Austri - 01.12.1906, Blaðsíða 3

NR, 43
AUSTEI
163
Sjúkir jafnt
sem heilbrigðir
Hotímanns Mótorar
ætíu daglega að neyta hins ekta iiína
lífs"elixírs frá WaÍdemar Petersen
Friðrikshöfn — Kaopmannahöl'n.
011 þau efni, «em hann er saman-
settur af oru gagnleg fyrir heilsuna
og styrkja og vernda allan líkama
mannsins.
Allir skynugir neytendur elixírsins
láta einróma í ljós viðorkenningu sína
yfir ágæti hans.
Aðems örlítill h'uti af öllam þeim
fjolda af vottorðum, sem framleiðand-
anom berast daglega um gæði elixírs-
inst birtist almenningi í blöðunum.
Hinn ekta kina-lifs- elixír er út-
húinn með vdiumerkiuu: Kmverji
með glas í htmdi á ílöskumiðanum og
na'n framleiðandans og auk þess inn-
siglið
Y. P.
F.
| grænu lakki á flöskustútnum.
Fæst hvervetna á 2 kr. flaskan
með sérstokum umhótum, sem hann hefir einkaleyfi á, fást eptir pöntun hjá
eptirfarandi nmboðsmönnum verksmiðjúnnar:
Kaupra. Aðalsteini Kristjánssyni, Rúsavík
Kaupm. Birni Guðmundssyni, pórshöfn
Bóshaldara Elis Jónssyni, Yopnafirði
Kaupm. Sigurði Jónssyni, Seyðisfirðí
Kaupœ. Guðmundi Jónssyni, Eáskrúðsfirði
Síra Jóni M. Johannesen, Sandfelli 0ræfum
Verzlunarm. Anton Deyen, Thorshavn Eæreyjnm
Yona eg væntanlegir skiptavinir vorir á þessu svæði gefi mótorum þess-
um brátt sömn ágætis meðmæli og Akureyringar og Yestmanneyingar.
Nákvæm og áreiðanleg afgreiðsla.
Et fortræffeligt Middel
modExzem er
Kosmol
Yirker helbredende, giver en klar
ren Hud og Hænderne et smukt Ud-
seende, er tiliige et udmærket Middel
mod al Slags daarlig Hud og röde
eller revnede Hænder. Koster 1 kr.
50 0re. Porto 50 öre pr. Flaske og
forsendes mod Eí'ierkrav eller ved
Indsendelse af Be'öbet. Frimærker
modtages.
Fabrikken „KOSMOL".
Atdeling 15. Köbenhavn°
U tgeí’eIldur■,
eifingjar
cand. pbil. >kapta Jósepssonar.
4byrgða<m.: Þorst. J. G. Skaptason.
Prentsm. Austra
Verksmiðjan lætuv setja mótorana saman, kaupar.da að kostnaðarlausu.
pr. Car B. Hoffmann
Andr. Bolstad.
Otto Monsted8
danska smjorlíki
er best.
Brunaabyrgðarfélagið
„Nye Danske
,Brandforsikrings-Selskab
Stormgade 2 Kjöbenhavn,
Stofnað 5 7 64.
(Aktiekapital 4oooooo og
Iteserveí'ond 800000)
tekur aö sér brunaábyrgð á
husum, bæjum ,gripumL verzl-
unarvörum, innanhúsmunum o.fl.
fyrir fastákveðna litla borgun
(Præmie) án pess aö reikna
nokkra borgun fyrir bruna-
ábyrgðarskjöl (Police) eða stimp-
ilgjald.
Menn snúi sér til umboðs-
manns félagsins á Seyðisfirði.
St. Th. JoHsson.
Rjúpur.
kaupi eg í allan vetur gegn vorum
og peningum.
ST. TH. JÓNSSON
Seyðisf.
Munið eptir
að ,Branns verzlun Hamborg4
á Yestdalseyri
selur flestar vorur með
10°|# afslætti,
þrátt fyrir hið afar-lága verð
sem J>ar er á ölln.
136
petta var djarft talað, eiukmn af manni einsog Wílberg 0£
hann hafði sannarlega engan grun nm hvílík áhrif orð sín mundu
hafa. Ulrich varð næstum pví æðisgenginn að sjá, hann skalf og
titraði af geðshræringu og kom engu orði upp fyrir ofsareiði, en
hann leit á Wilberg einsog hann ætlaði að mölva í honum bvcrt
bein.
Wilberg og Melanía höfða ekki hugrekki til að standast slíka
sjón. pau vissn víst ekki bvort þeirra cók fyr til fótanna og hafði
hitt með sér, en pau hlupu bæði sem fætur toguðu og hægðu fyrst
á sér er þau vorn korain langa leið frá mauuinum ei pau óttuðust
svo mjög.
