Austri - 07.10.1911, Blaðsíða 3

NR. 39
AUSTSI
148
úthlutun verðlaunanna, að taka tillit
til liverriig jarðabæturnar Féu annar.
fað eigi t.d. ekki að gefa þeim
bónda verðlaun, sem heíir 10—20
hesta aðgj0rðalausa, en lætur mylja
með kylfu og haudafli moldarhnausa
(við lúnasléttun), í stað pess að nota
hestaflið, og er uppástunga K. vitur-
leg, ef á annað borð á að gefa varð-
laun fyrir jarðabætur. Eg er nú
þeirrar skoðunar, að það sé band-
vitlaust fyi irkomulag, að eyða fé
landssjóðs tfl þe-s að nrðlauna með
jarðabætur, og eg ímynda mér, að
því fé, sem til vorðlauna er vaiið, só
eytt algjörlega að óþörfu.
Ef að það borgar sig ekki fyrir
bóndann, að gjöra jarðabætur á bú-
jórð sinni, nema hann fái 20 aura
úr landssjóði, fyrir hvert unnið dags-
verk, þá er svo lítil framför að jarða-
bótinni, að það er fjæiri því að það
borgi sig fyrir landssjöð að verðlauna
hana. En nú er enginn vaíi á því,
að jarðabætur margborga sig, og tel
eg vist, að ekki sé unnið eitt e nasta
dagsverk, að jarðabótum, vegna verð-
launanna. Hitt er annað mál, að
mörguni kunni að þykja gott að fá
fé það, er verðlaunin nema, fyrir ekki
Heiit.
Tilgangur verðlaunanna er að hvetja
menn til þess að gjúra jarðabætur,
en mér er óskiljanlegt, að þau hati
nokkur áhrif á þá, sera á annað borð
gjöra nokkra útreikninga um búskap
sinn. Rað yrðu því vafalaust gjerðar
jafnmiklar jarðabætur þó þau væru
afnuroin.
Aptur á móti mætti verja íé þessu
(og verðlaununum fyrir útflutt Bmjör
Og verðlaununum úr Ra^ktunarsjððn-
úm), þannig, að það yrði til þess að
efla framfarir í landbúnaði. Fénu
ætti að verja til tilrauna, og lil þess
að láta prenla og senda ókeypis á
hvert bóndabýli á landinu bækbnga,
sem skýrðu frá tilraununum.
Tilraunirnar ættu að ná lil alls,
er að landbúnaði lyti. Bæklingarnir
ættu ekki að innihalda flóknar og
vísindalegar frásagnir um tilraunirn-
ar, heldHr ætti í þeim að vera sagt
skýrt og skilmerkilega frá þeim, þann-
ig, að hver heilvita maður skilji óðar,
við hvað er átt. í bæklingnum ættu
að vera myndir til þess að gjöra
lesmálið enn skiljanlegra. T. d.
mynd af heybólstri, sem fengizt hefði
af áburði undan einni kú, og iæfði
mykjan verið borin í haug á venju-
legan hátt. Yið hliðina á þessari
mynd ætti að vera mynd af heybólstri,
sem fengist hefði af jafnstóru svæði
og hitt bólstrið, og BÖmuleiðis með
áburði undan einni kú, og hefði á-
burðinum verið safnað í safnþró.
Ekkert mundi eins vel, og slíkar
myndir, opna augu manna fyrir þnrf-
um búnaðarumbótum.
Yæri fénu varið á þann hátt, sem
eg heti lýst hér að framan, yrði það
vafalaust til þess að skrið kæmist á
jarðabætur, því það er þskkingin á
því, hvað arðsamar þær eru, sem
þarf að útbreiðast, en ekki ' sem nú,
að verðlauna þá þekkingu.
Khofn 14. ágúst 1911.
ÓLAFUÍt FRILKIKSSON,
t Alfcert l*órðarsoii
bókari Landsbankans, lézt 24. f.
m., eptir stutta legu í ákaíri lungna-
bólgu.
Hann var 40 ára gamall og hafði
verið starfsmaðnr bankans síðan árið
1903.
Albert sál. va~ greindur vel og
drengur góður, umhyggjusamur og
og skyldurækinn siarfsmaður.
