Austri - 19.11.1894, Blaðsíða 3

Nr. 32
A II s 'I' H I.
127
hlýtui- að halda verðinu niðri, og
gegnir ]>að pví furðu, hvað félög pau,
er hafa pá Zöllner og Yídalín fyrir
umboðsmenn hafa yfir höfuð fengið
gott, eða að miimsta kosti polanlegt,
verð fyrir fé sitt. þetta sýnir ápreif-
anlega, hve miklu hyggilegra er fyrir
bsendur að halda sem fastast við pá
umbcðsmenn, sem reyndir eru, og það
nð góðu. Yer íslendingar höfnm
hvort sem er, ekki efni á að eyða fé
voru í miður heppilegar og vafasam-
ar tilraunir og getum annað parfara
gjört með pað, en að láta útlenda eða
innlendn viðvæninga eyða pvi og glata
með pví að æfa sjálfa sig í peirri
verzlun og peirn störfum, sem peir
ekki kunna.
En hvað pessa fjársöiu Björns
snertir, pá er ekki að kynja pó ker-
aldið hafi lekið, pví pað mun flestum
útlendum mbnnum reynast örðugt að
selja fé vel áEnglandi, pví pegar peir
eru komnir með fjárfarminn til Eng-
lands, pá eiga peir einkis annars
úrkostar en að selja féð strax og pað
er komið af skipsfjöl, pvf pá brestur
bæði beitiland og fóður til pess að
bíða betri byrjar með söluna, og hafa
engin önnur úrræði en að selja, nærri
pví fyrir hvaða verð sem peim býðst,
p. e. verða að sæta afarkostum, sem
peir Zöllner og Yídalín og Slimon
purfa cigi að ganga að, en geta leit-
að lags með fjársöluna.
|>að er eptirtektavert, að á sldp-
um peirn, er peir Zöllner og Yídalin
nota til fjárflutninga, pá ferst mjög
lítið af fénu á leiðinni, sera auðvitað
er pví að pakka, að fjárflutningaskip-
in eru góð og vönduð og vel útbúin
til fjárflutninga.
Skipið „Monarch", sem er stórt
skip, er taka mun um 9000 fjár, hefir
haust farið 3 ferðir, og verið nærrí
r
pví fullhlaðið í hverri ferð. Á pví
hefir farizt í ölliun ferðunum til sam- j
ans að eins rúmar 20 kindur. — j
Af pðntunarfé Norðmýlinga, er var
nál. 5000 fjár, fórst að eins 1 ldnd. —
þegar pess er gætt, að féð er 4—8
daga í skipinu, frá pvf pað er flutt
um borð, pá sést á pví, að pað eru
jafnvel tiltölulega minni vanhöld, en
eru á fénu með góðri hirðiug í húsum
inni.
Um eitraðar liiiðir.
f>að er flestum kunnugt hve míkið
tjón hefir árlega hlotizt af útlendum
ösútuðum húðum, en mest mun hafa
kveðið að pví á seinni árum. Frá
landshöfðingjanum kom út auglýsing
6. október 1890, hvar hann áminnir
almenning um, samkvæmt áliti heil-
brigðisrúðsins í Danmörku, ,,að leggja
ekki útlendar ósútaðar húðir í bleyti
i pollum eða vatni sem lítill straumur
er í, en helzt ekki par sem skepnum
er auðveldur aðgangur að til að
drekka“.
p>etta ráð mun, pví miður, vera
gagnslítið, pví pótt allir gættu pess
vandlega, sem alls ekki parf að gjöra
ráð fyrir, að bleyta liúðir sínar í
straumhörðu vatni, pá er hættan iítið
minni fyrir pað. Yiða hagar svo til
t. d. að sama áin, lækurinn eða lind-
in rennur framhjá mörgum hæjum og
jafnvel breiðist um engjar og haga
pegar neðar dregur, og er pá ekki
óhugsandi að frá eitruðum húðum, sem
bleyttar eru hið efra, færist eitrið
til peirra er neðar byggja.
