Öldin - 01.12.1895, Side 8

ÖLDIN
186
hét kona hans, en hvers dóttir hún var eða
hvaðan ættuð, höfum vér ekki getað fengið
neina vissu fyrir. En bú reisti hann á
Netjaseii. Þar eru nú beitarhús frá Eyðum á
Langanesi. Þar bjó hann nokkur ár, og höf-
um vér íátt frá því að segja. Um þessar
mundir bjó í Kumlavík giidur bóndi, Jón
að nafni Mikaelson. Hann var miðlungi
góðgjarn og þótti dramblátur og ómiskun-
samur við fátæka. Hann átti útlendan
hund mjög^stóran. Þennan hund vandi
hann til að fara á móti þurfamönnum og
þeim sem honum var ekki um, og vei'ja
þeim heim, því karl var hvorki gjöfull né
gestrisinn. Varð hundarinn of't að meini
og beit menn svo að flestir lítilmagnar
forðuðust að koma að Kumlavlk. Varð
þetta mjög óvinsæit og liðu svo fram stund-
ir. Eitt sinn sendi Einar sterki son sinn
sem Illhugi hét, útað Skálum, sem er næsti
bær fyrir utan Kumlavík, og ysti bær á
Langanesi að austanverðu; kom Kumlu-
víkurseppi á móti lionuin. En af því að
pilturinn var ungur, gat hann ekki varið
sig skemdum. Þegnr liann kom heim,
sagði iiann föður sínum frá. Karl bjóst
strax til ferða og fór í stígvél og gekk svo
búinn út með sjó, en þegar hann kom
í bæjarsýn við Kumluvík, þaut rakkinn á
móti honum og lét allólmlega. Einar
rak að honum f'ótinn, en seppi beit utan
um hann, en í sama. vetfangi þreif Einar
um skottið á honum og snaraði honum fram
af fertugu bjargi, sem þeir voru staddir á,
og þurfti seppi ekki meira. Að því búnu
gekk Einar heirn að Kurnlavík, og hitti
.Jón bónda á hlaði og sagði honum tíðindin
Jón* * snérist illa við og kvaðst mundi sækja
verðu, og tilheyrðu því Norður-Múlasýslu í
verslegum sökum, enn áttu kyrkjusókn að
Sauðanesi. Enn 1838 voru þessir bæjir lagðir
undir Norður-Þingeyjarsýslu. Enn sögn J.
Espólíns er rétt að því. að Einar dvaldi í
Múlasýslu að verslegu áliti. O. O.
*) Þessi Jón keypti Rauðuskriðu í suður
Þingeyjarsýslu eftir dauða Jóns sýslumanns
Benidiktssonar, og flutti þangað frá Kumla-
yík, Þar gekk alt af honum fyrir heimsku-
rétt sinn. Einar hélt honum ráðlegra að
þegja, því hann væri búinn að vinna til
þess að fara líka f'ör og hundur hans. Þeg
ar bóndi heyrði þettaogsá hvemikill svip-
ur var á Einari, mjúklætti hann sigogbætti
honum óskunda þann er drengurinn leið
og ómak Einars, góðum bótum.
Eftir þetta flutti Einar að Sköruvík,
ysta bæ á Langanesi. Var hann þá orðinn
mannmargur; hann áttitvosonu, Illuga
og Hákon* Hann fór austur á Fljóts-
dalshérað og var þar til æfiloka. Hann
var í gildara lagi að karlmensku. Einar
sterki átti þrjár dætur: Hallfríði, hún
giftist aldrei og dó barnlaus; Guðrúnu, hún
átti Benjamín f'yrir mann og bjó í Borgum
í ,Þystilflrði. Þau áttu engin börn ; Guð-
rún, dó 1836, háöldruð, hjá merkisbóndan-
um Birni Guðmundssyni í Laxárdal. Þriðja
dóttir Einars og Bjargar hét Kristín.**
legt óhóf. Þó hann væri varaður við því
sagði hann : “Er á meðnn er, hún Rauða-
skriða hossar rnér.” Loksins flosnaði hanil
upp og varð niðurseta i Presthóla hreppi og
mátti til að þéra hann. svo var liann dranrb-
látur, annars varð hann bálvondur. Hann
dó á hreppnum. O.O.
*) Sonur Hákonar hét Einar. Hann
bjó í Austdal í Seyðisfirði, og var að mörgu
velgefinn og hraustinenni, hans son var Jón
sem lengi hjó að Nóatúni í Seyðisfirði, og er
mikill maður fyrir sér, og góður drengur; var
fremur drykkfeldur. Hami flutti til Ameríku
með konu og sumt af börnum sínum 1888, og
er í Minnesota. Kristín og Oddný heita líka
dætur Einars, inerkiskonur. Þær lifa báðar
á Seyðisfirði og oiga nokkur börn vcl uppkom-
in og mannvænleg. Afkomendur Hákonar
Einarssonar sterks hafa ineira líkst langafa
sínuin að afli og líkamsskapnaði. enn liinn
ættbálkurinn, sem kominn er af Illuga eða
dætrum Einars, og mun það hafa meira líkst
Björgu formóðui- sinni, því hún varlítil vexti.
Enn gáfur og hagleik hefir sá ættleggur tekið
í arf af forföður sínum engu síður enn hinn
ættboginn. En lyndiseinkunnir, fastheldni,
og trúskapur eiga báðir ættleggir þessir sam-
eiginlega, O. O.
**) Finnbogi og Kristín áttu Bjarna fyr-
ir son sem lengi bjó að Selvík á Langanesi,