Austri - 20.09.1898, Blaðsíða 3

NR. 26
At) STBI.
123
SVENSKA CENTRIFUG AKTIE BOLAGET
STOCKHOLM.
for N:o O
Haand«raft „ 1
skummer pr Tima
25 Liter
75 „
2 150 „
3 250 „
Kr. 65
„ 125
„ 200
„ 300
N:o 0
kaldet
'Record'
ÚUNDVÆRLIG
I ENHVER
HUSHOLD-
NING.
Modellen for 1898 er: steríí,
varíð, Uðæbvanlío letöaacnbc, abðo*=
Iut renðkummenbe, ^berðt enkel
ðamt meöet Iet at bolbe ren.
Altsaa den værdifuldeste Skummemaskine.
Forsœlges hos:
Einar Ilanseii,
Lille Strandgade 4
Kristiania.
Alle sorter SmerKJærner leveres.

Samanburður á smjörlíki (margarinsmjöri) og mjólkurbúsmjöri.
Frá bfnarannsóknastofnun bæjaréfnafræðingsins.
Christiania 28. maí 1897/
Hr. Aug. Pellerin fils & Co
Cbristiania.
Eptir tilmælum yðar hefir stofnunin látið kaupa á ýmsum stöðum í bæn-
um sýnisliorn af smjörlíki yðar (gæðin S. O. M.) og af mjólkurbúsmjöri.
Ííiðurstaðan af rannsókninni:
Smjörlíki.
Lykt, bragð,.....................nýjabragð
Feiti........................... 86,47°/0
Ostefni............................ 0,75
Mjólkursykur....................... 0,96
Efni úr steinaríki (aðallega matarsalt)
Yatn.............................
Smjörlíki. Mjólkurbúsmjör.
nýjabragð
86,47°/0 86,37°/0
0,75— 0,59—
0,96— 0,76— •
3,83— 2,28--
7,99— 10,00—
100,00— 100,00—
L. Schmelk.
„S a n d n æ s Uldvarefabri k“
Einsog allir vita, vinnur „Sandnæs Uldvarefabrik" bezta og fallegasta
dúka, svo sem vaðmál, cbeviot og kamgarn, og veitir fljótasta afgreiðslu. J>ess-
vegna ættu allir, sem ætla sér að senda ull út í sumar til að láta vinna úr
henni, og vilja fá fallega dúka og jafnframt fljóta afgreiðslu, — að senda ull-
ina til „Sandnæs Uldvarefabrik“.
Uilina verður að sendn, svo fljótt sem unnt er, til mín eða eiulivers af
umboðsmönnum mínum sem eru:
herra kaupmaður Stefán Stefánsson, á Norðfirði.
— Henrich Dahl á J>órshöfn,
— Jónas Sigurðsson á Húsavik,
— söðlasmiður Jón Jónsson á Oddeyri,
— Pálmi Pétursson á Sjávarborg pr. Sauðárkrók,
— Björn Arnason á J>verá pr. Skagaströnd.
Seyðisfirði, þann 7. júní 1898.
L. J. Imsland.
„Aalgaards ullarverksmiðjur“.
Allir, sem á pessu ári ætla að senda ull til tóskapar erlendis, ættu að
senda hana til mín eða umboðsmanna minna hið bráðasta, svo tauin geti komið
aptur sem fyrst.
Eg vil biðja menn athugaað „AALGAARDS ULDYAREFABRIKKER“
er hin lángstærsta og tilkomumésta ullarverksmiðja í Noregi, og pað sem
m e s t u varðar einnig hin ódýrasta.
Yerðlistar og allar upplýsingar fást hjá mér eða umboðsmönnum minum,
sem eru:
á Sauðárkrók herra verzlunarmaður
- Akureyri — — —
- Eskifirði — úrsmiður
- Eáskrúðsfirði ljósmyndari
- Hornafirði hreppstjóri
Pétnr Pétursson,
M. Blöndal,
Jón Hermansson,
Asgr. Yigfússon, Búðum,
J>orl. Jónsson, Hólum.
Eyj. Jónsson, Seybisfirði.
ÖTTO M0JNSTEDS MARGARINE
ráðleggjum vér öllum að nota. J>að er lnð bezta og ljúffengasta smjörlíki
sem mögulegt er að búa til.
Biðjið því ælíð um
ötto Monsteds Margarine
Fæst hjá kaupmönnunum.
104
„Geturðu svarað?“, spurði gamli maðurian.
Hún hneigði höfuðið og starði á málarann.
„Er pað illt eða gott, sem púsérð“, spurði hann ennfremur; en
málarinn reyndi um leið að losa bönd sína og var pað árangurslaust.
„Illt eitt“, sagði bún með prumandi röddu, og málarinn varð
allt í einu náfölur.
