Öldin - 01.12.1895, Síða 12

190
ÖLDIN.
uín vér svo sögu af Árna Grímssyni, sem
alment var kallaður Einar Jónsson, sterki.
Eftirmáli,
Af framanskrifaðri æfisögu má ráða,
hvílíkur afbragðsmaður Einar sterki var
að öllu, enda hafa gamlir menn, sem vér
áttum tal við í ungdæmi voru, hæ't honum
fyrir nálega alt. Hann var svo geðprúður
að menn sáu hann aldrei reiðann, heldur
sí-glaðan og skemtiiegan. Alla æfi var
hann fátækur, en hafði sem menn kalla til
hnífs og skeiðar. I ungdæmi voru sáum
vér skurðverk eftir hann milli kórs og
framkyrkju í Svalbarðskyrkju hinni gömlu,
og þekkist það varla frá bíldhöggvara-
verki sem þar var eftir Ingimund Ingi-
mundarson, sem bjó lengi á Sveinungavík
í Þistilfirði, síðari part 17. aldar, ogvar út-
lagi eins og Einar, en mikill listamaður og
skáld — ættaður frá Eyðum í Eyðaþinghá
í N.-Múlasýslu.
Vér höfum leitast við að segja svo rétt
frá æfiatriðum Einars sem kostur var á, og
slept mörgu smávegis sem miður var trú-
legt, en sem gamlir menn þóttust þó muna
rétt, því fleiri þektu til Einars en Þórunn
skáldkona, sem ég hefi fyrir flestu í sög-
unni, að fráteknu tímatali og skýringar-
á fi'óni ísa fæst ei hér,
sá fleiri listir prýða.
Skurðmeistari’ og skáld var hann,
skemtinn, marg kunnandi;
á tíu liandir svo með sann
sagður vel skrifandi.
Siðprúður og syndur vel,
söng með fögrum hljóðum,
af einum manni ég sem tel
er nú rart hjá þjóðum.
Hann var glíminn, hraustur, snar,
til handa og fóta slingur.
Hagleiks mentir beztu bar,
burðugur vestfirðingur.
greinum. T.d. sögðu menn, að þegar Einar
kom fyrst að Sauðanesi til séra Árna þá hafi
prestur farið með hann út í kyrkju, til að
geta talað við hann í næði og þar voru þeir
heilan dag. Þá höfðu heimamenn forvitn-
ast um hvað þeir væru að gera,og skygnd-
ust inn um glugga. Áttu þá prestur og Ein-
ar að hafa verið að leika sér að því, að láta
hver annan standa á lófum sér og ganga
svo frarn og aftur um kyrkjugólfið (séra
Arni var afburðamaður að kröftum). það
var líka almæli, að Einar hefði verið út-
lærður úr heimaskóla, og því hetðí hann
verið svo vel að sér, en þar höfum vér
enga sönnun fyrir, nema mentun hans. —
Öxi hans átti að hafa verið 12—14 þuml-
ungar fyrir egg, og getur það verið satt.
Ekkert skrifað lá eftir Einar (nema ef' séra
Ólafur hefir náð því). En hitt vitum vér,
að hann var skáldmæltur, en mjög lítið
kunnu menn eftir hann, því það var eins
og hann dyldi flestar listir sínar.
Bjarni son •‘prjóna”-Péturs bjó að Und-
irheiði á Langanesi. Hann var gáfaður en
ódrengur og orðlagður fantur við allar
skepnur og hafði mikið gaman áf að kvelja
úr þeim lífið með ýmsu móti. Um það
kvað Einar:
‘‘Vænt er Bjarni vinnuhjú,
í verkum er hann slingur ! !
halabrýtur hverja kú,
úr hestum augu stingur !’’
Eitt sinn kom Einar að unglingsmanni
sem var að herma eftir honum, þá kvað
hann :
*’0, þú heimska hermikráka.
hverjum manni hneikslanleg,
þú úrþvætti allra stráka
athugar ei sjálfan þig.”
Eg hefi svo engu að bæta við, en í'el
réttvísum lesara þetta sögukorn til gamans
og dægrastyttingar, og bið hann að vera
vægan í dómi við gamalmenni, þó mörg
séu smíðalýtin.