Austri - 29.05.1900, Blaðsíða 3

NR. 19.
AtíSTBI.
60
heimi. Báðir hafi hætt við áform sitt.
Honum virðist óskiljanlegt, að nokkur
maður geti farið út í lönd til pess að
leita sér fjár og menningar, nema
þeir átelji sér jafnframt að koma
hingað aldrei aptur. — Mikilla pakka
mega peir vænta, er leitað hafa sér
atvinnu eða menntunar erlendis, ef
peir setjast að aptur í ættlandi sínu,
að vera settir á bekk með Sigvalda
Klakkharaldssyni, „peim er Svein
konung sveik úr landi ok Tryggvason
á tálar dró.“
Höf. segir síðla í bréfinu, að pótt
hann hatí einhverntíma bitið sig í
sporðstirtlu ílónskunnar, pá telji hann
sér óskylt að halda pví taki um aldur
og æfi. J>að er ólíklegt, að nokkur
amist við pví, pótt hann sleppi pessu
taki, — meira að segja óskandi, að
hann gjöri pað sem fyrst.
Fundat maður.
Consul Carl D. Tulinius.
J>ann 23. april voru liðin 50 ár
síðan Consul Carl D. Tuliníus hafði
byrjað verzlun hér á landi, sem hann
hefir síðan í allan penna langa tíma
rekið liér með mesta sóma og dugnaði,
einsog hús peirra hjóna er nafnfrægt
um allt ísland fyrir fáheyrða gestrisni
og rausn. J>au hjón hafa og sýnt
fátækum hið mesta örlæti og tekið í
neyðarárum fjölda barna og aðra fá-
tæklinga til framfæris, og jafnan verið
megin- stoð og stytta Eskifjarðar og
Reyðarfjarðar, ank pesssem hannhefír
veitt fjölda manns vinnu við hina stór-
felda og margvislega atvinnurekstur
hans sem kaupmaður, námumaður, síld-
arveiðai i, hóndi o. fl.
Er pví hér að minnast mikils og fá-
gæts æfistarfs og einhvers hins mik-
ilfenglegasta og nýtasta manns hinnar
ízlenzku verzlunarstéttar.
Ritstjóri Austra bætir sinni innileg-
ustu lukkuósk við pær er Consúllinu og
frú hans munu hafa fengið við petta
sjaldgæfa tækifæri.
Mætti föðurlandinu jafnan auðnazt
ao eiga marga pvílíka ágætismenn!
Yerzlan H. Th. A. Thomsen
í Reykjavík er einhver hin lang-
fjölskruðugasta og stærsta og bezt
fyrir komna á íslandi, allri niðurskipt
í deildir, svo miklu hægra er, að fá
yfirlit yfir vörurnar og um alla afgreið-
slu enda er vörunum prýðilega vel
fyiir komið og smekklega. En mest
er pó um pað vert að oss virtust pær
bæði góðar og ódýrar, enda er hinn
nuverandi eigandi, herra Ditlev Thom-
sen. mesti framfaramaður og víst einn
af okkar ofnilegustu yngri kaupmönn-
um.
Sem eitt dæmi upp á framtaksemi
hans, mátilfæra: Að páer RejAvíkingar
álpuðust hingað austur í fyrra i fiski-
levsið, svo ei fékkst í soðið í Rvík, pá
gjörði Thomsen út báta og menn til
sjóióðra og bætti úr pessu vandræði
bæjarmanna. Og eins gjörir hann í ár.
Iv o 1 eru fundin nálægt Stafholti við
Hvitá, sem eru álitin vel hæf til
eldsneytis og sá kostur við staðinn, að
kolm má flytja ofan eptir Hvítá
til sjávar.
; Nylega fótbrotnaði á götu í Keykja-
vík, læknaskólakennari Guðmund-
u r Magnúfsson. Missteig sig á
grjóti.
N ý d á n a r eru frúrnar: M a r g r é t
D a ni e lsdóttir, kona prófasts
sira Jóhanns L. Sveinbjarnarsonar á
Hólmum, ogGuðlög Gísladóttir, kona
síra Benedikts Eyjólfssonarí Berufirði.
Höfðu pær báðar lengi verið sjúkari
Seyðisfirði, 29. mai 1900.
T í ð a r f a r nú sumarlegt og gróð-
í rarveður, sólskin og skúxtír skipt-
ast á.
F i s k u r lítur út fyrir að sé kominn
á djúpmið, pví Færeyingar hlóðu og
kjölhausuðu úti á „Banka“ á föstudag-
mn. J>eir höfðu víst beitu frá Færeyj-
nm, en Seyðfirðinga vantar nær alla
beitu, og pó síld hafi aflazt nokkuð
í fyrirdrætti siðustu dagana, pá
gleypa Garðarsskipin hana jafnóðum,
svo Seyðfirðingar fá ekkert, og er
petta ein blessunin! er stafar af pví
félagi fyrir petta byggðarlag.
