Austri - 31.07.1900, Blaðsíða 4

NR. 26
ADBTEI,
98
Nýtt! Nýtt! Nýtt!
Olíufarfar.
Nordisk Farvefabrik
(N. Willandsen)
hefir tilbúna liti (farfa) mulda í duft og í pappaumbúðum. peir eru hinir
endingarbeztu, ódýrustu, drýgstu og hreinlegustu. |>arf ekki annað en hræra
pá sundur í fernis. Býrna ekki, engin ólykt af peim og engin óhreinindi.
rást alstaðar. Bredgade 32,
Kjöbenhavn.
Reynið hin nýju ekta litarbréf fra
BXJOH’S I ITAHVKHKSMID.il
Nýr egta demantssvartur litur Nýr egta dökkblár litur
t — — hálf-blár — — — sæblár —
Allar pessar 4 nýju litartegundir skapa fagran egta lit, og gerist pess
eigi pörf, að látið sé nema einu sinni í vatnið (án ,,beitze“).
Til heimalitunar mælir verksmiðjan að öðru leyti fram með sínum viður-
kenudu öflugu og fögru litum, sem til eru í alls konar litbreytingum.
Fást hjá Kaupmönnum hvívetna á íslandi.
Buch’s litunarverksmiðja,
Kaupmannahöfn V.
Stofnuð 1842 — Sœmd verðlaunum 1888.
H.St
ee
r
Agætt
danskt
Merkt
margarine Margarine |^p/l
í stað smjers. 1 ^
í smáum 10—20 pd. öskjum (öskjurnar fá menn ókeypis) hentugt til
heimilisbrúks. Betra og ódýrara en annað Margarine. Fæst innan skamms
í öllum verzlunum á íslandi.
H. Steensens Margarinefahrik,
Vejle.
Eg undirskrifuð hefi árum saman
verið mjög biluð af taugaveiklun, sina
tevgjum og ýmsum kvillum er peim
vuikindum fylgja, og er eg hafði leitað
ýmsra lækna árangurslaust, tók eg upp
á að hrúka KÍNA-LÍFS-ELIXIK
frá Waldemar Petersen í Eriðrikshöfn,
og get borið pað með góðri samvizku,
að hann hefir veitt mér óumræðilega
linun, og eg finn að eg get aldrei án
hans verið.
Hafnarfirði, í marz 1899.
A gnes Bjarnadóttir,
husfreyja.
VOTTORÐ.
Kona mín hefir nú í mörg ár
pjáðst af taugaveiklun og illum hægð-
um og befir hún árangurslaust leitað
margra lækna við pessum sjukdómi.
Eg réði pví af að láta hana reyna
hinn nafnfræga Kína-lífs-elexír frá
herra Valdimar Petersen í Friðriks-
höfn, og eptir að hún hafði brúkað
fimm flöskur varð hún vör við mikinn
bata, nú hefir hún brúkað sjö flöskur
og er nú sem allt önnur manneskja;
pó er eg sannfærður um að hún má ekki
fyrst um sinn vera án pessa ágæta
Elexis.
f>etta get eg með beztu samvizku
vottað, og eg ræð öllum peim, er
pjást at líkum sjúkdómi, að brúka
pessa heilsubótar-magadropa.
Norðtungu á Islandi.
Einar ^rnason.
VOTTORÐ.
í meira en árlangt hefi eg pjáðst
af' brjóstpyngslum og taugaveiklun og
um pann tíma etið mestu kynstur af
meðölum án pess að mér hafi getað
batnað af peim. J>ess vegna fór eg
að nota Ohina Livs Elixir herra
Valdimars Petersens, og eptir að eg nú
hefi tekið inn úr hálfii annari fiösku
finu eg mikinn mun á mér til heils
unnar, sem eg á Elixirnum að pakka.
Arnarholti á íslandi
Guðbjörg Jónsdóttir.
VOTTORÐ.
