Austri - 09.07.1896, Blaðsíða 3

NR. 19
A U S T li I,
I o
Gnttormur Yigfússon skipuðu sér hon-
um sinn til livorrar liandar fvrir fram-
an grúturiiar og lásu peir síðan allir
á víxl u])j),mjög vel valda ritningarst-aði,
er liljóðuðu upp á pvílíkt tækifæri, og
fúr sú atliöfn mjög vel fram og hátíð-
lega.
Siðan var sunginn annar sálmur, og
að honuni loknum fúr phófastur aptur
fvrir altarið og hélt vigsluræðuna og
haf'ði fyrir texta pessi lijartnæmu orð
PAls postula:
vpess vegna, ef nokkuð mA sín hjá
vður upphvatning í nafni Krists. kær-
íeiksfull aðvörun, samfélag Andails og
viðkvæmt íijartalag, pá gjörið niína
gleði fullkomna með pvi, að pér séuð
allir með einum liuga, hafið iunhyrðis-
kærleika, séuð samlyndir og á eitt
sáttir“.
Lagði prðfastur söfnuðinum pessi
kíerleiksorð ])ostulans fastlega á hjarta,
og hað pess heitt og innilega, að pau
mættu festa rætur í hjörtnm safnað-
arins og hera blessunarríkan ávöxt í
lífinu og breytni safnaðarins innbyrðis.
Og var öll vígsluræða prófasts hin
ágætasta.
Siðan steig sóknarpresturinn síra
Björn J>orlák.sson í stúlinn og pi'édik-
aði út af guðspjallinu og hélt að vanda
hjartnæma og góða ræðu.
pess óskum vér og hiðjum, að allt
mætti nú gánga eptir bænúni og fyr-
irhænum postulans, prófastsins og
sóknarprestsins, svo safnaðarlífið mæt-ti
verða öllum sókua.nnövmum til sannr-
ar ánægjn og upphyggingar framvegis.
Kirkjan er að allri gerð og smíði
hið ánægjulegasta. guðslnis, en vautar
pó enn pá altaristöflu og ljósakrónur,
sem er vonandi. að hráðuin bætist úr.
Má kirkjustjórnin sannavlega vera síra
Birni J>orhíkssyni pakklA't fyrir, hve
drengilégn hann lietir látið sér farast
pessa nýju kirkjuhyggingu, er lmnn
liefir að mestu leyti orðið að reisa af
eigin fc. svo lítilmannlega senv alpingi,
landsstjórn og allur porri safnaðarins
(að nndanteknum fáunv vnönuum) lét
sér farast með að styrkja sóknarprest-
imv til að enduvreisa kirkjuna, sem
hlýtur að liafa kostað hann stórmikið
fjárframlag frá sjálfum honum. Yæri
óskandi að hin íslenzka kirkja mætti
jafnan eiga marga slíka úsérplægna og
dvenglynda nytsemdarvnenn.
Amtmaður Páll Briem kom hér 3.
p. m. að afloknum amtsráðsfundi, sem
að pessu sinni var haldinn á Eskifirði,
og fór liéðan 5. p. nv. aptur lveim-
leiðis.
Vegabót. Sýslumaður A. V. Tuli-
nius he.flr i sumar, látið ryðja Eski-
fjarðarheiði, og má vegurinn níi heita
góðui á heiðinui, og vegabót pessi pó
að eins kostað 500 kr.
Mannvirki. Kaupmaður porsteinn
Júnsson á Bakkagerði í Borgarfirði,
hefir i sumar 1-itið hlaða npp mikla
grjútbryggju, og cementerað hana alla,
til að lenda við vneð vörur og afla,
en par á Bakkagerði var áður illt að
lenda, og er petta fyrivtæki pví til
mikilla hagsmuiva fyrir alla affermingn
og vitskipun á pessum nýja verzlunar-
stað og mikill hægðarmunur fyrir út-
röðrarmenn "paðan, er eigi eru svo
fáir.
Ullarprísar eru sagðir að vera 80
aurar ft/rir pundið af beztu hvítriull
við verzlanir Övum & Wulffs hér á
Austurlavidi.
Seyðistirði 9. júli 1896.
Veðráttan herir i seivmi tíð verið
mjög hagstæð fyrir grassprettuna, sem
fer víðast mikið fram, pví hitar og
úrkoniur hafa f\rlgst hór að víða um
sve'itir.
„Vaagen“ for héðan suðuráHorna-
íjörð 2. p. m. með vörur til peirra
sömu sveita, er verzluðu par við Ö.
Wathne v fyrra.