Hann lætur eptir sig konu og 2
syni.
Nýjar bækur.
Ný iormálalók eptir Einar Árna-
son próíessor, gefin út af Jóh. Jó-
hannessyni. Bókin er um 400 bls.
í stóru broti og vel úr garði gjörð,
sem við var að búast. Bókin er
nauðsvnleg hverjum fullveðja manni.
Ljóðmæli Kristjáns Jónssonar, 3.
útgáfa, aukin, búin undir prentun af
Jóni Ólafssyni og gefin út á kostnað
Jóh. Jóhannessonar. Allur frágang-
ur bókarinnar er hinn vandaðasti, og
mun þessi útgáfa að sjálfsögðu ganga
eins vel út og h nar fyrri, enda munu
ljóðmæli Kiistjáns Jónssonar kær-
komin öllum bókavinum.
Líkneski Jóns Sígnrðssonar
var afhiúpað í Reykjavík 10. ágúst,
með mikilli viðhpfn.
Jarðsimi (Kabel)
var fyrir skömmu lagður yfir Króa-
dalsskarð (milli Mjófjarðar og Seyðis-
tjarðar) sökum þess að svo tíðar
bilanir höfðu átt sér stað á símanum
uppi á skarðinu, á meðan þráðurÍBn
var hafður á staurum. — Um 50
manns báru símann upp á skarðið.
Jón Dalmann
ljósmyndari er fluttur hingað til
bæjarins með fjolskyldu sína.
Karl Finnbogason
skólastjóri kom hmgað alkominn
með Pióru, síðast.
Dáin
er 28. f. m., stiilkan Guðrún
Katrin Sveinsdóttir Ásmundssonar,
15 ára gómul. Etnilegt barn.
Framkvæmdarstjóri D. D. P. A.
H. Debell, hefir dvalið hér í bænum
undaufaraa viku.
Flekkufólk (Zigeuaere),
9 manns, karlar og konur, komu
hingað með Botniu. Boðuðu til
kvoldikemmtunar á sunnudagskvöldið
var, og seldu aðgöngu, fengu þeir
troðiullt hús af áheyrendum. En
eigi \ar þar annað að sjá og heyra
en ljót og leiðmleg skrípalæti.
Frá landssímastoðinni,
Á landssímastpðinni á Seyðisfirði
voru í septembermánuði afgreiddskeyti
og samtöl sem hér segir:
S ú e y t í:
Frá útlöndum 186 skeyti fyrir kr.
504,15.
144 skeyti til útlanda fyrir kr. 201, 95
(úér af 94 veðurskeyti.)
S a m t ö 1:
287 samtöl með 391 vjðtalsbilum
afgreidd frá Seyðisfirði,
403 samtöl með 469 viðtalsbilum
afgreidd til SeyðisQarðar.
Ura sæsimann,
voru afgreidd 1376 skeyti með
14415 orðum til útlanda; 1108 skeyti
með 11704 orðum frá útlöndum.
Kvennnærfatnaður
Nátt-treyjur — Skyrtur
Bolir o. fl.
er nýkomið í
Hýju búðina.
Bankabyggsmjol
á 12 aura pundið fæst í
Nýju buðinni.
o
3
p
„ o
CQ b
P
W H-.
» W
| s
S’l
tr1 a
© o
B o:
DQ
O
P
í>
B
CP3
P
O-
O
oo
Cri
B
p
D
O
P
cr
o
o
cm cr
_ P'
cr c*
5 S
cr
pr »=
" pr
5 °
• B _
Sí 2.
tL °
d CTO- CT3
ja" O: áe;
2. a- b
” o« S*
p 515 S
»-»s . . *—»>
a« — t?
7 co
s: ~
£ =» 2
sT * =
C. ® C3
P
o
< o © o
i-s 05 ►í
c OQ 3
•< . .
< P © O'
*-t o*
P O r+-
O ©
rr tr?
©
04
sc-
O' HJ
®.
o»
p
O^
OQ
p
QH3
OQ
r- oo
B 3. 50
E 2: »
-• *- B
cre s D
O: m p
O
S-
p 3. OQ
Oa
oo' ©
® B B
o ec
N r*
pr p _
i »i t?
P s O*
*r <
p o
a 2.
