Framsókn - 01.12.1896, Blaðsíða 3

NR. 12
F R A M S O K N.
47
selt sveitungum sínum talsvert af rófum og kartöfl-
um auk pess sem hún brúkaði sjer til viðurværis. Á
veturna tætti hún fyrir fólk í sveitum, og svo prjón-
les í kaupstaðinn. og var pað aðalatvinna hennar.
Er prjú ár voru liðin, hafði porbjörg endurgoldið
allt sveitarlánið. Langaði hana nú til að geta gjört
börnum sínum gleðileg jól betur en pau höfðu átt að
venjast. Kepptist húu pví við að vinna svo mildð af
prjónlesi er hún gat; og viku fvrir jól lagði hún af
stað rneð vinnu sína í kaupstaðinn- pað var nærri
dagleið að ganga og færð ekki góð, hafði sett niður
talsverðan snjó og var broti niikill. Siggi litli vildi
fara með henni, en hún kvað hann skyldi heima vera
og gætá systra sinna og heimilisins.
Henni gekk ferðin alivel; og um sama kvöldið
stóð iiún í búðinni og beið pess að ná tali af fakt-
Ornum. Hún var í dálítilli skuld, pað vissi hún, en
hún vonaði samt að hún mundi fá að taka dálítið útá
innlegg sitt. Hún mátti bíða lengi í prenyslunum fvrir
framan búðarborðið, búðarinenn höfðu nóg að gjöra
með að afgreiða pá sem fyrir innan borðið voru.
J>ar var fullt af'kvennfólki sem var að taka út í
óðakappi. Einkum voru búðarmenn stimamjúkir við
ljóshæiða, velbúna lconu. porhjörg veitti konu ]fess-
ari eptirtekt, hún var svo blíð á svip og viðmótspýð.
Loks kom faktorinn auga á forbjörgu, og talaði hún
pá til hans. Gegndi hann benni pá, en sagðist, eiga
annríkt. Hún lagði pá sokka sína og Vetlinga á
borðið og spurði hvað liann vildi gefa fyrir pá.
„Yið tökum ekkert prjónles framar, pað borgar
sig ekki“. porbjörg stóð sem prumu lostin. J>á
var nú pessi von um atvinnu úti, og nú hlaut hún að
fara tómhent heim til barna sinna. Húu herti samt
upp hugann og yrti á hann aptur:
„Hvernig stendur á að petta skuli ekki hafa verið
auglýst viðskiptamönnum yðar?“
„Maður getur ekki verið að auglýsa hvert smá-
ræði. Pólk getur spurt sig fyrir“.
„Haldið pjer að pjer gætuð ekki gjört svo vel og
lánað mjer útá einar prjár krónur núna lyrir jólin“,
spurði hún hægt.
„Nei, pað get Jeg ekki, skuldin yðar er víst orðin
nögu há, og hún ætti helzt að vera borguð fyrir nýár“.
J>orbjörgu varð nú í fyrsta sinn á æiinni ráða-
fátt. Hún var svo skapi farin, að hún gat ekki knje-
kropið peim sem búnir voru að neita henrii. Beðizt
beininga gat hún ekki. Hún sneri sjer við og ætlaði
að ganga út úr búðinni. J>á var stutt hendi á öxl
henni og sagt við haua í pýðum máÍTÓmi:
„Heyrið pjer, kona góð!“.
Húu sneri sjer við. Við hMð hennar stóð ljós-
hærða konan og horfði vingjarnlega á hana“.
„Viljið pjer selja mjer vetlingana? mjer sýndust
peir vera svo vel unnir“.
J>orbjörg gat fyrst engu svarað. Henni kom pessi
hjálp svo á óvart.
„Viljið pjer kaupa pá af mjer? spurði hún; mjer
pætti ógn vænt um að geta selt‘pá“.
,.J>að er bezt að pjer komið heim með mjer“,
mælti konan.
Fór J>orl»jörg með henni, og talaði konan alúð-
lega við hana á leiðinni, og spurði h'ana um iiagi
hennar. J>orbjörg varð pess vísari, að petta var kona
læknisins, voru pau hjón nýflutt í kaupstaðinn og
bjuggu í húsi utarlega í bænum.
Fjögur fjörleg og lalleg börn hlupu á móti læknis-
konunni, er hún kom iun.
„Mamma, lofaðu okkur að sjá hvað pú hefur
keypt“, sögðu pau.
