Grettir - 30.11.1893, Blaðsíða 2

10
einmitt út af framburði hans í Skúla mál-
inu, og hitt vitnið mun vera Guðm. báta-
smiður Guðmundsson, er stendur efstur
á blaði untlir ísafjarðar kærunni og flutti
allar kærurnar suður, og sami maðurinn ;
sem „Grettir11 bar upp á á dögunum • að
vreri „alþekktur fyrir sitt œrlega andlit“.
Bæði þessi vitni hafa borið fyrir réttinum,
að eg hafi beðið þau að tinna mig og að
þuu hafi engum mótmælum hreyft gegn
því, að mæta óstefnd.
þá fræðir „Unginn“ lesendur sína á þvi.
að þessi sömu tvö vitni hafi borið, að eg |
haíi átt að „bóka rangt“ framburð þeirra. i
Ólafur hefir borið, að eg hafi stundum
bókað eptir sér „man ekki til“, í stað þess
að hann segist einlægt hafa sagt: „raan
ekki“. en heíir jafnframt kanuazt við, að
bókunin ha.fi ávallt verið borin undir sig
jg að hann hafi ekki mótmælt henni. Svo
nefir og annar réttarvotta minna, er Skúli
þegar hefir leitt sem vitni, borið, að bók-
unin hafi ávallt verið lesin upj) fyrir Ól-
afi og haun ávallt játað hana rétta.
Guðmundur bátasmiður hefir að vísu
boiið, að suuju hafi verið sleppt í bókun-
iuni og að sumt hafi eigi verið bókaðrétt,
en Guðmundur hefir jafnframt borið, að
bókunin hafi kvallt verið boi in undir hann j
og að hann hafi aldrei haft neitt á móti
henni. Skýrsla þeirra, er voru réttarvott-
ar þau tvö skipti, sem Guðmundur þessi
mætti, hefir enn ekki fengizt, með því að
þeir hafa enn eigi verið kallaðir fyiirrétt.
þá segir „Unga“-sneypan, að annað vitn-
ið (þ. e. Ólafur Ólafsson) hafi borið, að
eg hafi „haft í frammi vi' það hótanir
um „tugthús“ fyrir réttinum“, og að eg
liafi „eitt sinn fyrir rétti lagt á það hend-
ur og reitt til við það hnefann“.
En hér vill svo óheppilega til. að búið
er að leiða sem vitni annan þeirra manna,
Pái verzlunarmann Snorrason, er var rétt-
arvottur, þegar þetta á að hafa komið
fyrir, og hr. P. Sn. hefir borið, að eg
hafi. aldrei hótað Olafi cða öðrum nokkm
illn. og að pað hafi verið Olafur, sem
lagt. hafi hendur d niig í cinu ré/larhald'.
sem eg hélt yíir honum sem sakhorningi.
en eg hafi, þegar Ólafur í þetfa skipti réð
á mig, ;ið eins t(>kið í öxlina á Oit.fi, og
skipnð honum, er ætlaoi út úr réttinuiu,
að sitja kyrrum.
bað er haft eptir gömlum maurapúka,
að hann hafi. ntt að segj;i. að orðið að
,.gef;i“ retti ekki að finnast í nokkurri
orðabók. Hvort mundi maður, er fer
jafu .glrefrnlega mrð sannleikann og íit-
stjóii „Jbjóðv. unga“, eigi hafa eins gilda
ástæðu til að segja hið sama um orðið
„sannleikur“.
Ísaíirði, 28. Nóvember 1893.
Ldrus Bjarnason.
Kærumáliu.
Framh.
(Sk. Th.)'Utaf skirskotun mótpartsins til
réttarhalds 5. April þ. á. skal eg
taka það fram, að enda þótt vitna-
stefndi kunDÍ í téðu réttarhaldi að
hafa bókað það, að eg hafi lofað þvi
að fara eigi burt úr kaupstaðnum,
meðan málsrannsóknin stæði yfir, án
ha'ns leyfis, þá hefir það aðeins verið
af eptirtektarleysi mínu, að eg ekki
hefi mótmælt slíkri bókun, enda munu
betri lögfræðingar, en hinn háttvirti
mótpartur minn er, vera i töluverðum
vafa um það, hvort það séekkihrein-
asta meiningarleysa í opinberum mál-
uin, að bóka slíkar yfirlýsingar, sem
enga juridiska þýðingu hafa að lögum.
