Kvennablaðið - 01.12.1896, Qupperneq 3

91
lært svo mikið, að henni þætti skömm
að vinnnkonustöðunni. En húsmæðrum
Sigríðar þótti vænt um hana. Reyndar
kunni hún heldur lítið fyrir sjer; sauma
kunni hún alls ekki, og tóskapurinn ijet
henni heldur ekki vel, — en hún var svo
góð við allar skepnur; hún smaiaði oft
vor og haust, og bar oft lömbin heim i
svuntu sinni á vorin. Svo var hún svo
einstaklega nærfærin við kýrnar — þær
eiskuðu hana bókstaflega — og aldrei
mjólkuðu þær eins vel og þegar húu var
í fjósinu. Hún gjörði oftast iökustu verk-
in á heimilinu, en samt var hún aldrei
að öfunda hinar stúlkurnar, og húsmæð-
ur hennar sóttu oft ráð til hennar um
ýmislegt, sem hinar stúlkurnar vissu
hvorki upp nje niður í. „Hún er svo
<fygg °g húsbóndaholl, greyið“, sögðu
allir, „og það er óhætt að reiða sig á
hana“.
En þegar þessi saga gjörðist, var Sig-
ríður orðin gömul og lúin. Hún hafði,
sem áður var sagt, aldrei verið fríð, en
nú var hún orðin mjög hrukkótt og fyr-
irgengileg. Það þótti öllum furða, hvað
hann Páll sonur hennar var laglegur pilt-
ur. Því Sigríður gamla hafði eignazt
barn — meira að segja fleiri en eitt.
En mest hafði hún tekið út með yngsta
krakkanum, honum Páli. Með hann hafði
hún barizt ein í vist á kaupi sínu, og
fyrir hann hefði hún viljað láta skera sig
í stykki, ef á hefði þurft að halda. En
hann var líka einstaklega ræktarlegur
við hana, og skamr;aðist sín aldrei fyrir
að vera sonur hennar. Hann var auð-
vitað dálítið galgopalegur, en engum var
þó illa við hann, því hann var alira raun-
bezti drengur. En einu sinni hafði hann
þó gjört Sigríði gömlu ónotalegan grikk;
það var þegar Páll var ofurlítill hnokki
og þau áttu keima á þingstað hreppsins,
og verið var allstaðar að leita að Sigríði
til að taka út refsingu fyrir að hafa
komið Páli ólöglega inn í heiminn. En
Páli gat ekki skilizt, að mamma hans
þyrfti fremur að óttast yfirvöldin en aðr-
ar mömmur, og sagði því hreinskilnislega,
að húu hefði falið sig í hrískestinum,
svo hún hlaut að taka út sín laun — á
sjálfri sjer — fyrir bragðið.
En nú var Páll orðinn stór og sterk-
ur maður og orðinn háseti á skipi, sem
fór landa i milli. Við og við skrifaði
hann mömmu sinni og það voru mestu
gleðistundirnar hennar, þegar brjefin hans
komu og einhver las þau fyrir haua, því
hún var ekki svo fær í skrift, að hún
kæmist vel fram úr þeim sjálf. Hún var
líka farin að sjá kálfilla. Við og við
sendi hann henni líka eitthvað með brjef-
unurn, og þá blessaði hún dreuginn sinn
og sagði, að þetta ætti hann ekki að
gjöra.
En nú upp á síðkastið hafði hún ekki
fengið nokkurt brjef í 2—3 ár. Hún
var því orðin hrædd um, að drengurinn
hennar væri ekki lengur heill á húfi og
jók það mjög á bágindi hennar. Það
hafði Iengi verið sagt, að hún Ijoti ekki
allt fyrir brjósti brenna, þótt lítt væri
raulið undir hana, en nú var hún orðin
gömul og farin, og var ekki fær um að
vera í vist, þótt hún mætti til að gjöra
það. Hún var orðinn hálfgerður aum-
ingi, kjarkurinn farinn og heilsan þrotin.