Öldin - 01.12.1895, Blaðsíða 9

ÖLDIN.
187
Hún giftist Finnboga Sigurðssyni Ólafsson-
ar* * Skörvíkings Sigfússonar, ættuðum úr
Skagafirði.
Meðan Einar bjó í Sköruvík, bar það
til um sumartíma, að hann var vestur 4
Fuglabjargi,; það er nm 1 mílu danska frá
Sköruvík. En konan og börnin voru heima.
Illugi var þá um fermingaraldur. Þá
bar svo við að Hollensk fiskiskúta sigldi
árdegis upp á svokallaða Sandvík, sem
gengur upp í landið rétt fyrir vestan túnið
Skipverjar vörpuðu þar atkerum, drifu of-
an bát og fóru einir 7—8 menn í land og
gengu allir heim að bæ. Konan varð
hrædd við þetta og gat skotið Illuga útum
ieynidyr. Flýtti hann sér sem mest á fund
föður síns, og sagði honum hvað í efni var.
Eina,r átti jarpan hest, úrvalsgrip bæði til
burða og reiðar. Hann tekur jarp sinn og
ríðurástað, en þegar hann kemuráhraun-
in vestan við Sandvíkina, sér hann að fiski-
menn oru komnir ofan að flæðarmáli mcð
konu hans og börn og kúna og ásauð þann
sem til var, og lá alt bundið í fjörunni.
Einar hafði riðið í spretti að framan svo
ekki var hægt að herða á; hélt hann nú
sömu ferð út á bakkann fyrir ofan ráns-
mennina. Þar hljóp hann af baki og fietti
frá sér öllum klæðum á brjóstinu,** gi’eip
upp f>—7 álna langan ás með rót á endan-
um og hljóp ofan í fjöruna. Þegar ráns-
hans börn: Sigurður, dó barnlaus, og Kristin
(hún lifir enn) os: á fyrir son Isleif Guðjónsson
er nú býr í Alftavatnsnýlendu í Manitoba,
Canada, og er velmetinn efnabóndi. Móðir
hans er hjá honum. O.G.
*) Ólafnr átti, 10 börn og komust 14 á
fullorðins aldur ; til þessa Ólafs á flest fólk á
Langanesi að rekja ætt sina; varð hann kin-
sælasti maður. Lika er flutt hér vestur
margt af knérunnum hans bæði til Manitoba
og Dakota or er flest af því merkisfólk að sál-
ar og; likamsatgjörvi. O. O.
**) Það var gömul albýðu trú á íslandi,
að það “lossaði” ekki á ber brjóst á þeim
manni sem hefði loðna bryngn og draugar
þyrðu ekki að ganga framan að honum, en
einhuga þurfti sá maður að vera. Er liklegt
að Einar hafi trúað þessu. O, Q.
meunirnir sfiu manninn koma, hljóp einn á
móti honum og ætiaði að skjóta hann, en
það gekk ekki úr bvssunni; hljóp hann þá
í ioft upp og ætlaði að slá hann á vangann
með fætinum, en Einar rétti þá ásiun fram
neðan undir manninn og þeitti honum í
loft upp og aftur fyrir sig. Kom hann í
klessu niður á malargrjótið. Eftir það
hljóp Einar að bfit þeirra og lagði á hann
það högg, að hann varð ósjófær. Þegar
ræningjarnir sáu þennan berserksgang,
köstuðu þeir höfuðfötum sínum og skriðu
að fótum hans, biðjandi sér vægðar. Skip-
aði Einarþeim þá að ieysa menn ogskepn-
ur og gerðu þeir það fúslega ; buðu þeir
nú bætur fyrir ofríkisverk sín og báðu um
far fram í skipið, sem lá skamt undan
landi, en skipverjar frammi gátu ekkert
liðsint þeim fyrir bátleysi. Linar tók þá
bát sem hann átti og fór fram með konu
sína og Illuga, sem þá var kominn aftur,
og skipverja, og hafði hann ásinn í hönd-
um sér. Lét hann þá róa fram að skipinu
og fór Einar fyrstur upp á skipið, með fis-
inn góða og skipsmenn á eftir honum, en
mæðginin biðu í bátnum við skipshliðina.
Lét hann nú ræningja láta ofan í bátinn
það sem liann vildi þar til lmnn var hlað-
inn og skipaði síðan mæðginunum að róa í
land. Sjálfur var hann eftir á skipinu með
ásinn. Einn hlutur sem hann fékk á skip-
inu, var handöxi mjög stór og bitur, og
var skaftið járnspengt. Þessa öxi bar
bar Einar alla æfi eftir það í hánka innan á
hempubarmi sínum. Þegar mæðginin voru
komin í land, fóru skipverjar að brydda á
óróa við Einar, enda að reyna að skjóta á
hann, en það lukkaðist ekki og gekk hann
með ber brjóstin. Þeir leituðu fleiri bragða,
en til einskis. Ef'tir það fóru þeir allir of-
an í skip og- grunaði Einar, að þeir væru
að taka saman ráð sín til a-ð vinna á hon-
um. En þegar þá varði minst, var Einar
horfinn af þilfariuu. Skutu þeir þá ræki-
lega alt í kringum skipið í sjóinn. En er
liðinn var nokkur tími frá skothríðinni. sáu