Kvennablaðið - 21.02.1895, Síða 8

8
ekki til, má nota romm eða konjakk. Það er bor-
ið á borð með harðsoðnum eggjum, sem eru skor-
in sundur og látin í kring á fatinu, eða ofan á,
og heitum kartöfium. Eins má fara með kaldar,
soðnar kálfskjötsleifar.
Seyði af steikarbeinum og kjötbeinum. Brjðt
beinin, þvo þau og set í kalt vatn yfir eldinn. Lát
lítið eitt af salti í, og lát það sjóðajafnt 2—3tíma.
Sía soðið síðan, og lát í það litið eitt af soðnu
smjöri, sem áður hefir verið látinn saxaður laukur
og „persille" í.
Lát soðið siðan komast vel í suðu aftur, og set lítið
eitt at „soju“ í, svo það fái sykurvatnslit. Það er
borið á borð með „makkarónum", grænum ertum og
gulrótum, eða hrisgrjónum. Þetta seyði má líka
hafa í sósur.
Góð ráð.
Hentuga vatnssíu (filter) geta allir hæglega böið
sjer til kostnaðarlítið. Taka skal stóran blómsturpott
og láta mátulega stóran svamp yfir gatið á botnin-
um. Setja síðan fingursþykkt lag af vel þvegnum
sandi yfir botninn, ofan á það lag af smámuldum
viðarkolum og þar á ofan nýtt sandlag, og er þá
vatnssían tilbúin. Þegar nú vatninu er helt í blómst-
urpottinn, seitlar vafnið fljótt í gegnum öll lögin
og svampinn og rennur niður tárhreint. Yið og
við, ef til vill einu sinni í mánuði, skal skola sand-
inn og skifta um kolin.
Ljereft, sem eru farin að gulna, hvítna aftur
sjeu þau lögð í bleyti í ósoðnar áfir, og þvegin
vel úr volgu sápuvatni. Dugi það ekki einu sinni
verður að gera það oftar. Gróf ljereft þurfa að
liggja lengur i bleyti enn smágerð Ijereft.
Blekblettir á hörljereftum og bómullarljereftum
hverfa án þess að skemma Ijereftin, ef glycerin er
borið á blettinn og látið liggja þar stundarkorn.
Síðan er bletturinn þveginn í volgu sápuvatni, eða
enn þá betra í fosforsúru natroni. Dugi þetta ekki
í fyrsta sinn, verður að reyna það aftur.
Hjelaðir gluggar. í mörgum blöðum er sagt,,
að hægt sje að varna þess, aö gluggar hjeli, með
því að leysa upp 55 gr. af glycerin í einum potti af 63.
procent spritti, og til þess að gera betri lykt mætti
setja litið eitt af rafolíu saman við. Þegar þessi
blanda er orðin tær sem vatn, skal núa rúðurnar
að innanverðu með klút eða mjúku Bkinni. Og með
þessu má ekki einungis koma í veg fyrir að röðurn-
ar hjeli, heldur að þær Buddi líka.
Smælki.
Astin eykur hugvitið. Ungum manni nokkrum
hafði tekizt að verða kunnugur i einhverju helzta
húsinu í B, og skömmu síðar var hann orðinn ást-
fanginn í einkadóttur hjóna, sem var mjög falleg
stúlka. Hann leitaðist nú við á ýmsan hátt að
láta hana vita það, og einkum færði hann henni
oft nýjar bækur.
Til allrar ógæfu kom faðir stúlkunnar einu
sinni fyrri heim frá skemmtigöngu en mæðgurnar,
og sá þá nýprentaða skáldsögu liggja á borði í her-
bergi ungfrúarinnar. Sjer til skemmtunar fór hann
að fletta í bókinni, og fannst það þá kynlegt, að
einstöku orð voru undirstrykuð hingað og þangað,
og það jafnvel svo þýðingarlaus orð eins og „þú“
og „jeg“. Af því að ríkismenn, sem eiga eina
einustu dóttur barna, eru oft tortryggnir og oft
líka hugvitssamir, datt honum í hug, að fletta
fleiri blöðum, og reyna að lesa þessi undirstrykuðu
orð sarnan. Og öldungis rjett! með því móti fann
hann lykilinn að leyndarmálinu, sem hljóðaði þannig:
„Ungfrú! mín . . . mundi það . . . móðga yður
. . . að jeg . . . tilbið yður ..." o. s. frv. Jú það
var ástarbrjef sem endaði með orðunum: „Bið um
. . . svar . . . í . . . næsta kapítula“.
„Jú, bíddu við lagsmaður“, hugsaði faðirinn,
fjekk sjer blýant og undirstrykaði ýms orð í næsta
kapítula, sem hinn ástfangni maður sá sjer til undr-
unar og örvæntingar, og vóru þannig: „Efþjer . . .
ósvífni fantur . . . nokkurntíma þorið að .. . koma
inn fyrir mínar . . . verður yður . . . fleygt út um
. . . gluggann . . . pabbi“.
Útgefandi: Bríet Bjurnhjeðinsdóttir.
Fjelagsprentsmiöjan.