Austri - 23.01.1895, Blaðsíða 3

Nr; 2
7
A IJ S T R I.
.í SL?a au aze.-j • ?
II.
Funclardagur. Kosningar í lcejar-
stjórn. MisfeUur.
,-Dagur austurlopt upp ljómar“,
Hinn mikli fandardagur til kosn-
ingar hinnar nýju bíejarstjörnar í
Seyðisfirði uppljómaði h. 2. jan. aust-
urloptið — með byl.
Kundurinn mátti -beita vel sóttur?
og í'ór fram slyndrulaust.
Svo er i lögum fyrirmælt, að
kosið skuli í bæjarstjórn munnlega
eða skriilega. Hér var nii kosið
skriflega, en pó nokkuð á annan liátt,
en almennt gjörist. |>egar kosíð er
•skriflegn, er vant að byrja ekki fyrr
nafnaupplesturinn, en búið er að safna
öllum atkvæðaseðlmn saman. Með
pessu fviirkomulagi, er lítt mögulegt
að vita, hvcrja. hver einstakur hefir
kosið, endavirðist pett-a einmitt.meining-
in með hinni skriflegu kosningu. A
fundinuni var J.etta haft pannig, að
wm leið og nafn hvers einstuks kjós-
anda var upplesið, labbaði eigandi
nafnsins upp til fundarstjóra, og rétti
honum sinn kosningarseðil. Til þess
að taka af allan vafa var svo sagt:
pessi kvs pessa. Ekki er óhugsandi,
að petta imfi ef til v>ii get-að háft
nokkur áhrif á kosningarnar fyrir
ýmsar ósjálfstæðar sálir. Aðminnsta
kosti var pað einkennilegt, að væri
kjósandi vitanlega háður einhverjum
að einu eða öðru leyti, pá var optast
nsrr nafn pess eða peirra efst á '
blaði á seðliuum, sem ella var alls
ekki víst að verið hefði.
Hvernig kosningarnar féllu er
kunnugra en frá purfi að segja. Hér
skal að eins drepið á nokkrar mis-
fellur á peim, meinlegar og hvnn-
leiðar meinlokur og skammsýni af
kjósendauna hendi, að pví er mörg- i
um finnst.
Tveir af bæjarmönnum, peirfakt-
or þórarinn Guðmundsson og ritstjóri
Skapti Jósepsson höfðu báðir veiið
áður í bæjarstjórn, á ísafirði og
Akureyri, og pað í fleiri ár.
Vinna i bæjarstjóin á að pví
leyti sammerkt við alla aðra vinnu,
að hún verður auðunnari og pessbet-
ur af hendi leyst, Sém menn et-u
lienni vanari, auk pess, sem pá eðli-
lega má búast við meiri árangri af
vinnunni. f»að lá pvínærri, að kjósa
pessa menn í bæjarstjórnina. |>að
var pó ekki gjört, og er eptirsjá i
báðum.
Stærsti gjaldandi bæjarins af
peim. sem hér eru búsettir, er Otto
Watline. Hann er einnig einhver
hinn mesti vinnuveitandi hér á staðnum,
og óhætt að segjasáaf bæjarins borg-
urum, sem mest ber á, og Seyðisfjörð-
ur á mest að pakka. Að pessi mað-
ur ekki var vaiinn í bæjarstjórivina
er stærsta misfellan við kosningarnar,
og frant úr skarandi glappaskot. J>að
mátti pó liggja i augum ujipi, að
bæjarstjórninni var bráð og brýn
nauðsyn á sl kum manni, peim, er
bæði gat og vildi leggja frarn fé til
ýmsra fyrirtækja í bæjarins paríir,
meðan ekkert enn var í sjóði, og bær-
inu í byrjun og sem barn í reifum.
Jþessi kosningarmeinloka hefði, að
minni hyggju, aldrei komið fyrir, ef
að haldnir liefðu verið undirbúnings-
fumlir fyrir kosningu, par sem kostur
liefði verið á að ræða og íhuga petta
vandamál, kosninguna. Skyldi pess
gætt lyrir eptirtímann, svo einn bæj-
arhlutmn (Búðarevri) yrði eigi aptúr
fulltrúalaus.
Jþá munu og margir sakna kaup-
manns Imslands i bcejarstj örni n n i,
pví pessi aldraði heiðursmaður er
bæði greindur og gætinn, og hefir
jnfnframt liinn merkilega eiginlegleika
liér á staðnum, — að vera góð-
gjarn.
Að endingu skal getið peirrar
misfellu við kosningar, að húsbónda og
pjóni haus er báðum valið sæti sam-
an i bæjarstjórninni. f>etta er mjög
óheppilegt, og ætti aldrei optar að
koma fyrir af auðsæjum ástæðum, pó
ef til vill ekki kunni að saka í pessu
umrædda tilfelli.
