Kvennablaðið - 21.02.1895, Síða 3

kvenfólk læri vefnað og fái sjer vefstóla,
líkt og hjer gerist með saumavjelar. Vef-
stólar hafa verið smíðaðir með nýju lagi,
sem eru miklu handhægri enn hjer ger-
ist; bæði miklu minni og liprari. Suma
þeirra má líka leggja saman, milli þess
sem ofið er í þeim, og reisa þá svo ein-
hversstaðar upp, svo þeir sjeu ekki til
þrengsla. Þeir hafa kostað 45—50 kr.
í þeim má vefa vaðmál og dúka, 5 kvartil
á breidd, nema hvað betra væri sjálfsagt
að hafa þá viðameiri, ef smíða ætti eftir
þeim hjer til að vefa í þeim algengan
vefnað. Auk þess má vefa í þeim ýmsan
útvefnað, sem líklegt er að ungu stúlk-
urnar hefðu gaman af, svo sem fallega
svuntudúka handa sjer og kjóiadúka handa
litlu stúlkunum, sjöl og borðdúka. Líka
gætu þeir vakið að nokkru leyti upp
gamla flosið, sem margar stúlkur sjá svo
eftir, því í þessum vefstólum má flosa
mjög fallega. Þá gætu þær flosað sjer
sessur og skrautlega gólfdúka, ef þær
vildu kosta svo miklu til þess.
Mjög líklegt er, að fá mætti þessa vef-
stóla miklu ódýrari hjer, ef þeir væru
notaðir til muna, því hver góður trjesmiður
getur sjálfsagt smíðað þá eftir öðrum vef-
stól. Mundu þá líklega ekki kosta meira
enn 30—35 krónur. Konur, sem ekki
eiga vefstól, enn koma upp talsverðri
vefnaðarvöru, ættu því að leggja tvær
saman, ef þær treystu sjer ekki eða vildu
ekki kaupa hann einar. Einstöku konur
og stúlkur, sem komið hafa hingað til
Reykjavíkur, hafa lært að vefa hjer í
þessum vefstólum, bæði algengan vefnað
og útvefnað. Vildu nú konur sinna þessu
máli, væri hægast að stúlkur, sem hingað
kæmu til náms, lærðu hjer vefnað, að
minnsta kosti útvefnað, því algengan
vefnað ættu þær að geta lært heima
kostnaðarlaust. Með þessu móti mundi
gamli útvefnaðurinn ekki deyja alveg út.
Og þó ekki yrðu allar gömlu vefnaðar-
tegundirnar teknar upp aptur, þá kæmu
aðrar nýjar í staðinn.
Þeir sem hafa efni og vilja til að
kosta nokkru tll verklegs náms dætra
sinna, gætu með þessu móti unnið sjálfum
sjer og þeim mikið gagn.
Að sinni fer jeg ekki fleiri orðum um
þetta mál. Enn raun síðar við tækifæri
minnast greinilega á vefnað og aðra ullar-
vinnu.
Lísa krypplingur.
Eftir Fr. Lorensen.
|BóLIN skein inn um gluggana í rjettar-
salnum, og einn af rjettarþjónunum dró
þá döggleitu gluggtjöldin niður, svo að
hálfdimmt varð í salnum. Um mjóa
rifu milli gluggtjaldanna kemst að eins
ofurlítill sólargeisli, sem skín á letur á
veggnum, sem hljóðar svo: Justitia funda-
mentum regnorum (rjettvísin er grundvöll-
ur ríkjanna).
Dómsmenuirnir sátu grafkyrrir. Þeir
vóru hátíðlega alvarlegir í bragði; þeir
fundu greinilega til þess með sjálfum sjer,
í hve hárri stöðu þeir vóru og hver ábyrgð
á þeim hvíldi; nú var ekki nema um Iíf
eða dauða að gera. Kona var dregin fyr-
ir dómstólinn, sem hafði kyrkt barnið sitt.
Áheyrendasvæðið var troðfullt af körl-
um og konum. Allir þekktu sakakonuna;
það var hún Lísa kryplingur, sem svo oft