Kvennablaðið - 01.04.1896, Qupperneq 5

29
Það er lítið gaman að þurfa að rera með
nefið niður í öllu, eða að bæta fatagarma,
stoppa sokka, þvo, elda mat, gæta að
börnum, klæða þau og vaka yfir þeim
fram á nætur, en það er ánægjulegt að
hafa til góðan og hollan mat handa sjer
og sínum, hrein og vel viðgjörð föt,
heilsugóð og þokkaleg börn, og reglu-
semi á heimilinu, og þetta er árangur-
inn. Já, þégar við leitumst við að vinna
okkur allt Ijett og eyða ekki kröftum og
heilsu til árangurslausrar gremju, en
vinna hyggilega og grafa ókkur þó ekki
í vinnunni, uppfylla skyldur okkar og
nota daginn vel, en geta þó fengið ýms-
ar hvíldarstundir, þá verðum við miklu
glaðværari, frjálslegri og áhyggjuiausari.
Það er einmitt þetta frjálsræði hugans
og þessi glaðværð, sem þessar sístritandi
og sístynjandi húsmæður þekkja ekki, af
því þær þekkja ekki þessar hvíldarstund-
ir vinnunnar. Þær vinna og spinna og
eru aldrei í rónni, nema að fá sjer eitt-
hvað til, þótt engin nauðsyn sjetil þess.
Þar sem börn eru, verður oftast eng-
um verulegum vinnureglum fylgt fyrir
móðurina. Því þau verða auðvitað að
sitja fyrir öllu. En þá getur hún hugg-
að sig við það, að það er svo mikið verk
að fæða og fóstra börn, að það er næg
vinna fyrir hana með umsjón heimilisins.
Auk þess sem margar mæður og hús-
mæður koma ótrúlega miklu fleira í verk.
Tökum dæmi af fuglunum, þeir synast
ekki vinna annað enn að skemmta sjer, líf
þeirra sýnist vera eintómur leikur, en þó
ná þeir á fluginu fæðunni handa sjer og
ungum sínum.
Gainla fruin og unga frúin.
Eftir Sigurd.
-^rO ------
jJjR-rú Karen hafði ekki haft nema
tvo um tvitugt, þegar hún gekk
ánægð af brúðarbekknum inn undir gamla
brotna tiglsteinsþakið í Bjarkholti.
Hinir áhyggjulausu, glaðværu, sól-
björtu hveitibrauðsdagar vóru brátt liðnir.
Ekki svo að skilja, að kærleikurinn
liði á burt. Nei, hann óx með árunum.
Sköldberg lautenant og kona hans lifðu
meira og meira hvort fyrir anuað með
hverjum degi. Þau tóku ekki eftir því,
að ennin urðu hrukkóttari og sporin
þyngri; tóku ekki eftir því að haustið
lagði frosthjelu á jörpu lokkana. í aug-
um þeirra beggja var hann allt af sami
ungi, grannvaxni lautenantinn, sem í brúð-
kaupi bróður síns með staf í hendi og
marskálkskranzinn á brjóstinu, heilsaði
hinni ljósklæddu mey, sem hann sá
þá í fyrsta sinn. 0g þegar hún þrjá-
tíu árum síðar hneig örmagna niður við
kistu gamia kapteinsins, þá fann hún til
þess að ást ungu, glöðu brúðarinnar, svo
heit sem hún var, var þó ekki nema eins
og leiftrandi ljós, blossandi hálmlogi í
samanburði við ást gömlu kapteinsfrúar-
innar.
Nei kærleikinn stóðst reynsluna. En
heimilisáhyggjurnar gerðu leikinn að al-
vöru. Lautenant Sköldberg var ekki eins
efnaður ungur maður og pabbi hjelt, þegar
hann gaf honum Karen sína. Hátt var
upp á tiglsteinsþakið á gamla Bjarkholti,
en veðsetningarnar vóru hærri, forða-
búrin vóru full af korni, en það vóru
ýmsir herrar inni í borginni, sem hefðu
-mi-