Austri - 03.02.1894, Blaðsíða 4

Kr.
A V H T R T,
BarAastran.larsýslu 2G_ nnv’ 1893.
Tíðarfar rajög óstöðugt, skiptist á frost og
i’Ogn næstum hvern sólarhring, í raorgun 9° frost
A R , nú kl. 8 c. ni. hláka. — Veildndi og
manndauði töluverður hér, er pað illkynjuð land-
farsótt og taugaveiki. — Afli hefir verið úgad-
ur hi'r vestra í liaust, fiskast til pessa, aldrei
pessu vaut.
Seyðisfirði 2. fehr. 1894
Tíðarfarið hefir nú í meira en liálfan
raánuð verið mjög illt og úrkomusamt, pg mát.t
heita meiri eða minni hríðar á degi hverjum, svo
snjór er viða kominn ákaflega mikill, svo varla
verður urn jörðina komist nenra á skíðunr.
Vopnafjardarpbntnrinn vnr nokkra daga
hríðteptur i Fjarðarseli, og Arorðnnpóstur er enn
}>á ókominn.
Sujófióð féll hér nokkuð um Fjarðaröldu
paun 31. f. m. um það )>il er snjóflóðið nrikla
téll, yfir gamla Hotelgrunninn og”útí sjó fyrir
utan „Glasgow“, en ekki gjörði Jrað neitt nrein
mörrnum eða skepnum, enda var pað miklu minna
®n hið fyrra, frá 1885, og tók sig víst upp
nokkru neðar í fjallinu.
þetta snjóflóð tók skúr. senr stóð par sem
„Hct llið“ hafði staðið. braut liann og flutti viðina
útí sjó.
. Influeiizn hefir nú gengið hér um allan
ijörðinn á hverju einasta heimili og sírfáir sloppið
hjá henni. Hefir veikin verið fremur langvinn
og öllum peim verið hætt við að slá niður aptur
sem snemrna hafa á fætur farið og komið of
snemnra í kul, er menn skyldu sem mest forðast,
pví veikin tekur alla þá geystast, sem slær nið-
ur aptur.
Trtfluenzan mun nú komin um alla Suður-
firði og uppí Hérað og berst líklega norður og
suður með póstumun.
f Nýdáinn er ið Dvergasteini öldungurinn
Stefdn Gttnnarsson, bróðir síra Sigurðar sál.
prófasts Gunnarsonar á Hallormstað og föður
síra Sigurðar prófasts Gunnarsonar á Valpjófs-
[ stað, afi frú Bjargar Einavsdóttur á Dverga-
I steini.
Stefán sAl. Gunnarsson bjö lengi göðu búi
að Stakkahlið í Loðmundarfirði og pótti nyt-
semdarmaður í hvívetna og drengur góður. Hann j
eignaðist mörg mannvænleg börn. er flest lifa
hann.
Stefán sál. Gunnarsson á að flvtja norður
í Loðnrundarfjörð og jarða að Klippsstað.
f NýdAinn er á Vestdalsevri Sveinn járn-
xmiður Bn/fijúlfsson, dugandi maður og vel
látinn.
fann 25. f. m. andaðist einkasonur kaup-
rnans Sig. Johansens, Erhng Johansen, rúmlega
eins árs gamall.
Hjá nrér er livít-liornótt ær full- í
oröin, meb mínu marki, hvatt hægra og
geir-stúfrifað vinstra, og með óglöggu
brennimarki, líklega: A. 8. G.
I Iléttur eigandi getur því vitjab ær-
[ innar hingab, og jafnframt verbur hann j
að borga auglvsingu þessa og fóbur á
ánni.
Kóreksstabagerbi 3. janúar 1894.
St. Stefánsson.
H E \r R Ð U K U N N I N G I!
]>ú sem leyfbir þér ab taka eykarstaf
úr skúrnum hjá honum Einari á Osi, og
fai-a meb hann subnr í Mjóafjörb, gjörbu
svo vel og skihtbu honmn þangab aptur
eba eg neybist til ab birta nafn þitt í
Austra og kernur þab þá fyrir almenings-
sjónir, hversu mikill hættugripur þú
ort.
Fjarbaröldu, 27. januar 1894.
H a 1 i d ó r E i r í k s s o n.
12
A U G L Ý S I N G.
Nú í haust í anuari viku vetrar, var mér
dregin ofan úr Héraði hvít ær, geld, raark:
stýft lrægra. geirstýft vinstra; óglögg geirstýf-
ingin. Réttur eigandi sanni eignarrétt sirm á
téðri á, og borgi rnér alla fyrirhöfn á ánni, á-
samt auglýsingu þesari.
Höskuídsstöðum 19. desenrber 1893.
Einar GunnVógsson.
* ið uárrari íhugurr karmast eg við, að t
grein peirri er eptir mig stendur i 29. tbl
Austra p. á., sé pað mishermt að eigi bafi verið
neitt til á Papós pA. nenni sprittblanda og ofn-
kola-rusl; þar var pá einnig til trjáviður, salt
og fl. er telja nrá nreð nauðsynlegum vorum. En
matvara var engin til.
það var heldur ekki t lgangur minn með
þessari grein, að rýra álit Papösverzlunar
gagnvart öðrum verzlunum, eða meiða eigendur
hennar, og aptur kallast því Irérmeð pau orð,
er kunna að gefa tilefni til pess að eigandi
verzlunarinnar álíti sig meiddan af.
18. desember 1893.
Eymundur Jónsson.
