Austri - 02.10.1893, Blaðsíða 3

Nk:.2G
A U S T R I
103
Krafa vor er pví háskóli, ogvér
vitum, að í þeirri baráttu höfum vér
hluttöku alís liins menntaða heims.
Yæntanlega skýra blöðin ræki-
lega þýðingu þessa máls og hvernig
því verður bezt fram komið í verki.
Aþingi hefir fyllilega viðurkennt
hftskólaþörfina, en áhuga þjóðarinnar
má eigi bresta til að halda máli þessu
fram til sigurs, og álmga sinn sýnir
þjöðin bezt með því nii þegar að byrja
samskot til hnskólasjóðs, sem fram
verður haldið til þess er stofiiunin
kemst á.
Yér skorum því á alla íslend-
inga hér og erlendis og alla íslands-
víni að styðja mál þetta af alefli,
orði og verki.
Sjöðurinn, sem heitir „Háslcóla-
sjöður íslands1', ávaxtast i Lands-
bankanum og hefir bankastjórinn, herra
Tryggvi Gunuarssen, tekið að sér.
geymslu fjárins, og rná senda ft.llar
gjafir lieint til hans, eða til hvers
sem vill af undirrituðum. I byrjun
hvers árs verður birt á prenti upp-
hæð sjóðsins og auk þess verða allar
gjafir tafarlaust augiýstar í blöðunum.
þegar svo er konn'ð, sem vér
vonum að verði innan skamms tíma,
að löggjafarvaldið er orðið samtaka
um stofnun lráskóla á. landi liér, renn-
ur Háskólasjóðurinn til þeirrar stofn-
unar eptir nánari ákvörðun alþingis í
samráði við konnendur hinna innlendu
embættisskóla, og öll aðalumsjón sjóðs-
ins er falin alþingi og ber jafnan að
gjöra því skilagrein fyrir sjóðnum.
Reykjavík i7. ágúst 1893.
15. Svcinssou. Ilanncs forstcinss.
Jón Yítlalín. J. Jónasscn.
Jón ]>ovkeiss. Sighvatur Árr.ason.
Si g'ii vft ti r G u n n arsson.
Sigurður Stcfánsson.
í»órhallur Bjarnarson.
Leiði Iír. slailds Jónssonar.
Herra Sigurður Jönsson á Yest-
dalseyri hefir. fyrir liönd nokkurra
gefanda, mælzt til þess að eg gerði
grein fyrir hve langt væri komið í
framkvæmdinni að setja stein á leiði
Kristjáns skilds ónss onar. J>að er
því fremur skylt að skýra frá þessu
nú, sem það hefir dregizt lengur en
eg ætlaði, að gefa um samskotin hina
endilegu skýrslu, sem við Jakob Gísla-
son loíuðnm i bríáðabyrgðaskýrslu
þeirri, sem prentuð var i Fjallkonunni
og Lögbergi snemma á árinu (í april?)
1891.
Steinninn á leiðið var pantaður
haustið 1890 hjá Júl. Schau stein-
höggvara í Reykjavík; var sendur til
Yopnafjarðar sumarið 1891; veturinn
eptir var liann fluttur fram að Hofi.
Ennþá er ept-ir að koma honurn fyrir
á leiðinu, þrátt íýrir ítrekuð tilmæli
mín við þá menn á Yopnafirði, er eg
þekkti og treysti bezt til að fram-
kvæma það. Meðan ókunnugt er um
kostnaðinn sem af því leiðir, er ekki
hægt að ge'fa endilega skýrslu.
011 þau samskot eldri og yngri
austan hafs og vestan sem komið hafa
til okkar Jakohs Gíslasonar eru um
470 kr. Steiiminn með áföllnum kostn-
aði rúmar 230 kr: I söfnunarsjóðinn
voru látnar 200 kr. I sparisjóði
Reykjavikur eru geymdar um 40 kr.
Til þess að verða ekki of lang-
orður, vorð eg að öðru leyti nð vitna
til fyrnefndrar bráðabyrgðarskýrslu.
Eg leyfi mér vinsamlega að mæl-
ast til þess, að Lögberg taki upp
þessar línur.
p. t. Seyðisfirði.
Kr. Jónasarson.