„Guð minn góður! hvað var petca?“ spuríi Melania óttaslegin;
„hvað sógðuð pér við pennan hræðilega mann, sem hann reiddist
svona af? En sú dirfska að egna ofstopamanninn.“
Wilberg broiti, pó hann væri ennpá náfölur af ótta.
var í fyrsta sinn á æfinni að honum var brugðið um ofdirfsku.
„Hann móðgaði mig“, sagði haun, lafmóður af hlaupuDum „og
það var sirylda mín að vernda yður — sjáið pér til, hann porði
ekki að vejta okkur eptirför“.
„NeiL við hlupum í tæka tíð“ sagði Melanía i einlægniL „og pví
fór nú betur, pví annars er eg hrædd um að ílla hefði farið fyrir
okkur“.
„Eg hljóp aðeins yðar vegna“, sagði Wilberg styggnr í bragði
„Eí eg hefði verið einn, pá hefði eg ekki flúið hann, þó pað hefði
kostað mig lífið“.
„Jpað hefði verið miög sorglegl, ef svo hefði farið“ sagði Melanía
„J>ér yrkið svo falleg kvæði“.
Wilbeig roðnaði af gleði. „fekkið pér kvæðin mín? Eg héit
að pau væru ekki höfð um hönd í yðar húsi — faðir yðar hefir
ekki mætur á skáldgáfu minni“.
„Pabbi minntist nýlega á kveðskap yðar við forstpðumanninn",
sagði Melanía, eu pagnaði svo allt í einu, pví hún gat ekki farið
að segja skáldinu að faðir hennar hefði fyrst lesið kvæðið, er henni
pótti fagurt og hjartnœmt, en síðan skopast að pví við félaga sinn
og hártogað pað á allar lundir og loks hent blaðinu á borðið
133
staddur. Hann hafði nú reyndar til fullnustu ítutt aðdáun sína frá
Ulrich og yfir á unga húsbóndann, síðan hann hafði svo króptuglega
tekið í tanmana. Hann var sjálfúr pnnum kafinn frá morgni til
kvólds, og yfirmennirnir í námunum aðstoðuðu haun eptir megni,
en hinir yngii starfsmenn höfðu nú ekkert að gjöra, pegar ekki var
unnið í námunum. Wilberg notaði pann hvíldartíma til að sökkva
sér niður i hina ímynduðu ástardrauma sína um tignarfrúna, og pótt-
ist vera hinn ólánsamasti maður.
En ef satt skal segja, pá átti hann ekki vel hægt með að vera
pað, pví hann knnni eiginlega vel við pessa vonlausu ástj ástin var
pví aðeins skáldleg í hans augum, ef hún var ólánsam. Hann lét
sér nægja þessa tilbeiðslu i fjarlægð, enda gafst honum ekki kostur
á öðru. Hanu bafði aðeins einu sinni hitt Eugeniu stðan hann
fylgdi henni í gegnum trjágarðinn og pá hafði hún reynt að fá hann
til að segja sér nákvæmar fiá verkfalbnu og deilunum. En Berkow
hafði harðlega bannað undirmönnum sínum a!> segja konu sinni neitt
pað, er gæti gjört henni órótt í skspi og Wilberg hafði pví ekki
orð á neinni hættu, en hann gat ekki stilll sig am að segja heDni
frá viðnreign manns hennar og Hartmanns, er hann bar fr am kröfur
námumannanna, en frásögnin varð auðvitað svo skáldleg í hans munnij
að Arthur varð að óviðjafnanlegri hetju, og var pað alveg óskiljan-
legt að jafn snjöll frásögn virtist alls ekki hafa tilætluð áhrif.
Eugeoie hatði reyndar hlustað á hann með eptirtekt, en hún var
fálát mjög og vék ekki með einu orði að frásögniuni. Hún þakkaði
honum fyrir kurteyslega og gekk strax burtu. Wilberg bæði und-
ráðist og styggðist við. Kunni fiún ekki að meta hina skáldlegu
frásogu hans? Yar pað af þvl að maður henuar var par sóguhetjan?
Margur mundi í Wilbergs sporum hafa látið sér pað vel líka, ea
skáldahugmyndir Wilbergs voru gagnstæðar öllu náttúrlegu eðli.
Hann var gramur yfir því að snilldarfrásögn hans hafði engin áhrif
haft. Honum fannst kulda leggja af Eugeniu, einsog yfirverkfræð-
ingarinn hafði sagt; hún var eitthvað svo fjarlæg og hátt upp yfir
bann hafin að hann hlaut að láta sér nægja að tilbiðja hana sem
væri hún pyðja.
Hann var svo sokkinn niður í pessar og pvílíkar hugsanir að