Kvennablaðið - 24.09.1902, Blaðsíða 2

74
KVENNABLAÐIÐ.
og eðlilegt er, að stúlkur noti aflags föt sín við.
T. d. sláturverk á haustum, og mörg önn-
ur verk, sem fyrir koma í sveitinni. Til þess
tekur enginn. En þó ríður á, að læra að
óhreinka sig sem minst.
En þó ljótt sé að sjá vinnukonur og
heimasætur óhreinar og illa til fara, þá er
það þó hvað leiðast, að sjá húsmóðurina vera
það. Hún er fremsta konan á hverju heim-
ili, hvort sem þær eru þar fleiri eða færri,
og það er ósæmilegt, að hún sé sóðalegri, en
hinar stúlkur heimilisins. Þótt hún sé að eins
einyrkjakona, og þurfi sjálf um alt að hugsa,
þá verðnr hún svo mikið að hugsa um sjálfa
sig, að hún sé að minnsta kosti svo þokka-
leg sem unt er í hennar kringumstæðum.
Andlit og hendur sitt og barna sinna getur
hún þó að minnsta kosti þvegið, og þótt föt
hennar séu oft fátækleg, þá verður hún að
leggja kapp á, að halda þeim nokkurnveginn
þrifalegum.
Annars er það villa, að halda að minni
líkindi séu til, að giftar konur eigi að
hugsa um að vera laglega klæddar, en ógiftar
stúlkur. Þær hafa mann sinn, börn, heimilisfólk
og gesti til að halda sér til fyrir, og alla
hneykslar það, þegar húsmóðirin lítur út mjög
hirðuleysislega. Það ber vott um kæruieysi,
smekkleysi og virðingarleysi fyrir manni sín-
um, sjálfri sér og stöðu sinni á heimilinu. —
En eins hneykslanlegt væri að ganga
skrautklæddur í slarkvinnu. Það gerir engin
kona eða stúlka sem nokkurn smekk eða anda
hafa, því þær finna vel, hvað heimskuiegt og
óviðurkvæmilegt það væri. Það mundi verða
álitið líkt og í „Piiti og stúlku", þegar Rósa
var að ganga í klæðisfötunum sínum við bú-
sýsiuna í moldarkofunum á Búrfelli.
Ef gefa ætti nokkura reglu um klæðn-
að húsmæðra, þá mundi það vera sú regla,
að þær húsmæður, sem eitthvað hefðu svo
af vinnukonum fyrir sig að bera, að þær gætu
setið sjálfar inni eitthvað af síðari hluta dags-
ins — væru jafnan klæddar í þokka-
leg peisuföt, ef þær á annað borð væru svo
efnum búnar að geta það. Það væri viðkunn-
anlegri búningur, en einhver treyjuómyndin,
sem ekki er annað en efri hlutinn á kjól, sem
svo er kórónaður með skotthúfunni okkar.
Þá væri okkur nær að leggja peisuna og húf-
una alveg niður, og taka heldur upp heilan
kjólbúning skotthúfulausan. Það væri heldur
einhver líking af búningi, en stokkfelt svart
pils með allavega litri kjóltreyju að ofan, stóra
marglita peisusvuntu framan á, og skotthúf-
una við, til að setja íslenzkan „stimpil" á
alt saman.
Meðalaskápur húsmóðurinnar.
ii.
offmannsdropar (æther spiretuoses)
við velgju og hálfgildings öngviti,
er gott að taka io—25 dropa íhvíta-
sykurmola, eða örlitlu vatni.
Samsettir Hoffmannsdropar og Rabar-
berdropar er ágætt meðal við minniháttar
magaveikisköstum. Afþeim ertekin cin teskeið,
látið úr henni í matskeið og fylt svo með
vatni.
Kamillete er brúkað við kvefi, og á að
drekkast svo heitt, sem unt er að kveldi dags,
þegar menn eru háttaðir, og breiða svo vel
ofan á sig. 1 matskeið af teinu er mátuleg
í fuilan bolla af sjóðandi vatni. Það er bú-
ið til eins og venjulegt te.
Karbólvatn er notað á sama hátt og bór-
vatn ti! að hreinsa sár og búa um þau, en
er hættulegra. Það er ágætt til að sótthreinsa
með sjúkraherbergi, með því að stökkva því
um gólfið, eða þvo herbergið alt upp úr því.
Klórsúrt kali (Chioras kalicus 3 pct.) má
kaupa uppleyst í lyfjabúðum. Er ágætt til
að skola hálsinn í hálssjúkdómum, en má
ekki renna niður. Óráðlegt að kaupa það
óuppleyst og blanda það sjáifur.
Klórsúrt ammoniak (super corbanos
ammonicus) er gott við öngviti, ef glasinu
er haldið við nasirnar, svo lyktin af því veki
meðvitundina aftur. Oft getur kvef, sem er
að byrja, batnað líka við það.
Nellike olie eða kreósót má nota við tann-
pinu. Þá skal hella 2—3 dropum í bómull-
arhnoðra, og stinga því upp í tönnina, eða