Öldin - 01.08.1894, Qupperneq 11

ÖLDIN.
123
Sögur herlæknisins
EFTIR
Zacharias Topelius.
GUSTAF AÐÓLF OG ÞRJÁTÍU-
ÁRA-STRÍÐIÐ
II.
íslenzk þýöing eftir
Matthías Jochumsson
Framh.
æskilegs færis til að lúskra þeiin piltum,
bæði i nafni alls mannkynsins og til að
vernda hús krúnunnar. Þeir lögðu því af
stað, eitthvað tíutíu að tölu, undir forustu
Bertila, til að bjarga kastalanum, en það
sem sýndist vera byssur og spjót í tungls-
Ijósinu, það voru mestmegnis staurar og
stafir, hin venjulegu vopn manna þar í
héraði þegar skærur urðu og skyndilega
þurfti til að taka.
Áður en rifbaldasveitin sá að ófriður
var búinn úti fyrir, revndu þeir að dyija
skálk sinn með ópum og hótunum. Vissu
þeir ekki hve mikið aðkomuliðið mundi
vera og fóru þá þegar sumir að hugsa um
óvissa undankomu yfir skíðgarðinn með
járnbroddana efst uppi, aðrir ætluðu að
þar færi lieill herskari af afturgöngum,
sem hin útlenda galdranorn hefði sært til
sín og skaut það skelk í bringu jafnvel of-
urhugunum sjálfum. Samt rönkuðu þcir
brátt við sér, því þeir heyrðu glöggt hinn
alkunna hljóm sænskunnar frá Malaxa-
sveit og íinnskunríar frá Litlukyro, svo
þeim duldist ekki að þær raddir komu frá
mennskum verum cn ckki vofum. í sama
bili sem aðkomuliðið fyllti ytra hliðið,
varð alt hljótt á báðar hliðar sem mcð
þegjandi samþykki, en meðan á kyrðinni
stóð, heyrðist rödd frá hallarglugga kast-
alans og önnur frá ytra virkisveggnum,
og mæltu báðar í senn.
“Hefi ég ekki sagt ykkur það”, æpti
frú Marta einarðlega gegnum gluggann,
“heíi ég svo sem ekki sagt ykkur, þjófar
og drykkjusvín! að ráðlegra sé að líta
niður fyrir sig áður en nefið er neglt í rif-
unni, og að bezt sé að bíta af sér skottið
þcgar í dýrabogann er komið. Drembn-
um hæfa digrar herðar, verið svo góðir,
gjaldið nú greiðalaunin!”
Að svo mæltu hélt frú Marta heim til
sín, á að gizka af ótta fyrir því að einhver
kynni aftur að heilsa henni með úldinni
rófu.
Hin röddin, sem kom utan frá virkinu
var cinarðleg öldungsrödd, cr mælti til
hermannanna:
“Ef þið leggið niður vopnin og fram-
seljið ykkur íyrirliða, megið þið fara burt
héðan í griðum. En ef ekki, skai hér haf-
inn sá dans, sem Krosshólmur hefir aldrei
áður séð, og ekki skal feitina vanta á fiðlu-
bogana”.
“Allur árinn eigi þig, karlskratti!”
svaraði rödd inn í garðinum, og duldist
eklci að hún kom frá vörum hins káta
Bents Kristinnssonar. “Ef þú værir kom-
inn á milli knúanna á mér, þá skyldi ég,
skruggur og eldingar, paurinn og Papp-
inheim'! kenna þér að bjóða drenglyndum
dátum að gcfast upp eins og gungur. A-
fram piltar, ryðjum portið og rekum þetta
ruslaralið heim til kjötkatlanna aftur!”
Til allrar lukku bar enginn dátinn
skotvopn og einungis fáeinir höggvopn við
hlið, því nýliðamir áttu eftir að taka við
sverðum sínum. Flcstir höfðu ekki aðrar
verjur en brandana,brot úr mölvuðum plóg
um og viðarstaura, sem þeir höfðu þrifið í
hönd sér. Með þessum vopnum ruddust
þeir nú fram á portið.
Óðara en þeim lenti saman rigndi svo
tíðum stafahöggum vflr dátana, að margir
hopuðu undan með blóðugum höfðum. En
innan stundar urðu þx*engslin svo mikil í