Austri - 01.04.1897, Page 4

Nli. 9
Á U S T li 1.
3G
Seyöísfirði, 1. april 1887.
Tíðarfarið hefir síðas'ta hálfsmánað-
artímann verið mjög stirt, og hlaðið
hér niðar miklum snjó, svo víðast mun
nú jarðlaust liér í Ejörðunum, og víða
skarpt á jörð uppá Hérnði, Jsar sem
menn munu eigi vera færir um að
standa af sér nokkur harðindi til muna,
með pví hey hafa víða reynzt ill.
„Yaagen“ kom hingað norðan af
fórshöfn 25. marz og fór aftur héðan
beina leið til Stavanger pann 26. s. m.
Með Vaagen sigldi kaupm. C. Wathne
til pess að leita sér heiisubótar og fór
frú Asdís, kona bans, með lionum.
Sýslumaður Eggert Briem fór héð-
an til Húsavíkur á strandið 28. f. m.
og með honum konsuil I. M. Hansen
og kaupmaður jporsteiun Jóusson úr
Borgaríirði.
Hinn vaski útvegsbóndi, Kristján
Jónsson í Kóatúni á Fjarðaröldu,
stýrði bát peim, er peir fóru með
norður.
Upphoðið á pví, sem bjargað hefir
verið, var haldið í gær.
Ceir Sæmundsson cand. theol. svng-
ur ýms valin lög í Bindinindishúsinu
á Fjarðaröldu, nœstkomaudi sunnudag
kl. H/g e. m. Aðgöngumiðar verða
seldir á langardaginn og suunudaginn.
„EGILL“, slcipstj. Olsen, kom í da^ frá
útlöndum. Með skipinu komu frá Höfn:
kaupmaður Magnús Einarsson, frú Jörgensen
með son sinn, frk. Helga Austmann og verzl-
unarm Stefán Baldvinsson.
Egill fer héðan í dag norður.
— Sama st.appið meö Grikkjum og. stór-
veldunu.m. Orikkir láta eklti undan hótun-
urn þcirra, cn segjast muni ráðast inná
Makedöníti og Epirus, og kveikja ófrið á
öllum Balkariskaganum, ef stórveldin reki þá
af Krítey, en stórveldin hótuðu síðast með
„friðsamlegum horverði!“ um Krítey, ér Eg-
ill fór 20. f. m. frá Kaupmhöfn.
Stórkaupmaður Otto "Wathne sæmdur
riddarakrossi dannebrogsorðunnar 5. f. m,
Kákvæmari fréttir i næsta blaði.
Mmningarstef
eptir Jón Kikulás I3orsteinsson,
sem drukknaði á Stöðvarfirði 4. júní 1896.
—o—
Hugga þú oss, Drottinn! þvi hjarta vort
er mótt,
og hjálpina þína sendu’ okkur fijótt,
svo þrekiö ei bresti í þrautunum hér.
og þolgóðir líðum hrvggðina vér.
Yið höllum oss þínu helga brjósti að,
af bjartans-trú vorium, að bati oss það.
Líttu á oss, Kristur! og ]íknar-réttu hönd, -
leys af oss, Erelsari! hryggðanna bönd.
Yið felum oss, Jesú! í faðminn þinn nú,
að finnum soninn missta, það er lifandi trú,
í eilífri sælu, þar sundur skilja’ ei má
samfundur ástvina, Guði föður hjá.
Og dimmt varð í heimi, þá dauðaský upp rann
og djúpið íiáði æða,já sárt var tíma þann,
og hafaldan þunga namhrífa bnrt vorn son
og liylja líkið fagra, já þess ei sjónarvon.
Sorgin, hún er mikil, og sakna hljótum við
að sjá og horfa fram á tómlegt eyðisvið,
er sonurinn vor kæri er sviptur okkur frá,
og samverkar ei lengur, niömmu og- pabba hjá.
Sizt við það hugðum er síðast gekkstu’ oss frá
að svona væri dauði og mæða nærri þá,
því harndóms úr húsinu glaður gekkstu út;
oss grunaði ekki neitt, um hættu eður sút.
Að vinna hið góða, það hafðir Ixugfast þú
og helga líf þitt vildir því bæði í von og tx-ú.
Og trúðir af hjarta, að hljóta mundum vér
af helgum Drottni launað allt gott, er
uuiium hér.
0, dýrmætast af öllu er Ðrottni’ að lifa hér
og Drottins barn að vera, er flytjum liéðan vér.
A guösdýrðarlandi því glaðir lifað fá
þoir góðu, sem að elslca og trcysta náð halis á.
En sætt er, — þó hlj ótum við, að syrgja þig nú—
að sjá þig hjá Drottni bæði í von og tiú.
Sælastur ertu því signir Jesús þig.
Við sjáumst bráöum aptur, við komum
sarna stig.