Áb yrgðarmaður o g r i t s t j ó ri
Oand. phil. Skapti Jósepsson.
Prentari 8 i g. G r í m s s o n.
246
„Er pað nreining yðar að eg sé feigur?“ spurði greiflnn.
„Engat. veginn. En eg meirra að eins að sátími, sem pér eigið
eptir ólifað, sé eigi svo viðburðaríkur11.
\ið borðið var orðið ræðufall, pví allir hlustuðu á samtal peirra
greifans og prestsins.
„Og endirinn, hver er hann?* 1* spurði greifiun rrú nreð ákafa.
„þér rneinið?-1
„Eg á mittúrlega við, hvern dauðdaga eg á að fá? \ér erum
allir dauðlegir11.
„það erum vér“. sagði prestur, „og því er spursmúlið ura dauð-
ann mjög alvarlegt og á ekki við, að pað sé rætt hér“.
„E'j vil einmitt fá nú þegar að vita pað“, sagði greifinn ákaf-
nr. „Eg vil engar vífilengjur hafa hér uin framar. Haldið pér að
eg, sem er eini) af hershöfðingjum 'Wallensteins, sé hræddur við
dauða niinn. Nú vil eg einmitt fá að vita stjörnudöminn11.
„Harur getur verið dauðanum öttalegri11 stundi prestur.
„Segið nrér nú allt afdráttarlaúst! Ætlið pér að liræða nrig hér
i heimahúsum minum og gjöra nrig að huglaiisri kerlingu! Komið
irú nreð pað, eg skipa yður pað!
„Svo heyrið pá forlög yðar“, sagði prestur náfölur í framan.
,,þér eigiö að verða hálsliöggr.ir af böðlinum11.
Eptir pessí orð sló i dauðapögn í bbrðsalnum. Greifinn tænrdi
stóran vínbikar, en hendi lians skalf er hanii drakk af lionum.
Greifinn varð fyrstur til [ress að rjúfa pögnina, eptir að hann
hafði tæmt bikarinn.
„Ja, herrar góðir!“ sagði hann nreð uppgerðarró, „eg purfti
góðan sopa aí víni, til þess að rernra pessum heiska bita niður.
En nú liefi eg kingt honum. Eg trúi á Guðfóður og luins eingetna
son; en sannarlega ekki k stjörnur og himinmerki og önnur pvílík
hindurvitrri; og nú skulum vér gleynra pessu11.
En gestirnir vorit samt daufir pað sem eptir var máltiðarinnar.
þegar búið var að borða. fóru nokkrir út í hallargarðinn. Préstur-
jnn ætlaði að fara svo lítið bæri á yflr í bókaherbergið, en greifinn
tók í bönd huniim og sagði:
..Fvrirgefið m'r áfergju mtnaj sp tdónmr yðar hofir li rft mesfc
247
álirif á yður sjálfan, en pað er mér enn nreiri sönnun fyrir pví að
pér eruð tryggðavin minn. Og aðra pýðingn hefir spádómurinn ekki
íyrir nrig“.
þeir gengu nú í samlali í gegnuni miðgarð hallarinnnr er útí
stóra garðitnr og mættu par hirðara með larnb í eptirdragi og steliuli
nreð pað að inatreiðsluhúsinu.
„Nú skal eg færa yður heim sanninu fyrir pví hve fallvalt sé
að treysta stjörnuspám og að ótti yðar fyrir afdrifum minum ereigi
á rökum byggður11.
Greifinn benti Iiirðinum að koma, og pangað söfnuðust og nokkrir
af gestunum.
„Veiztu pað11, sagði greifinn, „hvaða clag petta lanrb er borið?11
„Já, uppá bár lierra greifi! pví pað er einmitt borið á peirri
stundu, sem dóttir mín skildi við“ sagði hirðirinn og stundi við.
„þeirri stundu gleymi eg víst aldrei11.
„Heyrið mér nú Imrra Jóiiann! Nú skuluð pér segja mér for-
lög pessa lambs áður en eg fer á dýraveiðar i dag. Ef spá yðar
rætist hér um, pá skal eg héðanaf trúa á stjörnuspádóina yðar“.
Prestur færðíst undan þessu og sagði að pó að hægt væri að
ráða forlög nranna af stjörnunuir., þá væri allt öðru mAli að gegna
unr skynlausar skepnur; en loks lét klerkur undan og eptir að hirð-
irinn liafði sagt lionum fæðingarstund lambsins, pá lofaði liann að
líta eptir forlögum pess í stjörnununi.
Hirðinum var skipað af fara með Íantbið útí fjárhús og vera
par yfir pví, par til hatin feugi nánari lyrirskipun frá greifanunr,
en presturinn fór til herbergis síns til pess að leysa pessa ráðgátu.
Að hAlfura tbna liðmim voru allir veiðinrennirnír komnir á bak
; yzta hallargarðinum. en í pví peir ætluðu á stað pá kom þjónn
hlaupandi með skrilaða pappírsræniu og fékk gieifanum, sem Hans
Ulrik las í hljóði, en kallaði siðan hreykinn á gesti . srna- og maiti
hátt:
„Heyrið raér nú herrar góðir! lrvað stjörnurnar segja urn afdrit’
lambsins. Úlfur á að eta lambið. Takíð eptir þvi, það er úlfur
sem á að eta pað! En nú fer pú pegar11, sagði greifinn til pjónsins,
„útí tjírhúsið til hirðarans og sér ura að lambinu verði pegar slátrað
f