Austri - 20.11.1897, Blaðsíða 4

NR. 32
A U S T R I.
128
L e s a r i!
Ef þú í æskunni hefir verið óvarkár í að gæta heilsunnar og ekki hlýðn-
ast sem bezt náttúrulögmálinu, svo að pig enn vantar lífsafl og þú eldist
íljótt, taktu pá daglega inn 30—40 dropa af hinum styrkjandi og uppyngjandi
elixir „SYBILLES LIVSVÆKKE R“, og lifsaflið og veíliðan sú, er
pú hafðir áður, mun koma aptur.
f>egar hugurinn bilar, minnið sljófgast, sjónin pver og hinn
daglegi starfi gjörist erfiður í stað pess að veita ánægju, pá
gjörið pér góðverk gagnvart sjálfum yður og ættingjum yðar með pví að brúka
pennan í sannleika undursamlega elixír daglega.
Sé meltingin í ólagi,
pá hafa menn ekki not af matnum og líkaminn verður pá blóðlítill, tauga-
veiklaður og magnlítill. Hversu margir eru pað ekki sem ár eptir ár lifa í
slíku sorglegu ástandi, blátt áfram af pví pá vantar styrkjandi og lífgandi
meltingarmeðal.
Lesari, ef þór er annt um heilsu og líf máttu ekki vera skeytingarlaus
um heUsuna og kasta öllu frá pér sem veitir ánægju í lífinu.
Herra lœknir Melchior í Kaupmannahöfn skrifar meðal annars:
|>að er sjaldgæft, að nokkur samsetning svari til nafns síns eins vel og
pessi Elixír, pví hann er vissulega lífsvekjari, sem veitir manni matar-
lyst, lífgar lifsöíl pau, sem eru hægfara og léttir meltinguna. Hann ætti
aldrei að vanta á nokkuru heimili.
HERRA P. NIELSEN, MAJBÖLGAARD skrifar meðai annars:
Eg hefi fengið bæði frá Danmörku og Lýzkalandi ótal meðöl, sem voru
ráðlögð, en sem að mestu leyti var ekki ómaksins vert að jianta og enn síður
að gefa út peninga fyrir pau. Síðan las eg í ágústmánuði í blaði nokkru
um „Sybilles Livsvækker", og par sem eg hafði heyrt og lesið um pennan
undursamlega Elixír, fékk eg mér tvö glös af honum.
Eg get með sanni sagt, að mér brást hann ekki. Jafnskjótt og eg var
búinn að brúka hann fáeinum sinnum frískaðist eg og mér leið svo vel, að eg
í mörg ár hefi ekki pekkt slíkt.
Kæru meðbræður! Allir pór sem parfnist pess, óska eg að mættu eign-
ast penna undursamlega Elixír, eins og eg.
Þakkarávarp
frá einurn af peim ótal mörgu, sem Sybillu elixirinn hefir frelsað og gjört
unga á ný.
Undirskrifaður, sem í mörg ár hefi haft slæma meltingu og sár á
pörmunum og yfir pað heila tekið var svo veiklaður sem nokkur maður gat
verið, hefi reynt mörg meðul árangurslaust, en með pví að brúka „Sybilles
Livsvækker“ fann eg linun eptir fáa daga og er nú alveg heil-
brigður. Eg vil pessvegna ekki láta dragast, að tjá yður pakkir mínar og
bið yður að auglýsa petta á prenti, svo að einnig aðrir geti orðið hjálpar að-
njótandi af pessum ágæta elixír.
0stre Teglgaard ved Viborg.
J. Olesen.
Menn ættu ætíð að hafa glas af „Sybilles Livsvækker“ við hendina og
mun pað reynast vel.
„Sybilles Livsvækker^ er búinn til í Friðriksbergs chenn'ske Fabrikker
undir umsjón prófessor Heskiers.
„Sybilles Livsvækker“, sem með allrahæstu leyfi 21. maí 1889 er leyft
að kaupmenn selji, fæst á pessum stöðum, á 1 kr. 50 au. glasið:
í Reykjavík hjá herra kaupm. Birni Kristjánssyni.
— Grunnari Einarssyni.
A ísafirði — Skúla Thoroddsen.
— Skagaströnd — — F. H. Berendsen.
