Austri - 31.12.1900, Blaðsíða 3

NR. 46
AUSTSI.
167
annann veg en úrskurðir sýslunefdar.-
innar í Suður- Múlasýslu í kærumál-
íirinm úr Breiðdalskrepp, pví hrepps-
nefndin færði gildar og góðar ástæður
fvrir sínum úrskurðum, og skal eg
skjóta pví til peirra sem vit hafa á,
hvort pað er rangt eða saknæmt fyrh
málefnið.
Loks endar sýslunefndin syndaregist-
ur hreppsnefndarinnar með pví að
átelja hana fyrir pað að liún hækkaði
útsvar samanburðarmanns eins kær-
andans, álítur pað rangt ef pess er
eigi krafist. Eg skal láta ósagt hvert
petta áíit sýslunefndarinnar er rétt, en
pó svo væri, pá vil eg svara pví með
peirri spurningu: hvort hún gat vitað
pað, n e m a einhver af öllum peim sem
háru sig saman við mann pennan hafi
krafizt hækkunar pó pað væri eigi
einmitt sá er sendi kæru sina til
sýslunefndannnar? J>etta ásamt fleiru
pessu máli viðvíkjandi hefði átt að
athuga, og par með spara sér ómak
og peninga að koma pví á pvent. —
J>ess skal að endingu getið að út-
svarskærur bænda úr Breiðdalshreppi
er sýslunefndinni bárust, fengu enga
áheyrn. Hver var ástæða til pess?
fessari spurningu munu allir peir
geta svarað sem ögn eru búnir að
setja sig inn í aldarandan er nú virðist
vera að ryðja sér til rúms á íslandi.
Hvað nfikinn pátt hver einstakur
sýslunefndarmaður hefir átt í pví að
kasta hnútunum í optnefndri fundar-
gjörð að hreppsnefndinni í Breiðdals-
hreppi — sem auðvitað heJzt áttu
að hitta oddvita hennar — skal eg í
petta sinn láta ósagt enda pótt eg
hafi einhverja hugmynd um pað; en
hins skal eg geta, að í fundargjörðinni
stendur, að oddviti sýslunefndarinnar
greiddi eigi atkvæði í kærumáii pví,
sem virðist hafa hleypt peim vigamóð
í sýslunefndina að hún gengur ber-
serksgang að hreppsnefndinni í Breið-
dalshreppi.
Að línur pessar koma svo seint
fyrir almenningssjónir, kemur til af
pví að eg hafði í fyrstu ætlað mér
að haga mér á annan veg í
máli pessu, en ótilgreindra orsaka
vegna mun eg lá-ta mór nægja línur
pesssar í svipinn. —
J>ar pér herra ritstjóri Austra hafið
birt i blaði yðar áðurnefnda fundar-
gjörð sýslunefndar Suður- Múlasýslu,
pá verð eg að óska pess að pér ljáið
einnig pessu svari mínu rúm í yðar
heiðraða blaði.
J>verhamri 16. nóv. 19©0.
Ari Brynjúlfsson.
Bruninn á Fornastekk og slokkvi-
áholdin. fann 22. p. m. um morg-
uninn kvikuaði í Eornastekksbænum,
hér milli Ejarðaröldu og Yestdals-
eyrar. Var fljótt komið að brunanum
með slökkvitól kaupstaðarins, er nú
skyldi reyna í fyrsta sinn við reglu-
legan eldsvoða. En pegar til átti að
taka, gekk ekkert vatn í gegn
u m slönguna, pví vatn hafðifros-
ið í henni frá peirri síðustu«og einustu
æfiagu sem haldin hefir verið með
slökkviáhöldin slðan pau komu hingað
fyrir meira en hálfu ári síðan, — svo
pau komu nú að engum notum er á
purfti að halda.
íveruhúsið brann alveg; var pað vá-
tryggt fyrir 800 kr. Á innanstokks-
munum varð mikill skaði við brunann,
og voru peir eigi vátryggðir.
„6arðar“.
Málgagn Garðarsfélagsius, Bjarki,
lýsir tilkynningu C. B. Herrmanns, í
síðasta tbl. Austra, um kyrsetningu
Gaí-ðarsskipa, — „haugalýgi“, án pess
að tilgreina hver sé höfundur að pess-
um Garðarssannleik u En nú stendur
svo á, að allur almenningur veit, að
pað sem Bjarki lýsir haugalýgi, reyn-
ist opt satt að vera. Oss virðist pað
og mjög grunsamt, að Hausen konsúll,
sem er nýlega heim kominn frá Eng-
landi, skyldi eigi finna köllun hjá sér
til pess að setja nafn sitt undir pessa
neitun Bjarka.