Mountain 20. júlí 1893,
Tiðin hefir 'verið góð siðan eg
skrifaði yður seinast, nerna þurkar voru
of miklir um tíma, fyrir imkkrum dög-
um siðan, sein kipptu úr vexti hveitis-
ins surastaðar hér í nýlendunni, eink-
um þar sem sendið og liálent er.
Hinn 24. þ. m. gjörci svo mikla
haglhrið að glerrúður brotnuðu sum-
staðar þar sem haglið stöð á þær.
Korntegundir á ökrum eyðilögðust
þar sem það för yfir og misstu ein-
staka bændur allt hveiti sitt. en marg-
jr meira og minna. Annars eru upp-
skeru-horfumar fremur góðar, en
verðið á hveitinu virðist alltaf fara
fremur lækkandi, enda er hér peninga-
ekla hin mesta og verzlunar-vandræði
sem bæði mun stafa af því og öðrum
orsökum.
í ríkinu ’W’yoming eru sagðir
miklir hitar. í héraði einu þar sem
Buffalo nefnist, hefir ekkert regn kom-
ið i 9 vikur. Hitinn var þar stund-
um móti sólu í næstliðinni viku 130—
150°. Skógareldar eru þar og i til-
bót. Fyrir austan hérað þetta var
skógareldur búinn að eyðileggja 10,000
ekrur af tirnbri. 1 öðrum stað í ríki
þessu geysar einnig skögareldur sem
ekki er hægt að slökkva nema rign-
ing komi,
1. ágúst.
í dag andaðist heiðursmaðurinn
Jön Pétursson (prests að Yalþjófs-
stað) að heimili sínu Hallson hér inn-
an íslendinga byggðarinnar íDakota.
Seyðisfirði 20. september 1893-
Stro.líamciui. Héðan frá Seyð-
isfirði hafa þrír menn strokið í sumar
til útlanda; liklega allir til Ameriku,
og allir frá töluverðum skuldum.
Fyrst levndist hreppsnefndarmað-
ur Sújurður Sigurðsson í „Björgvin"

burt með fyrstu ferð „Thyra“ til út-
' landa.. Hann var stórskuldugur og
i skildi Seýðfirðingum eptir konu
með sex ungum b'óvmum. Siguíður
var Jugnaðar maður og fremur vel
látinn.
]pví næst fór Hermann nokkur
Eiriksson frá Brimnesi (Borgarhól)
með „Lake Huron“. Hannvarmað-
ur töluvert skuldugur, en aunars lít-
il eptirsjón í lionum. Líkur eru til
þess, að Hermann hafi fengið skip-
verja til þess að fela sig á skipinu, —-
fyrir brennivin, því hans var leitað
um borð og fannst hann eigi.
Lestina þessara strokumanna
rak Jówas bóndi .Jónsson (frá Litlu-
Gilá í Húnavatnssýslu) úr Nóatúni
á Fjarðaröldu. Ivona lians og börn
fóru með „Lake Huron“, og undi hann
sér ekki eptir það. Hann leynd-
ist á brott með gufuskipinu „För-
ingen“.
|>egar bæjar- og lögreglustjóri
kemst hér væntanlega á áður, enmjög
Jangt um líður, þá er vonandi að ö-
reiðumönuum takist eigi að leynast
svona burtu frá fjölskyldu sinni og
óborguðum stðrskuldum.
|>ann 25. f. m. kom gufuskipið
„Jcoderenu með sildartunnur, salt, kol
o. fl. til O. Wathnes. Jæderen fór
héðan til Reykjavikur þ. 26. f. m.
með Sunnlendinga af Austfjörðum.
Gufuskipið „Ernst“ kvað liggja
við Færeyjar með bilaða skrúfu.
þ>ann 25. f. m. birti upp hríðina
og úrkomu þá, er kom hér eystra
um gangnaleitið. Göngum varð að
fresta um nokkra daga í Upphéraðí;
eu þó halda menn að fé hafi ekkl
fennt á fjöllum uppi til nokkurra
muna.

196
Ept-ir dálitla stund skaut eíturslangan hinum hryllilega haus
sbium upp i gegnum brjóstklaufiua á skyrtu Boltons og teygði sig
yfir andlitið á lionum. Vér sáum glöggt hina klofnu tungu lafa út
úr lienni og hin logandi augu, þegar liún var að skíma í kring
um sig.