Eg sem áður hefi mjög pjáðst af
brjóstveiki og svefnleysi, finn mig
knúðan til pess að lýsa pví opinber-
lega yfir, að eg, epti að hafa búrk-
að nokkrar flöskur af Kína-lif-ielixir
herra Valdemars Peters.ns í Fsðriks-
höfn, hafi öðlast mikinn bata.
Holmdrup pr. Svendborg.
P. Rasmussen,
jarðeigandi.
VOTTORÐ.
Eg undirskrifuð hefi í mörg ár pjáð=t
af móðursýki, hjartveiki ogpar afleið-
andi taugaveiklun. Eg hefi leitað
margra lækna, en án pess að fá nokk-
urn hata. Loksins tók eg upp á pví
að brúka Kína-lífs-elixir hr. Valdemars
Petersens í Eriðrikshöfn, og er eg
hafði brúkað úr tveimur flöskum, batn-
aði mér.
púfu í Ölfusi.
Ólavía Ouðmundsdóttir.
Kína-lifs-elixirinn fæst hjá flestum
kaupmönnum á Islandi.
Til pess að vera viss um, að fá
hinn ekta Kina-lífs-elixír, eru kaup-
endur beðnir að líta eptir pví, að
V. P
F
staDdi á flöskunum í grænu lakki, og
eins eptir hinu skrásetta vörumerki á
ílöskumiðanum: Kínverji með glas í
hendi, og firmanafnið Valdemar Pet-
ersen, Erederikshavn Danmark.
Sfcsfc Eg undirskrifaður gef kost
á, að panta fyrir menn orgel og piano
frá Vestuiheimi mjög hljómfögur og
ágætlega vel vönduð . og pó ótrúlega
ódýr eptir gæðum.
Nauðsynlegar upplýsingar gef eg
hverjum sem vill.
Dvergasteini, 12. janúar 1900.
Halldór Vilhjálmsson.
Ægte Frugtsafter
fra
MARTIN JENSEN
i Kjöbenhavn
anbefales
Garanteret tiiberedt af udsögt Frugt.
Ábyrgðarmaður og ritstjóri:
Cand. phil. Skapti Jsepssou.
Pr entsmiðja
porsteins J. 0. Skaptasonar.
92
lék sér að að blævæng sínum. Við ókum upp og niður hryggi pá
og hæðir, er par eru svo tíðar og sáum púsundir púsunda af eðlum
skríða par upp eptir hinum beru klettum, og blómin opna sig i
sólarhitanum.
Við vorum f hægðum okkar að aka upp eina bratta brekku
er við heyrðum kallað til okkar í námunda, og við beðin að staldra
svo litið við. Og strax á eptir sáum við föngulega herfætta hónda-
stúlku stökkva yfir ræsið meðfram veginum og hlaupa að vagninum
og flýtti hún sér svo ir.ikið, að hún hljöp um koll tvær kindur, er
hún mun hafa átt að sitja yfir. Hún var klædd hinum gamla hún-
ingi, er tíðkost par í sveitiuni, og hafði á höfðinu eina af hinum
einkennilegu skrautlegu kvennhúfum, sem líka eru par algengar.
Hún stökk upp á vagnprepið og hélt sér fast í hina opnu vagnhurð
og fór henni vel hið broshýra sólbrennda andlit: — „Fyrirgefið
mér,“ sagði hún með hinum hljómfagra blíða málrómi parlendra
manua,“ viljið pér ekki gjöra mér pann greiða að lesa petta fyrir
mig?“ Og um leið dró hún hróf eitt upp úr harmi sínum, er var
brotið saman upp á gamia móðinn.
„Lesið pér pað herra Odiot,“ sagði frú Laroque brosandi, „og
helzt hátt, ef pað er leyfilegt.“
Eg tók við hréfinu, sem var biðilsbréf með utanáskript til jómfrú
Kristínu Oyade í peim og peim bóndabæ, kirkjusókn og porpi.
