Kvennablaðið - 31.07.1902, Page 5

KVKNNABLAÐIÐ'
53
leiddi hana inn í litlu dagstofuna. Þar lá ilm-
andi blómvöndur af rósum og konveljum.
»Viltu bera þessi blóm 1 kveld?« spurði hann.
Hún lyfti nú blómunum upp og sá þá að
undir þeim lá lítill kassi. Augu þeirra mættust.
Hennar spyrjandi, en hans glaðvær og glettuleg.
»Það er handa þér. Blómin áttu bara að
segja þér það*.
Hún lauk upp kassanum.
»Gimsteinar?«
Andlit hennar fékk alt í einu þungbúinn
sorgarsvip.
»Þetta áttir þú ekki að gera. Þið karlmenn-
irnir haldið altaf að dýrgripir og gimsteinar þýði
svo rnikið fyrir oss kontirnar á lífsins inestu al-
vörustundum — en það gera þeir ekki«.
»Eg vissi ekki af neinu, sem var nógu gott
handa þér«.
»Eg þarf ekkert —ekkert annað en þig sjálf-
an«, sagði hún með ákafa, og lagði höndurnar
utan um hálsinn á honum.
Hann fann til ónota tilfinninga. Hann fékk
svo mikln meira en hann gaf — og hann hafði
ekkert meira til að gefa.
Hann var hreykinn af ást hennar, og af því
að allir sáu hana skína úr augnatilliti og svip
hennar. En honum var það þraut, að vera sjálf-
ur kaldur, og verða þó að láta sem hann væri
ástfanginn.
»Ætlast þú til að við búum hérna?« spurði
hún, þegar hann var bútnn að leiða hana um
herbergin, sem öll voru hátíðlega skreytt?
»Nei, ekki held eg það«, sagði hann hlæj-
andi.
»Eg er orðinn svo þreytt á stórum húsum
og veizlum*.
Heldurðu að þú getir yfirgefið Stockholm?«
»Með gleði. Héðan eru mínar beiskustu
endurminningar*.
»Það á eiginlega ekki við minn verkahring
að búa hér. Eg er að hugsa um að flytja mig
til......stað. Það er enginn smábær, og hann
er nær námunum og sloógsveitunum*.
En hann þagði yfir hinum sönnu ástæðum til
þess að hann vildi flytja. — Hann gaf ekki um
að hafa tengdaföður sinn og mág í nágrenni við
sig. Og hann vildi helzt vera þar, sem fámenn-
ara væri, og hann gæti sjálfur haft bæði tögl og
hagldir á öllu.
»Reistu okkur bú hvar sem þú vilt, — eg
fylgist með. Héðan af losnar þú aldrei við mig«,
sagði hún innilega«.
♦
* *
Þetta sanra kvöld sat Katrín f Skógþorpinu
og starði á spjaldbréfið, sem sagði henni að Irma von
Döhlen ætlaði að hafa skifti á sfnu há-aðallega
nafni og nafni uppskafningsins, sem enga fræga
ættfeður hefði átt.
Snjóhríðin hvein úti fyrir og þeytti snjónum
1 gluggarúðurnar. Vindurinn blés ofan 1 reyk-
háfinn, svo reyknum sló fram úr hlóðtinum og
beint inn í herbergið, þar sem Katrín sat við
olíulampann, með bréfið frá syni sínum fyrir
framan sig.
Hún las það tvisvar eða þrisvar, áður en
hún lagði það frá sér, og svo sat hún lengi, án
þess að muna eftir að vatnið hafði soðið niður
úr grautarpottinum, fyrir löngu, og hann væri
tómur yfir eldinum.
Hún vissi ekki hvort hún væri glöð eða
hrygg. Skyldi ekki sjálf í tilfinningum sfnum.
Hún mintist, þegar hann hafði skrifað henni
um »Fuglsungann«. Þá var alt eldur og logi,
himinhrópandi löngun og ást. En nú? Svo ró-
legt og skynsamlegt. Eitthvað svo samningslega fá-
ort, þegar hann talaði um hamingju og framtfð
þeirra.
Jæja, núna var hann orðinn eldri. Og þetta
fyrra tilhugalíf varð ekki langgætt, þótt það byrj-
aði svona heitt. Þetta verður þá Ifklega þeim
mun varanlegra, hugsaði hún með sér.
Stórt bréfspjald með myndtim þeirra beggja
hjónaefnanna fylgdi bréfinu. Það þreyttist hún
aldrei að skoða.
Hann var fríður og karlmannlegur. Hún
fíngerð,og ólík öllum stúlkum, sem Karen haíði séð.
Hún Iftur út etns og hún væri útlend, hugs-
aði Karen hálf óánægð.
En alt f einu hvarf þessi mynd fyrir glöggri
minningu.
Hún sá litlu telpuna, í hvíta kjólnum, sem
hún hélt f faðmi sér fáar mfnútur. Hún átti að
verða kona sonar hennar. Hvernig skyldi hún
geta annað en elskað hana.
*
* *
Seint í maf ætlaði baróninn að ferðast til
útlends baðstaðar sér til heilsubótar, því hann
hafði ekki sparað frernur heilsuna en peninga-
punginn.
Brúðkaupið átti að standa áður. Það þurfti
ekki að bfða eftir neinu, og engu munaði þó alt
yrði dýrara vegna flýtisins. Baróninn var ekki
smámunalegur. Þegar hann komst hjá að borga
í peningunt, þá var ekkert ómögulegt. Alt var