Kvennablaðið - 07.10.1907, Síða 2

74
KVENNABLAÐID.
um sig, og tóku til 1 sínum herbergjum, að
öllu leyti. Telpurnar bjuggu til matinn og
gerðu öll heimilisverk að öðru leyti.
Eg vil biðja alla foreldra, að varðveita
vandlega allan þann vinnukraft og vinnugleði,
sem liggur geymdur hjá börnum bæði drengj.
um og stúlkum. — Með því móti spörum
vér ekki einungis fé, heldur gefum vér börn-
um vorum þann fjársjóð með sér út í líflð,
sem er meira verður en peningar —, þeim
er kent að vinna, og vera ekki komin upp á
vandalausra hjáip, þótt þau verði seinna að
missa hana.
Nú eru öll börnin mín komin burtu.
Dæturnar eru gzftar og drengirnir farnir sinn
í hverja áttina. Eg stond nú aftur í sömu
sporunum eins og þegar eg byrjaði búskapinn
nema að eg er eldri. En enn þá er eg vinnu-
konulaus.
Eg hefi heyrt húsmæður segja, að þær
tryðu því ekki, að konur gætu hugsað um
bú og börn og verið vinnukonulausar, og þó
tekið þátt í ýmsum öðrum störfum. Eg get
ekki annað, en mótmælt þessu. Eg hefi
sjálf með fram heimilisstörfum mínum og
barnauppeldi haft að sinna skólakenslu og
ritstörfum, svo eg veit, að það er vel fram-
kvæmandi. (Framh.).
— m m mm---------
Sagan af Gísta Berling.
Eftir Selma Lagerlöf.
(Framh.)
Hjarta hans sveið eftir augnaráð Maríönnu,
eins og það hefði verið sært með bitru stáli.
Hann skildi vel, hvað orð hennar áttu við.
Það var svívirðing að elska hann, svívirð-
ing að vera elskuð af honum, svívirðing, sem
var verri en dauðinn.
Hann vildi aldrei dansa oftar. Hann vildi
ekki sjá þær framar þessar fögru konur.
Hann vissi vel, að þessi fögru augu og
þessar rauðu kinnar loguðu ekki hans vegna.
Ékki svifu þessir léttu fætur fyrir hann og lágu
hlátrarnir þeirra hljómuðu ekki hans vegna.
Jú, að dansa við hann og dreyma með hon-
um, það gátu þær. En engin þeirra hafði í al-
vöru viljað verða hans.
Skáldið reikaði nú inn í reykingasalinn til
gömlu mannanna, sem þar sátu og tók sérsæti
við eitt spilaborðið. Pað var einmitf það borð-
ið, sem hinn voldugi húsbóndi i Bjarnarey sat
við og spilaði. Hann hélt pólskan banka og
safnaði heilli hrúgu af sexskildingum og tólf-
skildingum fyrir framan sig.
Þar var spilað hátt peningaspil. En Gústi
gerði ilt verra.
Nú komu grænu bankaseðlarnir fram og
peningahrúgan hækkaði og margfaldaðist frammi
fyrir hinum volduga Melchior Sinalair.
En frammi fyrir Gústa safnaðist líka smám
saman hrúga, bæði af skildingum og seðlum.
Og brátt varð hann einn eftir af þeim öllum,
sem verið höfðu í spilabaráttunni móti hinum
auðuga herragarðseiganda i Bjarnarey. Fað
leið ekki á löngu áður en öll peningahrúgan
hans var komin fram fyrir Gústa Berling.
»Heyrðu Gústi«, hrópaði húsbóndinn í
Bjarnarey hlæjandi, »hvernig eigum við nú að
fara að, drengur minn? Eg hefi tapað öllu,
sem eg hafði í buddunni og er nú allslaus.
En eg tek aldrei til láns í spilum, því hefi eg
heitið henni móður minni«.
En hann tók þá annað til bragðs: Hann
spilaði um úrið sitt og yfirfrakkann með bjór-
skinnsfóðrinu, og ætlaði einmitt að fara að
leggja hestinn sinn og sleðann undir, þegar ó-
lukkinn hann Sintram fékk hann til að hætta
við það.
»Legðu heldur eitthvað verðmætara undir«,
ráðlagði vondi herragarðseigandinn á Fossi
honum. »Legðu eitthvað undir, sem getur kom-
ið þessari óheppni frá þér«.
»Hver fjandinn ætti það svo sem að vera?«
»Spilaðu um þitt rauðasta hjartablóð bróð-
ir, spilaðu um hana dóttur þína«.
sFví er yður óhætt að hætta á. Pann spila-
gróða fæ eg aldrei undir mitt þak«.
Hinn stóri Melchior gat ekkl annað en
hlegið að þessu, þótt honum væri jafnan illa
við, að láta nefna Mariönnu við spilaborðíð.
En þetta var svo bandvitlaust, að því var ó-
mögulegt að reiðast.
Að spila um Mariönnu við Gúsla! Já, það
væri honum óhætt!
wFað er að segja«, sagði hann, »að ef þú
getur fengið samþykki liennar, Gústi, þá. lýsi
eg blessun minni yfir hjónabandi ykkar«.
Gústi lagði nú allan sinn spilagróða undir
á borðið, og spilið byrjaði. Gústi vann og
herramaðurinn liætti. Pað var auðséð, að hann