— Eyjafirði — Grránufélaginu.
— — — — Sigfúsi Jónssyni.
— —. — — Sigvalda |>orsteinssyni.
— Húsavík — — — Jóni A. Jakobssyni.
— Raufarhöfn — — — Sveini Einarssyni.
— Seyðisfirði — — — C. Wathne.
— — — — S. Stefánssyni.
— Gránufélaginu.
— Reyðarfirði — — — Fr. Wathne.
— Eskifirði — — — Fr. Möller.
Einka-útsölu fyrir ísland og Færeyjar hefir stórkaupmaður Jakob
Gunnlögsson, Cort Adelersgade 4 Kjöbenhavn K.
J>AKKARÁVARP. Öllum peim,
sem á einhvern hátt hafa rétt mér
hjálparhönd, og leiðbeint mér í veik-
indum mínum síðastl. snnmr, sumpart
með gjöfum, og sumpart með annari
greiðasemi, votta eg hérmeð alúðleg-
ustu pakklátssemi, fyrir góðvild peirra
og drenglyndi við mig. Sérstaklega
vil eg tilnefna hinn góða og göfuglynda
herra lækni, Kristján Kristjánsson,
sem með mikilli álúð, stundaði mig
meðan eg lá, og ga.f mér síðan upp
mikið af pví, sem eg skuldaði honum.
Gruð launi pessum mönnum öllum fyr-
ir góðverk peirra.
Borgarhóli 8. nóv. 1897.
Pétur Yigfiisson.
„Less skal getið sem gjort er“.
Eg votta af hjarta mitt innilegasta
pakklæti peim frómlundaða og ráð-
vanda manni, sem fundið hefir bréf
frá mér í sumar, til móður miunar,
Guðrúnar Einarsdóttur á Hruna, í
Hrunamannahreppi í Árnessýslu, sleg-
ið utanum pað, lakkað og sett sitt
fangamark á: J. R. G., og komið pví
til beztu skila. Væri betur, að allir
væru eins skilvísir með bréf og annað,
sem pessi maður. En eg veit ekki
enn hver hann er. Bið 0g guð að
vera með honum, oggreiða götu hans.
Eiríksstöðum á Seyðisfirði 30. okt. 1897.
Helga Símonardöttir.
MARKLYSINGAR
á óskilafé í Hjaltastaðahreppi
haustið 1897.
1. Hvítur hrútur veturgamall, mark:
markleysa h,; hamarskorið v.
2. Flekkótt lambgimbur, mark: stýft
h.; markleysa v.
Lórsnesi 2. nóv. 1897.
Joh Halldórsson.
Abyrgðarmaður og ritstjóri:
Cand. phil. Skapti Jósepsson.
Prentsmiðja
porstems J. O. Skaptasonar.
128
Nú var eg sannfærður um að reikningurinn mundi gjöra útaf
við hann. Eg ásetti mér að gjöra honum apturreksturinn sem hæg-
astan.
Eg tróð og tróð inní hann peim spursmálum, er eg bjóst við
að kennarinn mundi helzt spyrja um, og fól hann svo forsjóninni.
Reynið pér nú að geta upp á, hvernig pað fór fyrir honum! Eg
varð steinhissa er eg heyrði að hann hefði fengið fyrstu verðlaun og
hól í mesta máta.
Eg sofnaði ekkí í viku á eptir. Samvizkan kvaldi mig nótt og
dag. Eg hafði pó aðeins sagt honum til svo fall hans yrði ekki
sem allra hneyxlanlegast, — en mér hafði aldrei komið til hugar
að svona mundi fara, og var alveg eyðilagður.
þarna hafði eg bjálpað hinum mesta golporski til pess að ná í
mestu metorð og frægð, sem hin mesta ábyrgð fylgdi. J>að gat ekki
farið hjá pví, að hann stofnaði sér sjálfum og hersveit peirri, er
hann ætti iyrir að ráða i eyðileggingu við fyrsta tækifæri.