„Verið pið hæg“, svaraði móðir peirra. „Haldið
pið, að pið fáið að sjá jólagjafirnar ykkar núna strax?
J>ið verðið að bíða til jólanna“.
„En pað er svo fjarska langt erinpá pangað til!“
„Jú, 'jú, pað er vika, en hún líður fljótt. Komið
pjer nú með mjer, kona góð“, mælti hún við J>orbjörgu,
„pjer hafið gengið langt í dag og parfnist bæði hvíldar
og hressingar“. Leicldi hún J>orbjörgu til sætis og
bar mat á borð fyrir hana. Siðan fóru pær að tala
um kaupin, og fór svo, að lækniskonan keypti allan
varninginn af J>orbjörgu. Sokkarnir sagði hún að væru
ágætir handa manninum sínum til að hrúka innaní
vatnsstígvjelunum.
Spurði hún J>orbjörgu livort hún mundi ekki vilja
taka að sjer að tæta sokkaplögg fyrir sig handa
heimili sínu, og kvaðst geta útvegað henni nóga svo-
leiðis vinnu fyrir kunningja sína. J>orbjörg var glað-
ari en frá megi segja við petta boð, og pakkaði lækn-
iskonunni innilega allavelvild við sig. Spurði lækniskon-
an hana um aldur barna hennar, og kom síðan með
, nokkuð a.f fötum sem hún hafði saumað börnum sínum
til jólanna, og sagði að pau mundu vera mátulea börn-
um J>orbjargar, en sín börn ættu nóg föt, og gæti
hún fljótlega komið upp öðrum handa peim. J>orbjörg
viknaði, er lækniskonan tjekk henni gjafirnar, og kvað
sig peirra ómaklega. J>vílíkum kærleika hafði hún
ekki átt að venjast um dagana. Yildi hún nú leggja
af stað. er hún hafði tekið út á peninga pá, er hún
fjekk fyrir prjónles sitt, en lækniskonan aftók pað
og sagði að hún skyldi vera hjá peim um nóttina.
J>áði J>orbjörg pað með pökkum.
Daginn eptir bjóst hún snemma til ferða. Yar
veður allgott, en pj'kkt lopt og nokkur logndrífa.
Vildi lækniskonan ekki að hún færi einsömul á stað,
en J>orbjörg sagði að börn sín niundu undrast um sigr
ef hún kæmi ekki heim penwa dasr. Kvaðst hún vera
vön ferðum einsömul, og væri sjer óhætt. Kvaddi
hún nú velgjörðafólk sitt. og bað Guð að launa peim
kærleiksverk peirra við sig. Hjelt bún nú ótrauð leið-
ar sinnar og tafði hvergi; en er á daginn leið, tók
hriðina að dimma, en J>orbjörg var vel kunnug vegin-
um og hjelt ótrauð áfram í Drottins nafni. Um dag-
setur var hún komin á háls pann, er aðskildi sveit
hennar og dal pann er lá upp frá kaupstaðnum, og
lá Holt rjett fyrir neðan hann. J>ar var vegur villu-
gjarn, sást hvergi nein slóð, ounú dimmdi óðum og fór
að hvessa; og brátt skall á blindbylur. J>orbjörg fól sig
Guði á vald, og hjelt örugg áfram pó hríðin ætlaði
að blinda liana og óf'ærðin væri svo. að hún sat næst- 1
um föst í sköflunum. Yar hún nú pvi nær uppgefin,
en vonaði samt að geta náð heim, pví nú var farið að
halla undan fæti. En pá var hættan mest að taka
ekki skakka stefnu svo að hún viltist fram hjá Holti;
nam hún nú staðar til að reyna að átta sig. J>á rof-
aði til hríðin sem snöggvast, og sjer hún pá mann lít-
inn vexti koma á móti sjer og jafnskjótt heyrir hún
kallað: „Mamma, ert pað pú?“ og Sigurður litli hljóp
til hennar og upp um hálsinn á henni og kyssti hana.
„Guði sje lof að jeg fann pig, mamma, jeg var
svo hræddur um að pú mundir villast!“.
„Blessað barnið mitt“ mælti J>orbjörg og kyssti
son sinn, „hvernig vogaðirðu að fara aleinn útí hríðina?“
„Jeg hafði engan frið á mjer eptir að fór að
dimma, jeg kveykti ljós hjá telpunum, og lokaði bæn-
um og hjelt svo á stað að leita að pjer!“.