, eitthvað sein hún heldur frá sér með báðum höud-
um.
„Kondu, Lúsía“, segir hann eins og kvnlegur út af pessura
köldu viðtökum, og reynir ura leið að leysa sig úr faðmlögum Önnu
litlu; „losaðu mig við penna litla hljóðabelg; hún er búin að pjá
mig nóg i dag“.
„Eberhard11, segir hún loksins, eu í pessu eina orði finnur hanu
engan minnsta vott um gleði, mikiu lremur vott um ótta.
Honum bregzt illa von sín. Og nú hnígur bún eins og mátt-
laus niður á stól. En hvað er pað sem nú sést? HTað er það sem
hefir verið falið fyrir aptan hana?
„Villi, Villi", kallar Anna allt í einu svo undur glöð, og brýzt
bvo um, að Benstoff verður að setja hana niður á góltið hjá ljöm-
andi fallegum drengbnokka, sem getur verið 1—2 árum eldri en
Anna. Frú Benstoff horfir órólega til manns sins.
„j>etta er jólagjöfin mín handa pér, Eberliard“, segir hún með
tárin í augunum. „Fyrirgefðu mér. Mér datt ekki í hug, að pú
hugsaðir svo . . . ástúðlega til min“,
Og nú grætur hún, hvort pað er af gleði eða sorg, veit majór-
inn ekki; sjalfur kemur liann engu orði upp, pangað til hann hrifst
svo af liinu hlægilega við atvik petta, að liann skellir upp úr og
„klassar sér uiíur i stól hja konu sinui. Með pessu er farginu ictt
129
„Já, «n hireystið inni hjá honum“, stamar Súsanna, og Joeh-
um svarar djarflega: „Háreystið . . það var hljóðfærasláttur".
„Hljóðfærasláttur?“ tekur Súsanna upp forviða.
„Ójá, iyrst pér viljið endilega vita pað allt, Súsanna, pá hefir
luisbóndinn keypt nokkurskonar organ, lagastokk eða hvað seni pað
er kallað, handa írúnni, og svo vildi herra majórinn rcyna fyrst
stokkinn.
Frú Beustoff hefir nú alt i eínu náð sér eptir hræðsluna, og
segir í ávítunarröini:
„J>ér hefðuð ekki átt að segja frá pví, Jochum“.
„Já, náðuga frú, en fyrst Súsanna fer að pvaðra slíka vitleysu
og gjörir t'rúiia svo hrædda . . . en majórnum liður pó ágætlega .
„Jaja, Jochuin, pér haíið góða meiningu ineð pví. pað veit eg;
og svo er úttalað um pað*', segir frúin blíðlega. En með sjálfri sér
verður hún vitund gröm og hugsar svona: „Hvernig getur pó Eber-
hard mínum dottið í hug að gefa mér slíkau lagastokk? Hanu ætti
pó að vita, að mér þykir ekki mikið koma til slíkra söngtóla“.
Súsamia er nú hlaupin niður í eldhús til að segja, hvernig
standi á hinu óskiljanlega háreysti; og heldur pá frúin áfram máli
sinu við Jochum.
„Eg ætlaði einmitt að trúa yður fyrir nokkru, en nú er komið
hik á mig. . . . Getið pér lika þagað?“
„það held eg geti. náðuga frú“.
Frú Beustoff trúir hans góðgjarnlega augnaráði og skipar hon-
um lágt fyrir um eitthvað.
Anna litla er nú sofnuð, og í petta skipti virkilega, eptir að
hún er búin með öll sætindin; majórinn hefir pó ekkí haldið áfram
að skrifa,'þött nú sé loksins næði fengið, hanu pykist ekki vera
fraruar vel fyrir kallaður. Hann er búinn að kveykja í vindli og
gengur nú hægt um gólf og horfir við og við framan í hið sofandi
barn í bekknum.
Tíminn liður skjótara en hann hafði ætlað, og klukkan er nú
orðiu næstum 7. Jþá gengur lianu að glugganum til að horfa út á
götuna. Sér hann par pá furðu sjón, að sleði nemur staðar úti fyrir
húsi hans, en ökumaður og Jochum bera kistil inn í húsið eða eitt-
hvað pvílíkt. Að vormu spori er sleðanuiu aptur elcið burt. Majör-