Austri - 29.11.1893, Blaðsíða 3

N„ 33
A U S T R I
1 31
sínar fyrir minna verð, en kaupendur vilja gefa
fyrir pær, pað rakar hver eld að sinni köku og
er ekki að pvi að finna, en hitt er lastvert, að
láta í öllu raka eld frá sinni köku og leggja
hönd á verkið með og knurra svo á eptir og
kvarta yfir illri meðferð á sér.
Olag pað, sem er á sveitarstjórninni hér,
er eigi að Öllu leyti hreppsnefndinni að kenna,
heldur á og eptirlitsleysi sýslunefndarinnar nokk-
urn pátt í pví. J>að mætti pó eigi minna vera,
en sýslunefndin gengi eptir pvi, að reikningar
hreppsins væru endurskoðaðir samkvsemt fyrir-
mæl un 20. greinar sveitarstjórnarlaganna, en
slíkt hefir, mér vitanlega, aldrei verið gjört.
Meira _
Jfin Ög mnndsson bóndi á Bárðarstöðum
Loðmundarfirci, andaðist 25. ágúst 1893.
Hann var fæddur 26. oktober 1828 á
Hólalandi í Borgarfirði og ölst par upp hjá
foreldrum sinum par til 1844 að hann fluttist
ineð peim að Bárðarstöðum i Loðmundarfirði,
og var par hjá peira pangað til hann giptist 24.
október 1851 Önnu Katrínu Sveinsdóttur, bónda
á Seljamýri.
1856 flutti hann frá Bárðarstöðum, og var
Paðan burtu í 4 ár, par til 1860 að hana flutti
alfarinn að Eárðarstöðum, og byrjaði par bú-
skap með litlum efnum.
Konu sína missti hann 4. marz 1885; höfða
pau eignast 7 börn psnn 34 ára t ma er pau
bfðu sam&ii i hjónabandi, hvar af 4 peirra voru
d ‘ in m uiidan móður sinni, öll ung, en prír synir
peirra lifa, allir mannrænlegir menn ógiptir, og
búa tveir peirra á Bárðarstöðum eptir föður
sinn.
Jón sálugi var meðalmaður á hæð, prek-
vaxinn vel og fríður sýnum, hanu var snemma
ástundunarsamur við verk sín, hvort heldur hann
var hjú eða átti með sig sjálfur, og pó hann
lifði við fatækt framan af æfinni kom pað hvorki
af ódugnaði né pvi, að hann kynni ekki með
efni sin að fara, heldur af pví að hann vann
foreldrnm sínum svo lengi, án pess pau gætu
goldið honum kaup til muna, og svo af pví að
hann vantaði gott jarðnæði um nokkur ár eptir
að hann gipti sig.
pví pað kom fljótt í ljós eptir að hann fór
að búa á Bárðarstöðum, að hann var búmaður
meiri en almennt gjörist, honum græddist fljó.t-
lega fé, svo hann gat keypt ábýlisjörð sína ept-
ir nokkurra ára búskap, byggt hana vel upp, og
búið á henni blómabúi til æfiloka.
Allir sem til pekkja annála elju pá og dugn-
að, er Jón sál. sýndi í pví a<? annast bú sitt og
heimili, jafnvel pó hann um mörg áv síðarihluta
æíi sinnar, liði talsvert af brjóstveiki peirri er
síðast leiddi hann til dauða, var elja hans og
umhyggja söm og jöfn svo lengi sem honum
entust kraptar. Hann var maður stilltur og fá-
skiptinn, en gestrisinn, greiðvikinn og glaður
heim að sækja, vinfastur og tryggur í lund.
Hans er pví að vevðugu saknað af sveitar-
mönnum og öðrnm sera hann pekktu.
Jón sálugi var jarðaður á Klippstað 2. sept.
Útförin var fjölmenn, og með rausn og sóma
gjörð af sonum hans. Sira Björn porláksson
hclt fyrst húskveðju heima á Bárðarstöðum og
sican likræðu í kirkjunui.
- -------ttoo---——
Fjarðarheiði.