„Yaagen“ dró á eptir sér hjölbát-
inn „Njörð“, er átti að leggja inni
Hornafjörð og hafa verzlunarvörurnar
í meðan væri verið að byggja verzlunar-
hús pað, er 0. W. ætlar að lAta
reisa par syðra, og fór mágur hans,
Pétur Jónsson nú suður nveð Yaagen,
til pess að veita peirri verzlan for-
stöðu.
„Bremnæsw kovn lvingað p. 3. p. ni.
seint uin kvöldið. Með skipinu var
próf. síra Jóhann L. Sveinbjarnarson
og svstir hans, síra Guttormur Yig-
fússon og ekkjufrú Helga Jónsdóttir,
fröken f>orbjörg Einarsdóttir, kaup-
mennirnir Vigféis Sigfússon og Ivonráð
Hjálmavsson og óðalsbóndi Vilhjálm-
ur HjAlmarsson o. fl.
Allir peir farpegjar, er vór höfum
átt tal við, hæla „Bremnæs" fyrir
livað gott gangskip pað sé, og skip-
verjum fyrir Ivvað pægilegir peir séu
og matur og allar veitingar ódýrar á
skipinu.
Prédikanir pær, er cand. tlieol. R.
M. Jónsson hefir lvaldið Iiér frá nýári
v Bindindishúsinn, taka nú enda er
söknarkirkjan er fullgjör, enda er nú
hinn umsamdi sex múnuða tími pegar
útvunninn.
Sigurður Briem, cand. polit. kom
hingað 5. p. m. landveg frá Reykjavik
suvmaiilancls, ásanvt systur sinni frú
Elínu Eggertsdóttur, er fór eigi lengra
en að Egiisstöðum á Yöllum. Sigurð-
ur Briem fór aptur uppyfir 7. p. m.
með bróður sínum Eggert sýslumanni.
Ætla peir að hitta svstkini sín frú
Elinu og Pál amtmaim á Egilsstöðum.
J»aðan halda svo öll fjögur systkinin
til Yopnafjarðar, par sevn sýslumaður
Eggert hefir evnhættisverk að reka, en
hin prjú svstkinin hatda áfranv viorð-
ur áleiðis til Akureyrar.
Fyrirspurnir.
I grnnnleigusamnihgi nokkrum ér
svo hljóðandi ákvörðuvi:
„Hvorki má hann (leiguliði) taka
skel eða beitu í landi javðarinnar, eða
stinga hnansa eða skera torf nenva með
leyfv landeiganda og taka ekki grjót
annarsstaðar en par sevn hann visar
til . . .
Seinna í téðum grunnleigusamningi
eru ennfremur pessi ákvæði:
„Með pessum skilrnálum er tST. N.
heimilað hið ofanritaða, svo lengi hann
ekki bi'ýtur neitt á vnóti skilvnálunum“.
Nú hefir leiguliði í heimildar- og
leyfisleysi landsdrottins stungið upp
allangan skurð í hinum ræktaða tún-
bletti
Hverju rarðar pvilík túnstunga eptir
hér að fvaman greindum leiguskilmál-
uui ?
Svar: Utbyggingu.
Pvestur nokkur hefir tekið gjald
fyrir að leiða konu í kirkju, pó hann
hvorki hafi verið heðhm uvn pað eða
gjört pað. Er petta rétt?
Svar: Nei.
„Primus66.
po J
h— H—I P3
B S0'
Bd®
02 ’-t
%
œ œ ?o
H. 4 tí
O B m
cd- rr cc
tí B Þ
?
* b~*
cr* ®
N
ert- p
P GX
„PRIMUS“ með strauáhöldum
19—23 krónur.
76
stað, sem var nær porpinu, og pannig nær hættunni, sem pau voru
að flýja; en hin laufmiklu tré hultlu fer.< peivra. Stundum uvðu pau
að ganga út í vatuið, stundnm að klifva upp á bakkaun. en Yavra,
sem aimars var svo blíð og lmæðslugjörn, fetaði hraustlega í fótspor
unnusta síus, og naiU ekla eitt augnablik staðar.
J>að vav enn pá eptir að iara yfir hættulegasta svæðið, sem vav
tvjálaust og hévumbil 50 álna bveitt, pað sást pví vel yfir puð af
klettunum í kring. J>au námu svipstuudu staðav og hlupu síðan í
skyndi úr fylgsni sinu. J>au áttu nú að eius fá skvef eptir að bátn-
um, en áður en pau færu að honum, lituðust puu um í allar áttiv,
til pess að gá að, hvort tekið vævi eptiv peim, en gátu engan séð.
J>au putu ajvtuv á stað, og vovu aptuv kotuin fast að trjánum, pegav
pau heyrðn hátt hljóð, og ev pa.u litu við uvðu pau nijög óttaslegin,
er pau sáu stóran óviualióp, vera að berjast við fáeina af vinuin
peivva A gljúfuvbavminum, og nokkva peivva fleygja sév övvæntingav-
fulla ofun fyrir bjövgin, pareð peiv heldur kusu bráðan baua, en að
komast í heudur hinna harðbrjóstuðu siguvvegara.