III.
Fyrsti bœjarstjórnarfundur.
Myrkur og Ijós.
„Döpur sagöi dreglareim
dimmt er í kofa míninir1
(Sótarímur):
Hinn fyrsti bæjarstjórnarfundur
var haldinn h. 11. jan. um kvöldið á
bæjarpingsstofunni. Yegna nýbrigð-
anna var áheyrendasviðið fullt. Ann-
ars ætti vel við, að bæjarmenn líka
endrarnær fjölmenntu, og hlustuðu á
tillögur bæjarfulltrúanna, og umræð-
urnar um málefni bæjarins. J>egar
inn var komið í pingstofuna kynjaði
flesta hversu ljóslítið og dinnnt var
par inni. Að sönnu voru 2 lampar í
stofunui, en annar peirra gjörði lítið
nema senda pefillan skarreyk í vit
manna. |>essu verður að kippa í lag.
Reyndar má segja, að áheyrendurnir
séu ekkert ljösvant að vinna, en pví
má svara með, að pað sé naumast
ofverk fyrir bæinn, að lýsa upp ekki
stærri stofu á sæmilegan hátt.
Aðalstart pessa bæjarstjórnar-
fundar var að kjósa í ýmsar nefndir.
Ekki var laust við að ráða mætti af
kosningunum, að ýmsum fulltrúanua
væri nokkuð skuggsýnt einnig fyrir
liinum innri augununi. Skal þvi und-
ir taka með peiin merkismönnunum
Goetbe og síra Stefáni, og segja:
„Meira ljós“. Já, meira ljös næst í
bæjarstjórninni, bæoi í líkamlegri og
andlegri merkingu.
IV.
Loforð.
Við tækifaui mun aptur' heyrast
hljóð úr horni.
J>essir voru kosnir í bæjarstjórn-
ina:
Kaupmaður Magnús Einarsson,
verzlunarm. Armann Ejarnason.
kaupmaður Sig. Johansen.
iirsmiður Stefán Th. Jónsson,
verzlunarm. Bjarni Siggeirsson og
timburmaður Gisli Jónsson.
Útilokaður var frá kosningarrétti
kaupmaður Lars Imsland, er rekur
verzlun föður síns í fjarveru iians,
befir sjálfur stört fiskiútliald, hefir
leigt stórt túnstæði og er einn af
hærri gjaldendum bæjarins. Yirðist
petta hálf óviðkunuanleg nýting meg-
inreglunnar, að skyldur og réttindi
skuli jafnan fylgjast að, pyí liér ber
herra Imsland bróðurpartinn af skyld-
unni, en er sviptur réttindunum.
Fiskiaifl er enr.pá hinn bezti á
Reyðarfirði öllum, en pö beztur nú
sein stendur innundir fjarðarbotni,
pví par tvíhlóðu menn af vænum porski.
Síldarafli er og par enn góður,
og höfðumenn Wathnes nýlega „kast-
að“ fyrir síld.
Fyrir utan pá Wathue, Tulinius,
Randulph og Clausen, er allir liafa í
vetur aflað sild vel, hefir Hans
bóndi Beck á Sómastöðum aflað tölu-
vert af sild, er liann mun hafa scdt
mesta til Fr. Watlme.
Eru pað mikil auðæfi, sem kom-
ið bafa uppúr Reyðar- og Eski-
tTOÍ
ot
®
~t
K
I'í
3*
CR
Cf?
cc
iTT1

W
Oc
tí
ÍS>
íili-t
hörpu sína og hér blómgaðist hinn goðkjnjaði skáldskapur. |>eir
ínenn, cr a.nda að sér pessu ilmloptí sólarinnar, lifa lífi guðanua,
pekkja eigi áhyggjur lífsins. Allstaðar býður olíuviðurinn fitu sína,
fíkjutréð sætleikann og vínviðurinn vökvann. Allstaðar heyrðust
blátrar ofan úr íjöllunum, hörpusláttur í dölunum, á víð og dreif
skein á hvítar hjarðir á milli liinna liárauðu blóma kaktnsviðarins
og pcssum hjörðum fylgja fallegar smalastúlkúr mcð bera fótloggi
í hvítum pilzum og gullsaumuðum vestum, en í hinu blásvarta
hári hafa Jncr gylltar milar til prýðis, en geta samt í viðlögum
beitt peim sem hnifum, ef einhver yngissyeinninn gjörist peim of
nærgöngull.