í tilefni af hinum nafnlausu um-
mælum Bjarka um pá staðhæfingu 0.
B. Herrmanns hér í Austra að Garð-
arsfélagið hafi fiskað hér ólöglega
undir dönsku flaggi, pá mun pað full-
sannað, að par hafi herra Herrmann
borið fram rétta sök á „Garðar“ — og
er hún máske ekki stærsta syndin, er
félagið hefir á sinni rúmgóðu samvizku.
Verzlanir bæjarins
flestallar hafa nú kært yfir aukaút-
svörum sínum.
Manntjón.
Að morgni hins 21. p. m. reru sjó-’
menn héðan úr Seyðisfirði í allgóðu
sjóveðri, en er á daginn leið tók að
hvessa af norðvestri og setti upp geysi-
mikla öldu; náðu pó allir bátar hingað
inn í fjörðinn um kvöldið, nema tveir
er lengst munu hafa róið; var Árni
Pálsson Axfjörð formaður fyrir öðrum
peim bát, en Finnur Einarsson fyrir
hinum. Finnur Einarsson hafði um
nóttina náð með illan leik inn til
Mjóafjarðar og kom svo hingað að
kvöldi pess 23.; en til Árna hefir
ekkert spurzt, og mun nú öll v.m úti
um að hann hafi nokkursstaðar náð
landi. Hásetar Árna hétu: Árni
Magnússon, Loptur Hallgrímsson og
Vilholm Jóhannsson, allir ungir að
aldri og myndar- og dugnaðarmenn.
Arni Pálsson var maður um prítugt,
vel gefinn og álitinn einn hinn bezti
og ótrauðasti sjómaður hér á Aust-
fjörðum. Hann lætur eptir sig ekkju
og 4 börn á unga aldri
Peningasvik.
Jóh. Jóhannesson skipstjóri, (Skag-
firzkur), sveik nýlega út úr sparisjóði
Norður-amtsius 600 kr., en hefir nú
náðst í Sandfellshaga í Axarfirði og
hafði hann litlu eða engu eytt af fénu.
„Egill“ kom að norðan í fyrrinótt;
hafði hreppt versta veður; á norður-
leið villtist skipið inn á Haganesvík og
renndi par upp á grunn; varð að
kasta út um 30 kjöttunnum svo að
skipið næðist út aptur.
Stldarafli mikill í net á Eyjafirði.
Til de Döve. En rig Dame, som
er bleven helbredet for Dövhed og
Oresusen ved Hjælp af Dr. Nicholsons
kunstige Trommehinder, har skænket
hans Institut 20,000 Kr., for at fattige
Döve, som ikke kunne kjöbe disse Trom-
mehinder, kunne faa dem uden Betaling.
Skriv til: Institut „Longcott“ Gun-
nersbury London, W., England.
Auglýsing.
Menn, sem vilja gefa sig á pilskip,
geta fengið atvinnu með pví að suúa
sér til
Odds JSigurðssonar Vestdalseyri og
Ouðm. Árnasonar Bræðraborg.
Undertegnede Agent for Islands
Östland, for det kongelige tctroje-
rede, almindelige Brandassuranee
Compagni,
for Bygninger, Varer, Effeoter, Krea-
turer, Hö &c., stiftet 1798 i Kjoben-
’>avn, modtager Anmelaelser omBrand-
forsikring; meddeler Oplysninger
Præmier &c. og udsteder Policer.
Eskifirði í maí 1896.
Carl D. Tulinius.
i5á
„Ekkert, faðir minn.“
„Ekkert,11 tók hann upp eptir mér með kýmnisbrosi. „það er
ekki sjálfrátt. Earðu nú og pvoðu pér um hendurnar.11
Eg hlýddi houum hlæjandi, en undir eins og eg dýfði höndun-
um ofan í vatnið, urðu pær blóðrauðar.