Botnvörpu bera mörg vitni, að
Garðarskipið „Esbjærg“ fiafi dregið
hér í fjarðarmynninu nýlega, og má
nærri pví geta hver áhrif pað hefir á
göngu fiskjarins inn í Seyðisfjörð.
„C e r e s,“ skipstjóri Ryder kom ár-
degis 20. p. m. með 140 vesturheims-
fara.
„H ó 1 a r“ skipstjóri Öst Jakobsen
komu að sunnan seint um kvöld 20.
p. m. með fjölda farpegja.
„Y e s t a,“ skipstjóri Holm, kom
pann 23. með fjölda farpegja.
„R e s e r v e n“ kom 21. p. m. með
kol til O. Wathnes erfingja.
„B r æ m n e s“ skipstjóri Bendik
Mannes kom með ýmsar vörur til
Imslands.
Frakkneska Varðskipið
kom hingað sem snöggvast 25. p. m.
Fiskiskipin hafa aflað fremur
lítið í síðasta túrnum, enda veður
óstillt og beita eigi góð. Af gufuskip-
unum mun „Eiríkur“ lang hæstur.
Frönsk fiskiskip koma nú
íingað nær pví á hverjum degi.
N o rðanpóstur kom í nótt,
sagði gröðrarlítið í Héraði. Fullt af
síld á Akureyri, dregið par fyrir
dag og nótt.
Með pví að félagsskap peim, sem
við Magnús Magnússon kaupm. á Eski-
firði höfum hingað til haft um verzlan
á Mjóeyri, er nú lokið, og velnefndur
M. Magnússon er nú einn eigandi
verzlunarinnar, húsa og útistandandi
skulda, pá kveð eg hérmeð alla við-
skiptavini okkar með pakklæti fyrir
sýnda velvild, og vona eg peir sýni
hér ofangreindum eiganda verzlinar-
ínnar sarna traust og velvild og þeir
hingað til hafa sýnt félagsverzlun-
inm.
Eskifirði 30. apríl 1900.
Ingvar Guðmundsson.
Með tilliti til ofanskrifaðrar yfirlýs-
ingar, er hér með fastlega skorað á
alla pá, sem skulda við verzlun
M. Magnússonar & Co á Mjóeyri að
borga skuldir sínar til min fyrir lok
júlímánaðar næstk. eða semja við mig
um borgun á peim.
Framvegis fást bezt kaup á Mjóayri;
— einungis mót borgun út í
hönd.
Eskifirði 30. apríl 1900.
M. Magnússon.
Lesið þetta!
Með gufuskipinu „Yosta" komu til
undirskrifaðs ljómandi falleg mynda-
album. Mynda-rammar, margar teg-
undir, mjög -ödýrt.
Myndir tek eg nú á hverjum degi
og afgreiði pær svo fljótt og vel sem
unnt er.
Vestdalseyri 26. maí 1900
Brynjólfur Sigurðsson.
:OrgeI
Har
moniuni,
heimasmiðuð, verðiaunuð með heið-
urspeningi úr silf'ri í Málaeý
1896 og í Stokkhólmi 1897. Verí
frá 125 kr. -f- 10°/0 afslætti. Yfir
4 0 0 kaupendur hafa lokið lofsorði
a Harmonia vor, og eru margir
peirra á Islandi. — Yíð höfum líka
á boðstólum Harmonia frá b e z t u
verksmiðjum í Ameríku. Af
peim eru ódýrust og bezt Keed-
hams með 2 r ö d d u m og K o p-
lers með fjórum, í háum
kassa af hnotutró með
standhyllu og spegli á kr.
257,50 au. „netto“. — Biðjið um
verðlista vora með myndum.
Petersen & Steenstrup,
Kjöbenhavn Y.
66
Eg varð að veiða við bæn frökeninnar. En pað fór að
líkindum, að sannanirnar fyrir erfðarétti frökeninnar fundust ekki
fremur í pessum 116. skjalaliagga heldur en hinum fyrri.