í 27. tbl. „Austra“ p. á.ergrein um vega-
gjórðina á Ejarðarheiði næstliðið sumar og
er í henni ekkert ofhól um Pál vegfræðing Jóns-
son og pá félaga lians, heldur hreinn og beinn
sannleiki. að peir uimu verk sitt með trú og
dyggð. o. s .frv,.
I greininni er skýrt frá, vegabótinni í heild
sinni, að mestu leyti. — vegi og vörðum — og
hvað væri ábótavant við veginn uorðan til á
heiðinni, eu höf. hefir ekki getið um, hvað vörð-
uuum er ábótavant, og er pað sjálfsagt af ö-
kunnugleik, vil eg pví leyfa mér að fara um
pær nokkrum orðum.
Allir kunnugir vita að vörðurnar ná nú
orðið yfir alla heiðina brúna á milli; (af norður-
brún og á austurbrún á Felli) og sýnist í fljótu
bragði að pað muni duga: en samt sem áður
virðist ekld einlilítt að vörðurnar nái ekki yfir
lengra svæði en pær gjöra. Að norðan (Héraðs
megiu) pyrftu pær að n i ofan að hinum svo-
kallaða Fardagafossi, að minnsta kosti, og að
austan (Seyðisfjarðar megin) ofan á hinn svo
nefnda Neðri-Staf og mundu - vörðurnar verða
að samanlögðu —austan og norðan — a að
giska 20—25. |>að eru mörg dæmi til þess að
menn hafa villzt mikið afvega á pessari leið (of-
an heggja vegna), pó peir hafi komizt övilltir af
sjálfri heiðinni; auðvitað mun fleirum hafa orðið
villuhættara Seyðisfjarðar megin, enda er mjög
viliugjarnt milli Efra-Stafs og Neðra-Stafs, peg-
ar slétt er orðið með fönn af hverri brekku og
hæð og ekkert er við að styðjast. J>að má 6-
hætt trúa pví, að nú munu menn verða óragari
að leggja til heiðarinnar en áður, pó dimmt sé
veður, pegar vörðurnar eru yfir sjálfa heiðina,
en hvað dugar pað ef þeir ná peim aldrei? og
pó peir næðu þeim, pá eiga peir pað á hættu,
hvernig peim muni reiða af ofan hinu megin.
Af því margir fara á vetrum vfir heiði pessa,
ættu nú Norður- og Suðurmúlasýslurnar, að
leggja fé fram á næsta snmri til varðanna, svo
paer komist pá strax upp, en bíða ekki ept-
ir pví í óvissu, hvort pingið lætur nokkuð af
hendi rakna til þessarar heiðar framvegis eða
ekki
Fjarðarseli. Ritað í oktober 1893.
Yic/fús Olafsson,
Seyðisfiréi 29. nóv. 189.'?,
J>ann 25. p. m, kom ,.Yaagen“, skipstjóri
Endresen, frá Norvegi á Beyðaríjörð.
Með „Vaagen“ kom hr. 0 Wathne og fór
strax yfir í „Jæderen“, er lá par ferðbúinn, og
hélt hann skipinu hingað, dvaldí hér 2 kl. tíma
og fór svo með skipinu áleiðis til Leith.
„Yaagen“ var aðeins 17 daga fram og apt-
ur í þessari ferð og var pó átta daga á leiðinni
hingað.
I næstu ferð á undan kom „Yaagen“ á
mánud. e. m. 6. p. m. á Reyðarfjörð, affermdi
par og tök c. 1200 tn. af síld og sigldi til Eski-
fjarðar á priðjud. e. m. 7., tók par farpega og
kom hingað snemma morguns 8., tök hér ýmsar
vörur og kol og fór héðan aflíðandi miðjum degi
alfarinn til Norvegs eptir tæplega 2 daga dvöl
hér við land.
Má hér af marka hina framúrskarandi ráð-
hyggni og dugnað skipstjórans og útskipenda.
224
fara tii Bostock og væri bczt að hann tæki skymiRan nunn mel
sér. — Við höfum nýlega kymizt þessum herra B. og hann i-r
sagður að hafa gott vit á námugrepti .... eg fékk að vita hvar
hann byggi.
„Elsku kæra prinsessan mín, var pað þessvegna, sem pú áttir
svo lengi tal við B“.