Mér er pessi efnablöndun kunnug og eg skal gefa pér dupt
til pess að strá í penmgaskápinn á fimmtudaginn kemur, um leið og
pú leggur peningana í kassann,,,
„Klukkan var tæplega 8 morguniun eptir,pegar fröken Milicent
kom á skrifstofuna. Hún náði í lykilinn að bðkaskápnum og fór
svo inn í pað herbergi, er bókaskápurinn var geymdur í, og kom
fyrst paðan út að stundarkorni liðnu. Hún var rétt sezt í sæti
sitt, er Jakobs kom inn á skrifstofuna.
„Hvernig víkur pví við, að pér komið svo snemma!“ hrópaði
hann, og leit ósvífnislega til hennar. „Hvernig stendur á pessari
miklu ástundunarsemi yðar?“
„Eg hlaut að ljúka við pennan reikning11 svaraði hún.
„Keikningurinn má bíða. Eg hefi svo margt ótalað við y ður, og
petta tækifæri er of hentugt til pess að eg láti pað hjá líða.“ —
Og svo reyndi hann til pess að taka utan um hana.
Hún spratt blóðrauð af reiði upp úr sæti sinu.
„Æ, vina mín! pér hræðið mig ekki. Eg ætla mér að ná kossi
af kinum inndælu rjóðu vörúm yðar — og mér skal takast pað.11
Hún gaf honum kinnhest, en hánn lét pað eigi fá á sig, og
greip um báðar hendur hennar og hélt henni blýfastrí og reyndi nú
til að kyssa hana. í pvi bili var dyrahurðinni lokið upp og Stokes
kom inn. Hann sá strax, hvað urn vor að vera og æddi að Jakobs.
„jporparinn pinn! snáfaðu burtu, ella hengi eg pig í greip rninni!11
Jpkobs var bleyða, og flýtti sér pegar á burtu, er Stokes linaði
á kverkatakinu.
* *
*
Næsta föstudags morgun sá Stokes, að enn pá einu sinni hafði <
verið stolið ur peningakassanum.
149
tæmdur prjár síðústu vikurnar, án pess hann gæti rennt minnsta
grun í pað, hvernig á pessu gæti staðið.
Herra Bernstein Goldschmidt kom í pessu bili inn, og Stokes
sagði honum nú lafhræddur frá peningahvarfinu.
„Hvað vantar mikið?11 spurði Goldschmidt.
„32 pund og sextán shillings,11 svaraði Stokes.
„Eg gef yður einnar viku frest til pess að hafa upp á pjófnum,
Meira hefi eg eigi að segja yður. Segið pér svo systursyni mínum
að hann skuli koma inn til mín.“
Gjaldkerinn fór svo út, hræddur og mjög sorgbitinn, og rétt
á eptir kom systursonurinn, Emanuel Jakobs, inn til frænda síns.
„Eg sá á skýrslu dyravarðarins, að pú fórst héðan í gærkvöldi
klukkan hálf átta.11
„Já, móðurbróðir minu, eg átti eptir að skrifa nokkur bréf.“
„þú ert röskur piltur,11 sagði Goldschmidt, um leið og hann
klappaði á öxlina á honum, „eg vildi óska pess að hinir skrifstofu-
piltar mínir væru eins iðnir og pú, pá færihér margtbetur. |>egar
eg stakk upp á pví við pig, að pú skyldir ráðast til mín, hefir
pú víst ráðið í, hver fyrirætlunmín var með pað. Mér líkar vel
við pig.“
„Mér pykir ógn vænt um pað álit yðar,11 sagði ungi maðurinn
og fór út.
Hann fór mjög glaður inn til hinna skrifstofupjónanna og settist
í sæti sitt. Við og við gekk hann pangað, sem Stokes sat og starði
áhyggjufullur fram undan sér,
Klukkan 11 fór hann út til pess að borða morgunverð. En
fyrst lagði hann leið sína um hraðfréttarstöðvarnar og sendi paðan
tveimur umhoðsmönnum við veðhlaupin hraðskeyti.
J>á er hann að lítilli stundu liðinni kom aptur á skrifstofuna,
hitti hann Stokes í fjorugri samræðu við fröken Beryl, er stýrði
skrifvélinni á skrifstofu bróður hans. J>að var reyndar engin ný
bóla fyrir hann að sjá pau ræðast við, en pö gretti hann sig nú
við pessa sjón, pví fröken Beryl var einkar fríð stúlka og Emanuel
leizt prýðilega á hana.
Eröken Beryl hafði par úr vöndu að ráða. Henni leizt illa