Öldin - 01.04.1895, Blaðsíða 11

ÖLDIN.
59
Sögur herlæknisins
EFTIR
Zaeharias Topelius.
GUSTAF AÐÓLF OG ÞliJÁTÍU-
ÁRA-STRÍÐIÐ
íslenzk þýöing eftir
Matthías Jochumsson.
Framli.
þá í hugsunarlausri aðdáun : Það var mik-
ill maður.”
Meðan á þessu eintali stóð, kemur
konan, sem við könnumst við, frá kastala-
garðinum inn. Hún lýkur gætilega upp
hurðinni og læðist á tánum svo sem væri
hún hrædd um að vekja sofandi barn. Síð-
an setur hún niður seint og hægt viðar-
bvrði sína, sem hún berífanginu. Dálítið
liark var þó óhjákvæmilegt; liinn aldraði
við borðið hrekkur upp úr draumórum sín
um og snýr sór uppvægur að gömlu kon-
unni með viðinn og segir: Kona, þú ert
svo djörf að ónáða mig ! liefi ég ekki sagt
þéi' iterurn iterumque, að þú eigir að flytja
þína penates procula Parnasso ? Skilur
þú það .... lupa /”
“Iværi maður minn góður, égerað færa
þér ofurlítinn eldivið. Þér hofir verið svo
kalt þessa daga. Reiðstu mér nú ekki, þú
skalt eiga hlýtt og gott, það er allra besta
eldsneyti.”
“Quid mihi fecum ? Far þú norður
og niður! Þú ertir mig og mæðir. Þú
ert, eins og Gústavus sálugi sagði ætíð,
Messenii mala herbci, malurtin mín, brenni-
netlan mín.”
Lúsia Gróthúsen var kona ákaflega
bráðlynd, geðvond og jögunarsöm við alla,
en í þetta sinn steinþagði hún. Hve kyn-
lega Iiafði ekki hennar lieimilisháttalag
tekið stakkaskiftum ? Hún hafði aldrei
séð sólina fyrir bónda sínum, en á meðan
hann var heill og hagur hans stóð í blóma,
hafði hún, þessi sterka sál, beygt hans óró-
lega og hikandi anda eins og revr. Stóð
þá hinn óárennilegi Messeníus alveg undir
ríkisvendi konu sinnar. Nú höfðu þau
umskift hlutverkunum. Eftir því sem að
kraftar hans þverruðu og það kom í Ijós
að dagar hans mundu styttast, hafði henn-
ar ótakmarkaða ást lent í stríði við ofsa
hennar og ráðríki, og unnið það ótrúlega
þrekvirki, að boygja slíka geðsmuni til
auðsveipni. Hún dekraði við hann eins
og móðir við fárveikt barn; af ótta fyrir
að missa lians við, þoldi hún alt með hóg-
værð, reyndi með hlýjum orðum að mýkja
hans önuglyndi og anzaði aidrei öfugu orði
aðfinningum hans og átölum. Jafnvel í
þetta sinn bar ekkert á henni, nema dálít-
ill titringur í vörunum, hann sýndi, hvað
hún tók nærri sér að halda í skefjum skap-
inu, sem vildi brjótast út. Hún gekk nú
nær lionum og sagði hlýlega: “Vertu nú
góður, heillin mín, þú veist að heilsa þín
þolir ekki að þér þyki fyrir ; næsta sinn
skal ég leggja ábreiðu undir eldiviðinn,
svo liann trufii þig ekki. Og í kveld ætla
ég að sjóða handa þér allra besta læri af
lambi, en því máttu trúa, að það var cng-
inn hægðarleikur að útvega það. Eg sem
sé náði því nærri því með valdi úr eldhús-
inu höfðingjans.”
“Hvað er þetta, kona, hefir þú lagt
þig niður við að betla beneficia af harð-
stjórans krásum ? Jupiter! er ég þá hund-
ur sem á að éta molana af þeirra borðum ?
Og svo ertu hölt; hví gcngur þú hölt ?
Svara þú mér ! Þú hefii' víst aftur borið
kerlingarþvaður í slotsfólkið og hsfir svo
skollið á tröppunum landshöfðingjans með-
an stóð á þínu málæði.”
“Er ég liölt ?” svaraði Lúsia og brosti
utan við sig, “jú, skyldi það ekki vera
.... ég marði mig á fæti .... vanþakkláti
inaður,” bætti húu við í lágum hljóðum,
“það er þín vegna sem ég líð.”