Austri - 23.01.1906, Qupperneq 4

NR 2
A U 8 T R I
8
I )a 11-
mótorínn.
Fyrir ágæfci sitt og yfirburði
yfir aðra sfceinoliuruotora hefir
„Dan“ i Belg’u og sérstaklega
á Bretlandi hinu mikla^ vakið
svo
mikla eptirtekt
og aðdáun, að fjöldinn allur af
blöðum og timaritum þessara
landa, þar á meðal mörg tíma-
rit aðeins vélfræðíslegs efnis,voru
um tíma í vor og sumar þétt-
sett af h r ó s a n d i u m m æ 1-
um um Dan-mótorinn.
J Stjórnarvöld þessara landa iiöfðu
gjört út menn til að kynna sér
og leita áreiðanl. upplýsinga
um hvaða steinoliumotor væri
beztur og eptir vtarl. rannsókn,
komust sendiherrar beggja landa
að þeirri niðurstöðu að Dan-
mótorinn væii beztur og réð þvi
til að taka hann öðrum fremur
pað var gjört og eptir ýtarleg-
ar rannsóknir, að viðstöddum
fjólda útvaldra vélfræðinga var
dómur sá kveðinn upp
sem gaf tilef'ni til ofannefndra
ummæla og sem færir nýja
SÖnnun fyrir því að þaö er ekk
ert skrum að segja „Dan“
bezfca steinolíumötorinn
®
•0
0
cð

0
ce
0

vcð
0
*©
cð
a
m
*©
o
a
cð
«o
Mustads norsbu
0-NÍtLáR
eru hinír
bestu.
d
c
-
fl 5
Oce
•iH
-_ *©
w o
VI
VI
Aktiebolageí Separators Depot Alfa Lavai.
Kaupmannahöfn
CRAWFORDS
ljúffenga BISCUITS (smákökur)
tilbúið af WmCRAWP0RI) & SONS
Edinbnrg og Londou stofná*ð 1813
Einkasalar íyrir Island og Færeyjar
F. Hjort & Co. Kjöbenhavn K
Útgefendur:
erflngjar
cand. phil Skapta Jósepssonar.
Abyrgnum.: Porst. J. 0. Skaptason.
Prentsm Austra
58
lega. Hann hrissti nú járngrmdurrar í hliðinu af alefli svo brakaði
I lásnum. En pegar hliðið samt sem áður ekki lét undan, reiddist
Ulrich og spyrndi fætinum heldur ópyrmilega í hliðið og hrökk pá
lásinn í sundur og hliðið upp á gatt.
„Guð stjórni yður, Hartmann, hvað hafist pér að?“ æpti Vilberg
óttasleginn. „pér hafið mclvað lásinn, Hvað ætli herra Berkow
segi?“
Ulrich ansaði honum ekki. Hann lagði hurðina upp að grindun-
nm og vék sér síðan rólega að Eugeniu.
„Nú er enginn farartálmi lengur, tigna frú;“
Eugenie hafði ekki orðið eins bylt við aðfarir Hartmanns einsog
Vilberg. Hún lét enga skelfingu í ljósi, hún jafnvel bresti er hún
gekk inn fyrir hliðið,
„Eg pakka yður fyrir hjálpina. Hartmann, og hvað skemmdirnar
á lásDum snertir, herra Vilberg, pá purfið pér engrr áhyggjur að hafa
út af peim, eg skal ábyrgjast pað, En úr pví vegurinn er nú opnað
Ur — langar yður pá ekki til að fara skemmri leiðina í gegnnm trjá-
garðinn?* 1*
Hvilíkt tilboð! Vilberg hljöp ekki, heldur flaug hann til tignar-
frúarinnar og hiaut heilann til pess að finna nú eitthvert nógu and-
ríkt umtalsefni; en pað kom fyrir ekki; hano neyddist til að byrja
samtalið á mjog hversdaglegu efni, pví Eugenie nam staðar og leít
til haka til Ulrichs, hún var alvörugefin og hugsandi, hún skildi
ekkert í mannin; m.
„Hartmann er trö‘1 að burðum, pað kemu. á hanu berserksgangurt
J*arna mölvar hann lásinn umsvifalaust — aðeíns
„Aðeins til að stytta mér leið,“ sagði Eugenie og brá fyrir ofur-
lítllli hæðnx í röddinni, er hún leit á samfylgdarmann sinn. „þér
hefðuð víst aldrei getað gjöxt yður sekan i jafn ofbeldistullri kurt-
teysi, herra Vilberg?“
Vilberg bai pað af sér með míkilli málsnilld, að honum hefðx
getað komið slíkt tíl hugar, sagði, að tignarfróin mætti ekki láta sér
detta í hug[ að haun, Vilberg( færi að spilla eígnum hennar að henni
asjáandi. Eugeníe hlustaði á hann pegjandi, hún var auðsjaanlega
ineð hugann annarastaðar og hvernig sem Vilberg reyndi til að láta
59
gáfur sínar koma sem bezt í ljós meðan pau urðu samferða pá var
eins og bún tæki ekkert eptir pví, honumtfi mikillar sorgar-
IX
Hartmann hafði lagt hliðið aptur, og gekk nú nægt heimleiðis
Hann nam staðar fyrir utan dyrnar[ og starði vfir i trjágarð fnn, par
sem pau Eugenie og Vilbeig voru nú að hverfa úr aug"
sýn.
„Eg hélt, að pegar pú værir búinn að segja nei eiuu sinni, pá
yrði pví ekki breytt.“
Ulrich sneri sér v*ð og leit reiðfiega tfl Mörthu^ sem stóð par rétt
hjá honum.
„Hvað kemur pað pér við?“ spurði hann.
„Mér? Ekki minnstu vitund/ Vertu ekki svona illur á svipinn
Ulrich, pó pú sért reióur við mig af pví eg minntí tignarírúna á vasa
klútinn. Hún atti hann, og hvað hafðir pú að gjöra með siíkan hé-
góma? |>á máttír varla snerta hann — og pú varst sannarlega búinn
að horfa á hann nógu lengi.“
það brá fvrir hæðni í málröm hennar, og Ulrich varð var við
pað, hann paut upp í bræði:
„Eg vil vera laus við hæðni pína og njósnir! Eg skal segja
pér, Martha —,— “
„Nú hvað gengur á? Eruð pið að rífast?“ spurði namumeistarinn
um laið og hann kom út í dyrnar.
Ulrich sneri sér undan, honum vav gr&mt í goðij en vildi pó ekki
halda áfram deilunni. En MartHa paut inn í húsið an pess að svara
móðurbróður sínum.
„Hvað gengur að stúlkunni?" spurði námumeistaainn og horfð