Austri - 02.09.1893, Blaðsíða 4

Nr 23
A U S T R I
92
kæru að sinum orðum; hann hefir í
sittatilrauninni í sáttaskjali Nr. 4)
ekki sagt neitt sér til afsökunar og
ekki kvartað í neinu yfir presti, liefir
að eins uni meiðvrði sín sagt, að haim
ekki vilji sættast við liann að svo
stöddu; nú undir málinu hefir liaiin
líka að eins neitað sáttum og borið
fvrir sig að vitnisburðir peir sem liafa
komið fram í réttarhaldinu möti Sig-
urði Eiríkssyni i Berlín samti pað, að
hami — en að A máli iians lui.il staðið
eins og sinti, og harni liafi pö verið
frífundimi — liaíi í vitualeiðslumii
borið hærra hlut og vitnisburðirnir
hafi samiað að kæran Iiafi verið í alla
staði sönn; en petta verður ekki séð
á útskriptinni á döimmm sem hinn
stefndi hefir framlagt undir pessu
m'li, pvi ]iar ev stafrétt skrifað paimig:
„I ni áli pessu hafa verið leidd 24
vitni á báðar hliðar og eru vitnafram-
burðirnir, Iivort sem litið er á sækjanda,
prestsins, hlið eða á hlið liins stefnda,
sorglegur vottur pess, að ekki fer allt
með feldu livað trúarlíf, safnaðarlif og
kristilegan bröðurkærleika snertir í
Séyðisfjarðarsöfnuði, sem pö fyrir fi-
um árum af biskupi var talinn ineð
upjilýstari söfmiðum landsins. Vitna-
framburðirnir á báðar liliðav líta pann-
ig i'it k sviirtu og hvitu að ekki virðist
mega byggja á peim, löglega sönnun,
nema ef’ vera skyldi eptir talfræðis-
legum reglum. Síi er rásin og pau
úrslitin í pessmn eiðfestu vitnafram-
burðum, að fyrst leiðir verjandi niáls-
ins átta vitni cr eiðfest voru, sömu-
leiðis sækjandi önnur vitni, sem einn-
ig voru eiðfest a,ð tölu átta, og sverja
tvö af peim gagnstætt og pvert ofem'
hin áðurleiddu og eiðfestu vitni möt-
partsins. J>egar svo er komið eins
og mál petta liorfir við, að hyggju
dómarans ber að lians áliti alveg að
L'ta, frá framburði vitnnnna.
þ:ui vitni er kmma að hafa svar-
ið rangan eið, pótt áminnt ha.fi verið
alvarlega um sannsögli bera sjálf á-
byrgð sinna gjörða“, og vill dömarinn
í JSTorðurmúIasýslu ekki leiða neina á,-
lyktun út af pessum vitnisburðumlivorki
til né frá, en byggir sitt dómsorð á
I allt öðrum röksemdiun og grundvelli,
| og pví getur ekki orðið neitt heldur
1 hér bvggt á eins löguðum vitnisburð-
i um.
]áað verður pví ekki hægt annað
en að dæma Yilhjálm bónda Árnason
á Hofi fyrir meiðyrðin í pessari bisk-
I upskæru, og virðist sektin ekki geta
j orðið minni samkvæmt 217. gr. og
218. gr. hegningarlaganna, en 200 kr.
sekt til landssjóðs, sem afplánist með
j einföldn fangelsi í 60 daga af pvi að
ærumeiðingin er höfð í opinberu kæru-
: skjali til biskups vtír presti hans, svo
I ber að dæma dauð og ömerk hin til-
! °
^ vitnuðu orð: „jaá lifðum ver (kær-
: endurnir) i peirri t'ilvon að prestuv-
iim mundi sjá a,ð sér og láta af öll-
, um óeyrðum. „Aldrei hefi’r síra
, Björn gjört víðtækari tilraunir, til að
I vekja gremju, övild og óánægju safn-
! aðar sins, lieldur en eimnitt síðanhann
Iiét pví o. s. frv.“ „Prestuvinn liefir
í vor gjört pær tilrauniv sem liann
hefir séð sér framast fært, til að
draga öbeinlínis allmikið fé úr hönd-
um fjölda margra af sóknárbörnum
sinum og pannig skerða, eignarrétt
peirra að ekki litlu levti“ og alla
kæruna nema að pví leyti er liann
i talar um, að hann fór burt frá lieimili
sínu og var í burtu í mánuð, án
I pess að fá mann fyrir sig. Loks á
Iiann nii að borga málskostnað til
kæranda með 50 kr.