Klukkan standandi 12 kom fröken de Porhoet inn til mín og
leiddi mig sjálf hátíðlega út í hiun litla aldingarð er ásamt ofurlitlum
bletti voru einu leyfarnar af allri landeign Porhoet ættarinnar. A
borð var lagt í laufskálanum og skein sólin inn um iaufið á hinn
drifhvíta borðdúk. Eg borðaði parna ágætan hænu- unga með salati
og gömlu góðu Bordeauvíni, og pótti frökeriinni vænt um að sjáhvað
ágæta matarlyst eg hatði, En er eg haíði borðað nægjumína, leiddi
frökenin samtalið að Laroquefölkinu á pessa leið:
„Eg neyðist til að júta pað fyrir yður, að mérlízt hvergi nærri
vel á gamla víkinginn. Eg man eptir pvi, að fyrst er hann kom
hingað, hafði hann með sér stóran apa, er var klæddur sem maður
og gekk um stofurnar sem pjónn, og kom honum og gamla víkingnum
mæta vel saman. En apinn var hreinasta plága fyrir nágrennið
og eg hafði alltaf sterkan grun á pví að petta væri præll víkingsins
sem eg er hræddur um að hafi rekið prælaverzlun áður fyr meir í
Afríku. En sonur gamla Laroque var aptur á móti mesti heiðurs
maður og vel að sér görr. Hvað kvennfólkinu viðvíkur __________ eg á
náttúrlega ekki við frú Aubry, sem mér gezt illa að — pá eru pær
mæðgurnar Laroque beztu og elskulegustu konur.“
Lengra var samtalinu ekki komið, pá er við heyrðum riðið eptir
veginum, er lá fram með aldingarðinum; og rétt á eptir var barið
fast á dyrnar í múrinn við laufskáiann —- „Hver ætli petta geti
verið?“ spurði fröken de Porhoet mig. Eg leit upp 0g sá á svarta
fjöður yfir múrvegginn utan við laufskálann.
„Lúkið upp!“ var nú hrópað með hljómfagri röddu. Lúkið
upp!“
„J>etta var pó skemtilegt að pér skylduð koma núna, væna mín“
hrópaði gamla frökenin. Flýtið pér yður, frændi minn, að lúka upp
fyrir henni.“
Eg var varla búinn að opna dyrnar, er Mervyn hafði rétt velt
mér um koll með að hlaupa milli fóta mér, og sá svo fröken Marguerite
par sem hún var að binda hest sinn við grindurnar.
63
ekki pungt á hjarta; en mér finnst pað eiga við, bæði hvað málið
sjálft snertir, og vegna eptirdæmisins, að slík ætt, sem mín, hverfi
ekki algjörlega úr sögunni án pess að nokkrar verulegar menjar um
fegurð hennar geymist komandi kynslóðum, sem sæmilegt minnismerki
um mikilleik hennar og trúrækni. Og pessvegna er pað, kæri frændi,
að eg, samkvæmt pví dæmi er nokkrir af forfeðrum mínum hafa
gefið mér, hefi áformað að framkvæma guðræknisverk, sem þér hljótið
að hafa heyrt talað um, og sem enginn fær mig til að hætta við, á
meðan eg lifi.“
í>á er hin drenglynda gamla fröken sá, að eg skildi hugsanir henn-
ar, færðist ró yfir hana, og hún lét hinar punglyndu hugleiðingar
sínar staðnæmast við myndir forfeðranna; og pað var kemið miðnætti
er hún aptur hóf mál sitt hátíðlega á pessa leið:
„Eg ætla mór að setja við kirkjuna fjölmennt klerkafélag er
syngi par messur. Og á hverjum morgni skulu prestar kirkjunnar
biðja fyrir mér og forfeðrum mínum í bænahusi ættarinnar; en sjálf
ætla eg mér að hvíla undir nafnlausum marmarasteini fyrir framan
altarið."
Eg hireigði mig fyrir hinni ágætu gömlu hefðarmey í virðingar-
skyni við hinn göfga hugsuuarhátt liennar. Fröken de Porhoet greip
þakklát hönd mína og sagði hrærð —:
„Eg er ekki viti mínu fjær, kæri frændi, þrátt fyrir illt umtal
heimskra manna og illviljaðra. Faðir minn, er aldrei sagði ósatt
orð, staðhæfði ætíð í mín eyru, að pegar hiian spænski ættbálkur væri
aldauða, hefðum við ein erfðaréttinn til auðsins. Hinn voveiflegi
dauðdagi föður mins bannaði honum að færa fullar sannanir fyitír
pessu, en par eð eg get ekki efazt um að hann hafði satt að mæla,
pá get eg ekki efazt um erfðarétt minn. En þeir vita pað á Spáni’
að eg stend á barmi grafarinuar, og því hafa mótstöðumenn mínir
dregið málið í 15 ár og draga pað enn í von um dauða minn, sem
ekki getur dregizt lengi úr pessu. Eg finn það glöggt, að paðgetur
ekki varað iengi, að eg verð að færa þessa síðustu fórn, vesalings
kæra siðasta drauminn minn, blessaða dómkirkjuna mína, sem var
síðasta unan hjarta míns, er hefir rúmað svo margar brostnar vonir