Kvennablaðið - 07.05.1904, Síða 2

KVÉNNABLAÐI©.
3i
mörgum hér góðkunn. Um hana er óhætt að
segja það, að fáar útlendar bækur séu hentugri
fyrir æskulýðinn, til að lesast 1 barnaskólum undir
hendi kennara og með athugasemdum þeirra.
Auðvitað er málið ekki eins gott og það hefði átt
að vera, en efnið í bókinni,-lffsferill, frelsisbarátta
og föðurlandsást þessarar litlu fjallaþjóðar, sem
býr í harðbalalegu og hrjóstrugu fjalllendi, um-
kringd af óvinum á ailar hliðar. — Það er góð
hugvekja og lærdómúr fyrir börn og unglinga,
um það, hvað öllum beri að leggja í sölurnar fyrir
fósturjörð sína. Og sllkrar hugvekju þurfum vér
íslendingar fullkomlega með.
Um berklaveiki sem þjóðarmein, og ráð til að
útrýma henni. Verðlaunarit eftir S. A. Knope
lækni í New-York. Þýtt af G. Björnssyni lækni.
Þessi bók hefir verið gefin út á landsjóðs
kostnað, og er útbýtt ókeypis, enda má telja víst,
að hún komist ókeypis inn á hvert einasta heim-
ili. Mun og varla á öðru meiri nattðsyn, en að allir
taki höndum saman til að verjast þessum óvel-
komna vogesti, sem velur sér að herfangi efni-
legasta fólkið. Þótt bendingar þessar og ráð geti
ekki útrýmt veikinni, þá geta þær þó varnað henni
inngöngu, þar sem hún er enn ekki búin að ná
fótfestu.
Ljóðmæli, eptir Byron. Steingrímur Thorsteins
þýddi.
Ljóðmæli þessi hafa áður verið prentuð á víð
og dreif. Mun mörgum því þykja vænt um, að
geta fengið þau í einu lagi. Allur frágangur á
bókinni er vandaður, og prýðir mynd Byrons
hana mjög.
Skuldadagarnir.
(Þýtt).
(Niðurl.).
þú að eg — sem er móðir
gæti heyrt hvað hann bað þig
þess að freistast — freistast
1 dauðans. -- Andlit gömlu
konunnar titraði og skalf.
»Tengdamóðir hefir líka komið hingað inn
vegna þessara skjala?«, spurði Irma tortryggin.
»Eg get ekki um annað hugsað*.
»Eg ekki heldur«.
, *Sá sem glatar þeim, verður honum sam-
sekur'«.
»Eg veit það, og enn þá hefi eg aldrei drýgt
nokkurn glæp eða brotið vísvitandi. Eg missi
samvizkufrið minn, en það geri eg hvort sem eg
tek þau eða læt þau vera«.
»Aumingja barn«. Það var sagt svo hlýtt
og viðkvæmt, að það snart Irmu.
»Segðu það aftur, móðir mín«, bað hún,og
fann þá svo sárt til báginda sinna og einstæð-
ingsskapar.
»Móðir«. Þetta litla orð lét svo hlýtt og
viðkvæmt í eyrum Karenar. Hún rétti Irmu hina
sterklegu hönd sína. — Sorgin hafði gert þær að
jafningjum.
»Eg fer með lestinni kl. 3, og kem til að
kveðja«, sagði Karen þunglega.
»Ferðu? Hvert?«
»Til borgarinnar, og svo heim til mín. Ann-
að hvort í kvöld, eða snemma ( fyrramálið — það
er komið undir . . .«
sÆtlar mamma að leita hann uppi?«
»Nei, eg kem ekki til hans, til þess hefi eg
ekki krafta enn þá«.
»En hvað það var undarlegt, að mairuna
skyldi einmitt koma núna«.
»Það hefir verið tilgangur í því, eins og
öðru. Drottinn veit jafnan hvað hann gerir.
Hverjum bar líka fremur að hegna, gegnum brot
Antons en mér? — mér, sem hafði alið hann svona
illa upp«.
Það, sem hún hafði hugsað um svo óteljandi
oft, braust nú áklagandi fram.
»Ef eg hefði látið hann alast upp í sveitinni,
þá hefði hann ef til vill ennþá verið heiðarlegur
maður. Freistingarnar hefðu þá verið minni.
Eg hélt að það væri af kærleika — eintómum
kærleika—að eg vann og stritaði til þess að hann
kæmist áfram. En okkar beztu verk eru ekkert
nema ryk. Ef til vill hefir það lfka verið af hé-
gómagirni. Við viljum jafnan að börnin okkar
verði hærri að metorðum en við sjálf«.
»Börnin; jú hvað gerir maður ekki fyrir börn-
in« ? sagði Irma, og færði sig ósjálfrátt nær skrif-
borðinu.
En aftur var hendi stutt á öxl henni.
»Á þennan hátt verður ekki unnið fyrir þau».
íMamma kemur ekki upp um mig, og eg
verð að gera hvað eg get til að hlffa þeim við
að bera svívirt nafn«.
»Láttu þau að minnsta kosti geta virt móð-
ur sína«. Karin leit fast í augu Irmu. — Eða
hef eg misskilið þig? Ætlar þú að taka skjölin
til að skila þelm aftúr?
ELDUR
hans —
um, ár
alveg t
L