Öldin - 01.12.1896, Blaðsíða 8

ÖLDIN.
186
ð sta.rfa, eða syo hafði forseti þess sagt
fyrir þingnefnd í Washington, eftir að sam-
þykt hnfðu verið lög, er sögðu einveldisfé- •
Eög ólögmæt. Mörg af svörum hans upp á
spurningar ncfndarmanna voru á þessa
feið:
“Ilvað er stofnfé einveldisfélagsins ?’’
“Ég veit það eicki.”
“Hvað eru margir í stjórn félagsins ?”
“Ég veit það ekki.”
“Hvað geldur félagið fyrir flutning á
varningi ?”
“Ég man það ekki.”
“Hvað mikið af reipum og böndum lét
felagið búa til á síðastliðnu ári ?”
“Ég veit það ekki.”
“Hvað mikla upphæð græddi félagið
síðastliðið ár ?”
. r
“Eg hefi ekki allra minstu liugmynd
Tim það.”
Yanþekkingin er vald, að sagt er, og
sú varð raunin hér. Lorimer Ilemphill
var óvinnandi. En svo er það öllum ljóst
að einveldi svo stórkostlegt, að það ræður
®gmm og lofum rétt allra kaðla-verkstæða
i öllu landinu og sem hefir sérstaka, leyni-
Sega samninga um ílutningsgjald við öll-
Töruflutningafélög, — það er öllum Ijóst
sð svona voldug stofnun hefir marga
Tini ekki síður en grimma féndur.
Manilla* hafði stigið úr 11 í 20 cents
jrandið, og þess vegna ekkert undarlegt þó
einvaldssinnar væru ánægðir með að
byggjíi framtíðarvon sína alla á kaðli. 0g
l»ð er athugunarvert í þessu sambandi, að
iaðall er til margra hluta nauðsynlegur.
Xasti maðnr kaðalenda út fyrir borðstokk
i skipi, forðar hann manni úr sjáfarháska.
Kasti maður kaðalenda yfir grein á tré
getur hann hengt mann !
Nú um viku tima hefir blika verið að
*) Manilla—hörtegund kend við Manillaborg
& Philippine-eyjunum, rnjög brúkuð til snær-
ssgerðar. hveitibands o. s. frv. Ititst.
draga sig saman á vouarhimni Sampson
Cordage-félagsins, — blika eins tilfinnan-
leg eins og var vanþekking forsetans á
högum félagsins. Járnbrautirnar höfðu
lengi verið hlýðnar, en eiger.dur þeirra
tóku nú alt í einu að ýgla sig við leyni-
samningum við verkstæðisfélög. I fáum
orðum sagt var eins og allar hendur yrðu
á lofti gegn þessari. einu stofnun, alt í einu
og án sérstakra orsaka. En það sem mestu
munaði var það, að vindbólurnar, axíurn-
ar, sem forstöðumenn íélagsins léku sér
við, — axíur, sem ekkert voru nema nafn-
ið, eh sem gátu samt komið félaginu á
kaldan klaka, fóru nú alt í einu að gefa
sig, — fara að falla í stað þess að hækka.
Forstöðumennirnir hafa leynifundi, kaupa
axíur hver í kapp við annan, fá blöðin til
að lilaupa undir bagga með sér og guma
af fólaginu og hag þess. En þetta er alt til
einskis. Axíurnar falla. Fjárhagsleg
eyðilegging steudur fyrir dyrum og bíður
félagsstofnunar, sem af umtali að ráða
mátti ætla að stæði eins föstum fótum og
stjórnarskráin. Framtíð Sampson Cordage-
félagsins var óálitleg, en óskygnum manni
var ómögulegt að sjá hver ástæðan var.
Sendiboðar, æstir í geði eins og for-
stöðumennii’nir sjálfir. þeytast aftur og
fram eins og vetara skytta, milli axíu-mark-
aðarins og skrifstofu axíu-umboðsmannsins.
Inni í henni gengur umboðsmaðurinn og
einn aðalmaðurinn í félaginu, Francis Mel-
den, viðstöðulaust um gólf. Þar er alt til
þæginda og prýðis sem hugsast getur, en
Melden er enganveginn rólegur. Hann
ber sig að eins og hershöfðingi, sem óttast
ósigur, en vonar hálft um hálft, að liðsafli
kom i í tæka tíð. Iíann hefir um mörg ár
verið fulltrúi félagsin á axíu-markaðinum,
en aldrei siðan hann fyrst byrjaði, sem
unglingur, að verzla með axíur, hetir hon-
um liðið eins illa eins og einmitt nú. Ilann
er náfölur í andliti, er hann æðir um gólf-
ið, og bítur heljarlega hálfreyktan vindil,