pvi dœmist rétt að vem:
Hinn ákærði Yilhjálmur Arna-
son bóndi á Hofi í Mjóafirði, á að
borga til landssjóðs i sekt 200 kr
tvö hundruð kvónur eða afplána sekt-
ina með einföldu fangelsi i 60 daga;
hin uppá-stefndu orð „pá lifðum vér
(kærendurnir) í peirri tilvon að prest-
urinn mundi sjá að sér og láta af
öllum óeyrðum“ „aldrei hefir síra, |
Björn gjört viðtækari tilraunir til að
vekja greniju, óvild og öánægju safn-
aðar sins heldur en eiumitt síðan hann
hét pvi o. s. frv“.
„Presturinn liefir. í vor gjört pær
tilraunir sem hann hefir séð sér fram-
ast fært til að dragaóbeinlinis allmikið
fé úr liöndum fjölda margra af sökn-
arbörnmn shium, og pannig skerða
eignarrétt peirra ekki að litlu leyti“
og öll kæran til bisktrps á að vera
dauð og ómerk og ekki lcoma stefn-
anda til skaða á nafni og rykti.
Loks á liann að borga 'i mils-
kostnað til sækjanda fimmtiu krónur.
Döminum að fullnægja undir að-
fÖr að lögum.
Jón Jolinsen.
Dómurinn var i réttinum liitt
upplesinn og var svo rétti slitið.
Jón Jolmsen.
Vottar:
Sig. Malimpiist Einarsson.
Hallbjörn Arnbjörnsson.
Eétta útskrift staðfestir.
Jón Johnsen.
Rýkomin í hókaverzlan Armanns
Bjarncisonar á Vestdalseyri:
Aldamót II. ár 1.25. Ljóðmæli
eptir H. Hafstein 1.75. ltiniur af
Göngu-Hrólfi eptir B. Gröndal 0,80
Erslev. í
leiðarvisir
M'ls-
Búnáðarrit VTÍ.
og sókmu'börniu,
Nokkrar smásög-
Olatsson Mountain) 0.25
Hiraldssonar lielga 2.35
handa börmim (eptir Ól.
Dacota) 0,80. Huld 111. h.
Saga Jörundar Hundadagakon-
3.00. Smýsögur handa hörimm
II. liei'ti 0.35. ísleiidingasögnr 5. -9.
liefti: Körmakssaga 0.50. Yatnsdæla
0.50. Hrat'nkelssa.ga P'reysKoða 0.25.
Gunnl. saga Ormstungn 0.25. Kvæði
J>orsteins V. Gíslasonar 0,75. Sögn-
safn Jþjöðólts 1.00. Hjiltiaðn pér
! sjálfur 1.25; 1.50. Smásögnr P. P.
I 0,50 0,60. Söiiglög H. Helgasnnar
1 1.00. Sálniahókin nýja 3.90. 4 00.
I 5.50. Ljóðinadi Ólafar Signrðard 0.50
j Eeikningsbók þ. Tlioroddsen m. svör-
I um 0.85. Bló’usturvallasaga 0.50
i Draupnir 2. ár 2.50 (áskrifandaverð
2.00). Tibrá. 11. h. 0,55 (áskrifenda-
verð 0.40.
Ennfreimir skrifbæknr. pnppir og
umslög in.jög ódýrt.
und pessa sinjörs, )og er i pvi 25%
af bezta lireinu smjöri.
Á1) y r g ð íi rmailnr o g r i t, * t, j 6 r i
Oand. jiliil. Skapti Jösepssou.
Prentari: S i g. G r í m s s o n.
1
I
Agrip af landafræði Ed.
bandi 1.50. Lögíræði 1,
Isafoldar 1 binrti 1.00 Isl.
greinafræði 0,50.
1.50. Presturinn
fyrirlestur 0.25
iir (Ól.
Olafs saga
Smásögur
Ölafsson
0,50.
nngs
182
hókina lrá sér aptur, pví að á kjölnu 9 steiidur: „Lögbók Frakk-
lands“.
Við pað vekur hún Jóhönnu, sem hálflýkur upp augunum,
geispar mjög og réttir úr handleggjunum jafn liátt höfðinu.
,,Eg er svöng“, segir hún. og liorfir forviða í kring mn sig.
Á söinu stundu er tvívegis liringt úti fyrir, og heyrist um leið
gengið ujip og ofen stigann.
Sal-hurðiuni er upp lokið og ung kona, mjög fríð gengur
inn.
ÖU börnin stökkva upp á móti henni og kalla:
„Mainma, mainma“!
