Öldin - 01.05.1896, Síða 14

78
ÖLDIN.
arlaus. Hann var að yfirvega æfireikn-
ing sinn. Ekkert kijóð barst að eyrum
hans, nema þegar endur og sinnum að orð
hraut af vörum hans án þess hann vissi af.
Það var satt, sem Harry hafði sagt. Hví-
líkt þó flak var hann ekki orðinn. Alt
lífsafl hans að þverra og öll tækifæri farin.
Hvílíka loftkastala hafði hann ekki bygt á
unga-aldri og móðir hans trúði öllu sem
hann sagði, trúði honum þegar allir aðrir
sneru við honum baki. Þegar allir vinir
hans forsmáðu hann, var hann alt af hinn
sami I augum móður sinnar, eins og þegar
hann var lítill drengur og lék sér berfætt-
ur í liúsagarði. 0g hversu indæll var ekki
sá garður, svo hár, að vindurinn kom að
virtist ofan úr hinu heiðbláa livolfi. og
bar í fanginu ilminn af blómum og jurtum
og dreifði honum inn um opna húsglugg-
ana. 0g akrarnir, hve breiðir og langir !
og engið fagurgrænt niður frá húsinu, þar
sem var lindin svo köld og svo krystal-
tær. Hvergi var vatnið eins ijúffengt eins
og í þeirri gömlu, góðu lind ! Þá voru hin
hávöxnu, laufmiklu álm-tré í garðinum og
fuglarnir í greinum þeiri'a. Hvað hann
var skrítinn litli fuglinn, er stundum fiaug
inn um opnar eldhúsdyrnar, settist þar
inni, hallaði undir fiatt, kreisti aftur ann-
að augað og kærði sig kollóttan hver sem
var í kring. Það var skrítið, að hann
hafði ekki munað eftir þessum fugli nú í
fleiri ár. En hvað eldhúsið var stórt, með
skjall-hvítu gólfi. Þangað fiúði hann oft
úr sólarhitanum, þegar hann var þreyttur
orðinn að leika sér, og þá settist móðirin
góða æfinlega niður nokkur augnablik til
að segja honum sögu. 0g sá fjöldi af sög-
um sem hún kunni! Á sunnudagskvöldin,
þegar alt var kyrð og ró, þegar fólkið var
komið til kyrkju og kyrkjuklukkurnar
hættar að hringja, þá settist hún æfinlega
hjá honum og sagði honum svo indælar
sögur. En hann liafði gleymt þeim fyrir
löngu síðan. Hann rankaði nú við einni
þeirra, um einhvern mikinn konung, sem
honum þótti vænt um. Já, og nú mundi
hann eftir annari, um krossana þrjá fyrir
utan borgarvegginn. Hann hafði nú heyrt
hana síðar og hlegið að henni, en — eng-
inn sagði hana þó eins vel eins og móðir
hans. Tveir af mönnunum voru þjófar,
nærri eins vondir menn máske, eins og
hann. En þögnin æfinlega á eftir þegar
móðir hans hafði lokið þeirri sögu. Þessa
móðir hafði hann sjálfur ráðið af dögum!
Harry hafði sagt það, en þess þurfti ekki
hans vegna. Honum var það kunnugt
áður! 0g nú ætlaði Harry að ganga út í
dauðann líka og —- einsamall!
1 “Einsamall, nei, hann skal ekki verða
einsamall!” sagði hann upphátt og stökk
á fætur og út úr húsinu.
Um leið og hann gekk út, reið af skot
í norðurátt og samtímis reis upp hróp um
hjálp. Þekti hann þar rödd bróður síns.
Hermennirnir hlupu út um norður hliðið.
Nokkur skot heyrðust á strjálingi. Innan
lítillar stundar var kapteinninn borinn inn,
með blæðandi sár og svo komst alt í kyrð.
Það tók enginn eftir því, er maður
læddist út um suður-hliðið og hvarf út í
myrkrið. Það heyrði heldur enginn hið
eina orð, er hraut af vörum hans, er hann
skauzt út um liliðið. Þetta eina orð: “St.
Hilaire”.
Kapteinninn var borinn inn í skálann
og lagður á legubekkinn. “Ég held það
sö ekki nema, skinnspretta”, og reyndi að
brosa. “En ég er svo máttþrota eftir all-
an þennan sult, að ég þoli ekki neitt. Ég
vildi þú vildir líta á skeinuna, Jack, og
segja mér hver skaði er gerður”.
Lautenantinn gerði það og létti þá
yfir honuin. “Það er satt, herra foringi”,
sagði hann. “Sárið er ekki hættulegt.
Kúlan hefir farið gegnum holdið einungis,
að því er ég sé, og eftir svo sem viku, ætti
sárið að vera gróið. Bara við gætum hald-
ið saman sál og líkama þangað til, með
ærlegri fæðu”.
“Já, en ég er hræddur um að vikan