í anda við kveðjum ogkyssum þig vor son!
Að koma’ og sjá þig bráðum, er okkar trú
og von,
á landi því sem ástvinir alla tírna fá
ástvini að faðma, og þeim að vera hjá.
Qísli Sigurðsson.
Útgjörð landsgnfusMpsins.
Farstjórinn heíir heðið oss að geta
pess hér í blaðinu, að gufuskip pað,
er hann hefir leigt til aukaftrðarinn-
ar fyrir hönd landssjóðs í sumar, —
er norskt, og heitir „Constantin“.
Skipið er af 1. flokki, rúmar 300 smá-
lestir, hefir ágætt farpegjarúm, og fer
12 mílur í vaktinni, og kostar aðeins
3500 ia'. um mánuðinn, sem mun mega
lieita mjög ódýrt.
Bitstjórinn.
|p§|?“ Eg undirskrifuð gef Yest-
dalseyrarkirkju 3kr., sem eg horgaði
fyrir lóðseðla, er sóknarpresturínn okk-
ar lét selja hér fyrir fjórum eða fimm
árum, og vona svo góðs til annara sókn-
arbarna hans, að pau verði ekki svo
nánasaleg, að fara að kalla aptur and-
virði seðla peirra, er pau hafa keypt,
heldur gefi kirkjunni pað til sama fyr-
irtækis, og upplxaflega var ætlað.
Yestdalseyri 20. marz 1897.
Anna Jónsclóttir.
|p§p"* Með pví að fulltrúaíundur fyrir
firðina, frá Fáskrúðsfirði að Yopnafirði,
sá er átti að verða i dag á Seyðisfirði,
fórst fyrir, hoða eg til nýs fundar hér
á Seyðisfirði miðvikudaginn 21. april-
inðnaðar næstkomandi.
Dvergasteini 27. marz 1897.
Björn Úorláksson.
18 februar s. 1. andaðist mín elsku-
lega móðir Aðalbjörg Sveinsdóttir á
Klippstað, eptir að liafa pjáðst heilt
ár af pungbærum sjúkdómi.
Meðan, á pessum sjúkdómi hennar
stóð urðu margir til að rétta henDÍ
hjálparhönd og sýua mér og henni
velvild og hluttekningu, votta eg peim
öllum hér með innilegasta pakklæti
mitt, og sömuleiðis peim sem heiðruðu
útför hennar með nærveru sinni.
Stödd í Stakkahlíð 21. marz 1897.
Quðlög Jónsdóttir
fr(á Hjartarstöðum.
Auglýsing
Yið undirritaðir lýsmn pví hérmeð
yfir, að héðanaf flytjum við ekki menn
yfir Beyðarfjörð, nema fyrir borgun
út í hönd. Sömnleiðs s djum við
greiða, en skuldbindum okkur ekki til
að hafa allt til, sem um kann að verða
beðið.
Eyri 5. marz 1897.
Steinn Jónsso)%. porleifur Jónsson.
IpS!?" Allir, sem skulda mér eru vin-
samlega beðnir, að gera svo vel og
borga mér pað hið allra fyrsta, annað-
hvort í peningum, eða innskript í reikn-
ing minn við Gránufélagsverzlan hér á
Yestdalseyri.
Yestdalseyri 29. marz 1897.
Gísli Eiríksson.
Eptir ósk margra hatði ég upp-
haflega ætlað mér að pæfa (Stampe)
fyrir fólk snemma á pessu vori; en
sökum óvæntra atvika er gjörðust hér
meðan ég var erlendis í haust, og sem
pví miður sciuka áformi minu, getur
petta líklegast ekki orðið fyrr en í
júni. Nákvæmar um petta verður
síðar auglýst ásamt tilhögun með send-
ingar, verð á alin m. fl.
Seyðisfirði 29. marz 1897.
Guðmundur Hávarðsson.
Ummæli þau, er Bjarnj bóndi Sigurðsson
á Stórasteinsvaði hefur borið fram, að eg
hafi haft um sig 21. jan. þ. á., að „hann
bi’úkaöi svik og pretti viö þá menn, er hann
ætti að borga skuldir“, kannast eg ekki við
að hafa talað og lýsi hér með yfir því, að
eg hafi heldur eigi haft ástæðu til, að tala
slík orð um hann.
P. t. Kirkjuhæ 19 marz 1897
Qísli porláksson.
Abyrgðaraiaður og ritstjóri:
Cand. phil. Skapti Jóscpsson.
Prentsmiðja
porstéins J. Q. Skaptasonar.
36
í>ig grunar pað ekki, uð eghefináð í egta hörpuleikara frá (Jkraine
og kem hiiiguð til pín með hann“.
Eg heyrði gleðióp í næsta herhergi. Dyrnar voru rifnar upp
og Helena kom hlaupandi inn óklædd með slegið hárið.
