Öldin - 01.12.1896, Side 4

ÖLDIN.
182
um Jiræði cr ætt hans að rckjn austur í
Múlasýslur, á Jökuldal.
Eg orðlengi nú ekki meira um hann
hcr að sinni. Þetta var hvort sem er
aldrei ætlað til annars en að vera fáein
fylgi-orð með myndinni, sem ég hafði
lofað “Öldinni” fyrir löngu.
Jón Ólafsson.
Chicago, 20. Des. 1896.
Svita-baðiö.
Eftir Herbert D. Waed.
FYESTI KAFLI.
Klukkan sex að moi'gni.
Aftureldingiu var venjufremar súr á
svip. Snjókornin eltu eitt annað og lömd-
ust á gluggarflðurnar naktar og kuldaleg-
ar, hví þar var hvorki blæja eða glagga-
tjald. Fyrir innan gluggann stendur stein-
olíulampi með Ijóstýru, sem kastar Ijósrák
á snjóbreiðuna úti fyrir glugganum og
lýsir upp snjókornin sem lemjast í rúðuna
og sem í óskýru Ijósinu líta út eins og for-
vitin flðrildi umhverfis rafmagnsljós. Þau
elta hvert annað í Sttina til Ijóssins, skella
á glerið í glugganum og — kastast burtu
aftur út í haf kuldans og dimmunnar.
Karlmaður er að bograst við mat-
reiðslustóna, og satt sagt er það eina hitun-
arvélin á heimilinu. Það er kalt í her-
berginu, —. ámóta hlýtt og í frystihúsi.
’Það sýnir andi mannsins, sem umhverflst í
gráan þokuhnoðra, undir eins og hann
sleppur af vitum hans. Hann er að kepp-
ast við að leggja í stóna, til að kveikja eld.
Uppkveikju viðarknyppi er þar við hend-
ina og sem enn er óborgað. Hann ristir
bandið af því, tekur handfylli og stingur í
eldholið, brunnið og slitið og gýs þ't upji
öskuryk og blandast gufunni af vitum hans
og festist í skegginu. Svo fyllir nann eld-
holið með kolum, hellir svodálitlu af stein-
olín yflr alt saman og kveikir sto eldinn.
I þessari íbúð, — þessum húsparti, til-
heyrandi einni fjölskyldu, er bara annað
herbergi til, og í því eru tvö rúm. Fram
úr öðru þeirra, útundan bómullarábreiðum
og teppum, gægist nú magurt kvennmans
andlit. Hún er að heita má bara skinin
beinin, inneygð mjög og blóðlitur enginn
á andlitinu. Það leynir sér ekki að kona
þessi er búin að liggja veik og það lengi.
1 Hin hvíldarlausa barAtta fyrir tilver-
unni, sem jafnframt innibindur baráttu
fyrir lifvænlegu kaupi og útilokar stríðs-
manninn frá aðlaðandi samsæti, þó skað-
leg sé, á veitingahúsunum í Ijósasktun-
um, hcfir fyrir Uingu síðan rænt þessa fjöl-
skyldu allri blíðu, allri viðkvæmni, —heflr
jafnvel rænt hana meir en góðu hófi gegn-
ir af umburðarlyndi. Því miður er hægar
sagt en gert, að útiloka frá heimahúsum
kuldann og kærleiksleysið, sem hið bitra
hvérsdagsstríð hefir í fór með sér. Ef tann-
hvöss kona er heima, sem þá má sín ætíð
betur en hinn stórgerði, sterki karlmaður,
þá er því fretnur von til að meiri og minni
eimur af hversdagsstríðinu slæðist inn fyr-
ir dyrastafinn. Með óþolinmæði, sem veik-
indanna vegna er afsakandi, horflr konan
á manninn bogra við stóna. Þegar hann
tók upp olíu-brúsann, réði hún sér ekki,
en spurði í bistum róm, hvert ekki væri
nær að hella olíunni yflr bæði rúmin, ef
hann endilega vildi brenna sig og börnin.
Það tæki miklu fyrri af!
I samfleyttar fimm vikur, og sá tími
fanst honum endalaus eilífð, hafði Frank
Cullen eldað morgunmatinn, þvegið börn-
in sín öll, þau voru þrjú, klætt þau og
matað þau. Og að sjálfsögðu hafði hann
gert öll nauðsynleg húsverk og búið t.il mið-
dagsmat handa sér og látið í miðdagsverð-
ar könnuna sína. Alt þetta hafði hann