Aldrei munu húðirnar eins hættu-
legar eins og pegar búið er að bleyta
pær; pess munu mörg dænii, að par
sem blaut húð hefir verið lögð á
grasigróna jörð, hafl skepnur drepizt er
bitið hafa par nálægt. Harðar húðir
geta auðvitað verið iíka hættulegar og
valdið hráðum dauða, ef t. d. hross
eða nrutgripir sleikja eða naga húð-
ina sömuleiðis ef liúðÍH er lögð á
vott gras eða flutt í rigningu, pvi
fæstir ferðamenn eru svo gætnir að
hafa utan urn húðirnar pegar peir
flytja pær, sem er pó nauðsynlegt, og
hefi eg séð pess ljóst dæmi. Hér
kom ferðamaður um kvöld og tók of-
an fyrir ntan túngarð, áður en búið
yar að láta kýrnar inn, pegar kýrnar
voru sóttar voru pær hjá farangri
mannsins og 2 voru að sleikja húð
sem var utan h einum haggannm; um
nóttina var farið útí fjós til að vita
hvort pær væru ekki orðnar veikar
en til allrar hamingju var pað ekki.
J>etta eina dæmi sýnir að menn geta
aldrei verið óhultir fyrir miltisbruna
hversu gætilega sem peir fara sjálíir
með hinar útlendu húðir. Eina ráðið
sem dugar, er að gjöra húðirnar ó-
skaðlegar áður en þær cru seldar
landsmönnum, og ætti landstjórnin og
pingið að leggja allt kapp á að pað
yrði gjört sem fyrst.
Bóndi.
Bréfkafli úr Hrútafirði 22. september 1894.
Hér hefir sumarið verið ágætt,
heýskapur með bezta móti og góður
fiskiafli kominn norður í sýslunni allt
inn í Steingrímsfjörð.
Nýkoinið vöruskip til Jíiis kaup-
mánns á Borðeyri og von á gufuskipi
7. okt. til að sækja fé til Dalafélags-
ins og Iliis, sem sendir með pví fó
árlega, |>að er annars eptirbreytnis-
vert fyrir suma kaupmenn hvernig hr.
Riis kemur fram gagnvart pöntunar-
félaginu, sem prúðmenni, en pað furð-
ar sig enginn á pvi, sem pekkir hann.
Hjá honum á sér ekki stað smásálar-
leg ógreiðvikni, harðneskja og remb-
ings pótti, sem sumir af peirri stétt
hafa eigi pótt fara varhluta af.
Samoinlegan bindindisfmid
héldu Goodtemplarar og bindindis-
menn með sév í Bindindishúsinu á
Fjarðaröldu p. 11, p. m. kl. 5 e. m.
einsog boðað hafði verið til hör í
blaðiau; en sökum íllviðris gátu eigi
útsveitarmenn eða Y estdalsey ringar
sótt fundinn, svo fundurinn var aðeins
sóttur af peim bindindismönnum, ev
búa á Fjarðaröldu og Búðareyri og
ineðlimum G oodtemplarstúkunnar
„Herðubreið og Leiðarstjarna".
Forseti fundarins, ritstjöri Skapti
Jósepsson. bauð fundarmenn velkomna.
og skýrði síðan frá afstöðu bindindis-
málsins á síðasta alpingi, og hversu
hið góða málefni liefði pár alveg
sigrað í kappræðunum i augum allra
óvilhallra manna, og tók pað fram,
hve bindindismálinu hefði stómikið
pokað áfram á pessu ári við að
komast á dagskrá pings og pjóðar; en
enginn mætti ætla, að svo rótgróinn
óvani sem drykkjuskapur og drvkkju-
siðir falli við fyrsta högg, pvi riði nú
á að halda baráttunni gegn Bakkusi
slindrulaust áfram unz sá pjóðarósómi
væri algjörlega flæmdur úr laiuli, og
taldi ræðumaður par til heppilegast
að lialda fram sama eða liku frum-
varpi á næsta alpingi og frara hefði
komið í sumar, nfl. lih'aðasamþi/kktum,
er legðu vínnautn og vínsölu í liinum
einstðku héruðum landsins undir á-
kvæði og vilja héraðsbúa sjklfra, er
engin gæti álitið ófrjálslegra en önnur
lagaákvæði, er minni hlutinn yrði
jafnan að beygja sig nndir, og pað
334
„Hann cr pá í bænum“, sagði annar peirra.
„Hann híýtur að hafa komið fyrst í dag, pví annars hefði hann
verið húinn að heimsækja okkur“; svaraði hinu.
Hver er maðurinn? spurði eg.
,.Einn af okkar beztuog hraustustu félögum“, sagði annar peirra.
„Hver var pað pá?“
„|>að var . . . .“
J>að var eimnitt Iietjan í pessu æflntýri:
Fyrsta- ofintýri.