„Nei hörpuleikari! blindur hörpuleikari hér í Warschau!“
„Nei, blindur er hann ekki — hann hefir einmitt góða sjön —“,
ílýtti Eva sjer að segja, til pess að gainanið keyrði eigi úr hóíi.
En pessi varasemi kom of seint, pví í sama vetfangi fieygði eg
mér f'yrir fætur Helenu hrópandi:
,.Ó, pú Guðs engill!“
Eg greip utanum fætur hennar með háðum höndum, og hrópaði
aptur frá mér numinn: „Ó, pú inndæli Guðs eugill!“
Að eg varð svo hrifiun af að sjá Helenu, mátti vel til sanns
vegar færa, er hún var su fyrsta stúlka frá Ukraine, er eg nú um
langan tíina hafði séð. En pó dró Helena fæturna að sér. Eg sá
sem snöggvast bina beru handleggi hennar og nakta liáls, er minnti
mig á Psyche á myndasafninu í Neapelsborg, en svo hörfaði hún
aptur inní sitt eigið herbergi, og skildi við mig ílatann á miðju gólfi
í ytra herberginu.
Eva ógnaði mér með sölhlífinni og hrosti pö um leið.
En nú byrjaöi Helena að tala við mig útum dyrnar á sínu
herbergi.
Eg var vel við búinn og laug pví, og lýgin rann pví uppúr
mér . . .
Eg átti heima nálægt Ozehrup og lifði á býflugnarækt. Dóttir
mín hafði gíptst manni frá Warschau, en sjálfur stundaði eg bý-
flugnarækt mína, par til eg poldi mér eigi lengur við, að sjá ekki
dóttur mína .... Góðir menn höfðu gefið mér svo lítið fyrir sör.g
minn .... En hvað ætlaði eg nú fyrir mér? Jú, eg ætlaði mór
að finna hér dóttur mina, blessa hana, og svo hverfa aptur til míns
ástkæra Ukraine, par sem eg ætlaði mér að bera heinin heima hjá
býflugunum mínum.
pað er skrítið með petta leikareðli. Eva vissi náttúrlega, hver
eg var, en pó hreif hinn ágæti leikur minn hana svo, að hún hneigði
sorgbitin hið fagra höf'uð sitt og leit meðaumkunarlega til mín.
37
Dyrnar voru dálítið opnaðar og fallegur hvítur ber handleggur
og liönd seildist með prjá rúbla til mín, sem eg lilaut að piggja og
pakka auðmjuklega fyrir.
„Hinar heitu hlessanir mínar fyrir skildingana námu p.ar staðar,
er pjónustustúlkan kom inn, og sagði frá pví, að Ostrzynski byði úti
fyrir, og hæði um að mega koma inn.
„Góða bezta, láttu hann fyrir hvernmun ekki koma inn!“ hróp-
aði Eva lafhrædd.
Helena lét segja honum, áð hann fengi ekki að koma inn, og
lét bæta pví við, að sig furðaði mjög á pví, að hann leyfði sér að
heimsækja liana svo snemma dags.
Eg var sjálfur líka hissa á pví, að jafu kurteis maður og Ost-
rzynski, skyldi leyfa sér petta.
„Hér eru einhver brögð í tafli!“ sagði Eva.
En við höfðum ekki tíma til pess að hugsa frekar útí petta,
pvi nú kom Helena iun alklædd, og um leið var okkur sagt til
matar.
Báðar stúlkurnar föru nú inní borðstofuna.
Helena vildi endilega fá mig til að matast með peim, en eg
færðist undan pví, og settist á prepskjöldinn með hörpuna mína.
Kétt á eptir var mér færð full skál afkrásum, sem hefði verið meir
en nógur matur íianda sex hörpuleikurum. Eg tók hressilega til
mín, pví eg var svangur, og horfði á Helenu meðan eg mataðist.
Kei, fríðara andlit er ekki til á nokkuru myudasafni! Á allri minni
lífsfæddri æfi hefi eg aldrei séð svo fjörleg augu, og svo voru allar
hennar hugsanir svo hersýnilegar í augum hennar, er líka voru ein-
kennileg að pví leyti, að augun brostu fyr en munnurinn, sem gjörði
svipinn svo undurhýran, líkt pví sem sólargeisli léki um andlitið.
Og lögun munnsins var hin inndælasta . . . í fám orðum sagt, and-
lit hennar var svo fallegt, eins og Oarlo Dolci liefði málað pað í
heild sinni, en sjálfur Rafael Sancio málað augun og augnahrýrnar.
Eg hætti að borða og blíndi á liaDa .... Eg liefði helzt vilj-
að stara svona til minnar dauðastundar.
„|>ú komst ekki í gær“, sagði Helena við Evu, „eg beið eptir
pér seinni hluta dagsins“.