Eigum við að hætta“, sagði öldungurinn; „pér óttist máske að
heyra afdráttarlausan sannleikann?“
„Nei, nei, áfram áfrain“, sagði málarinn, og skalf lítið eitt
röddin.
„Jæja, pér um pað“, sagði hann og sneri sér að stúlkunni:
„livað veizt pú pá? Talaðu barn, talaðu!“
Og smátt og smAtt syaraði hún í lágum róm, en við hlustuðum
með öndina i hálsinum.
„J>arna, parna í garðinum genguð pið. Hún var ung, bjartleit
og fögur. Tunglið skein í beiði. Svo buðuð pið hvort öðrn góða
nött. Næsta dag var hún dáin — dáin — dáin“. — —
Um leið og hún mælti fyrstu orðin benti hún í áttina til Frið-
riksbergsgarðsins, og bún ætlaði að halda nfram, en málarinn sleit
sig lausan. Hann stökk á fætur nábleikur og kallaði með titrandi
röddu:
„Lýgi, lýgi, sjónbveríingar. Meðgang pú pað, gamli maður, að
pið hafið pekkt æfiferil minn áður!“
Gamli maðurinn og við hinir leituðumst nú við að fá hann til
að hætta við, en árangurslaust; og pegar við stungum upp á pvi að
halda á stað, varð liann óður og uppvægur og kvaðst vilja komast
fyrir pessar brellur.
„En barnið befir sagt satt“, sagði gamli maðurinn rólega, „og
ef pér pykist viss um að vera á tálar dreginn, pví verðið pér pá
svona æstur. Hvorki eg ne stúlkan höfum séð yður fyr“.
Málarinn hné niður á stól, en við hinir skipuðumst utan um
hann og reyndum til að sefa geðshræringar hans. Og pó skildist
okkur öllum mjög vel hve erfitt pað mundi veita. Orð stúlkunnar
höfðu rifið ofan af gömlu sári. Fið vissum allir að hann hafði misst
unnustu sína voveiflega. Hann hafði einusinni sagt mér frá að pau
101
hefðu fram kömið, en um pað atriði leyfði digri málarinn sér, ásamt
öðrmn fleirum, uð efast stórkostlega. Nú reiddist sögumaður og
pegar dign málarinn hélt áfram að erta hann hlífðarlaust, bauðst
hann til að reyna að útvega okkur leyfi til að heimsækja draum-
sjónamann pennan, er væri kvennmaður. J>etta var auðvitað sam-
pykkt í einu hljóði; lagði nú hopurinn af stað niður eptir Allégöt-
unni fullur eptirvæntingar og ópreyju. — Fyrir utan gamalt hús,
er garður var umhverfis, námum við staðar. Gekk nú sögumaður
okka>- inn í húsið og skyldi hann sækja um aðgönguleyfi fyrir okkur
hina samfylgdarmenn sína.
Yið urðum að bíða lengi og pess lengur sem við biðum, pess
pögulari urðum við. Jafnvel digri málarinn steinpagði, nema hvað
hann við og við tautaði: „Bull, bull og vitleysa“.
Enginn okkar hafði fyr en á pessu satna augnabliki haft minnsta
veður af að í okkar góðu, gömlu höfuðhorg ætti heima nokkur sál,
er gædd væri slíkri ófreskisgáfu, og biðurn pví átektanna fullir ept-
irvæntingar
Klukkan var rúmlega hálf-niu, en pó var fullkomlega hálf bjart
enn, enda var petta um pað leyti sumars er lengstur var dagur.
Blómangan íyllti loptið, en í fjarska heyrðist vagnaskrölt og skark-
ali höfuðborgarinnar. Að öðru leyti var dauðapögn umhverfis.
Loksins marraði í hurðinni og skóhljóð heyrðist í húsagarðinum.
Nú kornu tveir gangandi: sögumaður okkar og gamall maður grá-
liærður.
„Yelkomnir, góðir herrar“, sagði gamli maðurinn purlega, lauk
upp hliðinu og benti okkur pegjandi á húsið.
Nú gengum við inn. Eyrst komum við í anddyri, svo gengum
við geguum litla og hálfdimma stofu, unz garnli maðurinn staðnæmd-
ist í stóru, rúmgóðu herbergi, er vissi út að garðinum par sem
skrautblómin glitruðu í dimmgrænu laufinu.
„Yilja ekki herrarnir gjöra svo tel og fá sér sæti“, sagði gamli
maðurinn, „eg ætla að leyfa mér að Ixregða mér í burtu stundarkorn“,
Að svo mæltu hvarf lianu og við sátum einir eptir. Fyrst lit-
urn við hver á annan, en fórum síðan að tala saman í hálfum hljóð-
um. |>etta hljóðskraf gjörði okkur einhvern veginn undarlega og
J