Hendin á bréfinu var leikmannshendi, en virtist að benda á fastan
vilja og lyndiseinkunn. Dagsetningin har pað með sér, að jómfrú
Kristín hlaut að hafa fengið bréfið fyrir rúmum hálfum mánuði; en
liklega hefir stúlkan ekki viljað láta sveitunga sína lesa bréfið fyrir
sig og stríða sér á pví, og pví beðið pess, að hún næði í einhverja
langt að, sem óhætt mundi að trúa fyrir innihaldi bréfsins, er hún
sem vonlegt var, var næsta forvitin í. Gleðin skein út úr hinum
stóru hláu augum hennar á meðan eg var að stafa mig fram úr
pessari viðvæniugs hendi, en hréfið hljóðaði pannig: „Jómfrú, petta
bréf skrifa eg yður aðeins til pess að láta yður vita, að frá pví
kvöldi, er eg talaði við yður út á heiðinni eptir kvöldsönginn, pá
hefir hugur minn til yðar ekki breytzt og langar mig nú mikið til
pess að fá að vita, hvað pér hafið nú ráðið rneð yðar. Hjarta mítt
83
eigið pér eínar, kærajómfrú! einsogpað líka er mín heitasta hjartans
eptirprá, að yðar hjarta heyri mér til einum, og sé pað svo, pá
verið fullvissar um pað, að pá er enginn maður, hvorki á himni né
jörðu, sælli en yðar vin — sem ekki ritar hér undir nafn sitt, en
pér vitið vel jómfrú, hver hann er.“
„En vitið pér nú hver pað er, jómfrú Kristin?“ spurði eg hana
um leið og eg fékk henni aptur hréfið.
, „Já pað held eg, og rúmlega pað,“ svaraði hún himinglöð og
brosti, svo skein í hinar hvítu tennur hennar. „|>ökk sé kvennfólkinu
og your, herra minn!“ sagði hún um leið og hún hoppaði ofan af
vagnprepinu og hvarf eitthvað aptur út í skóginn sem bergmálaði
af hinum fagra gleðisöng liennar.
Frú Laroque hafði með miklum ánægjusvip horft á pessa sveita-
sælu, er átti svo vel við sæludrauma hennar; hún hafði alltaf setið
með sæluhrosi i einhverri draumaleiðslu og horít á hina ánægðu
berfættu bóndastúlku með innilegri ánægju. En er jómfrú Ovade
var komin spölkorn frá okkur, datt frúnni pað í hug að hún hefði
átt. að bæta nokkrum skildingum við fyrir ánægju pá, er stúlkan hafði
gjört henni.
„Alain!“ hrópaði frúin, „kallið á stúlkuna.
„Hversvegna pað móðir mín? spurði nú fröken Marguerite, er
hingað til hafði engan gaum virzt að gefa pessu.
„Já barnið mitt. J>að getur vel verið að stúlkan finni eigi
til peirrar miklu ánægju, er eg mundi hafa haft, og hún sjálf ætti
að hafa af pví, að hlaupa svona berfætt um; og hvað sem pví svo
líður, pá finnst mér pað velviðeigandi að gleðja liana með nokkrum
skildingum."
„Skildingum!“ hröpaði fröken Marguerite, „ó uei móðir mín!
gjörðu eigi pað! spilltu eigi gleði stúlkunnar með peningagjöfum.
Eg er nú ekki viss um að jómfrú Kristin hefði metið eins
mikils pennan göfuga hugsunarhátt fröken Marguerite, ems og eg,
sem kom mér pví óvarar, er hún annars lætur hann svo sjaldan í
ljós. Eg hélt jafnvel fyrst, að hún væri að gjöra að gamni sínu,
en sá pó á alvörusvip hennar, að svo var eigi. Að minnsta kosti
tók móðir hennar petta fyrir ramma alvöru og við féllumst svo öll