Kvennablaðið - 31.05.1901, Síða 7

KVENN ABLAÐIÐ.
39
vanhelgast af jarðneskum áhyggjum«, hafði hún
hugsað með sér, — eða afsakað sig með.
Ingiríður hafði verið 1 búðinni nærri því all-
an laugardaginn. Skyldi það verahún? Hversu
fegin skildi hún ekki fyrirgefa, gleyma — og
þakka fyrir, þar að auki I Ef til vill var það
hún ?
Hún lét daginn líða svona.
Anton var inni og át miðdagsmatinn í lítilli
kompu inn af búðinni eins og vant var; hann var
óvanalega málhreyfur.
Síðari hlut dagsins hljóp hann fram hjá með
öðrum drengjum, og þá sýndist henni glampa á
eitthvað innan undir treyjunni.
Aður enn hún lokaði búðinni, kom hann að
sækja hana eins og hann gerði oftast, og þegar
þau komu heim í Skógsþorpið, þá var nærri al-
dimt.
»Ætlar þú ekki að kveikja mamma!« spurði
hann hálffeiminn.
»Nei, komdu hingað«.
Hún settist á trésófann frammi við gluggann.
Þar varaldrei alveg dimt, því birtuna frá mölun-
arofnunum lagði inn um gluggann og lýsti upp
herbergið.
»Einhver hefir tekið peninga úr kassanum í
búðinni«.
»Eg hefi ekki gert það«.
»Hver hefir sagt að þú hafir gert það?«
»Eg hefi ekki komið þangað síðan á föstu-
dag«.
»Hvernig veizt þú að þeir voru ekki farnir þá?«
»Eg hélt það«.
»Hver heldur þú hafi gert það ?«
»Það hefir ef til vill verið reiknað skakt*.
sFjórar spegilfagrar tvíkrónur eru farnar úr
peningakassanum«.
»Ingiríður var þar á laugardaginn«.
Hún hálfreis upp með reidda hendina, eins
og til höggs, en stilti sig í tíma, hrædd við sína
eigin reiði.
»ímyndaðu þér að við séum tvö alein í heim-
inum — alein frammi fyrir guði, hverju mundurðu
svara þá, ef eg spyrði eins og eg hefi nú gert?«
»Eg gerði það ekki«, stamaði hann.
»Og þú segir enn þá að Ingiríður hafi gert
það ?«
»Eg veit það ekki«.
»Hvað var það sem glóði þá framan á vest-
inu þínu í kveld þegar þú hljópst fram hjá?« Róm-
urinn varð altaf beiskari.
»Ekkert«.
»Eg get spurt Gyðinginn, sem selur úrin«.
»Hann fór í burtu í nótt«.
»Þú varst úti á sunnudagsnóttina. Egheyrði
þig læðast hljóðlega inn og hengja lykilinn á
naglann — reyndu ekki að ljúga að mér«.
»Eg svaf. Þú veizt sjálf að eg svaf þegar . ..«
»Nú komstu upp um þig. Eg vissi það líka«,
hljóðaði hún nærri því upp yfir sig — nærri því
frá sér af sorg og reiði. Fyrst hélt eg að mig
hefði dreymt«, sagði hún harðneskjulega, »en svo
strauk eg um kinnina á þér og fann að hún var
köld. Það vakti grun hjá mér, en eg vildi ekki
trúa því. Mér kom til hugar að vekja þig og yf-
irheyra þig, þegar í stað um nóttina, en gerði
það ekki af því, að eg vissi, að ef þú hefðirstol-
ið peningunum, þá mundir þú líka hafa falið þá,
og því mundirðu ekki meðganga. Eg hefi orð-
ið vör við, að þú hefir hnuplað aurum í búðinni.
en ekki haft neina sönnun — og hana vildi eg
hafa. — Hvar er úrið ?«
Hann þagði.
»Komdu með það«.
Hann varð hræddur við augnaráð hennar,
beygði sig niður og þreifaði undir sófanum og dró
fram úr með festi við.
»Hvað tókstu mikið?«
»Eg veit það ekki«.
»Það var ekki í fyrsta sinni, játaðu það«,
sagði hún og þreif í axlir hans — »það er eini
fyrirgefningar vegurinn bæði hjá guði og mönnum«.
Nú fór hann að hágráta.
»Frá þinni eigin móður hefir þú stolið. —
Hvað ætliverði úr þér?«.
»Eg hefði ekki gert það frá neinum öðrum«,
sagði hann kjökrandi. »Það hefði eg ekki þor-
að«.
»Þú hugsar ekki um hvað það er syndsam-
legt — en um það, að eins, að enginn tái að
vita það. Ertu viss um að eg þegi yfir því?«
»Já«.
»Það auðvirðilegasta af því öllu sanian var
að þú vildir koma þvf af þér og klína þvf á ann-
an. Það sem maðurinn sáir skal hann upp-
skera. Eg hefi grunað Ingirfði, og henni skaltu
sjálfur segja frá þessu — svo að eg heyri. Það
skal verða þín hegning. Þú ert ofgamall orðinn
fyrir vöndinn. Urið skaltu bera hvern einasta
dag. Eg skal sjá um að það gangi. Eg vil ekki
að þú gleymir þessari stundu. Nú höfum við
talað út um þetta. Þú hefir brotið móti guðs
boðum, og hann áttu að biðja fyrirgefningar á
þessu«.
Hún beygði kné sín frammi fyrir trésófanum
og hann gerði eins á meðan hann stamaði kjökr-
andi upp þeirri játningu, fyrirgefningarbæn og
betrunarheiti, sem hún hafði upp fyrir honum.
(Frh.).
——