Eg mótmæli þvi, að eg hafi farið úr
kaupstaðnura 13. Apríl þ. á. með
nokkuni leynd. heldur fór eg, sem
mér og hverjum dreng, er ekki vill rang-
lega láta svipta sig æru og fé (s:c!), til
yfirboðara setts sýslumanns Lárusar
Bjarnasonar í Eeykjavík, til þess að
krera settan sýslumann og bæjar-
fógeta Lárus Bjarnason fyrir yfirboð-
urum 'nans útaf ýmsu, er mér þótti
hann gjöra mér langt til, auk annara
nauðsynjaérinda, er eg hafði í þeirri
ferð. Að svo mreltu mótmæli eg í
kröptugasta máta öllu því, sera fram
hefir komið frá mótpartsins hálfu, og
legg málið undir úrskurð réttarins, þó
með fvrirvarn.
Yitnastefndi (L.B.) bað bókað: f>að er alls
eigi nf því. að mér liggi ekki í léttu rúmi,
hver flytji þessi mál, sem vitnastefnanda
ætti að vera fulikunnugt um að eru órétt- :
látari en svo, að orðum verði að því kom-
ið, heldur af hinu. að lögin heimila mér i
að mótmæla manir', sem eg ekki álit syo i
| heiðarlegan, að hann geti fiutt mál fyrir
rétti.
Að því er snertir þáumsögn vitnastefii-
anda, að hann sé með úrskurði tekinn gildur j
umboðsmaður hinna stefndu við vitnaleiðslu
þessn, þi mótmæli eg þvi. Urskurður sá,
er vitnastefnandi minnist á, var kveðinn upp
í öðru máli, þ. e. höfuðmálinu, og getur
þ\f samkvæmt hinum allra einfuldustu
j réttarfarsreglum, sem jafnvel vitnastefu- ;
andanum ættu að vera kimnar, ekki haft
gildi í öðru sjálfstæðu máli, þ. e. vitna-
málinu. Yitnadómarinn sker úr því, eins
og hver annar dómari, hvort reglum þeim
sé fylgt, sem settar eru fyrir rekstri þess
máls, sem flutt er fyrir rétti hans, endá
var fyrir gestarétti þeim að Hnífsdal, sein
ofangreindur úrskurður féll í, að eins
j spurningiu um, hvort umboðsmaður hinna
| stefndu gæti mætt fyrir þeirra hönd í að-
almálinu, en ekki í vitnumáli þessu, sem
i þá ekki var orðið til, og mér vitanlega
i getur enginn úrskurður eða dómur í einka-
! máli faiið út fyrir asserta og postulata
málspartanna.
Að því er snertir þáumsögn vitnastefnanda,
að döminum í sakamálinu gegn honum sé
i áfrýjað, þá or að vísusvo,enþað skiptir hér
í engu, því að hér er alls ekki að ræða um
nokkra verkun dömsins. Væri svo, að
íéttai-farsreglurnar, eins og alþingiskosn-
ingarlögin, heimtuðu til þess, að mnður
ekki gæti mætt fyrir rétti sem umboðs-
maður annara, að sá hinn sami maður
j væri dæmdur með fullnaðardómi fyrir van-
j virðandi glæp, þá væri öðru máli að gegna,
en hér er ekki þrí að heilsa. Réttarfars-
reglurnar heimta miklu minna til þess að
i ónýta umboðsmann fyrir rétti en alþingis-
; kosningarlögin heimta til þess að ónýta
þingmannsefni eða alþingismann. Réttar-
farsreglurnar heimta, eius og eg opt hefi
tekið fram, positivt, að maðurinn sé „góð-
; ur“ þ. e. vandaður maður, en þingmanns-
efnið og alþingismaðurinn er g''ður og
j gildur, enda þótt hann sé stórglæpamað-
ur, ef lianu að eins ekki er dæmdur. það
: sannar því alls ekki neitt, þó að vitna-
stefnandi hafi setið á alþingi; þar fyrir
þarf hann ekki að fullnregja þeim skilyrð-
um, sem réttarfarsreglurnar setja; já, rétt-
arfarsreglurnar heimta enda meira cn að
maðurinn sé „uberygtet“, sbr. t. a. m. N.
L. 1—9—8, sem kveður svo að orði : að
málsfærslumenn skuli vera „gode, oprigtige
og uberygteðe“ menn. Eins og það ekki
sannar neitt, þó að vitnastefnandi hafiset-
ið á þingi siðastl. sumar, eins sannar það
heldur ekki neitt, þó honum hafi ekki al-
gjörlega verið vikið úr embættinu enn. og
það því síður. sem inálið gegn honum hef-
ir verið lagt uudir úrskurð dómstólanna,
og g.réti eg bent vitnartefnandanum, sem
virðist vera svo einstaklega minnislaus,
eins og eg síðar mun sýna, á, að alveg
eins og hingað tii hefir verið farið með
hann, hefir fyrir skömmu verið farið með
annan embættisbróður hans, og braut sá
raaður þó að eins eina greinhegningatlag-
anna. Eg ætla ekki að fara að kita við