“O
3
2 ®
2 w o
13 s: —
p“ c. °
p " O
P* OQ
c- g p
c/j JL
e+- CD ®
P' FT fTC
c cra
< o
■— •
C
P ••
©
o
e
04
a
a
Cu
p
a
o
o
5.
5*
rrq
cv
B
00
gí, ©
o
b sr
0Q
O P
** Cr
►1
BT ®.
D C
*“ tr
B
<rf- O
~ a
cr ©
B* OQ
B ^
P
co
©
© O
OQ p
§
laj
o
C*
a
i
©
CfQ
QfQ
O
CfQ
Hálí jörðin Húsavik
fæst til ábúðar (þ. e. 8 hundruð),
í næstu fardögum, með góðum skil-
málum
Semja ber við undirritaðan.
Húsavik 6. október 1911.
Grunnar Jónsson.
142
og Trix v. Dornberg hróprði áköf til veiði-
raannsins:
„Dirfist þér að skjóta á hundinn minn, ó-
svífni þorpari?"
Veiðimaðurinn, sem ekki var prúðmann-
legur að sjá, i slitinni störtreyju, slitnum flauels-
buxum og híum vatnssfígvélum, studdi hendinni
í siðuna og horfði forviða á þennan óvænta
mótstöðumann. Andlitið, sem í raun og veru
var góðmanulegt, sótroðnaði af bræði og augun
crðu hvoss og ögnandi.
„Eruð þér frávita?“ 03kraði hann hástofnm.
„Hundinn yðar — hvað kemur það mér við?
J>egar hnndur eltir héra á minni landareign,
verður hann vægðarlauat skotinn, og það þö
sjálfur keisarinn ætti hann! Hverni' dettur
yðnr I hng að aptra mér frá að skjóta, stelpu-
auli? Og að kalla mig ósvífinn þorpara hér á
minni eigin landareign. Eg kæri yður fyrir
yfirvöldunum — skiljið þér það? Kallið óðara
á hundinn yðar!“
„Kallið þér á hérann yðar, ef þér annars
eigið hann!“ svaraði Trix, sem var búin að ná
sér aptur eptir hrakyrða-dembuna. „Annars
finnst mér að eg eigi ekkert hjá yður, þér hafið
titlað mig fnll- sæmilega aptur.“
nJá, já! Eg ætti kannske að kalla yður
tignarfröken eða eitthvað þessháttar?“ öskraði
veiðimaðurinn á ný. „}*að ætti vel við. Ef eg
væri í yðar sporuro, mundi eg bera mig að
halda mór saman, í stað þess &ð brúka ókurt-
139
því þú segir það, og í öðru lagi af því frú v.
Grassmann vildi ekki telja Richtersfólkið nógu
„fínt“ til þess að við heimsæktum það. En nú
vil eg einmitt pjöra það, og vilji hún ekki fara
með mér, þá fer eg ein, og svo getur hún setið
ein heima eins og Ariadne á! — á! — æ! —
hvað hét nú skepnan sú?“
„Naxo3, Trix! Eu eg er hræddur um að
skepnan hafi verið ey.“
„Já, auðvitað! En hvað eg gat verið
heimsk! En þú mátt ekki segja unnustunni
þinni frá heimskunni úr mér, því hún kvað
vera, svo vitur og vel að sér. Yiltu lofa mér
því?“
Áður en Hans Truchsess gat gefið þetta
loforð, fór Excellence að ýlfra ámátlega hinu-
megin við skurðinn.
„Hvað er þetta? Átt þú þennan hund?“
spurði Hans Truchsess.
„Já, auðvitað,“ svaraði Trix, hreykin. „Er
hann ekki fallegnr? — Viljið þér halda yður
saman, Excellence!“
„Ex, — hvað heltir hundurinn?“
„Excellence. Eg fékk hann £ gær hjá
skógarverí ioum. “
„Hefirðu sjálf gefið hundinum þetta nafn.“
„Eg? Nei. Eg ætlaði íyrst að kalla hann
Munks, en svo fannat mér nafnið „Excellence"
hæíði svo vel þessum ágætÍ3hundi.“
Hans Truchsess blístrað!.
„Eg batði ekki haldið að skógarvorðurinn á