Kvennablaðið - 01.10.1896, Blaðsíða 2

74
illa, munu sjaldgæfir, enda mættu þeir
vera samvizkusamari og óeigingjarnari
en flestir aðrir menn til þess.
En er nú ekki ýmislegt annað nám
við hæfi kvenna? og mun ekki vera
heppilegra að leita meira fyrir sjer, hugsa
sig dálííið meira um, hvað iífvænlegast
sje, bæði eftir ástæðum og hæfileikum
þess, sem lærir, og ástæðum og sveitar-
háttum þar sem á að setjast að?
Það er einmitt fyrirliyggjan, sem
marga vantar, og þar næst áræði og
íramkvæmd. Aliir hijóta að sjá, að verst
er að margir keppi um sama brauðbit-
ann. En því þá ekki að finna nýja vegi,
eða búa þá til, sjeu þeir ekki tii áður?
Margt er þó til, sem ógjört er, en þarf
að gjörast. Eí'tir því sem þekkingin eykst,
verða þarfir lífsins fleiri, og um leið opn-
ast atvinnuvegir fyrir þá, sem kunna að
færa sjer það í nyt.
Á þessum tímum era húsgögn orðin
vandaðri eu áður. Yíða í sveitum eru
bændur tekair að fá sjer sófa og stóla
í gestastofur sínar. Það væri því lík
legt, að stúlkur gætu haft meira gagn
af að iæra að fyila og klæða stóla og
sófa enn ýmislegt flingur, sem nú tíðk-
ast. Sama er að segja með bókband.
Það er líkiegt, að í mörgum sveitum
gæti ein stúlka haft talsverða atvinnu
af því, ef hún gæti leyst það vel af
hendi. Gullsmíðar væru einkar hentug
vinna fyrir konur, en vera má að nóg
sje af guilsmiðum, þótt þær ijetu það
liggja kyrt. Líkíegt væri iíka, að heppi-
legt væri f'yrir stöku stúlku að læra skó-
smíði, ef þær settust að upp í sveitum,
þvi þótt hægt sje að íá skó úr kaupsíöð-
unum, er óþægilegt að þurfa að sækja
þangað allar viðgjörðir á þeim. Að
minnsta kosti ætti það að borga sig með
öðru fleiru.
Af öllum þeim stúlkum, sem árloga
fara utan, og að líkindum gjöra það til
þess að hafa eitthvert gagn af því, iæra
mjög fáar neitt verulegt. sem þær geta
svo lifað af á eftir. Fíestar eru þær
að læra handyrðir, sem, hvað fallegar
sem vera kunna, koma þó á eftir að
litlu gagni fyrir þær sjálfar, af því þær
læra það svo margar. Að eins tvær kon-
ur hjer í Reykjavík má kalla að hafi
góða atvinnu af námi sínu, enda hafa
þær báðar lagt áherziu á sjerstakar grein-
ir, sem þær hafa lært til fullnustu.
í kaupstöðunum eru fleiri atvinnuveg-
ir enn í sveitum, og því ætti að vera
hægt að finna upp ýmisiegt, sem hafa
mætti atvinnu af. Það er nærri því
hálfkynlegt, að hjer í Reykjavík skuli
ekki vera ein eiuasta kona, sem hefir
lært þvott og stendur fyrir þvottahúsi
(Vaskeri). Og þótt ýmsar stúlkur og
konur, sem utan hafa farið, hafi lært
eítthvað lítið að sljetta ljereft (stryge),
þá muuu íáar eða engar hafa iært það
til fuiluustu, svo þær geti sterkjað og
sljettað hálslín, eins og það er sljettað
erlendis. Það mundi þó sjálfsagt svara
kostnaði fyrir duglega konu, að minnsta
kosti hjer inn við laugarnar, sem hefði
lært þetta hvorttveggja til fullnustu, og
gæti fengið sjer nauðsynleg áhöld. Hún
myndi auk heidur fá það betur borgað
enn aðrar, sem leystu það ver af hendi.
Eins væri gott í stæxri kaupstöðum
fyrir einhverja konu eða stúlku að læra