Kvennablaðið - 19.12.1905, Blaðsíða 4

92
KVENNABLAÐIÐ.
heimska af mér, eu eg ætlnði að koma i veg fyrir
að fríðasta og auðugasta stúlkan okkar giftist gam'.a
karlinum. En nú hefi eg að eins hrygt þig“.
Hann settist á legubekkinn við hlið hennar og
lagði hœgt handlegginn utan um hana, til þess að
styðja hana og hughreysta með viðkvœmri biíðu.
Hún færði9t ekki undan, heldur þrýsti hún sér
nær honum, vafði örmum sínum um háls honum og
grúfði fagra höfuðið sitt ofan í öxlina á honum og
grét.
0, skáld! Þú hinn sterkasti og veikasti allra
manna! Ekki var það um þinn háls, sem þessir
hvitu arinar áttu að vefjast.
„Ef eg hefði vitað þetta“, hvískraði hún. „þá
helði eg aldrei tekið gamla karlinum. Eg hefi horft
á þig i kvöld. Enginn er þinn liki“.
„Ferdínand“, fékk Gústi loks stunið upp náfölur.
„Hann er ekkert, enginn er þér meiri. bér
skal eg vera trú“.
„Eg er Gústi Berhng“, sagði hann dapur. „Mér
getur þú ekki gifst“.
„Þig elska eg, þú ert tignastur allra raanna.
Ekkert þarft þú að starfa og ekkert að vera. Þú
ert fæddur konungur“.
Þá svall blóðíð í æðum skáldsins. Hún var
fögur og ljúf i ást sinni. Hann faðmaði hana inni-
lega að sér.
Ef þú vilt verða heit.mey mín, þá getnr þú ekki
lengur verið á prestssetrinu. Lofaðu mér að keyra
pér með mér í uótt, heim til Eikabæjar, þar get. eg
vemdað þig, þangað til víð getum gifst“.
*
* *
Það heyrðist brunandi jódynur um nóttina.
Þau hlýddu boðum kærleikans og létu Don
Juan ræna sér burt.u frá veizltmni. Það var eins
og hringlið í skaflajárnunum og núningurinn i beizl-
ismélunum væri kvein svikinna vona.
En hvað gáfu þau sig að þvi? Hún vafði sig
tim hálsinn á honum, og hann beygði sig áfrarn t.il
að hviskra í eyru hennar:
„Get.ur nokkuð verið jafn inndælt og stoliu sæla?“
Hvað á að gera við lýsingar? Þau höfðu ást..
Og hvað varða þau um mannlega reiði! Gústi
Berling trúði á örlögin. Örlögin höfða yfirunnið
þau. Gegn örlögunum get.ur enginn barist,
Þótt stjörnurnar hefðu verið brúðarljósin, sem
kveikt hefðu verið við brúðkaup önnu, þótt bjöll-
urnar á Don Juan hefðu verið kirkjuklukkurnar,
sem hefðu kallað fólk til að horfa á hjónavígslu
hennar og Dahlbergs gamla, þá hefði hún þó orðið
að flýja með Gústa Berling. Svo oru örlögin voldug.
Þau voru komin farsællega fram hjá preBtssetr-
inu og Munkerud. Nú áttu þau eftir hálfa mílu
vegar til Bergs, og svo aðra hálfa milu heim til
Eikabæjar. Veguriun lá út með skógarjaðri. Til
hægri handar við þau voru dökkir fjallaásar, en
vinstra megin langur hvitur dalur
Þá kom Huglæs þjótandi til þeirra Hann hljóp
svo mikið og teygði sig. að hanu sýndist liggja flat-
ur við jörðuna. Haun stökk ýlfrandi af skelfingu
upp í sleðann, og hnipraði sig sig saman við fæt,-
urna á Önnu. Don Jtian tók viðbragð og stökk á
fleygiferð áfram.
„Það eru úlfar!“ sagði Gústi Berling.
Þau sáu nú langa, gráa linu strykast áfrant
með vegarbrúninni. Þeir voru að minsta kosti tólf.
Anna varð ekkert hrædd. Dagurinn hafði ver-
ið svo blessunarlega viðburðarikur, og nú leit út
fyrir, að nóttin yrði það lika. Þetta var líf, að
bruna fram eftir glitrandi snjónum í trássi við bæði
villtdýr eg mennina.
Gústi beyði sig niðui'. blótaði við, og sló dug-
lega í Don Juan.
„Ertu hræddur?“ spurði hún.
„Þeir ætla að koma i veg fyrir okkur þarna.
þar sem bugðan er á veginum“.
Don Juan rann kapphlaup við villidýr skógar-
ins, og Huglæs ýlfraði af hræðslu og reiði Þau
náðu vogbttgðunni jafnt, og úlfarnir, og Gústi rak
þann fremsla frá ineð langa keyrinu stnu.
„Ó, Don Juan, drenguriun minn! En hvaða
hægðarleikur þér væri að komast undan tólf úlf'um
ef þú þyrftir ekki að dragast með okktir mennina!
Þau bundu græna forðatrefilinn að baki sér.
Ulfarnir hræddust það snöggvast, og héldu sig
stundarkorn dálitið frá sleðanum. En þegar þeir
höfðu jafnað sig eftir fyrstu hræðsluna, þá stökk
einn þeirra hvæsandi, með gapandi gini, og laf-
andi tungu fram að sleðanum. Þá þreif Gústi
Oóriunu frú Staels og fleygði henni í ginið á honum.
Nú fengu þau augnabliks andhvíld, meðan
vargarnir tæt.tu þetta herfang i sundur, en svo
fundu þau aftur kippi. þegar vargarnir rifu í græna
ferðatrefilinn, og heyrðu másið og blástui-inn i þeim.
Þau vissu að ongin mannabygð væri nær en Berg,
en Gústa Berling þótti það dauða verra, að sjá nú
vinina, sem hann hafði svikið. Hann vissi líka, að
liesturinn mundi þreytast, og hvað mundi þá verða
af þeim?
Þau sáu nú bseinu á Bergi í skógarjaðrinum.
Þar brann Ijós í hverjum glugga. Gústi vissi vel
fyrir hvern það var gert.
En nú flýðu vargarnir, hræddir við nálægð
mannanna, og Gúsii ók fram hjá Bergi. En hann
komst ekki lengra en þangað, sem vegurinn beygir
af á ný inn i skóginn. Þar sá hann dökka þyrp-
ingu fyrir framan sig; vargarnir biðu eftir honum.
„Látum okkur snúa við heim að prostssefrinu
og segja, að við höfum farið skemtilerð i stjörnu-
ljósinu. Þetta dugar ekki!“
Þau sneru við, en á næsta vetfangi var sleðinn
alveg umkringdur af úlfum. Gráir skuggar skutust
fram hjá þeim, og það skein í hvítu tennurnar í
stóra upprifna skoltinum á þeim og augun voru
glóandi rauð, sem í eld sæi. Þeir ýlfruðu afhungri
og blóðþorsta. Skínandi hvítu tennuruar þeirra