Öíriðurinn á Krím var nýbyrjaður. Yið hljótum að lenda í ó-
friði, sagði eg við sjálfan mig. Við getum ekki haldið í friðinn og
látið pvilíkan asna deyja í friði, áður en kunnáttuleysi hans og ó-
dugnaður verður lýðum ljós, og hann máske stofnar herdeild peirri
er hann á yfir að segja í opinn dauðann. Eg beið sem eg ætti von
á jarðskjálfta. f>að kom líka, og eg vissi varla mitt rjúkandi ráð.
Hann varð nefnilega gjörður að kapteini í herdeild sinni, er
lagði af stað í ófriðinn. Betri menn honum urðu gamlir og hárir
hermenn áður en peim hlotnaðist pvílik upphefð. Og hverjum gat
nokkru sinni komið pað til hugar, að herstjórnin færi að leggja pví-
líka ábyrgð á lierðar jafn ungum og óreyndum manni? Mér hefði
skilizt pað, að peir gjörðu hann að undirforingja, en aldrei að kap-
teini! Mér farinst að hár mitt hlyti að grána! Getið pér nú upp
á hvað eg gjörði. Mér fannst eg hafa ábyrgð á pessu gagnvart
fósturjörðunni. og að pað væri skylda mín að verða honum samferða
og reyna td pess að afstýra mestu óhöppunum. Eg tók pví allt
scm eg átti til og hafði með löngu erfiði safnað mér saman og
keypti mér undirforingjastöðu i hernum og fór með til vígvallarins.
— Og guð komi til, par gjörði hann hverja vitleysuna áJœtur ann-
129
ari. En honum vildi pað til, að par pekkti hann enginn og allir
misskildu hann í hvert einasta skipti. Já, pað veit sá sem allt veit,
að pað var satt! Minnstu axarsköptin hans voru nóg til pess að
koma út tárum á hverjum heilvita manni — og eg trúi yður fyrir
pví, að pau bæði komu mfer til að gráta og bölva í sörnu andránni.
Og pað sem eg var hræddastur við var pað, að öll hans afglöp urðu
aðeins til að auka ffægð hans. Eg stagaðist á pví við sjálfan mig:
„Hann kemst svo hátt, að pegar sannleixurinn svo seint og síðar-
meir kemur í Ijós, pá verðnr pað likast pví, sem sólin sjálf falli
ofan af himni“.
Jafnóðum og yfirmenn hans féllu, erfði hann tigu peirra, par
til loks að ofursti okkar féll í bardaganum við X . . .
Eg var alveg á nálum; Scousby var næstur honuni að tign.
Nú koma ósköpin, hugsaði eg, áður en tíu mínútur eru liðnar erum
vér allir fallnir.
Bardaginn var hinn harðasti, og bandamennirnir urðu hvívetna
s,ð hörfa undan. Herdeild okkar var skipað par á, er mest lá við;
og ef henni eigi var í öllu sem bezt stjórnað, var allur herinn í
voða. Hvað haldið pfer svo að pessi ódauðlegi fábjáni hafi tekið til
bragðs annað en pann stðrkostlega fábjánaskap að breyta fylkinga-
skipuninni og bjóða oss að ráðasí yfir hæðir nokkrar, par sem eng-
inn óvinur var til! „Nú kemur ráðgátan“, sagði eg við sjálfan mig,
„þessi varð pá loksins endirinn“. Við flýttum oss áfram og kom-
umst yfir hæðirnar áður en yfirforingjarnir tækju eptir pessu htimsku-
flani voru og gætu kallað oss aptur. Og hvað huldið þér að parna
hafi orðið fyrir oss? Heil rússnesk herdeild lá parna að oss óvör-
um sem varalið. Og livað varð svo úr pessu? Urðum vér ofurliði
bornir? f>að hefði nú sjálfsagt farið svo í 99 skiptum af 100. f>að
beið nri samt! Rússarnir álitu að engin ein hersveit mundi voga
sér þangað, pað hlaut pví að vera meginher Englendinga, scm parna
kom, og liefðu peir hlotið að fá njósn um petta launsátur' Rússa.
J>ess vegna flýðu Rússar sem fætur toguðu i mestu óreglu yfir hæð-
irnar og niður á vígvöllinn, og vér í hælunum á þeim. Flóttamenn
pessir ruddust nú á miðfylkingu Rússa og rufu hana. Að vörmu
spori var allt lið Rússa riðlað og ósigur bandamanna snúinn upp í