Kvennablaðið - 01.10.1896, Blaðsíða 4

76
á „chiffoniéranum“ stóð stór askja full
af blómstrum, „blúndum" og silkibönd-
um. Hún hjelt sjálf á smágerri gris-
slæðu, sem hún ætiaði að skreyta með
hvitan hatt, sem var á litlu borði hjá
henni.
Útlit hennar var ólíkt manni hennar.
Hún leit rólega út, og það var sem lesa
mætti í svip hennar: „Það kemst áfram,
þótt hægt fari“. Svo hjelt hún áfram
vinnunni.
Úr innra herberginu var kallað:
„Bagna! sólskinið gremur mig. Það er
eins og að hæðast að hinu erfiða, gleði-
snauða starfi mínu“.
„Láttu þá vera að hreinskrifa, Gísli,
og far þú sjálfur að yrkja eitthvað um
vorið; það getur þú víst. Þú gætir ef
til vill komið þvi í eitthvert blað“.
„Já, og fengið eitthvað fyrir það“,
sagði hann fyrirlitlega. „Þú heldur lík-
lega að hægt sje að búa til spariskild-
inga úr skáldskapnum, og framleiða fagn-
andi vorsöng úr freðnum jarðvegi“.
Hann stóð upp, hratt stólnum með
ákafa frá sjer og kom fram til hennar.
„Enn það rusl!“ sagði hann fyrirlit-
lega, og benti á saumadót hennar.
„Oja, bezta tegund er það ekki“, sagði
hún hlæjandi, „en skiftavinir mínir eru
heldur ekki svo ákaflega smekknæmir,
sem betur fer, þvi þá gæti jeg ekki gert
þeim til hæfis“.
Hann settist í ruggstólinn og rugg-
aði sjer hart:
„Hefir þú nokkurn tíma haft nokkr-
ar framtíðarvonir, eða með öðrum orð-
um, vænzt eftir miklu af lífinu?"
„Nei, Gísli, hvernig hefði jeg átt að
geta það?“ sagði hún látlaust; „jegsem
hefi enga hæfileika meiri en í meðallagi.
Jeg hefi að eins óskað eftir — —“ hún
þagnaði.
„Nú nú?“
„Sólskini“.
„Svo, og það kallar þúaðeins--------“.
„Já, Gísli, því jeg hefi aldrei hugsað
mjer það sem auðæfi, metorð eða yfir-
læti. Nei, bara hjer á heimilinu — nærri
því eins og ljósleitt fallegt veggfóður“.
„Já, á 20 aura alinina. Jeg skil það.
En jeg vil að sólskinið streymi í gegn-
um mig, en nú sje jeg að eins litbreyt-
ingar. Æ, hvað þessi hvíti veggur sær-
ir augun“. Hann sneri sjer frá honum.
„Enn ef jeg koypti grænt Ijereft í
niðurdregin gluggtjöld. Væri það ekki
gott ?“
„Það dugar ekki. Ekkert dugar“.
Hún leit hrygg á hann og tárin komu
í augu hennar. En hvað hann var orð-
inn ellilegur og þreytulegur, með inn-
fallið brjóst og hringa kringum augum.
Aumingja Gísli, hann þarfnaðist sólar á
annau hátt en hún; það sá hún fullvel;
en með allri ást sinni gat hún að eins
framleitt litbreytingar.
Allt í einu var barið kunnuglega að
dyrum, sem kom þeim báðum til að
brosa, og hún flýtti sjer að ljúka upp
fyrir Victor litla, sem stökk inn bæði
rjóður og heitur.
„Góðan daginn, pabbi og mamma“,
sagði hann og lagði hreykinn skólabæk-
urnar frá sjer. „Jeg veit nokkuð“, sagði
hann svo, stoltur af 8 árunum sínum, og
um leið nam hann staðar hjá föðum sín-
um. „ Já, jeg veit það ekki reyndar vel,