I sama bili stökk Hallur til Ivy og faðmaði hana að sér.
J>að leit út fyrir að Ivy hefði fyrirgefið honum sKopið, þvi hún
leit mjög hýrt til hans.
Hallur sagði iðrandi:
„Og pó hefi eg látið pig kenna á afbrýði minni, Æ, hjartkæra
Ivj’, geturðu nokkurntíma fyrirgefið mér það? Eg var svo reiður
útaf pví að pú talaðir svo lengi og innilega við þennan B. Prinsessa
niin. héðan af skal okkur aldrei bera neitt á milli. eg skal strax
ldýðnast fyrirskipunum pinum.
Ivy sneri sig úr faðmlögunum og sagði;
„Yiltu pá elsku Hallur fara strax til Bostock ... O, pú erfc
pó beztur allra manna“ sagði hún (>g klappaöi lof i lófa,
Hallur játti pvi.
„Eg skrifa B. strax til, og ef hanh gefur kost á sér, pá förum
við með næstu járnbrautarlest. það er alls ekki óiuögulegt að kola-
náman sé að gagni. Ivy, hver veit, live sellauðug prinsessa pú
verður á endanum. En ætlarðu svo að lána okkur auðsefi þín til
pess að bcrga herra. Katch skuldina?"
Ivy sló a mnnn Halli og rak liann svo uppá herbergi hans til
þess að skrifa hréfið, sem skömma síðar var sent á stað. B. var
til með að fara með Hulli, og næsta dag fóiu peir af stað.
Rannsókn peirrn gaf góðar vonir. Gætum við aðeins iengið fé
til pess að láta viima að námumii, pá var víst að hún inundi gefa
niikið í aðra hönd. þegar byrjað væri að vinna í námnnum, pá
mundi liægt, að fá lánað fé uppá pær til pess að borga með skuld
föður míns. En timinn var naumur, og allt var undir pví komið
að fá frest. gjaldfrest.
Fyrir jólin var ekki hægt að byrja á vinnunni í námunni.
Hallur kom sjálfur með pessi tíðindi, en í'ór svo strax aptur.
221
„Hvernig geturðu talað svoaa, elsku pabbi! Mér kom að eins
til lnigar að við gætum borgað pessura leiðindasegg skuldina, ef
nánian gæfi töluvert af sér“.
Hin unga raær grét hástöítm meðan hún sagði þetta.
„þú ert gott barn“, sagði faðir minn ireð bliðu. „(luð varð-
veiti þig“.
Siðati stóð hami upp og fór út.
Ivy settist hjá mér og spurði inig:
„Heldnrðu að Hallur færi til Bostock, ef eg bæði hann um
það?“
„það er vísast; 6u pú verður að spyrja hann sjálf um það“.
Ivy stundi:
„þú hvetur mig ekki til pess, Mona“.
„Máske pú hafir geíið öðrum undir iotinn, Ivy, mér er ekki ljost
urn samlyndi ykkar Halls“.
„Eg er eins við alla“ sagði Ivy, „en eg vildi óska, að við værum
laus við allan pennan gestagang, og allt væri orðið eins og pað
var áður“
„Mona, en parna stendur Hallur og er að reykja. Mér sýnist
liann vera svo sorgbitiun og einmana“.
Eg svaraði Ivy:
„Máske hann sé sama liugar og pú, og sé nu einmitt að
hugsa tim, að pað hafi verið langt um skemmtilegra hér áður en
pessi gestaljöldi fcr að koiua hingað“.
Ivy endurtók ósjálfrátt orð miu. Allt í einu spratt húu upp
og sagði:
Eg ætla sjálí að spyrja Hall uin petta. Á eg ekki að gjöra
pað, Mona?“
Eg lineygði mig til samþykkis pví, og hún hoppaði út úr dyr-
unum eins og kátt barn. Bráðum nálgaðist hún Hall og sméygði
með inndœlum blíðusvip hamlleggiium innundir handlcgg Halls og
leit upp á hann. Lengur gætti eg ekki að þeim; en gladdist af
pvi, að hjarta hennar vísaði henni liinn rcdta veg til samkomulags.
Að tveini tímum liðnum koiuu pau aptur med fullkominn ánægju