„Óvinirnir hafa komið augaá okkur, en við getum enn pá kom-
izt i bátiim áður en peiv mi okkuv“ mælti Ado, um leið og hann
dvóg Yörvu ineð sév, er hafði numið staðar sem pvumulostin af
ótta. Hún vankaði við sér við ovð hans, og reyndi að fýlgja hoiuun,
og eiuu auguabliki síðar huldu trén pau fyrir augum övinauna; en
nokkrar örfar sýndu peim, að pau mátulega fljótt komust í hlé.
Ado flýtti sér nú til pess staðav, ev hann átti von á að iinna
hátinn, og hann vav pav líka með ávumun í. Hann leysti hann í
mesta flýti, lét Yörru uppí, preif aðra ávina og hratt honuin frá
lartdi. Nú átti hatm vöí á tvennu, annaðhvort að röa nieðl'ratn
ströndinni, í peirri von, að hann með pví gæti leynzt fyrir óvinun-
um, eða pá að róa óhikað pvert yfir vatnið; hið síðarnefnda mundi
hann hafa gjört, ef fieiri bátar hefðu ekki verið par, en pegar hann
spölkorn paðan sá nokkra báta, er ltver peirra gat rúinað nokkra
merm, vissi haim, að peim mundi pegar í stað verða veitt eptirför,
er pau færu úr skjóli trjánna á ströndiuni. Með lágri röddu sagði
hann nú Yörru fyrirætlau sina og féllst hún á hana. Hann reri nú
bátnuin svo nærri ströndinui, að hið háa sef, sem óx pur, straukst
Yan'a. (Saga frá Afriku). 73
ekki fusari á að selja barnið sitt, en ríkismennirnir í hinum mennt-
uða heimi.
Gjafirnar voru fluttar til föður Yörru og næsta dag Atti Ado
:tð flytja konuefnið heim til sín. en pað var hinum megin við vatnið.
Yarra unni Ado hugástuin. og pað var ekki hægt að hugsa sér ástúð-
legvi og blíðari unnusta, en liann var. Hann uiiiii henni heitt, en
vissi naumast sjálfur hvevs vegna, pví hjarta hans var göfugt og
fullt af hreiimm tilfinningum, er heinmviun ekki hafði saurgað, og
slík hjörtu hljóta ávallt að elska hið fyrsta af pví, sem skyldast er
peivra eigin eðli. Hið sama ríl skóp svevtiiigjann eigi síðuv eri hinn
hvíta, og lagði 1 hjarta hans liinar sötnu tilfinningar, hina sömu eig-
inlegleika, sem leiða aimaðhvort til dyggða eða lasta. í Afviku, sem
að miklu ley-ti er lijúpuð andlegu myvkvi, koma til allvar óhamingju
iðulega peir eiginlegleikar fvam, sem leiða til lasta, pav sem aptur
hinir hælast niður eða liggja í dái; en við sum tækifæri ryðja hinar
hreinni tilfinningar sér til riuns og pó hinn innri maður sé eyðilegur
og óupplýstur, verða pó vevkin, sem tilfinningar hjavtuus stýva, góð
og föguv.
Yavva og Ado heyrðu til fviðsömum pjóðflokk, sem væktuðu
jövðina sér til viðuvværis og söfnuðu pálnuiolíu, sem hnnu lét aðra
pjöðflokka. sein bjuggu nær sjAvarstvöndinni, fá fyvir ýmsa hluti sem
hvítu mennirnir komu með á hiuum stóvu skipum sínum. j>eir áttu
aldvei í ófviði, nerna pegav váðizt var á pá að fyrva bvagði, og stálu
aldrei nágtömmm sínuin til pess að selja prælasölumönnum pá, eins
og peir vissu, að aðrir gjörðu, peir höfðu meira að segja sjálfir opt
orðið að kenna á pví.
Hinir ungu elskeudur sátu opt umlir pálmatrénu síltu góða og
að paú völdu sér penna stað, bar pess Ijósan vott, að ttugu peirra
bávu skynbragð á pað sem fagurt var; pau voru alveg áhvggjulaus
íýrir morgundeginum, en nutu æskuimar, frelsisins og efna sinna.
Hjá peim voru grasker með hressandi kokos-hnetumjólk og köxfur
með maískökum, „Yaml“ bananávextir og ýmiskonar ávextir sem
próast í heitu löndunum. xkllt petta sælgæti bar vott um, að pau
(1 (frb. jæm) ætur, stór kougiill af iudverbkri jurt, brauðröt.