„Ella iiDii mi amava!“l
Borgin Marsala liggur h vesturströnd Sikileyjar og var fyrst
nýlenda frá Kartagólmrg og var um árið 1860 lítt kunn fyrir annað
en hið ágæta vín sem paðan er flutt og kennt er við borgina,
í hænurn eru miklar fornleyfar frá. dögum Rómverja, svo sem
stórkostlegir vatnsveitustokkar, legsteinar o. m. fl. Eins og allar
borgir á Sikiley heíir Marsala verið unnin og eydd af Rómverjum,
Kartagóborgarmónnum, Máruin, Horðmöunum og öllum peim ara-
grúa af biðlum Miðjnrðarhafsdrottningarinnar, sem Sikiley er nefnd.
Kú eru 25,000 ibúar í Marsalnliorg, sinn af hverjum kynstofni, er
hafa herjað á Sikilev.
Bærinn hefir rúœgfða höfn, en hún er heldur grunn fyrir stór-
skip, sem pví verða að leggjast lengra frá landi. J>ar eru götur
mjóar og óhreinlegar eins og víða á Suður-Ítalíu. J>ó er aðalgata
bæjarins breið með fögrum nýjum byggingum, bæði íveruhúsuin og
verkstöðum, par sem húið er til v>n, og eiga Englendingar
flest pessara stórhýsa. pví peir liafa lagt undir sig niestan hluta
vínverzlunarinnar, og kaupa peir líka hveiti. olin og Zinnober, er
par próast allt vel í grennd við borgina.
f>að er varla nema eitt verzlunarhús i Marsala, sem dirfist að
keppa um verzlunina við Englendinga, nfl. hið rlka verzlunarhús
Elorio, sem er rikast á eynni. J>egar pessi saga gjörðist var for-
maður pess, Alexandro Florio, nýdáinn, og bjó ekkja lians í einni
af stærstu og fegurstu höllunum i hafnargötunni, og frá svölum
hallarinnar var hið fegursta útsýni yfir hafið.
1) Hún elskaði mig ekki!
341
parna um á .eptir. Loksins gat eg rakið spor yflr eitt blómstur-
beð og út að girðiugunni. þar liafði einungis einn maður gengið,
svo að pað hiaut að vera vitleysa úr lögreglupjónunum að pjófarnir
hefðu verið tveir. Eptirtektaverðast var pað, a"í garðgirðingin sem
vissi út að alfaravegiuum hafði r.ýlega verið tjörguð, svo að tjaran
var hlaut enn pá á grindunum. þjófurinn hafði klifrað yfir grind-
verkið, og pað var auðsjáanlegt að hann hafði atað sig i tjöru,
pví að fingraför hans voru jafnvel greinileg á grindunum. Eg var
?njög ánægður með árangurinn af rannsóknum minum. Sioan fór eg
á járnbrautastöðina og sendi paðan hraðskeyti, eu á tueðan eg var
aö bíða eptir svarinu, ráfaði eg hingað og pangað um bæinn. Svar-
i-ð kom kl. 4, og par eð miðdegisverður var ekki borðaður fyr enn
kl. 5, pá ásetti tg mér að eyða túnanuin með pví að ganga innan
um skóg sem var par nálægt.
Olyer herforingi kom ekki keim fyr en við vorum sezt undir
borð, og var honum sagt til nafns rníns. Haun var mjög vel klædd-
ur, fallega vaxinn og fríður sýnum, en pó ínátt.i sjá á andliti hans
að hann hafði verið óreglumaður.
Yið voruifi nýbúin að borða sipuna, er eg stóð upp og bað nm
leyfi til pess að ganga út fáar mínútur. Húsbóudinn leit á mig
hissa yfir pessari ókuvteysi minni og herforingian horfði á mi-g
gegnum gleraiígun sin, eius og «g væri eitthvert sjaldséð kvikindí.
Eg var aðeiiks- nokkrar mínútur úti, en pó gat eg noíað pá stund
•vel. þegar við vorum farin að borða eptirmatinn, og frú Engström
stóð upp frá borðinu, pá för eg að minnast á pjéfnaðinn, og bad
herforingjann að segja mér sitt álit um hann. Eg sat pegjandi par
til hann var búinn að segja álit sitt, pá leit eg á hann með hvössu
augnaráði.
„Er pað ekki undarlegt, Olyer herforingi, að pér skylduð detta
«m stálvírmn, pó að pér væruð prjú íet frá ho®um?“
Engström Irorfði forviða á mig og herferinginn svaraði mér
■ekki fyr en liann hafði drukkið úr vínglasinu simu
„Hvað egið pér við, herra minn?“ spurði liann loksins.
„Eg á við“ sagði eg án pess að líta uf houuin, „hvort pað
«é ekki mjög kynlegt að pér skylduð hrufla yður á grasinu?“ Og