Öldin - 01.10.1894, Qupperneq 16

160
ÖLDIN.
arga og ærulausa l>lekl>ullara, að setja fram
eitthvað fjandans glundrið. Tvent svíður
mér meira en allir brennudómar, það, að
að hún snotra Kata mín með mjúku lófun-
um skuli hafa gabbað okkur, og það, að ég
skuli hafa drukkið þann vökva, sem mest
er ofaukið í heiminum* Skrattinn liafi
hann — svei!”
“Ef við hefðum ekki annað að gera,
gæti ég sýnt þér nokkuð sem blekið lieíir
afrekað,” sagði Bertel, sem var að blaða í
bréfahrúgu á borðinu. “Ilér er bréf frá
biskupsfurstanum.... hann kemur á morg-
un.... við eigum að brennast liátiðlega
Fyrst skal fá okkur til að sverja frá olckur
trúna með því að lofa okkur griðum ....
en þó á að brcnna okkur alt að einu. Við-
bjóðslegt!”
“Rómverskt,” svaraði kaftoinninn.
Nú hafði Larson fundið þrjár munka-
lcápur. Þeir klæddust þeim og lögðu síð-
an upp til nýrrar glæfragöngu.
Tvö fyrstu herbergin voru mannlaus;
einungis sáu þeir tvö sængurrúm bæld,
þóttust þeir vita, að þar hefðu sofið þjón-
ustubræður og gengið síðan út til messu.
“Gott erþetta,” sagðiLarson, “mennmunu
ætla okkur úlfa í sauðaklæðum, sem ætlum
líka út til mcssu. Þey, þey! Ilcyrið þið
ekkert ? Kvenmannsrödd; kyrrir!”
Þeir námu staðar og heyrðu unga
konu vera að biðjast fyrir. “Heilaga mær,
fyrirgef þú mér rétt í þetta sinn, og frels-
aðu líf mitt frá dauðanum, þá skal ég á
morgun vígjast nunna og þjóna þér til
dauðans.”
“Þetta er Katrínar rödd,” sagði kap-
teinninn. “Skyldi hún vera saklaus, bless-
aður barnunginn ? Sem ég lifi væri það
ungum afrelcsmanni lineysa, að frelsa eklci
líf svo félegrar stúlku sem hefir svo r ilki-
mjúka hönd.”
“Fljótt af stað,” hvíslaði Bertel í
*) Hér steig Svanhólm á tána á Sveno-
níusi, sem aftur tók í nefið æði-áhyggjusam-
iega.
bræði. En kafteinninn hafði fundið litlar
dyr lokaðar utan frá ; fyrir innan var klefi
og í klefanum skjálfandi stúlka. Augu
hennar, sem vanist höfðu myrkrinu, þektu
munkakápumar; hún varpaði sér fyrir
fætur kafteininum og hrópaði: “Líf, góði
faðir, geíið mcr iíf! Eg skal meðgangav
ég hefi hjálpað föngunum til að flýja, því
ég gaf varðmönnunum vin. En þirmið-
líft mínu sakir miskunar hinna heilögu;
ég cr svo ung, ég vil ekki deyja enn þá.”
“Nú, nú, hver andskotinn heflr sagt
að þú eigir að deyja, mín dáðríka dúfa ?
buldi í kafteininum. “Nci, lifa skaltu
lengi með lófana litlu og mjúlcu og varirn-
ar heitu, og svo sannarlega sem ég or eng-
inn munkur heldur hann Lars Larson,
kóngsins hátignar og krúnunnar kafteinn
í hemum, og tek ég þig hér með.... fyrir
eiginkonu heitandi þig að elska bæði í með-
læti og mótlæti,” hélt liann áfram, því
hann hugsaði að þessi alkunni kyrkjufor-
máli ætti að lesast allur úr því einu sinni
var byrjað á honum.
“Af stað, af stað með stúlkuna eða án
hennar ! Það lcemur einhver og nú er eft-
ir að komast f gegn um vopnasalinn.”
“Heyrðu nú, Bertel minn, ég hefl al-
drei þelct jafn bráðlátan mann og þig.
Hvernig er það, dúfan góð, þú ert ekki
klausturvígð vænti ég, einungis nunnuefni?
Jæja, það stendur mér nú reyndar á sama,
Þú verður konan mín samt_________ef ég
nokkru sinni kvongast. Hér liggur kápa,
það er rétt, far þú í hana, og vertu regings-
leg.”
E F NI: Kr. Stepiiansson : Tvö kvæði
(Vor 1893 —Haustnótt 1893). — Carl
Kuciiler : Hin yngri og hin yngstu
söguskáld Islands.—Rafmagns'jósa bað.
— Fróðleiks-molar. — Topelius : Sög-
ur herlæknisins.
Ritstjóri : Eggert Jóhansson.
Heimskringla Piitg. & Puhl. Co.