Öldin - 01.05.1896, Qupperneq 13

ÖLDIN.
77
yorum sinn í hverri áttinni og heyrði ég
sjaldan frá honum. Móðír mín hafði fyrir
áhrif föður míns útvegað Charlie stöðu sem
næst heimi’i hennar ogþess vegna sá hún
upp á ógæfu hans alla, en samt bar hún
traust til hans. Hún viðurkendi lireysk-
leika hans, en trúði því, að hann með tím-
anum lærði að sljórna sér, og að hann ein-
hverntíma gerði eitthvað svo mikið og
göfugt, að við öll yrðum stolt af honum.
Hvílikt lijarta er ekki í brjósti góðrar
móður! Þannig leið timinn, að hún treysti
honum, þó hann stöðugt færi ver og vor.
Að síðustu var hann sviftur foringja-tign-
inni, gerður réttur og sléttur hermaður.
Sú niðurlæging varð ofraun fyrir móðir
mína. Ilún veslaðist upp og dó skömmu
síðar”.
Ilann þagnaði eins og ef geðshræring
hans bæri hann ofurliða. Jafnframt seig
hið þunga höfuð drykkiumannsins niður
að koddanum og var sem glitti í tár í blóð
storknum augum hans. Eða ðrsakaðist
það máské af titringnum á ijósinu að svo
virtist vera.
‘•Hugsaðu ekki meira um þetta”,
sagði lautenantinn og tók þétt í hönd for-
ingjans yfirborðið. “Ef hamingjan er með
og við komumst héðan heilir á húfi, þá er
ekki að vita nema okkur til samans takist
að lækna Charlie og gera mann úr hon-
um.
“Nei, Jack, nei. Það er ómögulegt.
Það er ekkert þrek cftir í honurn. Eg ein-
mitt bað um herstjórn á þessum eyðistað,
til þess að ná honum frá drykkjubræðrum
sínum, og—þarna sérðu árangurinn ! En
það er ekki til neins að tala um það,
enda ekki tími ti! þess nú. Við skulum at-
huga ástæðurnar. Ilvenær skulu þeir ætla
að gefast upp ?”
‘ í dögun á morgun, — segir Wilson.
Þú getur látið skjóta þá, en annað hrífur
ckkitil að hindraþá fyrirætlun”.
í dögun”, endurtók kapteinninn tvis-
var sinnum. “Látum okkur nú sj i. Jú,
mögulegt er það. Þetta ætla ég þá að
gera. Eg hefði getað reynt það fyrr, en
ég hefi búizt við hjáiparliði ú hveri’i
stundu. Eg skal nú láta verða af því, —
ríða til St. Hilaire og þaðan aftur í nótt”.
“St. Hilaire! Eg sé ekki hvernig
héri, hvað þá maður á hesti, kemst gegn
um Indíánavörðinn óskaddaður”.
“Ja, eg ætla að reyna það. Ef ég verð
skotinn, þá nær það ekki lengra. Það or
þá aldrei meira en fárra stunda munur á
æfinni”.
“En setjum nú svo, að þú komist út
fyrir vörðinn, — og það er ómögulegt, að
mínu áliti, þá geturðu ekki gengið alla þá
leið. Þú ert of máttfarinn til þess.”
“Ef til vill. En ég get setið á liest-
baki!”
“Já, en hvar er hesturinn?”
“Á Hóli. Louis ijær mér hest orða-
laust og mun engum segja frá því heldur.
Ilann liefir gert mér meiri greiða en það”.
“Þú bjargaðir honum úr lífsháska
einu sinni ?”
“Nei, það var barn sem hann á. Já,
ég skal fá hest hjá Louis og þá er þrautin
unnin. Gresliam var í St. Hilaire, þegar
siðast fréttist, en ef ekki, þá er þar áreið-
anlega einhver, sem getur hjálpað. Og
mér finst liægt að ná hingað í dögun. Ef
til er nnkkur von um liðsafla, mundu
mennirnir líka biða litla stund”.
“En þú verður skotinn áður en þú
kemst fimmtíu skref frá virkisvéggnum”,
sagði lautenantinn.
“Ja, ég reyni það samt og það nú
strax. Eg held við ættum að fá Wilson,
svo að bæði þú og liann sjái mig fara.
Mennirnir trúa því þá”. Svogekk foring-
inn yfir að legubekknum og liorfði um
stund á bróður sinn, er virtist sofa. “Vesa-
lings Charlie”, sagði hann ofurlágt, snéri
svo frá honum, slökti ljósið og gelck út. En
ekki var hann fyr genginn út, en Charlie
settist upp, hallaði höfðinu fram ú höndur
sinar og sat um æðilangan tíma lireyfing.