En opt varp uú skugga á gleðina í pessari paradis náttúrunnar
cr hennenn konungs oíán frá Messínaborg koiuu við og við niður
í pemian sæludal. J>á pagnaði söHgurinu og hörpuslátturinn, pá
grétu bjarðstúlkurnar á -meðal hinna blóðugu bjarða sinna. En strax
og hermennirnir voru horfnir aptur heim í kastalann með ránsfeng
siun, byrjaði aptur söngurinn, liin inndæla nattúra Ueknaði jafnóðum
pau sár, er illska og grimmd mannanna vann.
í pvíliku héraði, hjá pvílíku fólki hafði Garibaldi numið staðar;
pað vissi oigi allt pað góða cr pa(y vilcli gjöra honum og hermönn-
um hans, og Jiar náði ráðsmaður Garibalda heiman frá .Caprera,
Andrea* honum og lærði honum bréf frá dóttur hans og vinum, og
búreikninga frá hinuin litla búgarði lians, og tOOO krónur í pen-
ingum, sern var hálfs-árs ágóðinn af búskap betjunnar á Caprera,
Og nægði pað handa hinuin látlausa lifnaðarhætti Garibalda.
Ráðsnmðurinn kvartaði mest ura pað við Garibalda, að hinar
ensku lafðir hefðu stolið öllum hárunuin úr skeggi geitarinnar
Esmeralda, er pær vissu að var mesta uppáhald hershöfðingjans,
og geymdu pær síðan hárin úr geitarskegginu til minningar um
hetjuna. Svo íann Andrea ráðsmaður að pví, að Garibaldi hefði
gefið burtu 6 mdliónir króna í Palermoborg, sem hann hefði fengið
liorgaðar aí konungsmönnum íýrir að lofa peim að fara með vopn-
uni og klæðum úr kastalanum.
En Garibaldi kallaði pegar á furstann Mouteleono Pignatellí,
er var liinn tigulegasti maður, og sýndi hann r&ðsmanninum og
sagði hoaum að furstinn lieíði beðið dauða síns I versta fanga-
361
Já, pér leitið jafnvel eptir eilífðinni. það var yfirsjón Lair/.a liers-
höfðingja, að pér lmfið ekki fengið eptirprá yðar uppfyllta. En eg
skal bæta úr pessu.“
Munkuriun gekk nú fram að borðinu og var hermaður siún
hvoru megin við hann, en liinir urðu eptir við dyrnar.
„Ofan með tiettuna!“ skipaði Maniscalko. „Takið ofan munka-
hettuua, Landolfo Stecchi. Mig langar til pess að fá að sjá yðar
fögru ásjónu, áður en hrafnarnir skyggja á ancflítsdrættina. jsvo cg
tali á listaraannamáii við yður“.
Herdeildorforinginn dróg munkaiiettuna af höfði bandingjans,
sein reyndist að vera samliði Garibalda. Eptir orustuna við Calata-
fimi hafði Landolfo leynzt inn í Palermoborg í dularbúningi, til
pess að uudirbúa móttöku Garibalda. En í'áir porðu nð treysta
pví, að nú Ijómaði af frelsisdegi Sikileyinga, heldur liéldu peir að
koiuingurirm mundi yfirvinna liinn litla hetjuhóp Garibalda, og svo
mundi Maniscaiko nota scr tækifærið til pess að hegna| [reim ölluni
grimmiiega, cr sýnt liöfðu sig í nokkurri liðveizlu við Garibalda.
Nú stóð Laudolfo gagnvart Maniscalko, sem flestir mundu liafa ósk-
y ð að vera sem fjarlægastir.
„Hinn allt of Langorði hershöfðingí Segir mér. að pér liafið
inerkilegt mál að tjá mér. Hvað cr pað? En vcrið stuttorður."
„Jð, eg heá nokkuð að tjá yður, 0g pað skal vera bæði stutt
og laggott11, sagði Landolfb án pess að líta undan pví grimmdarlega
augnaráði, er Maniscalko leit til lmns moð. „Pétro Maniscalko!“
sagði Landolfb hátíðlega, „iítið á klukkuna parna á veggnum! lmna
vantar nú aðeins 5 inínútur í 7. En áður en minútuvisirinn vísar
á 7, skulu lögreglupjönarnir í Palazzo Vicliena sjá undarlega sjón.“
„Hvað er pað?“
„Pétro Manisoalko heugdan á gluggapóstinn parna.“
Manisealko spratt uppúr stólnum, en hné pegar niður í haim
or hanci sá sverðum eg rýtingum miðað á sig, hann greip annari hendi
í klukkustrong yfir höfði sér, en hann var skorinn í sundur og féll
ofan á borðið.
þrælmennið varð náfölur; en brátt náði hatíu sér aptur og
sagði nú með mestu ró:
„þér hafið leikið prýðilega á mig. pví verður ekki neitað. Eg