Öldin - 01.10.1894, Blaðsíða 10

ÖLDIN.
l'.,,7TV f *V .
154
virkileg og að úrið sé ekki heldur bama-
ieikfang einungis, heldur fullkomið venju-
legt sigurverk. Uppfinnarinn heitir Sivan
og á heima í Geneva.
Þessi orðmyndunar búningur er inni-
falinn í skífu úr teigleðri, sem fellur utan
yfir gangverkið. I hana eru ristar 48
rákir, ein fyrir hvern “kvart-tíma” í 12
stundunum. Ofaná skífunni er tveir vís-
irar eða hamrar, er ganga eftir þcssum
rákum og framleiða orðin, en rákirnar eru
réttur eftirgerningur þeirra drátta, er
hljrtðöldur manns-raddarinnar rista á
möndul fónógrafans. Höfundur þessara
“talandi úra” kvaðst auðvitað geta sett
sama útbúning á öll sigurvei’k, kveðst
jafnvel nú þegar byrjaður að búa til
klukkur með vekjara, en sem í stað þeirra
vekjara er menn hafa átt að venjast, orgar
í sífellu bæði hátt og lengi: “Farið að
vakna !” “Upp með ykkur úr bælinu !”
o. s. frv.
— Notkun rafmagns er sífelt að
verða margbreyttari. Á suður Frakklandi
er verksmiðjufélag eitt í undirbúningi með
að hita verkstæði sitt alt með rafmagni
framleiddu með vatnsafli; kveðst með þvf
móti rýra gjöld sín svo nemi 30,000 frank
á ári. I Suður-Ameríku eru menn farnir
að þurka kornmat með rafmagni. Flytja
kornið inn í þar til ætlaða skála og hleypa
svo inn þangað rafmagnshituðum loft-
straumi, svo heitum, að kornið breiskþorn-
ar á stuttri stund. Leður em menn farnir
að lita með rafmagni. Húðin, sem á að
lita, er þanin yfir borð úr málmi og hún
svo mökuð í litarefninu. Rafmagnsstraum-
ur er svo leiddur að borðinu, og dregur
hann litinn inn í húðina og gegn um hana.
Er hún því á augnabliki lituð og þur eftir.
Þá er og fundið upp ráð til að varna því,
að turnklukkur frjósi. Annað hvort uppi
yfir skífunni, eða meðfram henni á aðra
hvora hlið, er festur skjöldur lítill og
tengdur með vír við ijósa-vírklasann inni
í byggingunni, eða niðri á strætunum.
Þegar kalt er, er rafmagnsstraumur ieidd-
ur í skjöldinn og honum haldið svohnitum,
að gangverk klukkunnar getur ekki frosið.
Sögur herlæknisins
EFTIR
Zaeharias Topelius.
GUSTAF AÐÓLF OG ÞRJÁTÍU-
ÁRA-STRÍÐIÐ
II.
íslenzk þýðing eftir
Matthías Jochumsson.
Framh.
Bertel spratt upp og reif línið þá af
höfði nunnunnar. Frammi fyrir honum
stóð hin fríða og milda Katrínmeð brosandi
andlit. Bertel fór hjá sér og hopaði aftur
á bak. “Óvarkári maður !” mælti Katrín
og huldi andlit sitt í skyndi. “Ég hefði
óskað að mér licfði mátt hlotnast að þjóna
yður, en þér neyðið mig til að eftirláta
stöðu þá öðrum.”
Katrín var horfin. Sama dags kveld
kom nunna aftur inn til fanganna. Larson
liélt fagra tölu, dróg hönd hennar upp að
vörum sér og rak á hana smellandi koss.
Rétt að því búnu heyrðist hann bölva og
ragna út úr öllu hófi ; hann hafði nú kyst
afgamla, visna hönd, sem var eins og hundr-
að ára gamalt bókfellsskinn.
“Það er sannast að segja, Bertel góð-
ur,” sagði liinn blekti kafteinn með heim-
spekilegri rósemd, “þeir hlutir eru til í
náttúrunni, sem mannlegrí skarpskygni
verða eilífar ráðgátur. Þessi hönd t. d.
manus, mana, manum, hönd, eins og hinir
fomu Rómverjar komust svo fallega að
orði.....þessi hönd, vinur, mundi hafa
skipað öndvcgissæti í ummyndunarkvæð-
unum liins hágríska skálds Óvidíusa’", sem
við forðum lásum í Ábæjarskóla, þegar
hann faðir minn æflnði að dubba mig til
prests. í gær heföi ég geiist ijaiidanum