En um leið er hurðinni aptur upp lokið og inn gengur maður
um i'ertugt, mjög snoturlega búinn.
Hann gefur ekki gaum að blíðlátum bariiarma, er pyrpast uin-
hverfis liann, heldur segir í viðkvæmum í’ómi til konunnar:
„Klótildur. nú verðum við að ráða pessu til lykta. Earðu með
börnin inn í liina stol'una og komdu svo aptur hingað, viltu gjöra
pað?“
„Svo skal vera“, segir hún.
Hún er búin að taka aí' sér hattinn og leggja hann á horðið
hjá bókúnum.
„Komið pið með mér, litlu stúlkurriar míuar og pú géði dreng-
urinn minn“, segir húu til barna simia. „því í kvöld verðið pið að
matast með kennslukonunni. Eg parí’ að tala nokkuð við pabba . “.
þegar greifi Bellefontaine er orðinn einn eptir,. tekur hanii upp
lógbókina á borðinu og íiettir upp greiiiuuum 1448 og 1449, pær
eru svona:
„Kona, er hefir skilnað fengið, verður aptur eiuráð yfir ij r-
niunum sinuni. Kostnað við uppeldi barnanna verður liúu að bera
að sínu leyti. Ef eiginmaður henuar er f'élaus, ber húu allan
kostnaðinn11.
Hann lætur pví næst aptur bókina hallar bakiim upp að of'n-
inum og tautar í hált'um hljóðum:
„Eg læt mig alls engu skipta eigurnar, en börmn mín. Erigu
peirra má eg halda. Dómarina sagði sjáli'ur: Börnin fylgja írú
Beileí'ontaine, er hefir óskað eptir skilnaði og í'engið hann“ . . .
183
Einu sir.ni ! mánuði fæ eg að sjá pan . . . Jú pað eru lagleg lög
petta . . . Eins og eg væri ekki faðir baruanna ai' jiví að . . .
Ja’ja, pað er nú svona lagað. Ijögin liöggva blátt áfrain sundur
vandræða hnútimi, án pess að skeyta um Iivernig hann er ákominn.
Eins augnabragðs breyskleika yfirsjón, — ástriða. er engin afsönku.
"\ ið verðum skilin eptir 3 ár . . . neina Klótildur í'yrirgeti mér. Og
luin fyrirgeíur mér aldrei, fyrst hún hetír tekið svo liart á mér. sem
hún lieíir nú gjört . . . Yesalings hlessuð börnin min . . . En parna
er Klótildur, pökk lyrir, að pú lézt niig ekki biða. Bezt er illu af-
tokið. Hérnaeru lyklarnir að skrifhorðinu rnínu. þar eru öll skjöl
og skirteini. er snerta festeignir okkar og lausafe. |>ú parft ekki
að telja. þú komst. með pað allt og átt pað allt“.
Greiíairúin seiu hefir stoltslegan svip, í sínum dökka silkiflos-
kjol með löngum slóða, liefir gengið til lians. Hún, sem er at' nátt-
úrunni jióttaleg, tekur sér pað auðsjáanlega nærri að verða hlið
f bragði.
„Og pú, af hverju ætlar pú að lii'a?“ spurði hún lágt. „þótt
svo sé, að eg sem pað hjönanna, er orðið hef fyrir órétti af liinu,
taki aptur við fjárráðum, pá held eg pö áfram að bera nafn pitt,
eins og börnin mín bera pað. Eg poli eklci að greife Bellefontaiue
bresti nokkuð . . .“
„Klótiklur, eg er pér mjög pakklátur fyrir pessa liluttekningu
pína og ölmusuboð. . . .“
„það er engin ölmusa, pað er lieilög skuld“.
„Við skuluin ekki tala um petta meira. Eyrst eg hefekki get-
að lialdið í gætu mína, ætla eg burt að i'ara. Yeittu mér petta.
Eg hið ekki uin annað“.
„Eptir að pú hefir brugðið lieit við mig“, mælti hún „læzt pú
vera göfuglyudur“.
„Muiulu pað, Klótildur, að eg er hinn sekí og að eg sæti ærið
pungri refsingu . . •“
„Svo er pað, greifi. En refsingin er pú sætir,' kemur miklu
liarðar niðnr á mér en pú hyggur. Að sjá gæi'u mina glataða,
mar.norð okltar sundur tætt af dómstólunum, að vera til hneykslis
í öllum blöðum og til athlægis fyrir alla vini okkar . . .“
„þú viklir ekki sættast, Klótildur“.