Kvennablaðið - 30.11.1902, Side 5

KVENNABLAÐIÐ.
85
að tala við yður fáein orð“, sagði kandidat Laur-
én, sein stóð við vagndyrnar með stráhattinn 1
hendinni.
„Nú, má það ekki bíða þangað til eg kem
heim aftur?"
„Eg verð að fara með kveldlestinni".
„Fara-----------?“
„Já, og þess vegna, — eg hefi enga ferðapen-
inga, og verð þvl að biðja um það, sem eg á inni
af launum mínum".
„Fara burtu? — Er það full alvara yðar? Er
það afmælisgjöf herrans handa mér?“
„Það er ekki gert að gamni sínu“.
„Eg sé það“.
Hann virti hinn unga mann fyrir sér frá hvirfli
til ilja. Andlitið var fölt og órólegt, hárið og föt-
in ekkert annað en mosi, barr og grasstrá. —
Hann hafði áreiðanlega grátið.
„Þetta var leitt", tók bankastjórinn aftur til
máls. „Nú nú, við verðum að talast við þegar
eg kem heim aftur. Ef til vill get eg þá eitthvað
hjálpað".
Skóggarðurinn hjá Aftanró var skilinn frá þjóð-
veginum með steyptum járngrindum. Tvö stór hlið
voru á þeim, skreytt með gyltum kúlum, rósum
og fangamarkinu: A. T- S. samandregnu. Enginn
vissi hversu oft eigandinn hafði í huga sínum sett
bæði skjaldarmerki og krónu fyrir ofan.
Nú voru hliðin skreytt með löngum, skraut-
legum og marglitum blómsveigum, sem héngu
í boga fyrir ofan þau, en börnin verkafólksins
fleygðu blómum inn í vagninn.
Bankastjórinn hló framan í þau, kysti á fing-
ur sér, safnaði saman litlu blómvöndunum þeirra,
og bað bömin að muna eftir því, að þau væru
boðin upp í villuna um kveldið, til að fá ýms-
ar góðgerðir.
Þegar hann var kominn nokkuð burtu frá
hópnum, og húrraópin voru dáin út, þá dró hann
andann eins og lyft væri af honum bjargi, og
sagði vagnstjóranum að nema staðar.
Hann tók fast í taumana á hestunum, sem
voru fjörugir og vildu ólmir áfram.
„Andrés, sláðu vagntjaldinu upp. Og Elfing,
í dag förum við ekki ofan á vagnstöðvarnar, held-
ur keyrum beint til borgarinnar".
Andrés hafði tekið upp vagnkörfuna með
blómunum.
„Fleygðu því í díkið".
Andrés safnaði litlu blómvöndunum saman.
„Sjáðu um að enginn taki eftir því, að eg
geymi þau ekki".
„Það er auðvitað".
„Og svo höldum við áfram".
Bankastjórinn lauk upp glugga, og dró
vel fyrir þéttu grænu silkigluggatjöldin, og faldi
sig svo í einu horninu á vagninum. Þar var ein-
vera og hvíld, frjálsræði til að vera eins og hann
átti að sér. Ef til vill nokkurra augnablika næði
og svefn. (Framh.).
Úr bréfi frá Ástu
til vinstúlku hennar í sveitinni.
Reykjavík í nóvember 1902.
-------Þú biður mig að segja þér hvernig mér líði
hér? hvernig alt gangi hér til? Eg hefi nú svo
oft verið hér, að eg er farinn að kynnast og get
gert mér nokkurnveginn sjálfstæðar skoðanir um
lífið hér. Eg þekki hér svo margt gott fólk, að
mér getur ekki leiðst, úr því mér líðnr fullvel.
Veturinn er lfka sá tími, sem skemtilegastur er
hér, eins og líklega í flestum borgum. Um þetta
leyti fara skemtanir og samkvæmi að byrja. En
vitaskuld geta ekki allir tekið þátt í þeim.
En eitt er það, sem eg hefi oft hugsað um.
Það er: hvað góðum, siðsömum og fátækum sveita-
stúlkum, sem hingað koma til einhvers náms, hlýt-
ur að leiðast hér. Venjulega hafa þær ekki efni
á, að kaupa sér kost, nema í mesta lagi miðdags-
mat. Þær verða því að leigja sér einhverja her-
bergisholu, oftast nær heldur í lakari húsunum,
þar sem húsaleiga er ódýrust. Inni f herberginu
er venjulega svo lítið af húsgögnum, sem unt er
að komast áf með, og alt svo óyndislegt útlits,
sem mest má verða. Heimilisfólkinu verða þær
aldrei jafn kunnugar eins og þær hefðu orðið, ef
þær hefðu verið þar að öllu leyti, og húsmæðurn-
ar telja sér þær óviðkomandi. Þessar stúlkur hafa
sjaldnast tækifæri á, að kynnast öðrum en þeim,
sem þær eru saman með á saumastofunum, og
eru það ekki ætíð þær stúlkur, sem mikill gróði
er að kynnast.
En nú er flest ungt fólk svo, að það þarf með
viðkynningar við aðra og einhverra skemtana. En
þegar fólk hefir ekki efni eða tækifæri til, að hafa
samgöngur og kunningsskap við aðra en þá, sem
fást á strætuin og gatnamótum, þá er illa farið.
Og það ímynda eg mér, að margri sveitastúlku