Alltaf var Bolton hreifingarlaus, þvi hann vissi að ef liann
lirærði sig liið minnsta, væri úti um lif sitt, en f'ölur var liann
sem nár.
Jim NevanS. smn var bezta skammbyssuskyttan af okkur, tók
upp marghleypu og dróg bógínn liægt.
Hausinn á slönguuni var varla sex þumlunga frá augum Bolt-
ons, og búast mátti víð að þetta kvikindi mundi bíta þá og þcgar.
„A eg að skjóta, Dave“, spurði Nevans lágt upp.
„Skjóttu11 var það einasta orð sein Bolton svaraði.
Kevans rétti hægt upp hina spentu skammbyssu og miðaði henni
dálitla stund. en við héldum niðri okkur andanum. Skotið reið af
og kúlan molaði í suudur hausinn á slöngunni.
Eins og elding fiaug Dave Bolton á fætur þreif hina hauslausu
slöngu af brjóstinu og kastaði henni í eldinn.
Svo datt hann máttlaus niður og nær því meðvitundartaus, og
stórir svitadropar runnu niður eptir andlitinu. En hann hafði sýnt,
að lionum var ekki fisjað saman.
193
þú vesalingnr ert búin að fá nóg af basli eg barnahrini. J>að fer
aldrei vel að hefta menn saman“.
Garnla Regerl settist upp í rúminu; skelti hendinni á hnéð og sagði:
„Já. það er nú svo, og þó ætti eg að láta þig kröa mig hérna
með þér!“
,.f>ú getur nú sjálf séð“, sagði skógarvörðurinn kýmilega, „hér
er ekki svo mikið sem slá fyrir hurðinni“. Svo dróg hann stölinu
aö sér og settist við rúraið. „Taktu nú sönsum, Regerl, við kærum
okkur ekki um veröklina, og veröldin kau-ir sig ekki um okkur. þ>að
hefir nú ævinlega staðið svo i hausnum á mér, að ef piltur ng stúlka
vildu sjá fyrir sér, þá væri það eiginlega ekki húhnykkur eða neitt
sérlegt hátiðahald, að gjöra hjónaástina að iðnaðargrein, til þess að
viðhalda mannkyninu. þarna fylla þau kotið með krökkum, og því
stærri sem krakkarnir verða, því óþarfari þykja gömlu lijónin; loks-
ins verða þau rekin burt, þegar krakkarnir fara að geta setið kotið.
Nú, þú ert nú búin að reyua það. Eg fyrir mitt leyti er ekk-
ert gramur útaf því, að hafa sloppið við það. Eptir að þú giptist
sat eg opt i rökkrinu á kvöldin, eg gjörði mér marga dagdrauma
um, hvað það liefði verið miklu betra iyrir okkur; ef öðruvísi hefði
f'arið; en i dag liggur mér nú reyndar við að halda, að draumarnir
sjálfir hafi verið skemtilegastir af j>vi öllu, og þegar eg liorfi nú á
þig, dettur mér hreint elcki í hug að þú hafir verið gipt og áttbörn;
nú finst mér alt, sein á dagana liefir drilið vera tómir draumar, og
göralu draumarnir mínir lifið, sem eg hef lif'að“,
Hann tök með knúastóru krummunni siifni í hrukkóttu hendina
á gönilu konunni og þrýstí henni. „Máske þú líka einhverntíma
seinna meír getir gleymt öllu þvi, sem fyrir þig hefir komið, þegar
við sitjum saman og horfum aptur til æskuáranna, þegar við hlup-
um og hoppuðum, hugsuuarlaust eins og kiðlingar, geg-nnm vorgræna
verölclina. ' Til æskuáranna. þegar við lœddumst svo opt gegnum
kyrra skóginn, þangað til við alt í einu komum úti ljósíð og sáum
langar leiðir útyfir sléttulandið, með smáþorpunum, viuviðargörðunum
og bláu ijöllunum á bak við; og þegar svo blessuð sólin skein yfir,
og golau vakti alstaðar bylgjur og geislabrot, þá f'anst unglingssál-
inni ekkert „í gær“ og „á morgun“ vera til, hara tilfinulngin fyrir
deginum „í dag“ — og allt þetta átti síðan að geymast, og við